Σ’ ΕΔΡΕΣ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΑΣΤΕΝΑΖΕΙ…..

Γράφει ο: Μπούτιβας Κώστας (Καστρινός)

     Βρέθηκα χθες στα Δικαστήρια της Ευελπίδων «δια προσωπικήν ασήμαντον γραφειοκρατικήν υπόθεσην» που θα ’γραφε και το δικόγραφο εάν υπήρχε.

     Γνωστός ο χώρος – είχα ξαναβρεθεί εδώ, δεν πάνε και πολλά χρόνια και «χειροπεδοδέσμιος», κατηγορούμενος για εξύβριση κι αντίσταση αρχής, κι άρπαξα και τη σχετική καμπάνα - αλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που θα σας διηγηθώ άλλη φορά. Τώρα όμως εν πλήρη ηρεμία και με όλη την άνεση του χρόνου αφού τελείωσα και σχετικά νωρίς, πήρα το καφεδάκι μου, χώθηκα στη κοσμοπλημύρα, και είπα να περιηγηθώ εν είδη τουρίστα στον πανάρχαιο αυτό «ναό της Θέμιδος»......

    Περιτριγυρίζοντας τις αίθουσες απονομής δικαιοσύνης, θυμήθηκα και τη παροιμιώδη δίκη του Τόλια του Τσαρούχη που έμεινε σαν ανέκδοτο εδώ και χρόνια στο Αγγελόκαστρο, όταν ο μακαρίτης ο Κολονός τον πήγε κατηγορούμενο, γιατί τα γίδια μπήκαν στο λιοστάσι και του ’φαγαν τις ελιές.

-Τι έχετε να πείτε κατηγορούμενε; ρώτησε ο πρόεδρος του Δικαστηρίου του Μεσολογγίου τον «καλοκάγαθο» Αποστόλη. Έφαγαν όντος τα γίδια τις ελιές;

Κι εκείνος μ’ όλη την αγαθότητά του απάντησε:

-Και τι σε νοιάζει εσένα; Τ’ Κολονού είναι οι ελιές.

       Είναι σ’ όλους γνωστό ότι οι περισσότεροι Έλληνες είναι δικομανείς. Για ψύλλου πήδημα πάνε στα αστυνομικά τμήματα ή στην εισαγγελία και καταθέτουν μήνυση. Με 100 ευρώ παράβολο υποβολής μήνυσης απ’ τον Ιανουάριο του 2011 από δέκα ευρώ που ήταν πριν, διαψεύστηκαν οικτρά αυτοί που πίστευαν ότι η αύξηση θα λειτουργήσει ανατρεπτικά για τον επίδοξο μηνυτή. Κι ο Εισαγγελέας την παραλαμβάνει και το χάος αρχίζει.

       Δε θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά, αφού όλοι μας έχουμε τα ίδια γονίδια, αφού ζούμε σε μια κοινωνία που ο καθένας μας έχει ψωμοτύρι τη φράση «ξέρεις ποιος είμαι Εγώ ρε;» και ζούμε σ’ ένα κράτος που το πολιτικό κατεστημένο πάσχει από δικομανία - βλέπε μηνύσεις αντιπάλων βουλευτών - ακόμα και για περιπτώσεις που βγάζουν μάτια ότι είναι αβάσιμες.

       Δεν υπάρχει πρωθυπουργός που να μην έχει πει τη φράση, «όλα στη δικαιοσύνη», διανθισμένη μ’ εκείνο το γραφικό πια «για να φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο». 

     Το ότι πάσχει το ελληνικό κράτος από δικομανία το διάβασα και σ’ ένα φυλλάδιο που βρήκα ακουμπισμένο στη ρίζα από μια νεραντζιά εκεί στον «ιερό χώρο της θέμιδος». Πάνω από μισό εκατομμύριο μηνύσεις (ΝΑΙ, καλά διαβάσατε 500.000) κατατίθενται κάθε χρόνο στο Πρωτοδικείο μόνο των Αθηνών, έλεγε, από τις οποίες προωθούνται προς εξέταση ή εκδίκαση μόλις 30 με 40 χιλιάδες το χρόνο, ενώ οι υπόλοιπες συσσωρεύονται, σε αρχεία, συρτάρια, σκουριασμένες ντουλάπες ή καροτσάκια σούπερ μάρκετ, τα επιλεγόμενα από τους υπαλλήλους των δικαστηρίων "Σκλαβαινάκια", αφού τα περισσότερα είναι του Σούπερ μάρκετ «Σκλαβαινίτη». 

     Σε ό,τι αφορά τις προσφυγές του κράτους στα δικαστήρια για φορολογικά θέματα, έγραφε οι ΄Ελληνες πολίτες διώκονται σχεδόν 240 φορές περισσότερο, σε σύγκριση με τους Αμερικανούς που ξέρουμε πόσο αυστηροί είναι με τα φορολογικά.

        Αυτό με οδήγησε ψάχνοντας και ρωτώντας σε μια αίθουσα ποινικού δικαστηρίου για φορολογικά θέματα. Διαπίστωσα με τρόμο ότι εύκολα οι κατηγορούμενοι για φορολογικά θέματα καταδικάζονται με διαδικασίες 3-5 λεπτών καθ’ ένας, χωρίς να εξετάζεται αν υπήρχε καν δόλος στις πράξεις τους.         Αρκεί για τον δικαστή μια βεβαίωση της εφορίας ότι ο κατηγορούμενος οφείλει το "χ" ποσό για να τον καταδικάσει, χωρίς καν να εξετάσει αν ο κατηγορούμενος έχει εισπράξει ποτέ αυτό το ποσό, για το οποίο είχε κληθεί να αποδώσει το φόρο.

     Έτσι γίνεται σχεδόν πάντα. Κι' αμέτρητοι είναι οι απλοί πολίτες, που ένιωσαν αυτόν τον αντίκτυπο πολύ καλά! Και τι δεν έχουν γράψει οι σατιρικοί συγγραφείς για τέτοιες δίκες στον τόπο μας.

       Έτσι ακριβώς είναι δυστυχώς. Είμαστε παλιοτόμαρα και η κατάσταση αυτή δεν αντιμετωπίζεται με ημίμετρα. Η άνευ λόγου φιλονικία, και η αβασάνιστη δικομανία αποτελεί κυρίως θέμα πολιτισμού. Και όταν προσφεύγει κάποιος στα δικαστήρια πρέπει να συναισθάνεσαι τη σοβαρότητα του χώρου, και του θεσμού. Και οι δικηγόροι έχουν κι αυτοί το δικό τους μερίδιο ευθύνης, αφού συχνά επιχειρούν να προστατεύσουν τα συντεχνιακά τους συμφέροντα, μη προωθώντας εναλλακτικές λύσεις επίλυσης των ιδιωτικών διαφορών. Ξεχνώντας την κοινωνία και τις επιβαρύνσεις που υφίσταται, και οι οποίες με την κρίση έχουν πολλαπλασιαστεί δραματικά.

      Θα πρέπει, τέλος, να καταλάβουμε όλοι, ότι η ανάπτυξη αυτής της χώρας δεν είναι μόνο αυτό που λένε τ΄αρχιλαμόγια του πολιτικού συστήματος, αλλά και κάτι πιο βαθύτερο που εξαρτάται και από αποφάσεις προσωπικές και ατομικές. 

      Παρά την έμφυτη και πανάρχαια διαχρονική διχόνοια μας, οι δύσκολοι καιροί αναγκάζουν για κάθε μορφή συνεργασίας, αλληλεγγύης, κι εμπιστοσύνης μεταξύ μας. Χωρίς εμπιστοσύνη σε κάθε μορφή των κοινωνικών μας σχέσεων, και με την Ελλάδα ν’ αναστενάζει στα δικαστήρια για ψήλου πήδημα, μαύρη ανάπτυξη ποτέ θα δούμε.