Υπάρχω, αν και δεν με γνωρίζουν, Χρίστος Σοροβέλης
Πείτε μας λίγα λόγια για να σας γνωρίσουμε καλύτερα
Γεννήθηκα στον νομό Αιτωλοακαρνανίας, σ’ ένα μικρό χωριό, το Αγράμπελο, μια περιοχή που κουβαλά μέσα της ιστορία, παράδοση και αυθεντικούς ανθρώπους. Από μικρός ένιωθα την ανάγκη να εκφράζομαι μέσα από τον λόγο, την παρατήρηση και τη δημιουργία. Μου αρέσει να αφηγούμαι ιστορίες που αγγίζουν την καθημερινότητα, αλλά ταυτόχρονα φωτίζουν βαθύτερα νοήματα για τη ζωή, την ανθρώπινη ψυχή και τις αξίες που μας ενώνουν. Ασχολούμαι πολλά χρόνια με τη συγγραφή, με φιλολογικές μελέτες και είμαι εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.... Με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η σχέση του ανθρώπου με τη μνήμη, την ταυτότητα, καθώς και το πώς τα βιώματα μετατρέπονται σε τέχνη. Πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του μια ιστορία που αξίζει να ειπωθεί, και αυτό είναι που με εμπνέει να συνεχίζω να γράφω και να δημιουργώ
Έχετε εκδώσει ένα βιβλίο με τον τίτλο “Συνοδοιπόροι”, εκδόσεις Όστρια. Θέλετε να μας μιλήσετε περισσότερο για αυτό;
Η γραφή του ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν ολοκληρωθεί η έκδοσή του, το 2018. Πρόκειται για μια «εφηβική» νουβέλα, που κρύβει μέσα της την αγωνία του σημερινού ανθρώπου για αλήθεια, αλληλεγγύη. Πάντα με συγκινούσαν οι μικρές, αληθινές ιστορίες που κρύβουν μέσα τους κάτι βαθύτερο — μια ματιά, μια κουβέντα, μια στιγμή που μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο. Μέσα από τις σελίδες του, προσπαθώ να φωτίσω τις μικρές, αληθινές στιγμές που μας ενώνουν, αλλά και τις δυσκολίες που μας κάνουν πιο δυνατούς. Οι ήρωες είναι άνθρωποι καθημερινοί, με αγωνίες, ελπίδες και όνειρα. Ο καθένας τους κουβαλά τη δική του ιστορία, όμως όλοι μοιράζονται μια κοινή ανάγκη, να μη μείνουν μόνοι. Οι “Συνοδοιπόροι” συμβολίζουν ακριβώς αυτό: πως στη ζωή, όποιον δρόμο κι αν ακολουθήσουμε, η συντροφικότητα και η κατανόηση είναι εκείνα που μας κρατούν όρθιους. Είναι ένα βιβλίο που γράφτηκε με αγάπη, εμπνευσμένο από ανθρώπους και εμπειρίες που άφησαν αποτύπωμα μέσα μου. Ελπίζω να βρει απήχηση σε όσους πιστεύουν ότι ακόμη και μια μικρή συνάντηση μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας. Πιστεύω πως όλοι μας είμαστε συνοδοιπόροι σε ένα μεγάλο ταξίδι. Άλλοι μένουν δίπλα μας για λίγο, άλλοι για πάντα, αλλά όλοι αφήνουν ένα σημάδι. Αυτές οι ανθρώπινες διαδρομές, οι συναντήσεις και οι αποχωρισμοί, ήταν η αφετηρία μου. Ήθελα να γράψω κάτι που να θυμίζει στον αναγνώστη ότι ακόμα και μέσα στις δυσκολίες, υπάρχει πάντα μια ελπίδα, μια παρουσία, ένα “μαζί” που κάνει τη διαδρομή πιο φωτεινή.
Συγκρατούμε μερικές φράσεις απο τη νουβέλα σας: “Με το ξίφος να ανοίγεις δρόμους να περνάς και με το ξύλο να στηρίζεσαι. Με το ξύλο πολλές φορές θα πέσεις και θα σηκωθείς αλλά με το σίδηρο μπορεί να πέσεις και να μην το έχεις καταλάβει ποτέ σου”. Ποιό είναι το δικό σας ξίφος; Ποιό είναι το δικό σας ξύλο;
Ο παππούς μου, ο Θοδωρής μου είχε φτιάξει ένα μικρό ξίφος. Το έχω κρατημένο. Το ξίφος για μένα είναι ο λόγος. Είναι το μέσο με το οποίο ανοίγω δρόμους, αναζητώ αλήθειες, αντιμετωπίζω φόβους και αμφιβολίες. Ο λόγος έχει τη δύναμη να πληγώσει, αλλά και να γιατρέψει· να χωρίσει, αλλά και να ενώσει. Και προσπαθώ πάντα να τον χρησιμοποιώ με σεβασμό, ως εργαλείο κατανόησης, όχι εξουσίας. Το ξύλο, από την άλλη, είναι η πίστη, η ανθρωπιά, ο δυναμισμός, αυτά που με κρατούν όρθιο όταν όλα γύρω φαίνονται αβέβαια. Είναι οι αξίες που έμαθα μεγαλώνοντας: η απλότητα, η εντιμότητα, η αγάπη για τον άνθρωπο. Πάνω σε αυτό στηρίζομαι, κι ας πέφτω καμιά φορά· γιατί ξέρω πως από εκεί βρίσκω τη δύναμη να σηκωθώ ξανά.
Εκτός από τη νουβέλα βλέπουμε ότι έχετε γράψει και ποιητικές συλλογές. Θέλετε να μας πείτε περισσότερα για να σας γνωρίσουμε καλύτερα.
Έχω εκδώσει την ποιητική συλλογή, «Υπάρχω, αν και δεν με γνωρίζουν», από τις εκδόσεις Σοκόλη, το 2012, και την ποιητική συλλογή «Μια λέξη στο χώμα», από τις εκδόσεις Συρτάρι, το 2023.
Με ποιο από τα δύο είδη γραφής πιστεύετε ότι εκφράζετε καλύτερα τις σκέψεις σας και γιατί;
Κάθε είδος γραφής έχει τον δικό του τρόπο να αγγίζει την ψυχή. Η πεζογραφία μου δίνει τον χώρο να αναπνέω μέσα στις ιστορίες, να χτίζω χαρακτήρες, να παρακολουθώ τη διαδρομή τους, να βλέπω πώς μεταμορφώνονται μέσα από τις επιλογές τους. Είναι ένα ταξίδι πιο αργό, πιο στοχαστικό. Από την άλλη, η ποιητική γραφή λειτουργεί για μένα σαν μια στιγμή αποκάλυψης. Είναι ο πιο άμεσος τρόπος να εκφράσω αυτό που νιώθω χωρίς φίλτρα, σαν μια ανάσα ψυχής. Εκεί δεν χρειάζεται να εξηγήσω, μόνο να νιώσω και να μεταδώσω.
Εσείς ποιούς στίχους θα επιλέγατε από τις ποιητικές συλλογές σας και γιατί;
Δύσκολη ερώτηση. Αν έπρεπε να επιλέξω από την ποιητική συλλογή «Υπάρχω, αν και δεν με γνωρίζουν», θα ήταν το ποίημα «Ένοχη σιωπή», από τις εκδόσεις Σοκόλη. Το έγραψα το 1998.
Ένοχη σιωπή
Το ξύλινο τραπέζι στη μέση – ο άντρας και η γυναίκα αντίκρυ.
Στην ίδια στέγη ξένοι.
Το παιδί παίζει μόνο του, ξαφνικά ξεσπά σε λυγμούς·
Σημάδι πως υπάρχει.
Ξύλινη η ματιά τους, ξύλινη η επαφή.
Ένοχη σιωπή.
Ξύλινο ψωμί, ξύλινο σώμα, ξύλινα συναισθήματα.
Όμορφη ημέρα· ο ήλιος δεν φάνηκε.
Ευτυχώς, δεν θα μας κάψει και σήμερα.
Ένοχη ησυχία.
Από την ποιητική συλλογή «Μια λέξη στο χώμα»:
Τις νύχτες
Τις νύχτες ξαπλώνω στα μαξιλάρια των ξεχασμένων,
φορώ τα ρούχα τους,
ξεκρεμώ από τους τοίχους τις καταιγίδες που χορεύουν πάνω στο άλογο
και τους κοιμίζω μ’ έναν παιδικό σκοπό.
Μόλις οι φλόγες της πόλης καταλαγιάσουν κι ο ουρανός γίνει κόκκινος,
μ’ ένα νεύμα μου ξυπνούν∙ τους πιάνω από το χέρι,
περπατάμε ξυπόλητοι στα κεραμίδια κι ο ίσκιος μας ξεπερνά τον φόβο.
Οι άγγελοι μάς ακολουθούν κι εμείς τους οδηγούμε σε έναν γαλανό ωκεανό
χωρίς άνεμο.
Κάθε φορά που επιστρέφουμε,
οι άγγελοι φορούν τα ρούχα των ξεχασμένων, χορεύουν μέσα στις εποχές κι οι ξεχασμένοι γίνονται άγιοι.
Από πότε θυμάστε τον εαυτό σας να γράφει και γιατί;
Θυμάμαι τον εαυτό μου να γράφει από πολύ μικρή ηλικία, ίσως πριν καν καταλάβω τι σημαίνει πραγματικά «γραφή». Ήταν ένας τρόπος να δίνω μορφή σε όσα δεν μπορούσα να πω δυνατά σκέψεις, φόβους, εικόνες, συναισθήματα. Στην αρχή έγραφα μικρές σημειώσεις, φράσεις, ιδέες. Με τον καιρό κατάλαβα πως το γράψιμο δεν ήταν απλώς μια ανάγκη έκφρασης, αλλά ένας τρόπος να κατανοώ τον εαυτό μου και τον κόσμο γύρω μου. Κάθε λέξη ήταν ένα βήμα πιο κοντά στην αλήθεια, μια μορφή εσωτερικής ελευθερίας. Γράφω γιατί έτσι αναπνέω, γιατί μέσα από τη γραφή μπορώ να δω πιο καθαρά, να συνδεθώ με τον άνθρωπο, να μετατρέψω τη σιωπή σε κάτι ζωντανό.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σας έλληνας και ξένος ποιητής;
Με συγκινεί απίστευτα ο Μανώλης Αναγνωστάκης. Ένας ποιητής λιτός, οικείος που μέσα σε μία λέξη αποτυπώνει όλο τον ανθρώπινο λυγμό με πνεύμα αισιοδοξίας και αγωνιστικότητας. Έτυχε να το συναντήσω κάποτε σ’ ένα αμφιθέατρο, αλλά δεν τόλμησα να του φανερώσω τη βαθιά μου εκτίμηση. Ίσως, και να μην ήθελε ωραία λόγια… Πάντα με συγκινούσε ο Κώστας Καρυωτάκης. Η αμεσότητα των συναισθημάτων του, η ευαισθησία του και η δυνατότητα να αποτυπώνει τη μοναξιά και την αγωνία της ψυχής με γλαφυρότητα και λιτότητα με έχουν επηρεάσει βαθιά. Στους ξένους ποιητές, θα ξεχώριζα τον Ρεμπό. Η ένταση των εικόνων του, η μαγεία της γλώσσας του και η ικανότητά του να αιχμαλωτίζει την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης εμπειρίας μέσα σε λίγες λέξεις με εντυπωσιάζουν πάντα. Όλοι οι ποιητές με έχουν διδάξει ότι η ποίηση δεν είναι μόνο λόγος· είναι συναίσθημα, διάλογος με τον εαυτό και με τους άλλους, ένας τρόπος να δεις τον κόσμο με πιο ευαίσθητα μάτια.
Πείτε μας ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που σας εμπνέουν για να γράφετε τα βιβλία σας;
Με εμπνέει ο άνθρωπος και οι σχέσεις του με τον κόσμο γύρω του. Οι μικρές καθημερινές στιγμές, τα βλέμματα, οι συναντήσεις που φαινομενικά περνούν απαρατήρητες, αλλά κρύβουν μέσα τους κάτι βαθύτερο, είναι η αφετηρία μου. Με αγγίζει η ιστορία, η μνήμη και οι τόποι που κουβαλούν ιστορίες χρόνων. Πολλές φορές η έμπνευση έρχεται μέσα από πραγματικά γεγονότα, ανθρώπους που γνώρισα ή που παρατήρησα από μακριά, ή ακόμα και από όνειρα και σκέψεις που θέλω να εξερευνήσω.
Στην ουσία, γράφω γιατί θέλω να καταλάβω και να μοιραστώ τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος, με τα λάθη, τις ελπίδες, τις απογοητεύσεις αλλά και τις μικρές χαρές που δίνουν νόημα στη ζωή.
Εργάζεστε ως εκπαιδευτικός της μέσης εκπαίδευσης εδώ και πολλά χρόνια.Τι θα συμβουλεύατε σε ένα παιδί που θέλει να γράψει το δικό του βιβλίο ή την δική του ποιητική συλλογή;
Δεν θα έλεγα συμβουλή, αλλά προτροπή προς κάθε νέο που θέλει να γράψει, είναι να γράφει με ειλικρίνεια και υπομονή. Να μην φοβάται να δείξει τις αδυναμίες και τα συναισθήματά του, γιατί ακριβώς εκεί κρύβεται η δύναμη της γραφής. Να διαβάζει πολύ και να παρατηρεί τον κόσμο γύρω του, τους ανθρώπους, καταστάσεις, μικρές στιγμές που συνήθως περνούν απαρατήρητες. Η γραφή δεν είναι μόνο τεχνική· είναι τρόπος ζωής, τρόπος να κατανοήσεις τον εαυτό σου και να μοιραστείς κάτι με τους άλλους. Και το πιο σημαντικό: να γράφει κάθε μέρα, έστω και λίγες λέξεις. Κάθε λέξη που αφήνεις να κυλήσει στο χαρτί σε φέρνει πιο κοντά στη φωνή σου και στη δική σου αλήθεια
Ετοιμάζετε κάποιο εκδοτικό εγχείρημα;
Είναι υπό έκδοση μια μελέτη, μια μονογραφία για την Οδύσσεια, από τις εκδόσεις Ηρόδοτος και σύντομα μια συλλογή διηγημάτων από τις εκδόσεις Σοκόλη. Επίσης σύντομα θα κυκλοφορήσει ένα cd του γνωστού μουσικοσυνθέτη Χριστόφορου Κροκίδη που θα περιλαμβάνει ένα τραγούδι σε δικούς μου στίχους μελοποιημένους από τον ίδιο. Παράλληλα, θα κυκλοφορήσει ένα νέο cd, με ένα δικό μου τραγούδι μελοποιημένο από τον μουσικό Κώστα Πολυχρονόπουλο, με τη ροκ φωνή της Λασκαρίνας Τζίτζη με τίτλο «Οι παιδικοί ήρωες» σε ενορχήστρωση του Χριστόφορου Κροκίδη. Υπάρχει στις διαδικτυακές πλατφόρμες με τον τίτλο του cd «Αυστραλοπίθηκος».
Τέλος, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την τιμή να με καλέσετε στον ιστότοπό σας, είναι πραγματικά μια ανάσα στο σημερινό «υλικό» και μόνο τρόπο ζωής που τον διακρίνει ένα συνεχές κυνηγητό κέρδους, αδιαφορώντας για τη χρησιμότητα της γλώσσας, της Τέχνης.
Σας ευχαριστούμε θερμά.
πηγη : https://politismikos.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο