Κέρδος ζωής ο διάλογος με τη λογική για καλύτερη εσωτερική πορεία

   

Μια επίσκεψή μου στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Αθηνών, με ανάγκασε να σκύψω μέσα μου και να ζητήσω από τον εαυτό μου να εκφράσει άποψη και πρόταση, για την εν γένει κοινωνική συμπεριφορά των ανθρώπων και γενικά γι’ αυτούς, που έχουν χιόνια στα μαλλιά. Μέτρησα με ηρεμία και γνώση τα υπέρ και τα κατά και έβγαλα αβίαστα το συμπέρασμα:...

      Σήμερα στην κοινωνία μας, υπάρχει φανερό έλλειμμα αγάπης, αλληλεγγύης και προσφοράς μεταξύ των ανθρώπων, γι’ αυτό και πρέπει να ψηλώσουμε τους παρακάτω οδοδείκτες:

·         Τον απαιτούμενο σεβασμό, για την έκφραση της άλλης άποψης.

·         Την αναγνώριση του λάθους, για την αδικία που φορτώσαμε θελητά ή αθέλητα σε συνανθρώπους μας.

·         Τη γνήσια και χωρίς αντάλλαγμα βοήθεια προς αυτόν, που έχει την ανάγκη μας.

·         Τον καθαρό και ορθό λόγο, που μαλακώνει τα σκληρά μίση, την επιπόλαια απόφαση και τη βλαβερή θέληση.

·         Τα κόμματα αρχών, για να κόψουν από τη ρίζα τα ξύλινα λόγια, που θαμπώνουν το νου και ματώνουν την ψυχή.

·         Το θάρρος της παραδοχής, πως η Δημοκρατία γίνεται λέξη, που τεντώνει ανάλογα με τα πολύμορφα συμφέροντα. Και το σπουδαιότερο: Να γίνουμε φάρος αλήθειας, για να φωτίσει τις σκοτεινές σκέψεις, που αγνοούν το χρέος τους απέναντι σ’ αυτούς, που τους έφεραν στον κόσμο.

      Βρίσκομαι στο διάδρομο του Νοσοκομείου, που οδηγεί στο θάλαμο ασθενείας, δεν προχώρησα… μια συζήτηση γυναίκας με άνδρα με κράτησε σταθερά στη θέση μου. Η γυναίκα περίεργη, απαιτητική και με θράσος: Πάλι εσείς εδώ; Γιατί κύριε την αφήνετε να πονά, να βασανίζεται, αφού δεν υπάρχει ελπίδα να γίνει καλά;… Δεν γνωρίζει κανέναν και ούτε εσάς, που είσθε παιδί της.

      Δηλαδή, μου λέτε να την αφήσω να πεθάνει;… Λυπάμαι κυρία μου, λυπάμαι που δεν έχετε ανθρωπιά. Αυτή η γυναίκα με έφερε στον κόσμο, πόνεσε, πάλεψε, ξενύχτισε, για να μεγαλώσω και σεις μου λέτε, τί;… να της αφαιρέσω τη ζωή;… Όσο γι’ αυτό που είπατε δεν γνωρίζει κανέναν, ένα σας λέω: Τη γνωρίζω εγώ, είναι η μάνα μου.

      Τον κοίταξα με μάτια βουρκωμένα, που έσταζαν στάλες βροχής, ενώ η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, λες και ήθελε να σπάσει. Προχώρησα… του άπλωσα το χέρι, τον κοίταξα στα μάτια και του είπα: Μπράβο, σας ευχαριστώ. Δεν είδα τον ασθενή φίλο μου… η απονιά με έπιασε από το χέρι και με οδήγησε στην έξοδο του νοσοκομείου…