Με τον Δημήτρη Στρατούλη, τον Τάκη, μας συνδέει πρώτα και κύρια ο τόπος. Γενέθλιος για εκείνον, από επιλογή τόπος κατοικίας τον μισό και πλέον χρόνο για μένα. Έπειτα η φιλική σχέση με τους γονιούς του. Κυρίως με τον μπάρμπα Γιάννη τον πατέρα του. Όλες οι περιγραφές του πατρικού του σπιτιού στο βιβλίο, είναι για μένα η τρυφερή εικόνα, μιας τοπιογραφίας που χάνεται.
Φυσικά μας συνδέει το όραμα για μια ανώτερη κοινωνία ευτοπίας. Εγώ παρέμεινα φωλιασμένη ως συγγραφέας και λογοτέχνης στην ασκεπή κοινωνιστική μου ουτοπία εκείνος πολεμώντας μέσα από τις γραμμές των πολιτικών παρατάξεων, πάντα όμως συνεπής στο όραμα για έναν καλύτερο κόσμο. Μας συνδέει επίσης η αγάπη για το διάβασμα. Όπως παρατηρούμε στο βιβλίο, τόσο στο μότο όσο και στην αρχή του κάθε κεφαλαίου χρησιμοποιεί χωρία σπουδαίων δημιουργών του λόγου και της σκέψης, που φανερώνουν την αγάπη του για τη λογοτεχνία, την ιστορία και τη φιλοσοφία.
Τον ευχαριστώ για την πρόταση να συμμετέχω και εγώ σε τούτη την άκρως ανθρωπιστική βραδιά και πολιτική εισέτι. Διότι πιστεύω πως κάθε ανθρώπινη πράξη είναι πολιτική, είτε στρατεύεται για το καλό του ανθρώπου είτε για το κακό. Σημασία έχει τον ποιο δρόμο επιλέγει κανείς. Εκείνος επέλεξε τον αγώνα για ισότητα, ισοπολιτεία και κοινωνική δικαιοσύνη. Τον ευχαριστώ επίσης για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε να μου δώσει το πόνημα του να του πως τη γνώμη μου, πριν ακόμα δημοσιευτεί. Φυσικά δεν αμφέβαλα ούτε μια στιγμή ότι έπρεπε να κοινοποιήσει ευρύτερα αυτόν τον τιτάνιο αγώνα μεταξύ ζωής και θανάτου για να νικήσει τελικά η ζωή.
Για τη νόσο και τα αποτελέσματά της είναι εδώ οι εξαίρετοι επιστήμονες να τα αναλύσουν. Για μένα αυτό το βιβλίο αποτελεί πρωτίστως ύμνο στη ζωή και περίτρανη απόδειξη της πίστης του Δημήτρη Στρατούλη στην πολιτική του ιδεολογία. Και μόνο η φράση «να χρησιμεύσω ως ζωντανό παράδειγμα», καταργεί το εγώ και γίνεται εμείς.
Η αρρώστια μοιάζει με τον πόλεμο. Υπάρχουν αίτια και αφορμές για την κήρυξη του πολέμου και ο οργανισμός μπαίνει σε εμπόλεμη κατάσταση. Τα ασθενικά και τα υγιή κύτταρα μάχονται για τα ποιά θα επικρατήσουν. Έτσι ο ανθρώπινος οργανισμός γίνεται κατ εικόνα με τον οργανισμό της κοινωνίας και τον αγώνα για την επικράτηση των υγειών κοινωνικών δυνάμεων. Και στα δυο μέτωπα ο Δημήτρης αγωνίζεται και κερδίζει. Γιατί το κέρδος δεν αποτιμάται πάντα στις απολαβές και τους θώκους, αλλά από τα καίρια ναι και όχι. Από την αντίσταση και την αντίδραση. Γιατί όπως λέει ο ίδιος, όσο υπάρχει αγώνας υπάρχει ζωή.
Πολλές είναι οι συγκινητικές στιγμές στην κοπιώδη διαδρομή του για την καθυπόταξη της αρρώστιας. Όμως ως γυναίκα θα σταθώ αρχικά σε λίγες γραμμές του βιβλίου που φανερώνουν περίτρανα την ευγνωμοσύνη του Δημήτρη στο ρόλο των γυναικών στο διάστημα της μάχης του με την αρρώστια.
«Διαβάζοντας προσεκτικά αυτό το βιβλίο θα διαπιστώσετε ότι αποπνέει ένα έντονο άρωμα γυναίκας, καθώς ξεχειλίζει από τη γυναικεία παρουσία, αποφασιστικότητα, δυναμισμό, αλληλεγγύη και προσφορά. Η γυναίκα στην οικογένεια, στην επιστήμη, τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες, στην κοινωνική αλληλεγγύη, στη δωρεά οργάνων, στην τέχνη και τον πολιτισμό! Με όλες της τις ιδιότητες και με όλα της τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά! Η ΓΥΝΑΙΚΑ, που διαχρονικά αναδείχτηκε μέσα από τους αγώνες της και τα επιτεύγματά της, διεκδικώντας τη θέση που της αξίζει στην κοινωνία μας».
Θα μείνω λίγο σε αυτό το θέμα για να τονίσω το εκ γυναικός ερρύη τα κρείττω και να συμπαρασταθώ στη Βαγγελιώ για τη στενοκεφαλιά του Δημήτρη να πάρει τους δρόμους των πολιτικών του υποχρεώσεων, ενώ οι γιατροί γνωμάτευσαν ότι θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να χάσει τη ζωή του. Η απόφασή του να συναντήσει τους συντρόφους του, που τον περίμεναν στην Αιτωλοακαρνανία, πριν αρχίσει τη διαδικασία θεραπείας, δεν φανερώνει ότι πήρε αψήφιστα το γεγονός, αλλά δείχνει την βαθειά πολιτική του ενσυναίσθηση. Και αυτό η Βαγγελιώ το ήξερε και το ξέρει και το βιώνει σαν σύντροφος ζωής και συνοδοιπόρος.
Θα έρθω στη θέση της Λένας της αδελφής του που ανέλαβε τον άχαρο ρόλο να ενημερώσει τους γονείς τους για την κατάσταση της υγείας του Δημήτρη. Θυμάμαι πολύ καλά εκείνες τις μέρες το περίλυπο ύφος του πάντα γελαστού μπάρμπα Γιάννη. Μας είχε προβληματίσει. Μάθαμε πως ο Δημήτρης είχε ένα κάποιο πρόβλημα με τα νεφρά του και καθησυχάσαμε τους εαυτούς μας επειδή τον βλέπαμε μάχιμο. Η Λενα επίσης ήταν αυτή που ενημέρωσε τη μητέρα τους πως θα δώσει το ένα της νεφρό για το παιδί της.
Εδώ νιώθω την ανάγκη να διαβάσω λίγους στίχους από το ποίημα της Λένας για τη μάνα.
«Καθισμένη στο σκαλί της εξώπορτας,
με σταυρωμένα τα κουρασμένα πόδια της
και με τ’ αεικίνητα δάχτυλα στη δαντέλα
για την προίκα της κόρης, της ανιψιάς, της εγγονής...
Στη χύτρα σιγοβράζει το γλυκό του κουταλιού
και στην καρδιά της ο καημός για τα ξενιτεμένα της βλαστάρια.
Στην αυλή της μοσκοβολούν οι πασχαλιές
και τα γεράνια στην ασβεστωμένη σκάλα.
Ζει και περιμένει…
Περιμένει και σκέφτεται…
Σκέφτεται και μελαγχολεί…»
Καθώς και το παραμύθι που έλεγε στον Δημήτρη η μάνα του και η δική μου σε μένα. Ακόμα ένα σημείο επαφής με την Δημήτρη Στρατούλη.
«Κάποτε ένας νέος ερωτεύτηκε μια κακιά μάγισσα. Αυτή, για να της αποδείξει την αφοσίωσή του, του ζήτησε να ξεριζώσει και να της φέρει την καρδιά της μάνας του. Ο νέος, τυφλός από τα μάγια και τον έρωτα, σκότωσε τη μητέρα του και της ξερίζωσε με το μαχαίρι του την καρδιά. Όπως όμως έτρεχε για να την παραδώσει στην κακιά μάγισσα, σκόνταψε κι έπεσε. Τότε, άκουσε την καρδιά της μάνας να του λέει γεμάτη αγωνία: “Xτύπησες παιδάκι μου;”».
Αυτό το παραμύθι λέει τα πάντα για τη μάνα και το κάθε τι επιπλέον ψευτίζει την ουσία.
Βαγγελιώ, Λένα, η κόρη, οι τρεις ξαδέρφες, η Αγγέλα Κλαυδιανού, η γιατρός Αλεξάνδρα Κάντα, ένας χορός γυναικών αενάως δυνατών και εύθραυστων συνάμα, με αποκορύφωμα τη νεαρή γαλλίδα, αγνώστων λοιπών στοιχείων, που συμμετείχε στην Τρίτη γέννα του Δημήτρη, όταν η ίδια έχασε τη ζωή της και οι γονείς δώρισαν τα όργανα του παιδιού τους.
Στο μεσοδιάστημα, ανάμεσα στις δυο γεννήσεις, ο Δημήτρης Στρατούλης, δεν αποσύρθηκε ούτε στιγμή από την ενεργό πολιτική του δράση. Το εξαιρετικά ενδιαφέρον στο βιβλίο είναι επίσης τα παραθέματα από την αρχαία ελληνική φιλοσοφία τα οποία ταυτίζονται με τις στιγμές της μάχης του, αλλά και τα παρένθετα πολιτικά γεγονότα της εποχής εκείνης, τα διεθνή και τα ελληνικά.
Είπα στον Δημήτρη ότι το βιβλίο του είναι πόνημα για μας τους μυθιστοριογράφους που καταφεύγουμε στην έρευνα προκειμένου να γράψουμε ένα πολιτικό ή ιστορικό μυθιστόρημα και θέλουμε να είμαστε ακριβείς με τις ημερομηνίες των γεγονότων.
Η καταγραφή του χρονικού της ασθένειας του Δημήτρη Στρατούλη είναι ένα βιβλίο αφύπνισης του κοιμώμενου ή λανθάνοντος ανθρωπισμού, του πολιτικού ανθρώπου, του αγωνιστικού πολίτη και του μαχητή στα μαρμαρένια αλώνια. Διότι αφού νίκησε την αρρώστια και αναγεννημένος αφήνει την πανέμορφη Αλσατία, έρχεται για να πέσει με τις αναγεννημένες του δυνάμεις, στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες, αφού, η επιστροφή του, μεσούσης της βαθειάς οικονομικής κρίσης, συμπίπτει με την μείωση του κατώτατου μισθού και την κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού, κατ εντολή της τροικανής δικτατορίας.
Αγαπητέ Δημήτρη, εύχομαι μακροημέρευση και δύναμη. Μπροστάρης πάντα στους αγώνες για την κοινωνική δικαιοσύνη. Εύχομαι επίσης το βιβλίο σου να βρει τον στόχο του. Να γίνει παραμυθία για τους ασθενείς και αφύπνιση για όλους μας ώστε να γίνουμε δότες ζωής στον συνάνθρωπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο