ΝΩΝΤΑΣ ΝΙΚΑΚΗΣ: Τρία (3) χρόνια χωρίς τον Κωστή Στεφανόπουλο

Σαν σήμερα, 20 Νοεμβρίου, συμπληρώνονται τρία χρόνια από την εκδημία του Κωστή Στεφανόπουλου, ο οποίος υπήρξε ένας αληθινός ευπατρίδης της πολιτικής, μια εξέχουσα προσωπικότητα του δημόσιου βίου της χώρας μας επί σειράν δεκαετιών.

Γράφει ο: ΝΩΝΤΑΣ ΝΙΚΑΚΗΣ, τ. Λυκειάρχης, Βόνιτσα

Τρία (3) χρόνια χωρίς τον Κωστή Στεφανόπουλο

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΤΥΠΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ

         Ανιχνεύοντας το διαδίκτυο κάθε πρωί δεν ήταν δυνατόν να είμαι αδιάφορος για την προσωπικότητα του Κωστή Στεφανόπουλου που σαν σήμερα συμπληρώθηκαν τρία χρόνια από τον θάνατο του.

        Είχα την τύχη να γνωρίσω τον Πρόεδρο, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’60, στην Πάτρα όπου φοιτούσα στο σχολείο και κοσμούσε το δικανικό βήμα. Πολύ συχνά τον συναντούσα με τον κηδεμόνα μου το γνωστό δικηγόρο Παναγιώτη Βέρη απο το Μύτικα στο σχολείο, όπως επίσης πάντα άκουγα τα καλύτερα λόγια από παλιούς δικηγόρους στο Αγρίνιο, όπως τον μακαρίτη ξάδελφο μου Νικ. Νικάκη, τον κουμπάρο μου Κώστα Φίλο καθώς επίσης και απο τον αείμνηστο δικηγόρο και βουλευτή Νικ. Κωστάκη, με τους οποίους είχε συνεργασία καθ όσον τα 3/5 των δικαστικών υποθέσεων απο την Αιτωλοακαρνανία, πήγαιναν να εκδικαστούν στο εφετείο και κακουργιοδικείο Πατρών και τις ανελάμβανε ο Κωστής Στεφανόπουλος......

      Ο Κωστής Στεφανόπουλος ήταν δικηγόρος και πολιτικός, διατελώντας Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας από το 1995 έως το 2005 και όντας ο 6ος κατά σειρά μετά την μεταπολίτευση και την αποκατάσταση του δημοκρατικού πολιτεύματος. 

          Σπουδαίος άνθρωπος και μεγάλος πολιτικός άνδρας. Σύμβολο ενότητας όλων των Ελλήνων. Ήταν ένας πολιτικός με σοβαρό και ουσιαστικό πολιτικό λόγο, με έργο και προσφορά στον τόπο και στην πολιτική ιστορία του, έντιμος και ηθικός, που ήξερε να κερδίζει το κύρος και το σεβασμό των πολιτών, που στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και του αξιώματος που κατείχε, το οποίο και τίμησε, ένας πραγματικός Έλληνας.

        Δεν θα ξεχάσω ότι σε χρόνο ανύποπτο σε συνέντευξη του, ο Ανδρέας Παπανδρέου στο MEGA και στον Νίκο Χατζηνικολάου είχε δηλώσει ότι ο Κωστής Στεφανόπουλος είναι πολιτικός με μέλλον καθώς επίσης δεν ξεχνώ την ρητορική ομιλία του στις 19 Ιουλίου 1998 την ημέρα που τοποθετήθηκε ο θεμέλιος λίθος της Ζεύξης Ρίου – Αντιρρίου όπου αναφέρθηκε στις πρώτες ενέργειες για την κατασκευή γέφυρας από  τον Στυλιανό Χούτα τον τότε υπουργό δημοσίων έργων στη κυβέρνηση του γέρου της δημοκρατίας. 

        Επίσης κατά τη διάρκεια της θητείας του υποδέχθηκε στην Αθήνα τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, Μπιλ Κλίντον (19 Νοεμβρίου 1999) και στην προσφώνησή του προς τον υψηλό επισκέπτη του δεν παρέλειψε να υψώσει υπερήφανο λόγο, επισημαίνοντας μεταξύ άλλων τα εξής: «Η Ελλάς δεν ζητεί από κανένα να μεσολαβήσει υπέρ αυτής, επικαλείται απλώς το δίκαιον και την νομιμότητα, διότι πιστεύει ότι βασικό στοιχείο του πολιτισμού μας δεν είναι τόσον η στήριξη των πάσης φύσεως συμφερόντων μας, όσον η στήριξη της νομιμότητας. Ορθότερο θα ήταν, αν έλεγα, ότι πρωταρχικό συμφέρον όλων είναι η υπεράσπιση της νομιμότητος». Το αξίωμα του προέδρου το τίμησε όσο κανείς άλλος.

ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΗΘΗΚΕ Ο ΚΩΣΤΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

            Είχε την τόλμη να πει ευθέως τη γνώμη του είτε στον Κλίντον, είτε στον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο είτε σε οποιονδήποτε άλλον, χωρίς ποτέ ασφαλώς να παρεκκλίνει από το θεσμικό πλαίσιο του αξιώματός του. Όταν βγήκε Πρόεδρος της Δημοκρατία σταμάτησε να εισπράττει τη βουλευτική του αποζημίωση.

    Αρνήθηκε και τα αναδρομικά που εξασφάλιζαν κατά καιρούς οι βουλευτές.

   Ήταν ο μόνος πολιτικός της συντηρητικής παράταξης που δεν συμφώνησε στην παραπομπή Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο το ‘89.

     Αρνήθηκε να γίνει Βουλευτής επικρατείας με το ΠΑΣΟΚ

     Η ΔΗΑΝΑ, το κόμμα του, επέστρεψε στο κράτος την προεκλογική επιχορήγηση που έλαβε και δεν ξόδεψε.

     Ακόμα και σε ιδιώτες που είχαν ενισχύσει το κόμμα του, επέστρεψε λεφτά.

   Υπερασπίστηκε από την θέση του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας το δικαίωμα του Οδυσσέα Τσενάι να σηκώσει ως αριστούχος μαθητής την ελληνική σημαία.

     «Έλληνες είναι όσοι μετέχουν της ελληνικής παιδείας, όπως είπε ο Ισοκράτης» ήταν η ιστορική του δήλωση.

       Στο Προεδρικό δεχόταν χωρίς κάμερες να συναντηθεί με όποιον πολίτη το ζητούσε

    Το 2005 ο εβδομηνταεφτάχρονος Στεφανόπουλος θα εγκαταλείψει, υποχρεωτικά, την Προεδρία και μάλλον θα φύγει από το μέγαρο όπως ήρθε. Και θα σπεύσει στους φίλους του και στο εξοχικό του στο Ρίο, παίρνοντας από την Προεδρία μόνο τα βιβλία που του αποστέλλουν και ίσως μια βαλίτσα με τα παράσημα και τα μετάλλια. Στις αποθήκες της Προεδρίας θα μείνουν ακόμη και τα δώρα που του κάνουν οι ξένοι ηγέτες σε ανταπόδοση των δικών του δώρων: θεωρεί χρέος του να τα αφήσει πίσω του και θα είναι ο πρώτος που θα το κάνει. Η θητεία του ευγενούς, μετρημένου και μάλλον μοναχικού κυρίου θα λάβει τέλος. Η ιστορία θα βρει τα δικά της ξεχωριστά λόγια για την προεδρική του θητεία – τη θητεία του συντηρητικού Στεφανόπουλου, που ποτέ όμως δεν υπήρξε Κωνσταντίνος, παρά μόνο Κωστής.