ΦΥΤΕΙΕΣ: Η Ομιλία - πανηγυρικός για την επέτειο της 25ης Μαρτίου της Κας Δέσποινας Αλεξοπούλου

Η Ομιλία - πανηγυρικός της Κας Δέσποινας Γεωργιάδη-Αλεξοπούλου με αφορμή την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου, εκφωνήθηκε χθες στον ιερό ναό Αγίου Ιωάννη Θεολόγου Φυτειών

         Είναι ιδιαίτερα σημαντική τούτη η ημέρα μνήμης αλλά και σωτηρίας του Ελληνισμού αλλά και του ανθρωπίνου προσώπου και αυτό γιατί πρώτα από όλα εορτάζει η Μάννα όλων των πιστών η Παναγία. 

   Μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την Θεοτόκο ως "κήπο χαρίτων". Τις ωραιότητες του "κήπου" αυτού για τον οποίο έπλεξαν θαυμάσια εγκώμια οι Προφήτες,   οι Μελωδοί  και ο πιστός λαός,, τις διαλαλεί η συμφωνία της σιωπής Της.

   Σιωπηλή στη δόξα, σιωπηλή στον πόνο. Πόνο που η ανθρώπινη αναλγησία και κακότητα δημιουργούσε στην ευαίσθητη μητρική της καρδιά το μίσος του Ισραήλ για το μεγάλο Ευεργέτη της ανθρωπότητας τον Ιησού. Με σιωπή απέραντη στον πόνο, η Μεγάλη Μητέρα διδάσκει στον άνθρωπο την υπομονή στον κατατρεγμό, στην αδικία, στην παρεξήγηση, στην περιφρόνηση που εξουθενώνει, αλλά και στα σωματικά βάσανα και ψυχικά τραύματα και στις γενικότερες τραγωδίες και θύελλες, μαζί με τη σιωπή- που αποτελούν μια δέσμη από το χρυσάφι των αρετών. Κλείνει μέσα της μια βαθιά ταπείνωση, η σιωπηρή  υπομονή. Είναι η πιό θαρραλέα αρετή γιατί διαθέτει αλύγιστη τόλμη για να σηκώνει τα φορτία των δεινών, που μας φόρτώνουν, άνθρωποι και περιστάσεις κλείνοντας  το στόμα στα παράπονα...............

    Αυτή ήταν η Παναγία, στήλη υπομονής και σιωπής κάτω από την άβυσσο της οδύνης και της υπέρτατης αδικίας στον αναμάρτητο Δημιουργό των ανθρώπων.

    Η μέρα αυτή όμως είναι και ημέρα αλησμόνητης τιμής για τους ήρωες του 1821 και παραδειγματισμού για μας . 

     Ο κόσμος μας είναι ενταγμένος μέσα στο χρόνο και έχει ακατάλυτη μνήμη. Ο χρόνος ζυμώνει τους λαούς και οι λαοί ζυμώνουν το χρόνο, φανερώνοντας τον εαυτό τους με πράξεις, που υψώνουν την Ιστορία στο μέγεθος της αυθεντίας, άξιας να διδάσκει στο διηνεκές μέλλον. 

         Οι Έλληνες με τις ιστορικές πράξεις υπέρβασης- από το Μαραθώνα, το Μεσολόγγι έως τα αλβανικά βουνά- παρέμειναν το προζύμι –οι λίγοι- που από γενιά σε γενιά ζύμωναν τους άλλους λαούς. Αυτούς που δεν «χώνεψαν» ποτέ την ηρωική ανωτερότητα των Ελλήνων. Αναδείχθηκαν αληθινά παγκόσμιοι με όσα μετρούν το μέγεθος του Ανθρώπου, την αρετή, την ελευθερία, την ανθρωπιά, το πνεύμα. Η 25η Μαρτίου 1821 υπήρξε μια από τις υψηλότερες υποδειγματικές διδαχές όλων των αιώνων, από άκρη σε ακρη του κόσμου. Όσο και αν κάποιοι υποτελείς στις ξένες δυνάμεις ή «μικροί» στο πνευματικό ανάστημα, αμαυρώνουν το νόημα της θυσίας και της πατρίδας.

          Αλλά τι μέγεθος αποτελεί η πατρίδα; Γιατί μέσα στον πνευματικό μηδενισμό, που σαρώνει τα τελευταία 150 χρόνια τις κοινωνίες της γής με όποιους τρόπους, χτυπά την πατρίδα; Και όμως αυτή αντέχει, αντέχει και αντιστέκεται. Από κάθε γωνιά της Ευρώπης αναδίδεται μια βαρειά ηθική αποφορά- μια αποφορά που προέρχεται από τη βαθύτατη σήψη των θεσμών.

      Διανοούμενοι Έλληνες χαρακτηρίζουν την πατρίδα ως μια ανοιχτή εξευγενίζουσα πραγματικότητα. Η πατρίδα είναι η ύψιστη κατάφαση του ανθρώπου, για να βιώνει το χρέος της αγάπης και της συνεργασίας ολόκληρης της ανθρωπότητας μέσα από την ποικιλία. Γιατί η ποικιλία αποτελεί τον ιερό νόμο του ανθρωπίνου γένους.

       Ας δούμε λίγο βαθύτερα. Γιατί άραγε, ο άνθρωπος – μέλος της Δημιουργίας γύρω μας- πραγματώνει το «είναι» του μέσα στην πατρίδα; Όλη η δημιουργία λειτουργεί με πολύμορφους κώδικες. Η δημιουργία υψώνεται μέσα από το έδαφος, τη γή, το χώμα. Έτσι η δημιουργία χρειάζεται το χρόνο ως μέλλον και τη μνήμη ως παρελθόν.

        Όλα τα έμψυχα όντα ζούν και πολλαπλασιάζονται χάρη στη φιλοξενία του χώματος της δημιουργίας . Ο άνθρωπος πλάστηκε από σώμα και πνεύμα* από το χώμα-σώμα των γονιών του και βλασταίνει και πάλι στο χώμα επιστρέφει για να αναπαυτεί.

       Τα δένδρα, όταν μεταφυτεύονται σε χώματα εχθρικά, δεν φιλιώνουν, πεθαίνουν. Τα ζώα και τα πουλιά θυμούνται και επιστρέφουν. Ο άνθρωπος είναι αγκιστρωμένος στο παρελθόν. Έχει καρδιά, για να αγαπά, έχει συνείδηση και σκέψη, έχει ανάγκη από το «χώμα» του. Το «χώμα» αυτό λέγεται «πατρίδα».

        Όσες φορές, ο άνθρωπος, χτυπημένος από τους ανέμους της ιστορίας μεταφυτεύεται, η μνήμη βαθαίνει την ύπαρξή του μέσα στο παρελθόν. Ο άνθρωπος είναι πολυσύνθετος: θυμάται, στοχάζεται, αναγνωρίζει, αγαπά και βιώνει το παρόν συνδεδεμένος με το παρελθόν καθώς το δένδρο το χώμα του. Έτσι λόγω της ακατάλυτης από το χρόνο, μνήμης του η πατρίδα παραμένει ένα ζωτικό παρόν ευεργετικό και εξισορροπητικό. Όποιος αμφισβητεί λοιπόν την έννοια της πατρίδας καταφεύγει στην έννοια της παγκοσμιοποίησης, που θέλει να πολτοποιήσει και να αναμείξει τους λαούς στο όνομα μιάς οικονομίας αδίσταχτης και απάνθρωπης, μπροστά στη φτώχεια και την αρρώστια , που συρρικνώνει τον Άνθρωπο σε πενιχρό αριθμό.

      Ποια είναι όμως η θέση των Ελλήνων στην ιστορία, απέναντι στην πατριδα; Η προσπάθεια του Έλληνα προς τα ψηλά, υπήρξε ο κανόνας της ζωής του, τις περιόδους που έπλαθε την  Ιστορία. Με πυκνό, ασυμβίβαστο λόγο, με πράξεις υψηλής γενναιότητας, πλαστούργησε μορφές αθανασίας σε καιρό ειρήνης και σε καιρό πολέμου, διδάσκοντας πως ο άνθρωπος οφείλει να μάχεται για την ελευθερία ως δραματική προυπόθεση της αξιοπρέπειας του μέσα στην ιστορική πορεία του κόσμου. Ελευθερία να πραγματώνει συνεχώς το βαθύ αυθεντικό του εαυτό.

        Ο Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος γράφει: «είναι μεγάλη υπόθεση η Αρετή σε τούτον τον αλλόκοτο κόσμο. Και είναι δώρο ακριβό, η συνείδηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας».

       Ο Στρατής Μυριβήλης τον Οκτώβρη του 1945 γράφει: «Είμαστε ο λαός, που παίζει με τη ζωή. Και με το θάνατο, όταν έρχεται σαν ορμητική επικύρωση της ζωής. Μόνο σαν ξεχειλίσουν οι κρουνοί της ζωής μέσα σε έναν οργανισμό μπορεί να γίνει η έκρηξη της θείας τρέλας».

        Πού βρίσκεται αυτός ο Έλληνας σήμερα; Που είναι τα στοιχεία της ταυτότητας του; Που τα διαχρονικά ένδοξα διδακτικά του γνωρίσματα; Που είναι οι τρόποι σκέψης, συμπεριφοράς, κρίσης; Πως όσοι ζούν στα αιματοποτισμένα αυτά βράχια,- όπου τα παλληκάρια θυσιάστηκαν για τη γλώσσα, την πατρίδα, την ελευθερία, το Χριστό- είναι ακόμα Έλληνες;;;

       Βίαιοι ανθελληνικοί άνεμοι πνέουν στο μέγα δάσος της Οικουμένης; Ποιοι όμως σήμερα είναι οι ξένοι εγκέφαλοι, που στοχεύουν στην εθνική αμνησία στα Βαλκάνια και τον εθνικό κατακερματισμό του Ελλάδας;

         Όσο οι Έλληνες κάμπτονται μπροστά τους τόσο χάνουν την ελληνικότητα τους, τον εαυτό τους, την ταυτότητα τους. Καταφρονούν την  Ιστορία, προσβάλλουν την πατρίδα, ξεχνούν τη γλώσσα. Κυριαρχεί ο φόβος, ο τρόμος της στέρησης των ανέσεων. Ο σύγχρονος καταναλωτικός ανθρωπος παύει να είναι αυθεντικός άνθρωπος. Άλλοι υποφέρουν, πεινούν και άλλοι προσκυνούν βαθιά, δουλικά, για να μη χάσουν την καλοπέραση τους, τον υλισμό τους αλλά και να αυξήσουν τα κέρδη τους σε βάρος όλων των υπολοίπων και της άμοιρης πατρίδας. Ο Ήρωας όμως έλληνας πολεμούσε νηστικός, ταλαιπωρημένος, χαμένος στο μπαρούτι αλλά υπερήφανος. Αναπαύονταν σε ένα κομμάτι ξερό ψωμί αλλά πάλευε σαν υπεράνθρωπος.

       Ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης στο Πρώτο Άσμα στον Αθανάσιο Διάκο γράφει:

«Χιλιάδες ήρθαν θεριστές και χάρος οργοτόμος μουγκρίζουν, φοβερίζουνε πως δε θα μείνει λώθρα σ αυτήν τη δύστυχη τη γή φωτιά, δρεπάνι, τρόμος….

-Κι εμείς θα πάμε με χαρά σε αυτόν τον καταρράκτη……

-Δυνάμωσε μας Πλάστη μου! Γιά να ακουστεί στη δύση πως δεν απονεκρώθηκε και πως θα ανθοβολήσει τώρα με τα Μαγιάπριλα η δουλωμένη χώρα»

        Εσκυψ’ ο Διάκος, ως τη γή, έσφιξε με τα χείλη κι εφίλησε γλυκά γλυκά το πατρικό του χώμα. Έβρασε μέσα του η καρδιά, ξεφύτρωσε το δάκρυ.                   

      Σήμερα ο Αθανάσιος Διάκος, ο Κολοκοτρώνης, ο Καραισκάκης θα δάκρυζαν πιο πολύ θα πονούσαν πιο πολύ.

    Το θαύμα του 1821 ήταν διπλό. Από τη μια συνέτριψαν τον οπλισμένο  Οθωμανό από την άλλη όμως ξεπέρασαν τα πάθη και τις αδυναμίες τους, νίκησαν το σαράκι της Φυλής μας την διχόνοια, ενώθηκαν και αγωνίστηκαν όλοι για ένα σκοπό την ελευθερία της πατρίδας. Ήταν τόσο σφοδρός ο πόθος της ελευθερίας, ώστε και στις περιστάσεις και περιπτώσεις εκείνες κατά τις οποίες το πάθος της διχόνοιας έκανε την φρικτή εμφάνιση του κατά διαστήματα, στις ημέρες της μαρτυρικής θυσίας, δεν ματαιώθηκε ο ιερός σκοπός της πατρίδας. Κάποια αόρατη, υπεράνθρωπη δύναμη διέλυε, έστω και προσωρινά τα αδελφικά μίση, τις αρχομανίες και μας οδηγούσε στη νίκη. Ο σοφός λόγος της καρδιάς του Μακρυγιάννη ήταν: «να μην είμαστε με το εγώ, αλλά με το εμείς».

        Σήμερα υπάρχει δυστυχώς το σαράκι της κακής φιλοδοξίας, ο εγωισμός , η ματαιοδοξία, η αρχομανία, το ΕΓΩ και όχι ΤΟ ΕΜΕΙΣ. Ακόμα και τα ΜΜΕ, για τους δικούς τους σκοπούς, αναμηρυκάζουν μέσα στη χώρα μας, την γνώμη του κάθε ξένου ανθέλληνα, που μισεί την Ελλάδα. Αυτό ταπεινώνει το φρόνημα του λαού, μαζί με πολλά άλλα ακόμα- τον δείχνει γονυπετή στην ξένη δυναστεία. 

     Δημιουργούν φοβικά σύνδρομα, προσκόλληση σε δυνάστες, που επιδιώκουν την διάλυση της πατρίδας.         Υπάρχουν ευτυχώς ακόμα άνθρωποι σε τούτη τη χώρα, που δεν κλίνουν τον αυχένα, που υψώνουν ανάστημα και γράφουν και σήμερα ιστορία. Και αντί σε αυτές τις σκληρές για όλους μας, στιγμές, να μιλούμε την ίδια γλώσσα για να πετύχουμε ο,τι καλύτερο για την πατρίδα, παρουσιάζονται καινούργιοι προδότες, που διαβάλλουν τη χώρα μας κάνοντας ανίερες συμφωνίες, πίσω από το παραπέτασμα, επιδιώκοντας «καρέκλες» και «αξιώματα». Σε τόση εωσφορική πλάνη  βρίσκονται. Όμως η Ελλάδα θα σταθεί όρθια και πάλι, και θα πετάξει όλους αυτούς στο βάραθρο της λήθης. Η ατιμία ποτέ δεν νικά την έντιμη πατριωτική στάση.

Τελειώνοντας ας θυμηθούμε τον Νικηφόρο Βρεττάκο:

«Μα ό,τι κι αν γίνει εμείς θα επιζήσουμε.

Ανθρωποι κατοικούν μες στο πνεύμα της Ελευθερίας αμέτρητοι,

Άνθρωποι όμορφοι μες τη θυσία τους,   Άνθρωποι 

Ένας μεγάλος καταυλισμός είναι η έννοια της αρετής.

Ο ήλιος θάναι ακριβά πληρωμένος.

Αν τυχόν δεν γυρίσω, ας είστε καλά,

σκεφτείτε για λίγο, πόσο μου στοίχισε.

Σαν ήμουνα μικρός καθρεφτιζόμουνα στα ρυάκια της πατρίδας μου

Δεν ήμουν πλασμένος για τον πόλεμο».     

                  

ΜΑΡΤΙΟΣ  2015

ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ-ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ