Παιδιά πεινάνε…ακούει κανείς;

Από τον Νίκο Ναούμη

      Χωρίς αμφιβολία ζούμε σε μια τρελή εποχή. Κανείς δεν ξέρει να μας απαντήσει με βεβαιότητα, τι ξημερώνει σε τοπικό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι μέρες κυλάνε τόσο γρήγορα και τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο, δίνοντας σου την αίσθηση, ότι ο χρόνος ως έννοια, πρέπει να έχει αλλάξει απ’ τα όσα γνωρίζαμε μέχρι τώρα γι’ αυτόν....

      Ενημερώνεσαι με τον πρωινό σου καφέ διαβάζοντας εφημερίδες, παρακολουθώντας τηλεόραση η πλοηγούμενος στο διαδίκτυο και, με τον απογευματινό σου καφέ, ότι πληροφορία κι αν είχες δεν ισχύει ή, έχει διαφοροποιηθεί.

        Έτσι λοιπόν, δεν θα μου προκαλούσε καμιά απολύτως εντύπωση, αν κάποιος από εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές μου έλεγε ότι δεν έχει πάρει είδηση, ένα φαινόμενο, που μέρα με την μέρα εξαπλώνεται σαν επιδημία, απειλώντας να τινάξει την κοινωνική συνοχή του τόπου στον αέρα, προκαλώντας θανάτους, με πρώτα της θύματα δυστυχώς, τα μικρά παιδιά. Το θέμα είναι τέτοιο, που δεν θα μπορούσα να αστειευτώ. Είναι μια πραγματικότητα, που η πολιτεία μας, αν υπάρχει και, όλοι εμείς κυρίως, πρέπει να σκύψουμε από πάνω του, με την δέουσα σοβαρότητα, για να προλάβουμε ότι μπορούμε.

        Καθημερινά λοιπόν διαβάζω κυρίως σε ηλεκτρονικά μέσα, για διάφορες περιπτώσεις ανά την χώρα, που κάνουν λόγο για λιποθυμίες μικρών παιδιών, μέσα στις σχολικές αίθουσες. Αιτία για τις λιποθυμίες αυτές, δεν είναι άλλη από την ασιτία. Ναι, καλά διαβάσατε! Μικρά παιδιά λιποθυμούν στο θρανίο, όχι γιατί κάνουν εξαντλητική δίαιτα για να αδυνατίσουν και να φαίνονται πιο όμορφα. Λιποθυμούν, διότι στα σπίτια τους, δεν υπάρχει φαγητό. Λιποθυμούν από την πείνα. Το διανοείστε αυτό; Κάτι τέτοιο, δεν ανάγεται στην σφαίρα της φαντασίας του γράφοντος. Είναι πλέον δεκάδες οι μαρτυρίες γονέων που δηλώνουν ευθέως, ότι δεν έχουν ταΐσει τα παιδιά τους, δύο και τρεις μέρες ακόμα! Πείτε μου ειλικρινά και με το χέρι στη καρδιά… Είχατε ποτέ φανταστεί, ότι στην χώρα που γεννήθηκε ο πολιτισμός και η δημοκρατία, εν έτη 2011, παιδιά δημοτικού θα πέθαιναν της πείνας στην κυριολεξία; Εγώ και μόνο που το σκέφτομαι, μου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο.

       Χαρακτηριστικά είναι όσα δήλωσε, στο ραδιοσταθμό «9,84», η πρόεδρος του Δημοτικού Βρεφοκομείου Αθηνών (έχει την ευθύνη για τους παιδικούς σταθμούς του Δήμου) Μαρία Ηλιοπούλου: «έρχονται αιτήματα από σχολεία για λίγες μερίδες φαγητό την ημέρα. Άρχισαν να έρχονται σε μας προσπαθούμε να οργανωθούμε ως προς αυτό, να δούμε αν μπορούμε εμείς που διαθέτουμε μαγειρεία (σ.σ. για τους σταθμούς) και άρα δυνατότητα σίτισης ενός μέρους των παιδιών να βοηθήσουμε σε αυτό. Πήραμε κάποια μηνύματα, μας ήρθαν για 20 μερίδες στο ένα σχολείο, 30 σε ένα άλλο. Από εκεί και πέρα, κοιτάμε να τα μαζέψουμε όλα μαζί, για να δούμε αν πραγματικά μπορούμε να τα καλύψουμε. Ήδη, καλύπτουμε το βραδινό συσσίτιο των αστέγων και δίνουμε και σε κάποιες άλλες οργανώσεις. Νομίζω ότι μπορούμε να καλύψουμε ακόμη έναν αριθμό, όχι όμως τεράστιο»…

       Αλήθεια, τι πρέπει να γίνει άραγε ακόμα για να ξυπνήσουν κάποιοι; Να μαζεύουμε τα πρώτα παιδικά κορμάκια, νεκρά πάνω απ’ τα θρανία; Τέτοιες εικόνες δεν νομίζω ότι τιμούν κανέναν από εμάς. Τις βλέπαμε σε χώρες της Αφρικής και δεν τις πιστεύαμε. Όμως τώρα, τέτοιες εικόνες είναι μια απτή πραγματικότητα και στην πατρίδα μας.

        Αντί λοιπόν κάποιοι να απειλούν ότι θα κόψουν για παράδειγμα το ρεύμα σ’ όσους αδυνατούν να πληρώσουν τα δυσβάσταχτα χαράτσια που μας πασάρουν μέσω των λογαριασμών του, να τσακιστούν να βρουν μια λύση εδώ και τώρα, πριν είναι πολύ αργά. Ειλικρινά, κανείς δεν νοιάζεται αν θα πάρουμε την δόση, αν θα πάμε σ’ εκλογές ή αν στο κίνημα θα εκλέξουν νέο αρχηγό… Ο κόσμος εκεί έξω πεινάει. Αγανακτεί… Όχι γιατί είναι φασίστας, κομμουνιστής η μαλάκας. Νηστικός είναι…