Νεοέλληνες «κεμαλιστές»

Ο Αλέκος Παπαδόπουλος στις 28-03-2011 έδωσε μια συνέντευξη στον Αλέξη Παπαχελά και στους «Νέους Φακέλους» για τον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ, την οποία μπορείτε να δείτε και ακούσετε εδώ. (http://folders.skai.gr/main/theme?id=198&locale=el)

Του Γιώργου Μπούρχα

Δικηγόρου

Η συνέντευξη αυτή είχε μεγάλο ενδιαφέρον και συζητήθηκε πολύ...
 


 Θεωρώ ως εκ τούτου απαραίτητες κάποιες επισημάνσεις σχετικά μ’ αυτή τη συνέντευξη για την περαιτέρω προαγωγή του διαλόγου και των συζητήσεων, που προκάλεσε.

Κατά τη γνώμη μου, εκείνο που δεν θέλει, να παραδεχτεί και να προβάλει ο Αλέκος Παπαδόπουλος, είναι, ότι το σημερινό χρέος της Ελλάδας δεν μπορεί να αποπληρωθεί, όσες και όποιες διαρθρωτικές αλλαγές κι αν κάνει η Ελλάδα. Τα νούμερα απλώς δεν βγαίνουν χωρίς «κούρεμα» του χρέους, δηλαδή χωρίς κήρυξη στάσης πληρωμών και επαναδιαπραγμάτευση του χρέους.

Κι αυτήν ακριβώς την αλήθεια, ο Αλέκος Παπαδόπουλος δεν θέλει να την παραδεχτεί και να την προβάλει, γιατί είναι «βουτηγμένος μέχρι το λαιμό» στην ιδεοληψία του «ανήκομεν στο ευρώ». Οι θέσεις του και οι αντιλήψεις του σ’ αυτή τη συνέντευξη, αντανακλούν στον υπέρτατο βαθμό τις «ευρωλιγούρικες» αντιλήψεις της κυρίαρχης μεταπολιτευτικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ της Ελλάδας. Επιδίωξη και στόχος αυτής της ελίτ υπήρξε μεταπολιτευτικά ο λεγόμενος «εξευρωπαϊσμός» του νεοελληνικού κράτους με κάθε μέσο. Η ελίτ αυτή, συνεπακόλουθα, δεν αποτελείται παρά απ’ αυτούς, που θα χαρακτήριζα ως «νεοέλληνες κεμαλιστές».

Ακούγοντας δε και βλέποντάς τον Αλέκο Παπαδόπουλο σ’ αυτή τη συνέντευξη, θυμήθηκα, όσα γράφει ο μακαρίτης Samuel P. Huntington στο έργο του «Η σύγκρουση των πολιτισμών και ο ανασχηματισμός της παγκόσμιας τάξης»:

«....Μέσα από την εμπειρία αυτών των χωρών, όμως, βλέπουμε τη δύναμη, την αντοχή και το σθένος της ιθαγενούς κουλτούρας, καθώς και την ικανότητά της να ανανεώνεται και να αντιστέκεται και να προσαρμόζει τις εισαγόμενες δυτικές αξίες. Η κεμαλικού τύπου αντίδραση υπήρξε ανεπιτυχής. Αν οι μη δυτικές κοινωνίες θέλουν να εκσυγχρονιστούν, θα πρέπει να το κάνουν με το δικό τους τρόπο και όχι με το δυτικό τρόπο. Ακολουθώντας το παράδειγμα της Ιαπωνίας, ας εφαρμόσουν τις δικές τους παραδόσεις, θεσμούς και αξίες, ας στηριχτούν σ’ αυτές.

Ορισμένοι πολιτικοί ηγέτες πιστεύουν ότι μπορούν να αναμορφώσουν εκ βάθρων την κοινωνία τους. Αυτό είναι καθαρή ύβρις και είναι καταδικασμένοι σε αποτυχία. Μολονότι μπορούν να εισάγουν δυτικά στοιχεία, δεν μπορούν να καταπιέζουν επ’ αόριστον τα κεντρικά στοιχεία της ιθαγενούς κουλτούρας. Ο ιός της Δύσης, όταν εγκατασταθεί σε μια άλλη κοινωνία, είναι δύσκολο να αποβληθεί. Αντέχει αλλά έχει μοιραία αποτελέσματα: ο ασθενής ζει αν και δεν είναι ποτέ πια ο ίδιος. Οι πολιτικοί ηγέτες μπορούν να γράψουν ιστορία, αλλά δεν μπορούν να της ξεφύγουν. Δημιουργούν διχασμένες χώρες: δεν δημιουργούν δυτικές κοινωνίες. Μολύνουν τη χώρα τους με μια πολιτιστική σχιζοφρένεια που μετατρέπεται σε χαρακτηριστικό γνώρισμα της κοινωνίας τους».

Ο Αλέκος Παπαδόπουλος αδυνατεί, να αναγνωρίσει, ότι η Ελλάδα απλώς αποτελεί την πληρέστερη μέχρι σήμερα ενσάρκωση του σαθρού σοσιαλ-φασιστικού ευρωπαϊκού οικοδομήματος και προπομπό της μοίρας του.

Αφιερώστε λίγο χρόνο, για να δείτε εδώ  http://vimeo.com/12167059   τι λέει ο Στέλιος Ράμφος (μετά το 46 λεπτό του βίντεο) για την σημερινή ακμή της Τουρκίας σε σχέση με την σημερινή παρακμή της Ελλάδας. Ο Ράμφος νιώθει δικαίως εκστασιασμένος από την σημερινή Τουρκία των σημερινών «καλβινιστών ισλαμιστών» του Ερντογάν και την θεωρεί παράδειγμα για την Ελλάδα.

Στην Τουρκία σήμερα μια σύνθεση, ή κατίσχυση μιας έλλογης παράδοσης της επιτρέπει την πρόοδο και την προκοπή (η Τουρκία είναι ήδη η δέκατη πέμπτη οικονομικά πιο αναπτυγμένη χώρα στον κόσμο), σε αντίθεση με την Ελλάδα, για την οποία ο Στέλιος Ράμφος λέει, ότι η κρίση έχει να κάνει με το γεγονός, ότι «χωρίς να έχουμε την απαραίτητη προετοιμασία, από ανατολικός λαός που είμαστε, πάμε να γίνουμε δυτικός».