Παρέμβαση Παναγιώτη Κατσούλη σχετικά με το κλείσιμο της Δημοτικής Επιχείρησης Αλυκών Τουρλίδας.

Συμπατριώτισσες – Συμπατριώτες
Δυστυχώς μια πλουτοπαραγωγική πηγή του τόπου μας, οι Αλυκές της Τουρλίδας, οδηγήθηκαν επιχειρησιακά στο κλείσιμο. Αιτία η αμέλεια – στην καλύτερη περίπτωση – του απερχόμενου δημάρχου να εφαρμόσει τις οδηγίες του νόμου 3463/2006 και να μετατρέψει εδώ και περίπου δύο χρόνια τη δημοτική επιχείρηση σε Ανώνυμη Εταιρεία.
Τον Απρίλιο του 1982, με μια ιστορικού χαρακτήρα απόφαση του συμπατριώτη μας τότε Υπουργού Βιομηχανίας Αναστάση Πεπονή, παραχωρήθηκε κατ’ αποκλειστική κυριότητα, νομή και κατοχή στο δήμο μας η Αλυκή της Τουρλίδας, έκτασης 1750 στρεμμάτων, μαζί με τις υφιστάμενες εγκαταστάσεις, τα κτίρια και το μηχανολογικό εξοπλισμό. Η δημοτική επιχείρηση που συστάθηκε το 1988, έπρεπε μέχρι τις 31/12/2007 να μετατραπεί σε ανώνυμη εταιρεία, ώστε να μπορεί να λειτουργεί ως τέτοια από το 2011 και μετά.
Το Δεκέμβριο του 2010, με μια εξ ίσου ιστορικού χαρακτήρα απόφαση της πλειοψηφίας του Δημοτικού Συμβουλίου, έγινε πράξη η διάλυση της επιχείρησης και δηλώθηκε εμπράκτως η αδυναμία μας και η μη θέληση να αξιοποιήσουμε παραγωγικά μια ακόμη πηγή του τόπου μας.
Βέβαια οι ευθύνες δεν είναι μόνο τωρινές. Τα τελευταία έξι χρόνια έγιναν απανωτά λάθη, που οδήγησαν την επιχείρηση σε οικονομικό αδιέξοδο. Η αρχή έγινε με το δάνειο των 531.440 χιλ. € και επιτόκιο 5,9% του 2005. Το ίδιο χρονικό διάστημα η επιχείρηση συσσώρευσε μεγάλη οφειλή στο ΙΚΑ της τάξης των 418.968 €, ενώ χρωστά ακόμη φόρους και τέλη αξίας 98 χιλ. €. Στις 31/8/2006 υπογράφτηκε σύμβαση με την εταιρεία «ΚΑΛΑΣ Α.Ε.» για τη διάθεση όλης της παραγωγής αλατιού μέχρι το 2011, με σταθερή τιμή 23,50 € τον τόνο.
Σύμφωνα με τους δικούς μας υπολογισμούς – διότι οικονομικά στοιχεία για την επιχείρηση, αν και τα έχουμε ζητήσει εγγράφως από την 25η Νοεμβρίου, δεν έχουμε λάβει ακόμη – αυτή την τετραετία φαίνεται πως εισπράχθηκαν μέσω αυτής της συμφωνίας 1.204.516 € από την «ΚΑΛΑΣ Α.Ε.» , αλλά χάθηκαν και 411.173 € που θα είχαν εισπραχθεί αν η δημοτική επιχείρηση πωλούσε το αλάτι στην εκάστοτε τιμή της αγοράς. Ταυτόχρονα ο αριθμός τού εποχιακά απασχολούμενου προσωπικού παρέμενε ετησίως μεγάλος, στο ύψος της κατάστασης που επικρατούσε πριν γίνει ο μηχανολογικός εκσυγχρονισμός.
Φυσικά όλα αυτά αφορούν το παρελθόν. Το ζήτημα είναι τι μπορούμε να κάνουμε από την 1η Ιανουαρίου του 2011. Η απάντηση δεν είναι εύκολη γιατί υπάρχει απαγορευτικό θεσμικό κενό στον «Καλλικράτη». Δεν θα μείνουμε όμως με σταυρωμένα τα χέρια. Ήδη ξεκινήσαμε συζητήσεις, όχι μόνο για τη σωτηρία των σημαντικών περιουσιακών στοιχείων της επιχείρησης αλλά και για την αξιοποίησή τους. Με την ανάληψη των καθηκόντων μας, θα είμαστε σε θέση να ενημερώσουμε το Δημοτικό Συμβούλιο, ώστε εκείνο να λάβει την τελική και πλέον πρόσφορη απόφαση υπεράσπισης του δημοσίου συμφέροντος.