Τα μάτια της έσταζαν στενοχώρια, και με το καλημέρα μού θύμισε πως το χωριό της ήταν στη Θεσσαλία. Πρώην χωριό, γιατί το κατάπιε κι αυτό η εφιαλτική πλημμύρα που μεταμόρφωσε σε τεράστια λασπερή λίμνη τον πλούσιο κάμπο. «Όχι χρήματα, εμφιαλωμένο νερό χρειάζονται, στείλτε τους νερό, μια εξάδα τουλάχιστον ο καθένας. Τα κόμματα, οι παρατάξεις, οι σύλλογοι, τα σωματεία, οι δομές, τα σχολεία…», με πρόλαβε πριν τη ρωτήσω για το δράμα τους.
«Φαντάζεσαι την αγωνία μου, να μου λένε κάθε λίγο οι δικοί μου στο τηλέφωνο ‘Ανεβαίνει η στάθμη’ ‘Θα πλημμυρίσουμε’ ‘Πλημμυρίσαμε’ ‘Το νερό έφτασε τα εβδομήντα εκατοστά’ ‘Το νοικοκυριό μας αχρηστεύτηκε’ ‘Τα μελίσσια μας χάθηκαν’ ‘Ευτυχώς γλυτώσαμε το σπίτι’». .....