Ο Μέγας Αντώνιος αναδείχθηκε άξιος της ουρανίου χαράς και βασιλείας

 

Του Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνού

Μέγας Άγιος, μέγας ερημίτης και ασκητής και όσιος, υπήρξε ο Άγιος Αντώνιος, τον οποίο σήμερα εορτάζει η Αγία μας Εκκλησία. Από μικρός, πιστός Χριστιανός και αφωσιωμένος στον Σωτήρα Χριστό, απόθησαύριζε μέσα στην αγνή και άδολη καρδιά του, τους λόγους του Κυρίου, ώστε καίτοι αγράμματος κατά κόσμον, να γνωρίζει από στήθους όλο το Ιερό Ευαγγέλιο και την Αγία Γραφή.....

Όταν ήταν σε νεαρή ηλικία, 20 ετών, άκουσε τον λόγο του Κυρίου «ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς, και έξεις θησαυρόν εν τω ούρανώ, και δεύρο ακολούθει μοι» (Ματθ. 19,21). Απαρνείται τα πάντα, μοιράζει την περιουσία του στους πτωχούς, και παίρνει τον δρόμο της ερήμου της Αιγύπτου, για να ζήσει τον σκληρό βίο του πτωχού ασκητού και ταπεινού ερημίτου.

Εκεί στην έρημο ανεδείχθη μέγας. Πάλεψε στήθος προς στήθος με τους δαίμονες, νέκρωσε τις άτακτες επιθυμίες του, νίκησε τα πάθη του και γεμάτος πίστη και αγιότητα έδωσε στην Εκκλησία αξιομίμητο παράδειγμα οσίου Πατρός, ανθρώπου του Θεού, μεγάλου αγωνιστού και ήρωος της ερήμου.

Σπάνια έφευγε από την έρημο για να έλθει στην πόλη της Αλεξάνδρειας. Και τότε, κατέβαινε για να πολεμήσει τους αιρετικούς Αρειανούς με τον απλό λόγο του και τα θαύματά του, και να ενισχύσει τους Ορθοδόξους και μάλιστα τον πρώτο εξ αυτών, τον φίλο του Μέγα Αθανάσιο. Και μόνη η εμφάνισή του τρόμαζε τους Αρειανούς. Και μόνη η φήμη του ήταν ικανή να κατατροπώσει τους εχθρούς και να στηρίξει τους Ορθοδόξους. Καύχημα για όλους τους χριστιανούς, οι οποίοι ψάλλουν «Τον μοναστών τα πλήθη τον καθηγητήν σε τιμώμεν, πατήρ ημών Αντώνιε. Δια γαρ σου την όντως ευθείαν πορεύεσθαι έγνωμεν» (Δοξαστικό Εσπερινού).

Πανευτυχῆς και τρισμακάριος υπάρχει τώρα στους ουρανούς ο Άγιος Αντώνιος. Ήταν πλούσιος και εκουσίως έγινε πτωχός και έζησε πτωχός ερημίτης και ασκητής προς δόξαν Θεού. Υπήρξε άξιος του πρώτου μακαρισμού «μακάριοι οι πτωχοί, ότι υμετέρα εστίν η βασιλεία του Θεού» (Λουκ. 6, 19). Στερήθηκε και πείνασε και δίψασε στην έρημο αγωνιζόμενος τον αγώνα της αρετής και ασκήσεως. Υπέμεινε τις στερήσεις του σε όλη την ζωή, με υποδειγματική καρτερία, αξιούμενος του δευτέρου μακαρισμού του Κυρίου «μακάριοι οι πεινώντες νυν, ότι χορτασθήσεσθε» (Λουκ. 6,20). Έκλαψε πολύ για τις ατέλειές του, τα πάθη του, τις αμαρτίες του και ημέρα και νύκτα πάλευε κατά των δαιμονικών πειρασμών και ανθρωπίνων  αδυναμιών του. Έκλαιγε και για τις αμαρτίες των ανθρώπων και με δάκρυα πικρά προσευχής και μετανοίας συγκρατούσε την δίκαιη οργή του Θεού, εφαρμόζοντας τον τρίτο μακαρισμό «μακάριοι οι κλαίοντες νυν, ότι γελάσετε» (Λουκ. 6,21). Διώχθηκε, μισήθηκε, διεσύρθη, διαπομπεύθηκε, συκοφαντήθηκε, υβρίσθηκε από αιρετικούς και απίστους ο μέγας αγωνιστής της ερήμου, για την πίστη και την αρετή του. «Μακάριοι έστε όταν μισήσωσιν υμάς οι άνθρωποι, και όταν αφορίσωσιν υμάς και ονειδίσωσι και εκβάλωσι το όνομα υμών ως πονηρόν ένεκα του Υιού του Ανθρώπου» (Λουκ. 6,22).

Αναδείχθηκε με αυτό τον τρόπο, άξιος της ουρανίου χαράς και βασιλείας ο Μέγας Αντώνιος. «Χάρητε εν εκείνη τη ημέρα και σκιρτήσατε^. ιδού γαρ ο μισθός υμών πολύς εν τω ουρανώ» (Λουκ. 6, 23). Μακάριος πλέον και πανευτυχής, χαίρει και σκιρτά και ευφραίνεται ο Μέγας Αντώνιος στους ουρανούς. Τώρα έχουμε και εμείς βοηθό και πρεσβευτή πλησίον του Σωτήρος Χριστού, τον φοβερό ανταγωνιστή και νικητή των δαιμόνων. Έχουμε τις ευχές του, με τις οποίες και από τότε που ζούσε επί γης, στήριζε την οικουμένη. Έχουμε την ευλογία του. Έχουμε το μέγα και άγιο παράδειγμά του. Μακάρι αυτό να μας εμπνέει, οι ευχές του να μας δυναμώνουν, οι ευλογίες του να μας στηρίζουν, να κάνουμε και εμείς τον δικό μας αγώνα, να νικήσουμε τον εχθρό μας, τον διάβολο, και να γίνουμε και εμείς μακάριοι ουρανοπολίτες της Βασίλειας του Θεού.