«Μπορεί να είμαστε λίγοι κι αδύναμοι,
μα έχουμε μαζί μας τον Παντοδύναμο Θεό
και θα νικήσουμε».
Γιώργος Βαρνακιώτης,
Οπλαρχηγός Ξηρομέρου
Γράφει ο καθηγητής Χρήστος Γερ. Σιάσος
Η Πατρίδα μας στις 29
Μαΐου 1453 βρέθηκε κάτω από τον τουρκικό ζυγό και πολλοί έλεγαν ότι χάθηκε σαν
Έθνος, όμως πολλές γενιές έζησαν και πέθαναν με το όνειρο πως κάποια ημέρα θα
άναβε η σπίθα της Λευτεριάς. «…Ένα πέτρινο ακρωτήρι στην Μεσόγειο που δεν έχει άλλο
αγαθό, παρά τον αγώνα του λαού του, την θάλασσα και το φως του ήλιου. Είναι
μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που την
χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή…» θα πει στην ομιλία του ο ποιητής Γιώργος Σεφέρης τον
Δεκέμβριο του 1963 κατά την απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ο Νίκος Καζαντζάκης
γράφει: «Η πιο στοιχειώδης λογική
αντιστάθηκε στην Άγια τούτη παραφροσύνη. Πώς μια φούχτα άνθρωποι ξαρμάτωτοι,
πεινασμένοι, ανοργάνωτοι μέσα σε μια Ευρώπη λυσσαλέα αντιδραστική, μπόρεσαν να
σηκώσουν κεφάλι και να ελπίσουν Ελευθερία;»
Οι χώροι της Λευτεριάς, τα Μοναστήρια μας, έγιναν το απάγκιο των διωγμένων και το ορμητήριο των αγωνιστών. Τα Μοναστήρια φύλαξαν τους θησαυρούς του γένους μας, έγιναν η «Κιβωτός του Έθνους» για τα Ιερά και τα Όσια της φυλής μας και εξασφαλίστηκε η Εθνική μας επιβίωση.