Γράφει η Μαρία Ν. Αγγέλη
Σ’ ένα γεφύρι στεκόμουν
Δεν πάει πολύς καιρός, ήταν η νύχτα μελιχρή.
Από μακριά ένα τραγούδι ερχόταν:
Σαν σταγόνα πλήθαινε από χρυσάφι
Πάνω στου νερού την τρεμάμενη όψη,
Γόνδολες, φώτα και μουσικές,
μεθυσμένα έπλεαν στο λυκόφως.
Έγχορδο όργανο η ψυχή μου,
από αθέατη δύναμη δονούμενη εντός μου τραγουδούσε
κάποιο τραγούδι γόνδολας ριγώντας κρυφά
από πολύχρωμη ευτυχία.
Την άκουγε, άραγε, κανείς;
Φρειδερίκος Νίτσε
[Μτφ.Βασίλης Ζηλάκος]
Δεν πάει πολύς καιρός, ήταν μια μέρα του Αυγούστου, που βρέθηκα στην κοσμοπολίτικη Βενετία…
Σε μια γωνιά αυτής της μοναδικής πόλης, όπου τα ονόματα κάποιων δρόμων και κτηρίων παραπέμπουν στους Greci, έζησε και έδρασε επί αιώνες το Ελληνικό στοιχείο.
Αισθάνθηκα την ανάγκη ως Ελληνίδα, να επισκεφτώ τη γειτονιά των Ελλήνων της Βενετίας.......