Σύμφωνα με το λεξικό του Μανόλη Τριανταφυλίδη ο βλάκας ορίζεται, μάλλον ανεπαρκώς, ως εξής:
“βλάκας ο [vlákas] Ο3 : 1. άτομο που χαρακτηρίζεται από χαμηλό διανοητικό επίπεδο• ηλίθιος*, κρετίνος*. ANT έξυπνος: Δεν μπορεί να καταλάβει, είναι ~. Για βλάκα με περνάς; Tι ~, Θεέ μου, αυτός ο άνθρωπος! Kάνω / παριστάνω το βλάκα,προσποιούμαι ότι δεν καταλαβαίνω κτ. (έκφρ.) ~ με περικεφαλαία / με πατέντα, πολύ βλάκας. ένας ~ και μισός*. 2. ως βρισιά: Kάτσε κάτω, ρε βλάκα. Σου μιλάω, βρε βλάκα, δεν καταλαβαίνεις; 3. (ψυχιατρ.) άτομο με ανεπαρκώς ανεπτυγμένη ευφυΐα• (πρβ.ιδιώτης, ηλίθιος).”[λόγ. < αρχ. βλάξ, αιτ. βλάκα]
Οι δύσκολες ώρες που περνάει η χώρα μας, οι συμπεριφορές ενός αριθμού σημερινών ανθρώπων αλλά και η διάθεση για χιούμορ, η οποία δεν με εγκαταλείπει ποτέ, με οδήγησαν ξανά στη μελέτη του εξαιρετικού κοινωνιολογικού πονήματος του Ευαγγέλου Λεμπέση «Η τεραστία κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω» το οποίο έχει γραφτεί το 1941, αλλά παραμένει διαχρονικά επίκαιρο και θα το αντιληφθείτε παρακάτω.....
