Γράφει ο: Χρήστος Γέρ. Σιάσος
Καθηγητής
Το θέμα μιας σχολικής εκδρομής είναι πάντα επίκαιρο, προβληματίζει το Δάσκαλο, το Καθηγητή, το γονιό. Το Υπουργείο Παιδείας, ως συνήθως, λέει ότι δεν είναι υποχρεωτικές όμως, συνιστά στην εκπαιδευτική κοινότητα να καταβάλλει κάθε προσπάθεια και στα πλαίσια που προάγουν το μορφωτικό έργο του Σχολείου να συμμετέχει στις εκδρομές. Με το σκεπτικό αυτό οι δύο κοινότητες, εκπαιδευτική και μαθητική, καταρτίζουν το πρόγραμμα που περιλαμβάνει επισκέψεις σε αξιοθέατα, Μουσεία, αρχαιολογικούς χώρους της περιοχής που ζητούν οι μαθητές να πάνε την εκδρομή τους, μονοήμερη ή πολυήμερη, στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό.
Η μάχη που δίνεται μεταξύ γονιών – μαθητών – καθηγητών είναι άνιση. Ο φόβος του γονιού είναι ένας, «μήπως μπλέξει το παιδί, τόσα ακούμε για τις εκδρομές, τις «ξέφρενες» διασκεδάσεις και τις νύχτες στα ξενοδοχεία… και δεν ξέρουν τι να κάνουν, αγωνία, άγχος, από την πλευρά του παιδιού ακούγεται ένα ατράνταχτο σύνολο επιχειρημάτων «δεν μου έχετε εμπιστοσύνη, έχετε μείνει στην εποχή σας, υπάρχει χάσμα γενεών…». Καλός σαν θεσμός η πενθήμερη, δυστυχώς παρεκκλίνει τους στόχους του προγράμματος του Σχολείου, ελάχιστοι δάσκαλοι, καθηγητές συνοδεύουν τα παιδιά και κάποιοι κάνουν τα στραβά μάτια…