Στη Βόνιτσα, τα Χριστούγεννα ο χρόνος μοιάζει να περπατά πιο αργά.
Στέκεται στις άκρες των δρόμων, αφουγκράζεται τις κουβέντες των ανθρώπων, παρατηρεί τα πρόσωπα που κουβαλούν χρόνια, μνήμες και σιωπές.....
Δυο ηλικιωμένοι συνομιλούν όρθιοι.
Ξαφνιάζονται από το βλέμμα του φακού, μα δεν απομακρύνονται.
Χαμογελούν, σαν να αναγνωρίζουν κάτι δικό τους — μια στιγμή που αξίζει να μείνει.
Ο Χριστός γεννάται όχι μόνο στη φάτνη,
αλλά μέσα στην απλότητα της καθημερινότητας.
Περνά πίσω από μια γιαγιά που βιάζεται, με το μπαστούνι της να χτυπά τον δρόμο,
σαν μέτρημα χρόνου, σαν υπενθύμιση ζωής.
Οι Μάγοι ταξιδεύουν ακόμη, πάνω στις καμήλες τους,
ακολουθώντας το άστρο, αναζητώντας το φως που πάντα οδηγεί.
Και κάπου εκεί, στέκει και ο Ηρώδης.
Ένα βλέμμα ευθύ, βαρύ.
Υπενθύμιση πως το σκοτάδι υπάρχει,
μα ποτέ δεν είναι αρκετό για να σβήσει το φως.
Γιατί η Γέννηση έχει ήδη συντελεστεί.
Όταν πέφτει η νύχτα, η πόλη αλλάζει ανάσα.
Η Βόνιτσα φωτίζεται, στολίζεται, γαληνεύει.
Η «Αγία Νύχτα» απλώνεται πάνω από τα σπίτια,
στα φωτισμένα μπαλκόνια,
στην ελληνική σημαία που κυματίζει ψηλά,
σαν σιωπηλή προσευχή.
Και τότε το καταλαβαίνουμε.
Τα Χριστούγεννα δεν είναι εικόνα — είναι μνήμη.
Δεν είναι λόγια — είναι παρουσία.
Είναι οι άνθρωποι, οι στιγμές, οι δρόμοι της πατρίδας.
Είναι ό,τι μένει, όταν χαμηλώνουν τα φώτα.
Καλά και Ευλογημένα Χριστούγεννα.
Κουτουρίνης Μιχαήλ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο