Μυργιώτης Παναγιώτης Διονύσιος Αρεοπαγίτης -Μακεδονικός Αγώνας

 

Μυργιώτης Παναγιώτης

Διονύσιος Αρεοπαγίτης Ζούσε ως Χριστιανός πριν γνωρίσει τον Χριστό.

Σε κύκλους προοδευτικών, δήθεν, ανθρώπων και εγγραμμάτων λέγεται ότι η γνώση διώχνει την χριστιανική πίστη..... Ο εγγράμματος αντιλαμβάνεται το λάθος της Ορθοδοξίας. Σφάλμα τεράστιο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο σφάλμα από αυτό. Οι μεγάλοι επιστήμονες με καθαρή καρδιά και προαίρεση ασπάζονται την Αλήθεια της Ορθόδοξης Διδασκαλίας. Εν τάχει αναφέρομε τον Ιερό Χρυσόστομο, Μέγα Βασίλειο και τον Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη.

Στο παρόν κείμενο με τις μικρές μου δυνάμεις θα προσπαθήσω να σκιαγραφήσω τον Άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη. Ο Διονύσιος γεννήθηκε στην Αθήνα περί το 10 μ. Χ. από οικογένεια επιφανή και έλαβε μεγάλη μόρφωση. Η Αθήνα ήταν ξακουστή για την σοφία των κατοίκων της. Ο Διονύσιος ήταν ειδωλολάτρης, με καλή καρδιά και αγαθή προδιάθεση. Ζούσε ως Χριστιανός πριν γνωρίσει τον Χριστό. Για την μεγάλη μόρφωση που είχε και τη δικαιοσύνη που τον διέκρινε ορίστηκε μέλος του Αρείου Πάγου. Ήταν ένας από τους εννέα βουλευτές. Ζούσε ως Χριστιανός πριν γνωρίσει τον Χριστό.

Το 33 μ. Χ. βρίσκεται στην Ηλιούπολη της Αιγύπτου για ανώτερες σπουδές. Μια μέρα, ενώ ήταν μεσημέρι, βλέπει τον ήλιο να χάνει το φως του και η γη να σείεται από ισχυρό σεισμό. Εκείνη την στιγμή ο Σωτήρας μας Χριστός σταυρωνότανε από τους άνομους Ιουδαίους και η φύση δεν μπορούσε να βλέπει τον δημιουργό της πάνω στον Σταυρό απαθής. Ο ευσεβής Διονύσιος αναφώνησε: «Ή θεός τις πάσχει, ή το παν απόλλυται»! Σημείωσε στο ημερολόγιό του την ημερομηνία, ημέρα και ώρα που έγιναν τα συμβάντα. Χαράχτηκαν στην μνήμη του και τον απασχολούσαν.

Αφού τελείωσε τις σπουδές του γύρισε στην Αθήνα και ανέλαβε στη θέση του Αρεοπαγίτη απονέμοντας δικαιοσύνη.

Το 49 μ.Χ. ήλθε στην Αθήνα ο φλογερός Απόστολος Παύλος για να κηρύξει την νέα θρησκεία, την Αλήθεια του Χριστού. Έτρεξαν να τον ακούσουν πολλοί άνθρωποι και φιλόσοφοι της εποχής και ο Διονύσιος. Σε ομιλία του ο Παύλος ανέπτυξε για τον «Άγνωστο Θεό» τον οποίο πιστεύουν χωρίς να τον γνωρίζουν. Είπε, λοιπόν, ο απόστολος : «Ω, άνδρες Αθηναίοι, εγνώρισα ότι είσθε θεοσεβέστεροι και ευλαβέστεροι από τους άλλους ανθρώπους, διότι διερχόμενος από ταύτην την πόλιν σας, και βλέπων τα σεβάσματά σας, εύρον βωμόν, εις τον οποίον δεν έχετε κανένα είδωλον, αλλ’ έχετε αναγράψει επ’ αυτού ΤΩ ΑΓΝΩΣΤΩ ΘΕΩ. Αυτόν λοιπόν τον αληθή Θεόν, τον οποίον αγνοούντες ευσεβείσθε, εκείνον κηρύττω και αυτόν σας αναγγέλλω, ότι αυτός όλον τον κόσμον εποίησεν, ορατόν τε και αόρατον. Ο αληθής ούτος Θεός είναι ανενδεής και δεν χρειάζεται τίποτε από ημάς, αλλ αυτός μας δίδει την πνοήν και την ζωήν και όλα όσα χρειαζόμεθα, ως ελεήμων και εύσπλαγχνος , αυτόν όθεν τον όντως αληθή Θεόν έχω πόθον να σας καταστήσω γνωστόν, να τον εννοήσετε και να τον εύρητε ψηλαφώντες, αν και δεν είναι μακράν από ημάς, αλλά, καθώς είπεν και κάποιος εκ των ημετέρων φιλοσόφων «εν αυτώ ζώμεν» ( Πράξ. Ιζ΄,28) και δι αυτού κινούμεθα και εις αυτόν ευρισκόμεθα. Λοιπόν επειδή είμεθα γένους του Θεού, δεν είναι πρέπον να νομίζωμεν τον χρυσόν και τον άργυρον και πάσαν άλλην ύλην, ότι είναι όμοια του Θεού, αλλά, ας μετανοήσωμεν δια τα εξ αγνοίας ημών ανομήματα, ίνα και ο Θεός συγχωρήσει ημάς ως συμπαθέστατος».

Ο λόγος του Παύλου άφησε άφωνους τους φιλοσόφους . Μόνο ο Διονύσιος εκάλεσε τον Παύλο στο σπίτι του, όπου ο απόστολος του μίλησε για την Θεία οικονομία, την γέννηση, την διδασκαλία, και την Σταύρωση, την Ανάστασή Του και την Ανάληψή Του στους ουρανούς. Διαπίστωσε ο Διονύσιος από το ημερολόγιό του ότι τα θαυμαστά γεγονότα έγιναν την ώρα της Σταυρώσεως του Κυρίου.Αμέσως ζήτησε να βαπτιστεί αυτός και η οικογένειά του. Από τον λόγο του Παύλου αρνήθηκε τα είδωλα η Δάμαρις. Μετά την βάπτιση του Διονυσίου αρκετοί πίστευσαν στον Χριστό.

Ο Απόστολος Παύλος χειροτόνησε τότε επίσκοπο των Αθηνών τον θείον και θαυμαστόν Ιερόθεον , ο οποίος δίδαξε τον Διονύσιον και άλλα απόκρυφα και θεία Μυστήρια, τα οποία είχε διδαχθεί από τον Παύλο. Διάδοχος του Ιεροθέου χειροτονήθηκε ο Άγιος Διονύσιος και αξιώθηκε της Θείας Χάριτος και δια τούτο φιλοσοφεί και λογογραφεί «Περί Ουρανίου Ιεραρχίας των Υπερκοσμίων Αγγέλλων», «Περί Καταφατικής και Αποφατικής Θεολογίας», « Περί Εκκλησιαστικής Ιεραρχίας», « Περί Θείων Ονομάτων» και έτσι άφησε πλούσια ιερή γραπτή παρακαταθήκη.

«Εξ αιτίας της μεγάλης αγάπης που είχε προς τον Σωτήρα ημών Χριστό, όταν πληροφορήθηκε ότι η Παναγία ήταν ζωντανή πήγε να επισκεφθεί την αειπάρθενο Δέσποινα. Βλέποντας την θεία μορφή Αυτής και θαυμάσιον ωραιότητα και τους Αγγέλλους να την φυλάττουν και ακούσας εκείνα τα ουράνια λόγια ομολόγησε ότι και το είδος και οι χαρακτήρες της εμαρτύρουν Θεού Μητέραν κατά αλήθειαν», γράφει ο συναξαριστής. Αφού παρέμεινε αρκετές ημέρες, χάρηκε την παρουσία Της και ωφεληθείς τα μέγιστα αναχώρησε για κήρυγμα αποστολικό σε διάφορες πόλεις και χώρες. Επιστρέφει στην Αθήνα και συνεχίζει την διαποίμανση του ποιμνίου του. Όταν η Κυρία Θεοτόκος εκοιμήθη παρέστη στην κηδεία Της και ο Άγιος Διονύσιος, αρπαγείς υπό νεφέλης όπως οι Απόστολοι και άλλοι Ιεράρχες.

Κατά τους τελευταίους χρόνους του αυτοκράτορα Νέρωνα πήγε στη Ρώμη να αποχαιρετήσει τον διδάσκαλόν του Παύλο και ήταν παρών στην αποκεφάλιση του Παύλου. Επιστρέφει στην Αθήνα. Ξαναπηγαίνει στη Ρώμη εξαπλώνοντας το κήρυγμα της ευσεβείας. Εκεί συναντήθηκε με τον Άγιο Κλήμεντα , τον επίσκοπο της Ρώμης, και κατά παρακίνηση εκείνου μεταβαίνει στην Γαλλία. Στο Παρίσι έκτισε εκκλησία μικρά και ευκτήριο οίκο. Εκεί δίδασκε και επιτελούσε πολλά θαύματα. Πολλοί άνθρωποι ασπάζονται τον Χριστιανισμό.

Ο αποστάτης δαίμονας βλέποντας να μειώνεται ο αριθμός των ειδωλολατρών παρακίνησε κάποιους να κατηγορήσουν τον Διονύσιο στον βασιλέα Δομετιανό. Ο βασιλέας θύμωσε και διέταξε να προσαγάγουν τον Άγιο ενώπιόν του. Με λόγια προσπαθεί να πείσει τον Άγιο να απαρνηθεί τον Χριστό και να λατρεύσει τα είδωλα, άκουσε από το στόμα του γενναίου Διονυσίου : «Μεγάλην σας αγνωσία είναι, κατά αλήθειαν, να προσκυνείτε λίθους και ξύλα και άλλας ύλας αναισθήτους, και να λέγετε ότι ήσαν θεοί οι πόρνοι και φονείς και φιλήδονοι, οίτινες έκαναν τόσας αισχρουργίας, ώστε αισχύνομαι να τας αναφέρω, δια να μη μολύνω τα χείλη μου». Μετά από αυτήν την απάντηση ο βασιλιάς διέταξε τον αποκεφαλισμό των τριών Αγίων‧ του Διονυσίου και των μαθητών του Ρουστικού και Ελευθερίου. Τιμάται η μνήμη των την 3η Οκτωβρίου κάθε έτους.

Μυργιώτης Παναγιώτης

Μαθηματικός

Μακεδονικός Αγώνας: Αγώνας για Ελληνική Ελεύθερη Μακεδονία

Μακεδονικός αγώνας ονομάζεται ο ακήρυκτος πόλεμος μεταξύ Ελλήνων και Βουλγάρων, κυρίως, και άλλων σλαβόφωνων λαών κατά την περίοδο 1904 έως 1908 με το θέατρο των συγκρούσεων να είναι η τουρκοκρατούμενη τότε Μακεδονία.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η λήξη της επανάστασης του 1821 δεν βρήκε ολόκληρη την Ελλάδα ελεύθερη. Τα βόρεια σύνορα της ελεύθερης Ελλάδας αποτελούσε η Θεσσαλία. Αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, ότι ένα μεγάλο τμήμα του ελληνισμού παρέμεινε υποδουλωμένο στην οθωμανική αυτοκρατορία. Η Θεσσαλία του Ρήγα Φεραίου, η Μακεδονία του Μεγάλου Αλεξάνδρου και άλλες ένδοξες και ελληνικότατες περιοχές Ήπειρος, Κρήτη, Θράκη και πόλεις όπως Ιωάννινα, Θεσσαλονίκη, Μοναστήρι, Ρόδος , Βέροια στέναζαν κάτω από την μπότα του τούρκου δυνάστη.

Ο ελεύθερος ελληνισμός το έφερε βαρέως το γεγονός αυτό. Η περιοχή της Μακεδονίας μας ήταν εμπορικό σταυροδρόμι της εποχής και η ανάμειξη ανθρώπων διαφορετικών θρησκειών και γλωσσών ήταν γεγονός αναπόφευκτο. Ο τούρκος δυνάστης απαγόρευε την λειτουργία ελληνικών σχολείων για εκατοντάδες χρόνια. Αναμενόμενο ήταν κάποιοι άνθρωποι να αρχίζουν να μη μιλάν ελληνικά, να αναπτύσσονται τοπικοί διάλεκτοι και να παρεισφρέουν και σλαβικές λέξεις. Μήπως σήμερα που λειτουργούν σχολεία δεν παρατηρούμε την άναρχη εισβολή ξένων λέξεων εις το καθημερινό λεξιλόγιό μας;;.

Οι Βούλγαροι και άλλοι σλαβικοί λαοί έβλεπαν τις πλούσιες μακεδονικές πεδιάδες με τους μεγάλους ποταμούς και τα λιμάνια της Μακεδονίας, κυρίως της Θεσσαλονίκης, και επιθυμούσαν σφόδρα να τα προσαρτήσουν. Νόμισαν ότι βρήκαν την κατάλληλη ευκαιρία να προσαρτήσουν την ελληνική Μακεδονία. Οι ευρωπαίοι προβλέπουν την διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας και προσπαθούν να κερδίσουν ότι μπορούν.

Για να προσαρτήσει την Μακεδονία η Βουλγαρία έπρεπε να αποδείξει ότι οι Μακεδόνες είναι Βούλγαροι. Για το σκοπό αυτό ιδρύει μια οργάνωση το Κομιτάτο και τα μέλη της ονομάζονται κομιτατζήδες. Ο ρόλος των κομιτατζήδων είναι με την βία και τον εξαναγκασμό να αποδείξουν ότι ο ντόπιος πληθυσμός ακολουθεί την Βουλγαρία. Εκβιάζουν και απειλούν τους ορθόδοξους χριστιανούς να μη εκκλησιάζονται εις τις εκκλησίες που ανήκουν εις το οικουμενικό πατριαρχείο αλλά εις τις εκκλησίες που ανήκουν στη βουλγαρική εξαρχία. Στην Οθωμανική τάξη η εκκλησιαστική ένταξη αποτελούσε κριτήριο εθνικής κατηγοριοποίησης. Η ένταξη κάποιου σε μία από τις δύο Εκκλησίες, τη βουλγαρική Εξαρχία ή το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, σήμανε τη δήλωσή του ως «Βούλγαρου» ή «Έλληνα» αντίστοιχα. Μεγάλη η πίεση και η αγριότητα που αντιμετώπιζαν οι Μακεδόνες για να ενταχθούν εις την Βουλγαρική εξαρχία και μέσω αυτής να υποδουλωθούν εις την Βουλγαρία. Ταυτόχρονα οι κομιτατζήδες ιδρύουν και σχολεία εις τα οποία διδάσκεται αποκλειστικά και μόνο η βουλγαρική γλώσσα.

Την ίδια ώρα ο Ελληνισμός αντιδρά, δεν μένει απαθής και αδρανής. Ο οικουμενικός Πατριάρχης Ιωακείμ Γ΄ τοποθετεί ιεράρχες νέους, μορφωμένους και άξιους να προσφέρουν για τη διάσωση του Ελληνισμού της Μακεδονίας. . Είναι ο Γερμανός Καραβαγγέλης εις την μητρόπολη Καστοριάς, ο Ιωακείμ Φορόπουλος εις το Μοναστήρι και ο Χρυσόστομος Καλαφάτης εις τη Δράμα. Ταυτόχρονα, η ελληνική κυβέρνηση στέλνει τους δικούς της ανθρώπους. Ο Ίων Δραγούμης αναλαμβάνει το Προξενείο Μοναστηρίου, ο Λάμπρος Κορομηλάς το Προξενείο Θεσσαλονίκης, ο Νικόλαος Σαχτούρης το Προξενείο Σερρών και ο Τιμολέων Μαυρουδής το Προξενείο Καβάλας.

Θεωρητικά οι κομιτατζήδες θεωρούνται αυτόνομοι αντάρτες, δεν ανήκουν σε κανένα κράτος και έτσι η πατρίδα μας Ελλάδα δεν μπορεί να κηρύξει πόλεμο σε καμιά χώρα. Στέλνει μικρές στρατιωτικές μονάδες για να βοηθήσουν τους μακεδονομάχους. Ο Καστορίας Γερμανός Καραβαγγέλης γυρίζει με κίνδυνο της ζωής του από χωριό σε χωριό για να στηρίξει το ελληνικό φρόνημα. Δάσκαλοι και δασκάλες με καρδιές φλεγόμενες και παλλόμενες από Ελλάδα και χριστό στηρίζουν τα παιδιά και τους γονείς των. Διδάσκουν Ελληνικά και ελληνική Ιστορία. Δίνουν δύναμη και κουράγιο για να μη χαθεί ο ελληνισμός από την Μακεδονία.

Εις την Αθήνα ιδρύεται το μακεδονικό κομιτάτο για να βοηθήσει τον ελληνισμό της Μακεδονίας από τον δημοσιογράφο Δημήτριο Καλαποθάκη. Πιέζει προς την κατεύθυνση αυτή και την ελληνική κυβέρνηση.

Τον Αύγουστο του έτους 1904 ο αξιωματικός Παύλος Μελάς εγκαταλείπει λαμπρή καριέρα, σύζυγο και παιδιά περνάει τα σύνορα και κυκλοφορεί εις την Μακεδονία με το ψευδώνυμο Μίκης Ζέζας. Βοηθά σημαντικά εις τον αγώνα των μακεδονομάχων και είναι ο σημαντικότερος ήρωας του μακεδονικού αγώνα .Στις 13 Οκτωβρίου 1904 βρίσκεται εις την κωμόπολη Σιάτιστα και εκεί περικυκλώνεται από τούρκους αστυνομικούς οι οποίοι είχαν ενημερωθεί από τους κομιτατζήδες του Μήτρου Βλάχου. Περικυκλωμένος από τούρκους πολεμά ηρωικά και αντιστέκεται γενναία. Μετά από 2 ώρες αντίστασης διατάζει έξοδο εις την διάρκεια της οποίας τραυματίζεται και πεθαίνει μετά από μισή ώρα.

Η είδηση του θανάτου του ήρωα ευπατρίδη Παύλου Μελά συγκίνησε και συγκλόνισε όλο τον ελληνισμό και όχι μόνο. Από παντού πλέον αρχίζουν να εμφανίζονται εθελοντές για να πολεμήσουν εις τη Μακεδονία. Ο Καλαποθάκης, ο Κορομηλάς, ο Δραγούμης και ο Καραβαγγέλης συντονίζουν την προσπάθεια, η οποία, μετά τον θάνατο του Μελά, παίρνει νέα ορμή.

Το 1906 ο Μεσήνιος οπλαρχηγός Σαράντος Αγαπηνός με το ψευδώνυμο «Καπετάν Άγρας» εγκαθίσταται εις την περιοχή της Λίμνης Γιαννιτσών και καθαρίζει την περιοχή από τους κομιτατζήδες. Το τέλος του ηρωικό. Μαρτύρησε για την Μακεδονία. Οι κομιτατζήδες τον κρέμασαν έξω από την Έδεσσα. Εις την Νάουσα διακρίνεται ο οπλαρχηγός Κωνσταντίνος Μαζαράκης με το ψευδώνυμο « Καπετάν Ακρίτας». Πολύ σπουδαίος πατριώτης μαχητής και ο Καπετάν Γαρέφης από τον Βόλο, ο οποίος εγκαταλείπει τα εγκόσμια από τα πυρά των κομιτατζήδων. Εις τη Φλώρινα ο οπλαρχηγός Κωνσταντίνος Χρήστου ή όπως είναι πιο γνωστός ,Καπετάν Κώτας δίνει πολλές μάχες. Οι τούρκοι τον κρεμούν εις το Μοναστήρι. Είναι σλαβόφωνος και τα τελευταία λόγια είναι «Ζίβια Γκρίτσια! Σλόμποντα ι Σμιρ!», δηλαδή «Ζήτω η Ελλάδα! Ελευθερία ή Θάνατος!». Εις τη Δράμα, μαρτυρική είναι η μορφή του καπετάν Άρμεν Κούπτιου, ο οποίος κρεμάστηκε από τους τούρκους σε ένα πλατάνι εις την κεντρική πλατεία της πόλεως. Εις τις Σέρρες δρα ο δαιμόνιος Δούκας Δούκας ή καπετάν-Ζέρβας, φόβος και τρόμος των Βουλγάρων. Αυτή όμως που έμεινε στην ιστορία ήταν η εκτέλεση του καπετάν-Μητρούση μέσα στη πόλη των Σερρών , αφού πρώτα κατάφερε να αντιμετωπίσει 3.000 Τούρκους μαζί με 5 συντρόφους του. Ένας από αυτούς ήταν ο Αγρινιώτης Νικόλαος Παναγιώτου, γνωστός ως καπετάν-Κουμπούρας.

Οι ξένες δυνάμεις αρχίζουν να ανησυχούν από την τακτική της πατρίδας μας. Φοβούνται ότι με τη διάλυση της Τουρκίας θα ενισχυθεί η Ρωσία. Η Ελληνική κυβέρνηση είναι σε μεγάλη κινητικότητα και εις την Τουρκία ξεσπά επανάσταση και ο σουλτάνος αναγκάζεται να δώσει Σύνταγμα που εξασφαλίζει ίσα δικαιώματα σε όλους. Βρισκόμαστε στο έτος 1908. Ο Μακεδονικός αγώνας σταματά προσωρινά. Αργότερα άλλοι ένδοξοι και αιματηροί αγώνες εξασφαλίζουν την απελευθέρωση των υπολοίπων τμημάτων της ελληνικής επικράτειας.

Φοβούμαι ότι χωρίς τον αγώνα των γνωστών και αγνώστων μαχητών και ηρώων και μαρτύρων της ελληνικής γης του Μακεδονικού Αγώνα θα είμασταν σήμερα τμήμα της γείτονος και συμμάχου Βουλγαρίας. Σημαντική και καθοριστική η συμβολή εις τον αγώνα αυτόν κληρικών και εκπαιδευτικών και κάθε αγνού πατριώτη Έλληνα. Τους οφείλουμε σεβασμό και υποχρεούμαστε να κλίνουμε το γόνυ μας ευλαβικά και να αποτείουμε τον πρέποντα σεβασμό και φόρο τιμής.

Μυργιώτης Παναγιώτης

Μαθηματικός