Περπατώντας στους ήσυχους δρόμους της Βόνιτσας, τα παλιά σπίτια στέκουν βουβά, κουβαλώντας στις ρωγμές τους τις μνήμες μιας άλλης εποχής. Ξύλινα παράθυρα ξεχασμένα ανοιχτά, πόρτες που κάποτε άνοιγαν με γέλια, αυλές που μύριζαν βασιλικό και ψωμί φρεσκοψημένο....
Σήμερα, αυτά τα σπίτια μοιάζουν να κοιμούνται – μα στην πραγματικότητα, θυμούνται. Κάθε σπασμένο κεραμίδι, κάθε ξεφτισμένος τοίχος, ψιθυρίζει ιστορίες ανθρώπων που έζησαν, αγάπησαν, έκλαψαν και ονειρεύτηκαν μέσα τους. Είναι κομμάτια της ψυχής της πόλης, σημάδια του χρόνου που πέρασε αλλά δεν χάθηκε.
Ίσως κάποτε κάποιος τα ακούσει ξανά. Ίσως κάποιος δει πίσω από την εγκατάλειψη, τη ζεστασιά που κάποτε φιλοξένησαν. Μέχρι τότε, παραμένουν εκεί, σαν φύλακες των αναμνήσεων. Και μόνο που υπάρχουν, μας θυμίζουν πως η ομορφιά δεν είναι πάντα τέλεια — είναι αληθινή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο