ΝΙΚΗ ΦΟΥΝΤΑ: Ζητούμενο η εθνική συνεννόηση: Επιλέγουμε να είμαστε «χαμένοι από χέρι» ή επιλέγουμε να τη διεκδικήσουμε με όρους;

Άρθρο της Νίκης Φούντα στο www.real.gr

     Ο θεσμός της Προεδρίας της Δημοκρατίας δεν έχει απαξιωθεί αποκλειστικά λόγω συνταγματικού παραγκωνισμού, αλλά και επειδή έχει πολλάκις και σταθερά χρησιμοποιηθεί για μικροπολιτικές σκοπιμότητες. 

     Προκύπτουν λοιπόν – κυρίως στη σημερινή συγκυρία – τα εξής ερωτήματα: 

•Έχει δικαίωμα ο κάθε πολιτικός χώρος που σέβεται(;)  το Σύνταγμα να αποφασίζει την καταψήφιση του προσώπου-συμβόλου της Δημοκρατίας προτού μάθει το προτεινόμενο πρόσωπο και με βάση μόνο το αν θα ήθελε να γίνουν εκλογές; 

   έχει δικαίωμα το συνταγματικό «κατά βουλευτική συνείδηση»  να γίνεται «κατά κομματική παραγγελία» σε θεσμούς τέτοιας μάλιστα σημασίας –κάποιες φορές χωρίς καν να ερωτάται ο βουλευτής;...........

 

•Έχει δικαίωμα ο βουλευτής να ζητά εκ των προτέρων να εξαργυρώσει την ψήφο του στις επερχόμενες εκλογές; 

Η απάντηση είναι όχι. Κατηγορηματικά. 

Επιπλέον, 

•Έχει δικαίωμα ο κάθε δημοσιογράφος, χαρακτηρισμένου πολιτικά μέσου, που δεν του αρέσει η άποψη του εκάστοτε βουλευτή να σπιλώνει πολιτικές υπολήψεις, χωρίς καν να μπει στον κόπο να ακούσει πραγματικά τί αυτός δηλώνει;

Ελπίζω και εδώ, να συμφωνούμε πως όχι.

    Και γιατί σήμερα αντιθέτως, μπορούν να συμβαίνουν, όχι ένα αλλά όλα τα παραπάνω μαζί, και μάλιστα στην Ελλάδα της κρίσης; Χωρίς να υπάρχουν προφανώς πια περιθώρια για λάθη…

      Σε τέτοιου είδους συγκυρίες, ως βουλευτής εκτός συγκυβέρνησης κι εκτός αξιωματικής αντιπολίτευσης, είσαι «χαμένος από χέρι» στην κοινή γνώμη της Ελλάδας των διαμορφωμένων “ισορροπιών” του πολιτικού συστήματος -που όλοι απεχθάνονται αλλά και όλοι συντηρούν-: είτε υπερψηφίζεις για να έχεις ίδιον όφελος, είτε καταψηφίζεις για να είσαι αρεστός στους επόμενους. 

   Διλλήματα τύπου “όποιος καταψηφίσει ή όποιος υπερψηφίσει, θα μπορεί να ακολουθήσει αυτή ή την άλλη «εξασφαλισμένη» πολιτικά πορεία” ξεστομίζονται αβασάνιστα, ρηγματώνοντας την δημοκρατία και την ίδια την αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος. 

   Κι αντί να τα κατακεραυνώνουμε και να επιμένουμε πως δεν πρέπει να μας αφορούν, τα διαιωνίζουμε καθημερινά επικοινωνιακά αλλά και ουσιαστικά, δίνοντας άλλη μια απάντηση στο γιατί έφτασε ως εδώ το πολιτικό σύστημα, γιατί κατάντησε έτσι. 

    Ο πολιτικός τρόπος σκέψης, μετά από πέντε χρόνια τεράστιας κρίσης, συνεχίζει να βαδίζει σε μοναχικούς παράλληλους μονόλογους. Λειτουργία πολιτικών «μαγαζιών» με παρωπίδες, χωρίς όρους δημοκρατίας, χωρίς προτάσεις συναίνεσης. 

      Έτσι, πορευόμενοι με τις πολιτικές εκβιαστικές ρητορείες των δύο μεγάλων κομμάτων, το δίπολο που διαμορφώνεται εν όψει των εκλογών είναι στην πραγματικότητα διαφορετικό από αυτό που παρουσιάζεται: Από τη μία πλευρά έχουμε μία κάκιστη κυβέρνηση, εγκλωβισμένη στα δικά της αδιέξοδα και από την άλλη μία αξιωματική αντιπολίτευση με δυναμική εξουσίας κι αλλαγής, που αν και δηλώνει έτοιμη να την αναλάβει, ακόμα αναζητεί τον βηματισμό της ανάμεσα σε διαφορετικές εκδοχές λαϊκισμού κι ευρωπαϊκής συνύπαρξης.  Κι όσο κι αν ενθουσιάζει το ενδεχόμενο της αλλαγής, η αβεβαιότητα τρομάζει. Γιατί ο λαϊκισμός θα σημάνει πισωγύρισμα, ενώ η διατήρηση της ευρωπαϊκής πορείας εισιτήριο προοπτικής.

     Μπορεί ένας Βουλευτής να υπάρξει πολιτικά πέραν αυτής της πόλωσης; Ναι, με προτάσεις που μπορούν να ευοδωθούν, ούτως ώστε να μην τραυματίσουμε εκ νέου τη δημοκρατία μας και το μέλλον της χώρας .

      Αν πραγματικά θέλαμε να ξεπεραστεί ο τεράστιος αυτός εκβιαστικός σκόπελος,  η λύση θα ήταν μία: Να δημιουργηθεί διακομματική επιτροπή η οποία: 

•Θα ορίσει Πρόεδρο κοινής αποδοχής , 

•Θα διεκπεραιώσει πέντε συζητήσεις, σε πνεύμα εθνικής συνεννόησης, με αντίστοιχες αποφάσεις για: 1. το εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας 2. το ασφαλιστικό 3. το φορολογικό 4. την καταπολέμηση της ανεργίας 5. την συνταγματική αναθεώρηση,  

   •Θα ορίσει εκλογές τον Σεπτέμβριο του 2015, απαλλαγμένες πλέον από την Προεδρική εκλογή, με υποχρέωση της επόμενης κυβέρνησης να τηρήσει τις παραπάνω αποφάσεις.

       Γιατί μόνο όταν αυτές οι συγκλίσεις σταματήσουν να ακούγονται ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας, τότε ίσως μπορέσουμε να αφήσουμε τα χειρότερα πίσω μας, γυρίζοντας σελίδα: σε μια χώρα που οι πολιτικοί θα ήθελαν να συνεννοηθούν για τα βασικά, μιας και τα προβλήματα δυστυχώς πλέον ελάχιστα καλύπτονται με ιδεολογικό μανδύα. Έπειτα, θα υπάρχει η πολυτέλεια να μιλήσουμε και για τα επιμέρους, βάζοντας διαχωριστικές γραμμές. Μακριά από κομματικά ψευτοδιλλήματα, κοντά στην κοινωνία και τα πραγματικά προβλήματά της.