Ο φόβος της ηγεσίας του ΚΚΕ

Του Γιώργου Μπούρχα

             Δικηγόρου

     «Ο φόβος είναι ξένη λέξη προς τους κομμουνιστές», είπε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας σε συνέντευξή του στο «Έθνος της Κυριακής».

     Πράγματι! Όπως για κάθε επαναστάτη, που λατρεύει την αλήθεια.

     

    Ο φόβος όμως, δυστυχώς, δεν είναι λέξη ξένη για την ηγεσία του ΚΚΕ και μάλιστα είναι διττός:

1. Η ηγεσία του ΚΚΕ φοβάται, να αποδεχθεί την χρεοκοπία της κεντρικά κατευθυνόμενης οικονομίας και να αποδεχθεί την οικονομία της αγοράς, ως θεσμικού μέσου για την επίτευξη της αταξικής κοινωνίας, της κατάργησης της μισθωτής εργασίας και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

2. Η ηγεσία του ΚΚΕ φοβάται, τον ελληνικό εθνικισμό, αφού, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο ιστορικός Δημήτρης Λιθοξόου για την «…ηθική διάσταση των ‘συντρόφων’ του ΚΚΕ: Όχι μόνο δέχτηκαν να πουλήσουν τους μακεδόνες συντρόφους τους (το μισό Δημοκρατικό στρατό) αφήνοντας τους στην πολιτική προσφυγιά ως «μη έλληνες το γένος», για λόγους φιλοτομαρισμού (προκειμένου να γυρίσουν πίσω αυτοί), όχι μόνο αρνήθηκαν τις παλιές θέσεις τους για πολιτική ισονομία των μειονοτήτων, αλλά ξεπέρασαν σε εθνικισμό τους νικητές (τους) του εμφυλίου πολέμου, όταν τελευταία αρνήθηκαν ακόμα και την ίδια την ύπαρξη του μακεδονικού έθνους»...........

 

     Η κοινωνική διαστρωμάτωση της εκλογικής βάσης του ΚΚΕ (εργάτες, αυτοαπασχολούμενοι, άνεργοι, μικροσυνταξιούχοι, μικρομεσαίοι επιχειρηματίες) ελάχιστη σχέση έχει με τα κρατικοδίαιτα μικρά και μεγάλα παρεοκρατικά προσοδοθηρικά παράσιτα της εκλογικής βάσης των υπόλοιπων κομμάτων. Αυτή δε είναι και η δύναμη στην οποία το ΚΚΕ μπορεί, να στηριχτεί και να αποτελέσει τον κύριο πολιτικό φορέα της οικοδόμησης της πραγματικής πολιτικής και οικονομικής αλλαγής στην Ελλάδα, κατακρημνίζοντας το κυρίαρχο, (μετεμφυλιακά τουλάχιστον), άθλιο κοινωνικοπολιτικό καθεστώς του φασιστοειδούς κορπορατίστικου παρεοκρατικού καπιταλισμού, της συμπαιγνίας δηλαδή του εγχώριου«απέραντου κρατικού οικοδομήματος» (βλ. Καρλ Μαρξ, «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη») με το μεγάλο κρατικοδίαιτο κεφάλαιο των βιομηχάνων και των τραπεζιτών.

      Αν η ηγεσία του ΚΚΕ δεν σταματήσει, να φοβάται και δεν αποδεχθεί αυτή την διττή αλήθεια, οι κομμουνιστές ουσιαστικά θα έχουν παραδώσει μετά τον εμφύλιο για άλλη μια φορά τα πραγματικά όπλα τους στην μετεμφυλιακή ποικιλώνυμη κυβερνώσα φασιστοειδή παρεοκρατία και τα πολιτικά, οικονομικά και μιντιακά εξαπτέρυγά της, προκειμένου να συνεχίσει απερίσπαστη το «εθνοσωτήριο» έργο της.