Επιλεκτική ανεργία και ελληνική περιφέρεια!

            Τα όσα συνέβησαν στον Πύργο και την Μανωλάδα τις τελευταίες ημέρες, μονοπωλούν την επικαιρότητα. Για όσους καταγόμαστε απο την επαρχία, αυτό το γεγονός, δεν μας ξένισε. Μάλλον αδιάφορα το δεχτήκαμε.

     Εκείνοι που εξεπλάγησαν, είναι οι πολίτες ενός υδροκεφαλικού κράτους, του κράτους των Αθηνών, που θίχτηκε ο καθωσπρεπισμός του και τσαλακώθηκε το προφίλ του με τις αναφορές που έγιναν με αφορμή το τραγικό αυτό περιστατικό στα διεθνή μέσα ενημέρωσης.

     Δεν θα επιχειρήσω να προσθέσω άλλη μία ανάλυση στις εκατοντάδες που κυκλοφόρησαν τις τελευταίες μέρες για το ζήτημα της Μανωλάδας.........

       Με αυτές τις γραμμές, θα ήθελα να εστιάσω λίγο στο θέμα της ανεργίας που μαστίζει την ελληνική επαρχία, διότι ο φραουλοπόλεμος έχει εξαντληθεί. Οι ένοχοι συνελήφθησαν, συγνώμη, οι νταβατζήδες ήθελα να πω και δουλειά αναλαμβάνει η ελληνική δικαιοσύνη.

      Πρόσφατα δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από φίλο κοινοτάρχη που με παράπονο μου είπε ότι δεν απαντούσε στις κλήσεις μου προ δεκαημέρου, διότι εκείνες τις ημέρες προσπαθούσε να λύσει ένα σοβαρό πρόβλημα που αντιμετώπιζε στο χωριό του και όπως συνήθως συμβαίνει με τις σκοτούρες που έχει ο καθένας μας, όταν η μέρες πέρασαν, ξέχασε να με καλέσει πίσω.

       Τι πρόβλημα ήταν αυτό που αντιμετώπισε ο φίλος; Στο χωριό του, κάπου στη Στερεά Ελλάδα, κάθε Πάσχα γίνονται εορταστικές εκδηλώσεις και μεγάλο πανηγύρι, απ’ τα καλά πανηγύρια όμως, με κλαρίνα και υπαίθριο παζάρι, μαλλί της γριάς κτλ. 

    Ε λοιπόν, πήρε ο άνθρωπος ένα κονδύλι από την περιφέρεια για τις ανάγκες του γεγονότος αυτού, με κυριότερη όλων, την καθαριότητα. Στόχος του επίσης, ήταν να γίνουν εργασίες όπως άσπρισμα, κλάδεμα και επιδιόρθωση ζημιών που ο βαρύς φετεινός χειμώνας άφησε στο πέρασμά του. Επίσης θα καθαρίζονταν οι αποχετεύσεις καθώς και τα δύο νεκροταφεία που υπάρχουν στο χωριό.

        Τι το’ θελε; Μου λέει με παράπονο… « Άσε ρε Νίκο, προσπαθούσα να δώσω ένα μεροκάματο στα παιδιά που ζουν στο χωριό, να δουλέψουν για τρεις μέρες να το καθαρίσουμε για το πανηγύρι μας ξέρεις και βρήκα τον μπελά μου… Δεν ερχόταν κανένας ρε συ, τριάντα ευρώ επι τρεις μέρες, ενενήντα ευρώ για να δουλέψουν από πέντε ώρες την ημέρα, να συγυρίσουμε λίγο, να ασπρίσουμε και να φτιάξουμε κάτι καλώδια και κάγκελα που έχουν πέσει. Τζίφος. Αναγκάστηκα τελικά, αντί να πάρω δέκα παιδιά απ’ το χωριό, να πάρω οχτώ Αλβανούς, διότι δύο μόνο δέχτηκαν δικοί μας να δουλέψουν…».

       Αυτή η συνδιάλεξη, ήρθε στο μυαλό μου μόλις άκουσα για τα δραματικά γεγονότα του Πύργου. Τριάντα και πλέον άνθρωποι από το Μπαγκλαντέζ λέει, διεκδικούσαν τα δεδουλευμένα έξι μηνών εργασίας, στα χωράφια της περιοχής. Τι σημαίνει αυτό; Απομονώνω την φράση… δεδουλευμένα έξι μηνών… 

      Δηλαδή, αυτοί οι άνθρωποι, είχαν δουλειά και μεροκάματο για έξι και πλέον μήνες. Δεν εξετάζω αν την πληρώθηκαν σ’ αυτές τις γραμμές το επαναλαμβάνω. Εκείνο που με απασχολεί περισσότερο είναι να καταλάβω, για ποιόν λόγο άραγε το εργατικό προσωπικό της αγροτικής παραγωγής να είναι εξ’ ολοκλήρου αλλοδαπό…; 

      Όχι φαντάζομαι διότι ο τοπικός πλυθησμός είναι όλος αποκατεστημένος επαγγελματικά αλλά, διότι ο άνεργος αυτός πληθυσμός της περιοχής, προτιμά να ψοφήσει στην πείνα παρά να κάνει μεροκάματο στο χωράφι μαζεύοντας… φράουλες.

     Προσωπικά, σ’ αυτό το συμπέρασμα μπορώ μόνο να καταλήξω με το φτωχό μου το μυαλό.

         Είμαστε σίγουροι για ποια ανεργία γίνεται τόσος πολύς λόγος στην ελληνική περιφέρεια; Μήπως η ανεργία τελικά στην ελληνική επαρχία είναι επιλεκτική πολλές φορές αν όχι, τις περισσότερες τουλάχιστον; Δεν ξέρω αν είναι δόκιμος ο όρος, θεωρώ όμως, ότι τα παραδείγματα της επιλεκτικής ανεργίας στην επαρχία, είναι πολλά και λίγο ως πολύ, όλοι έχουμε γνώση γι’ αυτά.

        Αν πάρουμε ως ελαφρυντικό για τους ντόπιους άνεργους πληθυσμούς, ότι η εργασία στο χωράφι είναι βαριά και τα μεροκάματα δεν ανταποκρίνονται απόλυτα στον κόπο που χρειάζεται να καταβληθεί, να το δεχτώ. 

    Να δεχτώ ακόμα, ότι συνήθως, δεν παρέχεται ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και ασφαλιστική κάλυψη από τους εργοδότες και αυτό είναι μια πικρή αλήθεια που δεν πρέπει να παραγνωρίσουμε. 

      Να δεχτώ επίσης, ότι η πολιτεία έχει αφήσει στο έλεος τους τα πάντα και δεν υπάρχει καμία μέριμνα για να εργαστεί κάποιος, είτε σε αγροτικές η άλλες παρόμοιες εργασίες της υπαίθρου, με τους μεγαλοτσιφλικάδες και τους άλλους εργοδότες να οργιάζουν.

      Αν λοιπόν όλα αυτά τα κακώς κείμενα διορθώνονταν, πόσο σίγουροι είμαστε ότι θα επιλέγαμε την δουλειά στο χωράφι; Δυστυχώς, η απάντηση είναι απλή και όλοι μας σίγουρα την ίδια θα δίναμε.....

http://www.frognews.gr/