Βρέθηκαν τα ιερά λείψανα του Αγίου Βάρβαρου του εν Τρύφου Ακαρνανίας ασκήσαντος, στη πόλη Vodnjan της Κροατίας

ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΛΟΓΙΑ! ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ!

Στην κέρκυρα απότμημα Λειψάνου του Αγίου Βαρβάρου του εν Τρύφου Ακαρνανίας ασκήσαντος!

       Ο Άγιος Βάρβαρος άγιασε και ενταφιάστηκε στο χωριό Τρύφου (Ακτίου-Βόνιτσας). Απο την Τρύφου τα πήρε Βενετός  Αξιωματικός και Φήμες ανέφεραν ότι τα ιερά λείψανα του, βρίσκονταν σε ένα μικρό χωριό της Ιταλίας που λέγεται San Barbaro. Και ενώ οι έρευνες για τα ιερά λείψανα του επικεντρώνονταν στην Ιταλία, τελικά μετά από αιώνες βρέθηκε ο πολύτιμος θησαυρός στην πόλη Vodnjan της Κροατίας. 
           Τα άγια λείψανα βρέθηκαν από την ενορία Αγίου Βαρβάρου του ιστορικού προαστίου Ποταμός Κερκύρας, και τετραμελής αντιπροσωπεία της ενορίας μετέβει στην ιστορική πολη Vodnjan της Κροατίας και παρέλαβαν τμήμα της τιμίας κάρας του οσίου πατρός ημών ΒΑΡΒΑΡΟΥ του Πενταπολίτου και Μυροβλήτου.

       Ως γνωστόν οι κάτοικοι του προαστίου Ποταμός Κερκύρας ευλαβούνται όλως ιδιαιτέρως τον Άγιο Βάρβαρο καθώς κατά τον 15ο αιώνα και κατά την μεταφορά των ιερών λειψάνων από την Τρύφου με προορισμόν την Ιταλικήν γην, το πλοιάριον αγκυροβόλησε εις το θαλάσσιον τμήμα της περιοχής, οπου ο Άγιος θεράπευσε παραλυτικόν τινά νέον..........

ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΚΑΡΑΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΒΑΡΒΑΡΟΥ ΤΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΙΤΟΥ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ

      Ιστορικές στιγμές βιώνει τα τελευταία εικοσιτετράωρα η ενορία Υ. Θ. Ελεούσης και Αγίου Βαρβάρου Ποταμού Κερκύρας καθώς την Κυριακή 3 Φεβρουαρίου ε.ε. αντιπροσωπεία της ενορίας με επικεφαλής τον ιερατικό πρϊστάμενο, πρωτοπρεσβύτερο π. Γεώργιο Πετράκη, παρέλαβε από την πόλη Vondjan της Κροατίας, τμήμα από την αγία κάρα του οσίου ΒΑΡΒΑΡΟΥ του Πενταπολίτου και Μυροβλήτου.

        Η ενορία Υ. Θ. Ελεούσης και Αγίου Βαρβάρου Ποταμού Κερκύρας μας έστειλε για το μεγάλο γεγονός την παρακάτω ανακοίνωση:

      Γνωρίζοντας τον ιδιαίτερο σύνδεσμο της όμορφης περιοχής σας, με το ιερό πρόσωπο του Οσίου ΒΑΡΒΑΡΟΥ του Πενταπολίτου και Μυροβλήτου, σας ανακοινώνουμε οτι από την 6ην Φεβρουαρίου ε. ε. απότμημα της τιμίας κάρας του Οσίου έχει μεταφερθεί από την πόλη Vodnjan της Κροατίας εις το ιστορικόν προάστιον Ποταμός Κερκύρας, στην ενορία αγίου Βαρβάρου, ως μόνιμη πηγή ευλογίας και αγιασμού των πιστών. 

      Πρόκειται για το αποτέλεσμα ενεργειών του εφημερίου, πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Πετράκη, που διήρκησαν επί 2ετίαν. Ως γνωστόν οι κάτοικοι του προαστίου Ποταμός Κερκύρας ευλαβούνται όλως ιδιαιτέρως τον Άγιον καθώς κατά τον 15ο αιώνα και κατά την μεταφορά των ιερών λειψάνων με προορισμόν την Ιταλικήν γην, το πλοιάριον αγκυροβόλησε εις το θαλάσσιον τμήμα της περιοχής, οπου ο Άγιος θεράπευσε παραλυτικόν τινά νέον.

         Επειδή κατά το χρονικό αυτό διάστημα κατασκευάζεται η αργυρά λειψανοθήκη που θα φιλοξενήσει το απότμημα του ιερού λειψάνου, η επίσημος εγκατάστασις αυτού εις τον Ιερόν Ναόν Αγίου Βαρβάρου, θα πραγματοποιηθεί μετά πάσης λαμπρότητος κατά πάσαν πιθανότηταν κατά τον μήνα Ιούνιον.

      Για την ακριβή ημερομηνίαν θα σας ενημερώσωμεν προκειμένου να κοινοποιήσετε την είδησιν εις το δικόν σας ιστολόγιον, δια την πιθανότηταν οτι τινές των χριστιανών της περιοχής σας θελήσουν να παρευρεθουν κατά την εόρτιον εκείνην ημέραν.

Μετά πάσης τιμής

  Το Εκκλ. Συμβούλιον Ενορίας Αγ. Βαρβάρου και Υ.Θ. Ελεούσης Ποταμού Κερκύρας

ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΛΟΓΙΑ! ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ ΓΕΓΟΝΟΣ!

ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΤΙΜΙΑΣ ΚΑΡΑΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΒΑΡΒΑΡΟΥ ΤΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΙΤΟΥ ΚΑΙ ΜΥΡΟΒΛΗΤΟΥ ΜΟΝΙΜΗ ΠΗΓΗ ΑΓΙΑΣΜΟΥ

ΣΤΟ ΠΡΟΑΣΤΕΙΟ ΜΑΣ

        Μπορεί για αρκετές ημέρες να μην έχει γίνει ανανέωση του ιστολογίου μας, αλλά τούτο είναι απολύτως δικαιολογημένο καθώς τετραμελής αντιπροσωπεία της ενορίας μας  μετέβει στην ιστορική κωμόπολη Vodnjan της Κροατίας, προκειμένου να παραλάβουν τμήμα της τιμίας κάρας του οσίου πατρός ημών ΒΑΡΒΑΡΟΥ του Πενταπολίτου και Μυροβλήτου

       Πρόκειται για την ευτυχή κατάληξη συντονισμένων ενεργειών, τη ευλογία και κανονική αδεία του Σεβασμ. Ποιμενάρχου και Μητροπολίτου μας κ. Νεκταρίου,  του ιερατικού προϊσταμένου της ενορίας, πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Πετράκη, που διήρκησαν συνολικά  δύο (2) χρόνια, με την πολύτιμη βοήθεια του Σεβασμ. Αρχιεπισκόπου των εν Κερκύρα Ρωμαιοκαθολικών κ. Ιωάννου, αφού η λάρνακα με τα λιγοστά λείψανα του Αγίου μας βρίσκονται σε Ρωμαιοκαθολικό Ναὀ.

        Το πολύωρο ταξίδι της αντιπροσωπείας ξεκίνησε την Τετάρτη 30 Ιανουαρίου και διανύοντας τα κράτη της Π.Γ.Δ.Μ. και της Σερβίας, έφθασε στην Κροατία, οπου και διέμεινε μέχρι και την Κυριακή 3 Φεβρουαρίου.

       Το χρονικό αυτό διάστημα, τα μέλη της είχαν την ευκαιρία να προσκυνήσουν τον τάφο του μακαριστού Μητροπολίτου Φλωρίνης κυρού Αυγουστίνου (Καντιώτου) που βρίσκεται στην ακριτική Φλώρινα, τον μεγαλοπρεπή Ορθόδοξο Ναό του Αγίου Σάββα στο Βελιγράδι καθώς και τον μικρό Ορθόδοξο Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος, της μικρής ορθοδόξου κοινότητος, στο Περόϊ της Ίστριας, οπου για αρκετή ώρα συνομίλησαν με τον Σέρβο ορθόδοξο εφημέριο.

      Κατά την επιστροφή είχαν την ευλογία να επισκεφθούν και να ασπασθούν το χέρι του Σεβασμ. Μητροπολίτου Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας κ. Θεοκλήτου, ο οποίος τους δέχθηκε με πολύ αγάπη και συζήτησαν επί ημίωρον στο γραφείο του.

       Πρέπει να σημειωθεί οτι το τμήμα του ιερού λειψάνου θα τοποθετηθεί επισήμως στο ιστορικό Ναό του Αγίου Βαρβάρου Ποταμού, ως μόνιμη πηγή ευλογίας και αγιασμού των πιστών, κατά τον ετήσιον εορτασμόν της ανάμνησης του, υπό του Οσίου, υπερφυούς θαύματος θεραπείας του, εκ Ποταμού, παραλύτου νέου, την 15ην Μαΐου ε.ε. προ 450 και πλέον ετών.

"Η ΤΩΝ ΚΕΡΚΥΡΑΙΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΑΣ ΕΥΓΝΩΜΟΝΕΙ !"

Λόγος εκφωνηθείς υπό του εφημερίου ενορίας Ποταμού Κερκύρας, αιδεσιμ. πρωτοπρεσβ. π. Γεωργίου Πετράκη, εις τον Καθολικόν Ναόν Αγίου Βλασίου Vodnjan Κροατίας, την 3ην Φεβρουαρίου ε.ε. κατά την παραλαβήν τμήματος τιμίας κάρας του Οσίου Βαρβάρου του Πενταπολίτου, παρουσία Δημάρχων και προέδρων τοπικών συμβουλίων, εκπροσώπων όλων των κροατικών Μ.Μ.Ε. εκπροσώπου ορθοδόξου Σερβικής κοινότητος και εκατοντάδων προσκυνητών.

Σεβασμιώτατε, πατέρες και αδελφοί,

     Σεπτή ευλογία και κανονική αδεία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Ν ε κ τ α ρ ί ο υ, ευρισκόμεθα σήμερον , την εόρτιον ταύτην ημέραν, εις την ιστορικήν σας πόλιν, τον τόπον τούτον που ο Πανάγαθος Θεός εκόσμησε με τα δεκάδες λείψανα Αγίων της Εκκλησίας μας.

     Ευρισκόμεθα εις τον τόπον τούτον με τα ιδιαίτερα αρχιτεκτονικά στοιχεία και τους ευγενείς κατοίκους, ομολογούντες ενώπιόν σας οτι διατηρούμεν την αίσθησιν οτι ουδέποτε εμακρύνθημεν των πατρικών ημών εστιών.

      Και τούτο διότι η αρχόντισσα νήσος του Ιονίου πελάγους, Κέρκυρα, μετά της πόλεως ταύτης διατηρούν έναν σύνδεσμον, σύνδεσμον πνευματικόν.

      Ο όσιος πατήρ ημών ΒΑΡΒΑΡΟΣ ο Πενταπολίτης και Μυροβλήτης, ο άγιος με το τόσον παράξενον όνομα και άγνωστος εν πολλοίς χριστιανοίς, είναι η αιτία της εδώ παρουσίας μας.

      Αν και δεν έλκει την καταγωγήν ούτε εκ της μίας ή της άλλης πλευράς, αλλά εκ της μακρινής Πενταπόλεως, ο όσιος πατήρ, σημάδεψε τας χώρας ημών δια της παρουσίας του.

       Ευρέθη κατά τας αρχάς του 9ου μ.Χ. αιώνος, ως αδίστακτος πειρατής και μέλος Αράβων κουρσάρων, εις την περιοχήν της Αιτωλοακαρνανίας, σκορπών τον φόβον και τον τρόμον, δραστηριοποιούμενος εις ληστείας, σφαγάς και απαγωγάς αθώων πολιτών.

       Η δυναμικότης, όμως, των κατοίκων, Θεία Οικονομία, τον εγκλώβισε εις τα υψηλά όρη της περιοχἠς, απομακρυνόμενος εκ των συνεργών του.

       Κατά την συνέχισιν του αποτρόπαιου "έργου" του και μεθοδεύοντας την σφαγήν ενός ταπεινού Ιερέως, όστις ετοιμάζετο δια την τέλεσιν της Αναιμάκτου Θυσίας, εντός μικρού Ναΐσκου, αίφνης εματαίωσε το δολοφονικόν του σχέδιον, γενόμενος μάρτυς θείων αποκαλύψεων κατά την διάρκειαν της Θείας Λειτουργίας.

       Πας αμαρτωλός του κόσμου τούτου, καταδιώκεται εις την αμαρτωλήν του πορείαν, εκ του Σωτήρος Χριστού. Και η καταδίωξις αύτη έχει ως κίνητρον την αγάπην δια την σωτηρίαν και εκφράζεται χαρακτηριστικώς δια στόματος του Προφήτου: "Το έλεός σου, Κύριε, καταδιώξη με πάσας τας ημέρας της ζωής μου" (Ψαλμ. 22,6).

        Ο αμαρτωλός κάποιαν ημέραν, κάποιαν ώραν, κάποιαν στιγμήν θα συλληφθεί εκ της αγάπης του Χριστού, δια να αρχίσει η αντίθετος πορεία, η πορεία προς τον αγιασμόν της ψυχής, η πορεία προς τον Χριστόν και δια τον Χριστόν.

       Ούτως και η Θεία Χάρις ήγγισε την αμαρτωλήν ψυχήν του  ΒΑΡΒΑΡΟΥ. Ο ληστής επιάσθη εις το δίχτυον της αγάπης του Θεού και κατέστη αιχμάλωτος, πλησίον μυρίων αιχμαλώτων του Θεού εις το διάβα των αιώνων.

     Αναζήτησεν την Αλήθειαν, εκατηχήθη, εξομολογήθη και εβαπτίσθη, διατηρών το όνομα με το οποίον ήτο γνωστός εις την περιοχήν, ΒΑΡΒΑΡΟΣ.

Έκτοτε απεμακρύνθη εις σπήλαιον της περιοχής, ζων ως ασκητής, ζωσμένος με την αλυσίδαν εκείνην, που άλλοτε εχρησιμοποίει δια την θανάτωσιν των θυμάτων του.

      Εγένετο πόλος έλξης πολλών χριστιανών που καθημερινώς προσήρχοντο εις το σπήλαιον, δια να ωφεληθούν και να ευεργετηθούν εκ της αγιωσύνης του.

         Νύκταν και ημέραν, μετά δακρύων εζήτουν το έλεος του Θεού και παρεκάλει να εύρη θάνατον, όμοιον με τον θάνατον των θυμάτων του.

      Εφ' όσον "μάχαιραν" ἐλαβεν εις τας χείρας του και μ΄αυτήν έσφαζε τους αθώους, εν  "μαχαίρα" επεθύμη και ούτος να αποθάνη.

     Και όντως, μετ΄ολίγον χρόνον κι ενώ θηρευταί της περιοχής παρετήρουν τας κινήσεις των θηραμάτων τους, διέκριναν τινά σκιάν να κινήται. Και ετόξευσαν τα βέλη των, νομίζοντες οτι επρόκειτο περί θηράματος. Και καθώς έσπευσαν εις τον τόπον, διεπίστωσαν οτι το "θήραμα" ήτο ο Άγιός τους, ο ευεργέτης τους, ο Άγιος Βάρβαρος.

     Εκείνος ευρισκόμενος εν μέσω λίμνης αίματος, προσηύχετο συνεχώς, επισφραγίζων την εναγώνιον προσευχήν δια των λόγων του επί του Σταυρού ληστού: "Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία Σου".

     Και ετάφη ο Όσιος μετά της αλυσίδος του εις το σημερινόν χωρίον Τρύφος της Ακαρνανίας.

       Πέρασαν δε έτη πολλά. Και κατά το μέσον του 16ου αιώνος, εις ασθενής καπετάνιος, οραματιζόμενος καθ΄ύπνον τον Όσιον, του υπεδείχθη το μέρος οπου ευρίσκετο ο τάφος του. Ούτος ευρών το μνημείον και ασπαζόμενος αυτό, εθεραπεύθη εκ της ασθενείας του. Αισθανόμενος δε άπειρον ευγνωμοσύνην δια την υψίστην ευεργεσίαν, έλαβε τα ιερά λείψανα με σκοπόν να τα μεταφέρει εις την Ιταλικήν γην. 

     Κατά την μακράν ταύτην πορείαν και ενώ η ναυς , η έχουσα τα ιερά λείψανα, αγκυροβόλησε δια ανεφοδιασμόν εις το καθ΄ημάς προάστειον, Ποταμός Κερκύρας, πλήθη χριστιανών έσπευσαν να ασπασθούν τον Άγιον. Εις δε παράλυτος νέος, κατά την προσέγγισήν του εις την ιεράν λάρνακαν, εθεραπεύθη και ανορθώθη. Ομοίως και έτεροι ασθενείς ιάθησαν εκ τας ασθενείας των.

     Οι κάτοικοι του Ποταμού, προς τιμήν των θαυμαστών αυτών γεγονότων, αφιέρωσαν τον Ναόν της Υ. Θ. Ζωοδόχου Πηγής και εις τον Άγιον Βάρβαρον. Ωκοδόμησαν δε πυργοειεδές κωδωνοστάσιον, ύψους 35 μέτρων.

      Ο Ναός ούτως πανηγυρίζει την 15ην Μαΐου εκάστου έτους, εις ανάμνησιν της δια θαύματος του Οσίου πατρός ΒΑΡΒΑΡΟΥ, θεραπείας του παραλύτου νέου.

Αγαπητοί,

    Αν και πέρασαν 450 και πλέον έτη, οι κάτοικοι ουδόλως ελησμόνησαν τον Άγιον. Ανεζήτουν δε εναγωνίως τα λείψανα αυτού.

    Και ενώ οι έρευνες επικεντρώνοντο εις την Ιταλίαν, προ δύο ετών επληροφορήθημεν οτι ο πολύτιμος ούτος θησαυρός ευρίσκετο εις τον ευλογημένον τούτον τόπον.

        Τη ανεκτιμήτω βοηθεία του Σεβασμ. Αρχιεπισκόπου των εν Κερκύρα Ρωμαιοκαθολικών αδελφών, κ.  Ι ω ά ν ν ο υ,  του Κερκυραίου, τη σεπτή συνεναίση της υμετέρας Σεβασμιότητος, ως και της εμπράκτου αγάπης του εφημερίου αλλά και όλου του πληρώματος της ενορίας ταύτης, ευρισκόμεθα σήμερον ταπεινοί προσκυνηταί εις τον χώρον τούτον, κομίζοντας την άπειρον ευγνωμοσύνην της των Κερκυραίων Εκκλησίας, δια την απόφασιν να παραχωρήσετε εις υμάς τμήμα των ιερών λειψάνων του Οσίου ΒΑΡΒΑΡΟΥ του Πενταπολίτου και Μυροβλήτου, προς μόνιμον ευλογίαν και αγιασμόν των Κερκυραίων χριστιανών.

     Επιθυμούντες να ανταποδώσωμεν την πλουσίαν φιλοξενίαν με την οποίαν μας περιβάλλατε, προσκαλούμεν υμάς, επισήμως, εις την ετησίαν πανήγυριν του ημετέρου Ναού, εις Κέρκυραν, την 15ην Μαΐου ε.ε., οπου θα πραγματοποιηθεί η επίσημος τοποθέτησις του ιερού λειψάνου εις τον Ναόν.

      Ελάχιστον αντίδωρον όλων αυτών, δεχθείτε μικράν αργυράν εικόναν του πολιούχου της νήσου ημών, Αγίου Θαυματουργού Σπυρίδωνος, που ως γνωστόν ευρίσκεται εις Κέρκυραν, ολόσωμον, άφθαρτον, μεστόν αρρήτων ευωδιών.

Η των Κερκυραίων Εκκλησία, σας ευγνωμονεί!

Ο Άγιος Βάρβαρος

του Αρχιμ. Παύλου Ντανά, Ιεροκήρυκος

    Το χωριό Τρύφου είναι διάχυτο από παραδόσεις ενός Αγίου, που αν και έχει σκληρή ονομασία, όμως είναι Άγιος. Η περιοχή του Τρύφου είναι η περιοχή όπου έζησε τα χριστιανικά χρόνια της μετάνοιάς του. Η ιστορία του Τρύφου είναι συνδεδεμένη με τον Άγιο Βάρβαρο τόσο, που οι κάτοικοι τον θεωρούν άγιο της οικογένειάς τους και προστάτη τους.

       Βρισκόμαστε στα 820 – 829, όταν η Εκκλησία δοκιμάζεται από την εικονομαχία και Βυζαντινός αυτοκράτορας ήταν ο Μιχαήλ Τραυλός. Ο Άγιος δεν ήταν χριστιανός από τη νηπιακή του ηλικία. Αποτελούσε μέλος πειρατικής συμμορίας από τη χώρα των Άφρων. Ήταν ‘’ρωμαλέος και αιθιόψ τη μορφή΄΄. 

     Η αιμοβόρα τακτική ληστρική ομάδα των Αράβων στην οποία ανήκε έκαναν επιδρομές στα μέρη της Αραβίας, της Αυγύπτου και της Παλαιστίνης καθώς και στη Σικελία, την Κρήτη και την Ήπειρο. Από την Ήπειρο πέρασαν στο στενό του Ακτίου μπήκαν στον Αμβρακικό κόλπο και προχώρησαν στην Ακαρνανία, ειδικότερα στην περιοχή του Ξηρομέρου, και κυρίως στο βουνό Περγαντί. 

     Οι πειρατές αν άγρια θηρία λήστευαν και σκότωναν τους Ακαρνάνες. Η συμφορά ήταν μεγάλη και οι ζημιές ανυπολόγιστες. Οι Ακαρνάνες όμως αντέδρασαν δυναμικά. Η μεγάλη μάχη έγινε στο χωριό Δραγαμέστο, σημερινό Καραϊσκάκη και με πολλή γενναιότητα κατάφεραν οι Ακαρνάνες να νικήσουν τους πειρατές. Δεν φονεύτηκαν όμως όλοι. 

     Σώθηκε μόνο ένας, ο Βάρβαρος, καθώς κρύφτηκε σε ένα αμπέλι. Ο Θεός γνώριζε πως ο Βάρβαρος μετά από τη σωματική του σωτηρία θα έβρισκε και την ψυχική. 

    Από τη μέρα εκείνη ο Βάρβαρος ζούσε σε σπηλιές και δύσβατα μέρη στα βουνά της Ακαρνανίας και οι συνθήκες αυτές τα έκαναν ακόμη πιο σκληρό και ανάλγητο. 

    Έγινε ο φόβος και τρόμος της περιοχής, κάνοντας επιδρομές σε ανύποπτους αγρότες. Η φήμη του απλώθηκε παντού, λεγόταν ότι έτρωγε ανθρώπινες σάρκες και όσο και να προσπάθησαν να τον συλλάβουν οι Ακαρνάνες. Είχε σκληρυνθεί η καρδιά του Βαρβάρου και δεν υπολόγιζε τίποτα. Ο θεός όμως Δε θέλει το θάνατο του αμαρτωλού, έτσι δεν ήταν δυνατό ν΄ αφήσει και τον Βάρβαρο μέσα στην πλάνη. Θέλει με τα δίχτυα της αγάπης του να του αγριεύσει.

      Κάποια μέρα είδε ο Βάρβαρος από μακριά τον ιερέα του χωριού Τρύφου π. Ιωάννη Νικοπολίτη να μπαίνει στον Ναό του Αγίου Γεωργίου, που βρισκόταν στην περιοχή Νύσσα για να τελέσει τη Θ. Λειτουργία. 

     Κατέστρωσε το σχέδιο να ληστέψει τον ευλαβή ιερέα και να τον φονεύσει.Άργησε όμως να φτάσει στην εκκλησία του Αγ. Γεωργίου και ο ιερεύς είχε προχωρήσει αρκετά στη Θ. Λειτουργία. Μπαίνοντας όμως στο ναό βρέθηκε σε μια υπερφυσική κατάσταση, σε ένα θαύμα. 

      Βλέπει τον ιερέα λουσμένο μέσα σ΄ ένα θεϊκό φως, να βρίσκεται μπροστά στην Αγία Τράπεζα και μην πατά στο έδαφος. Είδε, όπως αναφέρει ο Κων/νος Ακροπολίτης, και δυο νεαρούς άνδρες που έλαμπαν περισσότερο από τον ήλιο και κρατούσαν τον ιερέα από κάθε μια πλευρά και ΄΄τον είχαν σηκώσει μετέωρο μέχρι δυο πήχεις πάνω από τη γη΄΄. 

    Ξαφνικά αισθάνεται να ξεχύνεται μια άρρητη και υπερκόσμια ευωδιά. Άγγελοι είχαν κυκλώσει την Αγία Τράπεζα και έψελναν ύμνους και δοξολογίες στον Ιησού. Παρουσιάστηκε τότε ένα χαριτωμένο βρέφος που το κρατούσαν στα χέρια τους δυο άγγελοι. Και το απέθεσαν στο άγιο δισκάριο. Το πρόσωπό του ακτινοβολούσε θεϊκό φως και άγγελοι ατένιζαν την υπερκόσμια ομορφιά. Την ώρα της Μεγάλης εισόδου, ο ιερέας πλησίασε την πρόθεση και πήρε στα χέρια του τα Τίμια Δώρα. 

     Είδε τότε ο Βάρβαρος άγγελοι να κρατούν τον π. Ιωάννη για να μην πέσει και βεβηλωθούν τα Άγια Δώρα. Ο Βάρβαρος παρατηρεί έντρομος. Μετά το Σύμβολο της Πίστεως και κατά τον καθαγιασμό των Αγίων Δώρων, βλέπει ο Βάρβαρος τον λειτουργό να παίρνει μαχαίρι και να σφάζει το θείο Βρέφος. Το αίμα του το έχυσε στο άγιο Ποτήριο, ενώ το σώμα του το τεμάχισε και το τοποθέτησε στο Δισκάριο. 

     Μετά τη Θεία Μετάληψη, όταν ο ιερέας ύψωσε τα Άγια προς το λαό, η στέγη του ναού σαν να σκίστηκε στα δυο, απ’ όπου οι άγγελοι ανέβασαν το Θ. Βρέφος στον ουρανό, ενώ μια υπέροχη ευωδιά ξεχύθηκε στο ναό.

      Την ώρα εκείνη που ο Βάρβαρος είχε μείνει εμβρόντητος τον έπιασε ο Θεός στη θεία σαγήνη και τον κάλεσε στην αληθινή πίστη. Το θαύμα αυτό έγινε προσκλητήριο μετάνοιας. Η καρδιά του μαλάκωσε, τα άγρια ένστικτα υποχώρησαν. Αντιλήφθηκε ότι η πίστη των χριστιανών είναι μοναδική και αληθινή. Μέσα στο ναό και μετά το θαύμα που έζησε, ο Άγιος θυμήθηκε όλο το αμαρτωλό του παρελθόν, τις αδικίες, τα εγκλήματά του. 

     Και αναλύεται σε δάκρυα. Με δέος και συστολή πλησίασε και γονάτισε στο Λειτουργό του Θεού και ομολογεί ενώπιον του με λυγμούς το θαύμα που αξιώθηκε να δει. Ταυτόχρονα εξομολογείται το αμαρτωλό του παρελθόν. 

     Με πατρική αγάπη ο π. Ιωάννης τον ενίσχυσε και τον ενθάρρυνε. Τα θεοφόρα λόγια του σεβαστού ιερέα του έδωσαν φτερά και μια χαρά πλημμύρισε την ψυχή του. 

    Με ιερό ζήλο ζήτησε ο βάρβαρος από τον π. Ιωάννη να κατηχηθεί. Η Αγία Γραφή του έγινε αχώριστος σύντροφος.

    Μετά την κατήχησή του, η επιθυμία του να ντυθεί τη στολή του Αγίου Βαπτίσματος δεν άργησε να πραγματοποιηθεί. Με το Βάπτισμα, αναγεννήθηκε ο βάρβαρος και καθαρίστηκε από το σκοτάδι της αμαρτίας του. κατά την ιερή τελετή, ο π. Ιωάννης του υπέδειξε να αλλάξει όνομα. εκείνος όμως τον παρακάλεσε να κρατήσει το ίδιο όνομα, για να θυμάται το αμαρτωλό παρελθόν του και επειδή είχε τόσο πικράνει το Θεό με τη βάρβαρη διαγωγή του. Είχε αποκτήσει την αρετή της αυτομεμψίας. 

     Μετά το Βάπτισμα, συγκινημένος τριγυρνούσε μέσα στα απόκρημνα βουνά φωνάζοντας ΄΄Χριστιανός ειμί΄΄. 

     Αναγεννημένος ο Άγιος φλεγόταν από θείο έρωτα και ήθελε να γίνει μοναχός. Ασπάσθηκε το μοναχικό βίο και έζησε με νηστείες και προσευχές, με διαρκή επαγρύπνηση και υπακοή σε έρημους τόπους. 

    Σπουδαίο ρόλο στη ζωή του έπαιξε ο π. Ιωάννης Νικοπολίτης, ο πνευματικός του πατέρας, στον οποίο έκανε ανευ όρων υπακοή. Έτσι, ρίχτηκε αγώνες πνευματικούς, ζώντας με αυταπάρνηση και κακοπάθεια στην σπηλιά σαν τα αγρίμια, εκεί που ως τώρα ζούσε χωρίς σκοπό και προορισμό. 

      Οι δαίμονες, όμως, δεν μπορούσαν να μείνουν ήσυχοι και κλόνιζαν το σπήλαιο με θορύβους και αλαλαγμούς. Φώναζαν με απειλές και βρισιές. Κατόπιν πρόσθεσαν με θράσος: ‘’Γιατί μας καις; Πότε θα σταματήσεις τις προσευχές και τις νηστείες του… Ήλθες εδώ στον έρημο να μας βασανίσεις΄΄. Ο Άγιος όμως αφοσιωμένος στον εαυτό του και το Θεό, έμενε αναίσθητος.

      Για να δουλαγωγήσει το στόμα του έφερε πάντα επάνω του αλυσίδες τρείς πήχες στο μάκρος, με πολύ καύχηση. Και ήταν η αλυσίδα τρείς πήχεις γιατί μ΄ αυτόν τον τρόπο ήθελε να τιμήσει την Αγ. Τριάδα. Την κρατούσε όμως και για έναν ακόμη λόγο. Ήθελε να τιμωρήσει τον εαυτό του, γιατί με αυτήν αλυσόδενε μέχρι τότε τα θύματά του. Έτσι, την κράτησε ως το θάνατό του. 

     Έτσι, ζούσε με αδιάλειπτη προσευχή, μνήμη θανάτου, συνεχή βία εναντίον του. όλα αυτά και η ακρότατη νηστεία, η γύμνωσή του, η αντοχή του στους καύσωνες και τους παγετούς τον κατέστησαν μεγάλο ασκητή. Η ακτημοσύνη του απόλυτη. Δεν απέκτησε ούτε αλεύρι, ούτε λάδι.

     Βρισκόταν κυριολεκτικά στο έλεος του Θεού μέσα στις κουφάλες των δέντρων. Μέσα στο δάσος αγρυπνώντας αναζητούσε στην έρημο και ηρεμία τον γλυκύτατο Ιησού. 

     Δίπλα στο δάσος βρίσκεται το ποτάμι όπου κατέβαινε να πάρει νερό και να ξεδιψάσει. Πολλοί χριστιανοί από την Τρύφο τον παρακαλούσαν να εγκαταλείψει την σπηλιά κ΄ να εγκατασταθεί στο χωριό τους. Εκείνος όμως όλο αρνούνταν. Πήγαινε όμως στο χωρίο για να κοινωνεί τα Άχραντα Μυστήρια. Μέσα στη σπηλιά έζησε τρία χρόνια.

     Με την άσκηση και υπακοή του, ο Όστος έγινε ΄΄φως μέσα΄΄. Πλήθη λαού τον επισκέπτονταν (για να εξομολογηθούν τον πόνο τους), για να παρηγορηθούν και να θαυμάσουν την κακοπάθειά τους. 

     Μετά την πολυχρόνιο άσκησή του ο Άγιος άρχισε να προαισθάνεται τον θάνατό του με χαρά, αφού ο νους του βρισκόταν στον ουρανό. 

      Μια μέρα κυνηγοί από τη Νικόπολη, τη σημερινή Πρέβεζα, βρέθηκαν στα Ακαρνανικά όρη και περιπλανημένοι έφτασαν στο μέρος όπου ασκήτεψε ο Άγιος.   

   Μόλις είχε πέσει ο ήλιος και οι κυνηγοί δεν διέκριναν καθαρά τα θηράματά τους. ο Άγιος είχε βγει από τη σπηλιά για να χορτάσει την πείνα του με κανένα χόρτο ή ρίζα. Οι κυνηγοί είδαν μια σκιά στην πυκνή φυλλωσιά του δάσους, νόμισαν ότι ήταν θήραμα και σκόπευσαν με τα βέλη τους. Έτρεξαν και διαπίστωσαν ότι τα βέλη είχαν τραυματίσει θανάσιμα τον Ασκητή Βάρβαρο. 

      Ο Άγιος με χαρά που εξωφλούσε το κακό που είχε κάνει, ευχαριστεί το Θεό θυμάται τον π. Ιωάννη, ζητά από το Θεό τη συγχώρηση και κλείνει τα μάτια του.

     Το νέο μαθεύτηκε σε όλη την περιοχή και στις 23 Ιουνίου πολλοί χριστιανοί από το Ξηρόμερο ενταφίασαν με ευλάβεια  το Ιερό Λείψανο του Αγίου Βαρβάρου. Μόλις εναπόθεσαν το λείψανο στον τάφο μια τυφλή που βασανιζόταν επί 7 χρόνια βρήκε το φως της. Αλλά και άλλοι χριστιανοί θεραπεύτηκαν, δαιμονισμένοι, λεπροί, τυφλοί.

     Ο τάφος του Αγίου ανέδυε μύρο. Για το μύρο του Αγίου υπάρχουν και άλλες μαρτυρίες όπως από τον Ιωσήφ Βρυέννιος, στα 1400, τον Πατριάρχη Κων/πόλεως Κάλλιστο το 1355, ο οποίος μας πληροφορεί ότι οι Βούλγαροι έχριαν με το μύρο του Αγίου τους βαπτιζόμενους.

      Τέλος, ο Κων/νος Ακροπολίτης αναφέρει τη θεραπεία της κόρης του από λέπρα. Δίκαια λοιπόν ο Άγιος Βάρβαρος ονομάζεται και Μυροβλήτης. Δίπλα στον τάφο του Αγίου υπάρχουν ιαματικά λουτρά. Η παρουσία του Αγίου τα έχει ευλογήσει. 

    Γι’ αυτό και οι κάτοικοι του Ξηρομέρου ονομάζουν το νερό αυτό ΄΄αγιονέρι΄΄, το πίνουν και αγιάζονται και πολλοί αναζητούν το θεραπευτικό άγιασμα που έρχονται στα λουτρά του Τρύφου από μακριά.

       Όμως το Άγιο λείψανο δεν βρίσκεται στον τάφο του, αλλά μεταφέρθηκε στην Ιταλία για να τιμηθεί από τον Βενετό αξιωματικό Σκλαβούνο το 1571, ο οποίος είχε θεραπευτεί, μετά από προσκύνημα στον τάφο του Αγίου στην Τρύφο. 

        Το λείψανο του Αγίου θαυματουργούσε και στο πέρασμα του, όπως στην Κέρκυρα, στο χωριό Ποταμός. Προς τιμήν του Αγίου έχτισαν οι κάτοικοι του χωριού με μεγαλοπρεπές κωδωνοστάσιο και τιμούν τον Άγιο στις 15 Μαϊου.  

     Επίσης Ναός προς τιμήν του έχει χτισθεί στην Κατούνα Λευκάδας. Φήμες αναφέρουν ότι τα ιερά λείψανα του βρίσκονται σε ένα μικρό χωριό της Ιταλίας που λέγεται San Barbaro. Η αλυσίδα του αγίου χάθηκε όταν οι Τούρκοι κατέλαβαν το Ξηρόμερο.

     Οι κάτοικοι της Τρύφου έκτισαν Ναό προς τιμή του και το 1878 ανακαλύφθηκε αυτός ο απαρχαιωμένος ναός, κτισμένος από ογκώδεις λίθους λαξευμένους με τέχνη. Ο τάφος ανακαινίστηκε το 1999.