Είναι θέμα κοινής λογικής: Δεν μπορούν να μας σώσουν από την καταστροφή αυτοί οι ίδιοι που την προκάλεσαν…

Γράφει η: Νίκη Φούντα

Υποψήφια Βουλευτής της ΔΗΜ.ΑΡ.

        Είναι πολύ σημαντικό και τιμητικό το να σε εμπιστευτούν να κατέβεις σε αυτές τις εκλογές με την Δημοκρατική Αριστερά, για πρώτη φορά ως υποψήφια, σε μια τόσο δύσκολη στιγμή για τον Τόπο μας. Το να έχεις συνυποψήφιο τον κ. Φώτη Κουβέλη επίσης....

  

       Αλλά ας μη γελιόμαστε: ακόμη και αν είσαι νέος, ακόμα και αν προέρχεσαι από τα λεγόμενα «μικρά κόμματα», ο κόσμος φαίνεται πως δεν θέλει να ακούσει για πολιτική σε αυτές τις εκλογές, έχει μπουχτίσει, διακρίνει λες σε σένα απευθείας (και μόνο με τον τίτλο του υποψήφιου) έννοιες όπως  έλλειψη αξιοπιστίας, ήθους και αποτελεσματικότητας, απώτερα κίνητρα. Η προσέγγιση αυτή, όμως, είναι λανθασμένη κατά την γνώμη μου: ο κάθε πολίτης τώρα, περισσότερο από ποτέ, μιλάει για πολιτική μέσα στο σπίτι του, στην καθημερινότητά του, ζει την πολιτική μέσα από την ζωή του, δέχεται για πρώτη φορά τόσο πολύ έντονα και διαδραστικά τα αποτελέσματα πολιτικών επιλογών. Για αυτό πρέπει να αναζητήσει ακόμα πιο προσεκτικά τα πρόσωπα της εκπροσώπησής του.

     Έχει μετατοπιστεί, λοιπόν, το πρόβλημα. Δεν πρέπει να απομακρυνόμαστε από την πολιτική τέτοιες κρίσιμες στιγμές. Οφείλουμε να απομακρυνόμαστε από πρόσωπα που μας απογοήτευσαν, ναι. Όχι απλά για να τα τιμωρήσουμε –και από αυτή την οπτική γωνία πάλι λάθος θα κάναμε. Για να μας προστατεύσουμε, για να επιλέξουμε κάποιον που θα φέρει μαζί του κάτι άλλο, κάτι νέο και κυρίως κάποια δύναμη που θα φέρει μαζί της τον σεβασμό σε αυτό που πρεσβεύει και τους ανθρώπους που την εμπιστεύτηκαν. Και είναι καλό οι ψηφοφόροι να μην υποκύπτουμε σε διλήμματα παλαιοκομματικής δυσκαμψίας : σε κάθε χώρο υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι. Οφείλουμε να τους βρούμε με μοναδικό σκοπό «να ξεκαθαρίσει το τοπίο», να διώξουμε από πάνω μας όσα μας οδηγούν προς το τέλμα και την καταστροφή.

       Με ρωτούν πώς μπορεί να πήρα μια τέτοια απόφαση. Αυτό, λοιπόν, που με ώθησε στο να είμαι υποψήφια, είναι μια αίσθηση πως οφείλουμε να πάψουμε να μένουμε σε μια στείρα κριτική των πραγμάτων, σε μια άρνηση στη συμμετοχή. Οφείλουμε να σταματήσουμε να υποκρινόμαστε πως δεν συμβαίνει κάτι γύρω μας, μιας και αυτό το κάτι έχει μπει ακόμα και μέσα μας, είναι η πολύ άσχημη ψυχολογία μας, κάθε όνειρο που βλέπουμε να απομακρύνεται, η προοπτική που χάνεται. Θεωρώ πως οι νέοι άνθρωποι οφείλουμε να βγούμε μπροστά και να προσφέρουμε ο καθένας με τον τρόπο του, ανανεώνοντας τελματωμένες καταστάσεις, δίνοντας νέα δυναμική στα πράγματα, νέο βλέμμα και τελικά νέα προοπτική, διορθώνοντας σταδιακά και σταθερά τις όποιες παθογένειες του ελληνικού κράτους, με όραμα, με θέληση για δουλειά.

        Επιπλέον όπλο μας θα είναι και οι γνώσεις μας. Χρόνια τώρα στον Τόπο μας οι γονείς μας προσπάθησαν για το καλύτερο όσον αφορά την εκπαίδευσή μας. Κάποιοι από αυτούς πιο άνετα, κάποιοι στερήθηκαν πολλά για να τα καταφέρουν. Και προέκυψε μια νέα γενιά επιστημόνων, με πολλά προσόντα και προοπτικές. Αυτοί οι κόποι βλέπω να πηγαίνουν χαμένοι για την πατρίδα μας. Φίλοι και γνωστοί του καθενός από εμάς καθημερινά άρχισαν να φεύγουν στο εξωτερικό. Πέρυσι μπήκα στον πειρασμό να κάνω το ίδιο. Βλέποντας, όμως, την μαζική φυγή πείσμωσα, σκέφτηκα πως άλλοι είναι αυτοί που πρέπει να φύγουν από αυτή τη χώρα και όχι η νέα γενιά ανθρώπων με όνειρα.

       Σε μια τέτοια κατάσταση, λοιπόν, αυτό που σου μένει είναι να συγκρουστείς, να παλέψεις για την αλλαγή, ακόμη και αν πρέπει να εκτεθείς. Με όπλο τα πιστεύω σου και τις γνώσεις σου. Την ανάγκη για προσφορά.  Και η αλήθεια είναι πως πιστεύω πως μπορώ να προσφέρω. Η αγάπη προς τον Τόπο που μεγάλωσα είναι μεγάλη, αλλά και οι επιμέρους γνώσεις μου, αυτές κυρίως που έχουν να κάνουν με την Ενεργειακή Πολιτική, την Οικολογία,  τα αντίστοιχα Ευρωπαϊκά προγράμματα, την Πράσινη Ανάπτυξη αλλά και την Αρχιτεκτονική (ως δομή της πόλης και της μονάδας, ως δημόσιο χώρο αλλά και ως τρόπο ζωής, ως καθημερινότητα) πιστεύω πως μου δίνουν επιπλέον εφόδια. Η πολιτική δεν μπορεί να είναι μόνο οικονομία, η ανάπτυξη και η ποιότητα ζωής οφείλει να έρθει και μέσα από μια κοινωνική πολιτική, μια πολιτική με βλέμμα προς τον Άνθρωπο.

         Με βλέμμα προς τον άνθρωπο και τις ανάγκες του είναι και η απάντηση στην αναπόφευκτη επόμενη ερώτηση που γίνεται από τον κόσμο: τι πιστεύουμε ως κομματική παράταξη  για το περιβόητο Μνημόνιο.  Δεν υποστηρίζουμε καμιά πολιτική που προκαλεί την κατάρρευση της κοινωνίας. Κάποιες μεταρρυθμίσεις, ομολογουμένως,  όφειλαν από καιρό να γίνουν, αυτό δεν μπορεί να τον αντικρούσει κανείς και εδώ η Αριστερά οφείλει να κάνει την αυτοκριτική της. Δεν έχουμε, όμως, όλοι το ίδιο μερίδιο ευθύνης.  Εμείς υποσχεθήκαμε να αλλάξουμε σελίδα. Να απομακρυνθούμε κι άλλο από την άρνηση. Στόχος μας είναι η δημιουργία μιας κυβερνώσας Αριστεράς. Μιας Αριστεράς που θα συμφωνεί και θα συνδράμει στις εκάστοτε προοδευτικές μεταρρυθμίσεις και θα διαφωνεί σε κάθε στείρα, συντηρητική προοπτική. Δεν γίνεται , όμως, εμείς να κάνουμε την αυτοκριτική μας και οι παρατάξεις που κυβερνούν την χώρα τα τελευταία 30 χρόνια να παρουσιάζουν ως δικαιολογία της εμφάνισης του Μνημονίου στις ζωές μας την απουσία αυτών των μεταρρυθμίσεων. Αυτό είναι παραδοχή ενοχής και ρητορική αδιανόητη! Και να ζητούν θρασύτατα χρόνο, άλλο λίγο, για να διορθώσουν τα κακώς κείμενα των πολιτικών τους.

         Το Μνημόνιο κάποιοι προσπαθούν να το παρουσιάζουν ως μονόδρομο. Ως μονόδρομο παρουσιάζουν και την συνέχιση της ίδιας πολιτικής, αυτή που αποκαλούν «κυβέρνηση», ενώ κάθε άλλος δρόμος για αυτούς είναι ακυβερνησία.  Ειλικρινά, ανεξαρτήτως μνημονίου, ως Ελληνίδα πολίτης, ελάχιστες φορές έχω νοιώσει το κράτος να δηλώνει το παρόν δίπλα μου. Πολλές φορές αντίθετα έχω νοιώσει, ειδικά στην πλατεία Εξαρχείων που μένω στην Αθήνα, την ακυβερνησία να με στοιχειώνει. Σε καθημερινή βάση η προστασία των δικαιωμάτων του πολίτη από αυτό το Κράτος δίνει την θέση της στην παραβατικότητα,  η αξιοκρατία την θέση της στις πελατειακές σχέσεις, η πίστη την θέση της στην απελπισία. 

          Όλα αυτά τα ανέφερα για να πω πως στην Δημοκρατική Αριστερά πιστεύουμε πως το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι κατά βάση πρόβλημα αξιών, αρχών και δομής, οικονομικής διαχείρισης και  διαφθοράς  και λιγότερο θέμα αριθμών. Οι αριθμοί δεν λύνουν κανένα πρόβλημα, το ερμηνεύουν απλά, το σκεπάζουν, για να διογκωθεί έπειτα κάπου εκεί κρυμμένο.

          Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι το Μνημόνιο κάθε αυτό, το μνημόνιο ήταν μια σειρά συστάσεων από την Ευρωπαϊκή Ένωση ώστε να πάρει πίσω τα λεφτά της. Δεν αρκεί να καταψηφίζουμε τις όποιες συστάσεις δεν λαμβάνουν υπόψη τους τον Άνθρωπο. Το κυρίως πρόβλημα είναι το πώς συστάσεις καταλήγουν να γίνονται θηλιά στο λαιμό του Έλληνα πολίτη, το πώς ο τρόπος που εφαρμόζεται κάνει έναν λαό να καταρρέει, το πρόβλημα ουσιαστικά είναι τα πρόσωπα που το εφαρμόζουν, η έλλειψη ουσιαστικής επαφής και αγάπης για την ελληνική κοινωνία.

       Η Δημοκρατική Αριστερά πιστεύει πως μέσα από την αλλαγή πολιτικών αρχών, μέσα από μια άλλη θεώρηση για τη σημασία του κάθε Πολίτη ξεχωριστά, μέσα από την ουσιαστική αλλαγή προσώπων, μέσα από έναν πιο «αριστερό» τρόπο σκέψης,  αλλά και μέσα από ένα μέτωπο σύγκρουσης και δυναμικής αλληλοσυνεννόησης με την Τρόικα, θα καταφέρει να αλλάξει τις ισορροπίες..Το κατά πόσο θα μπορέσει να πιέσει προς αυτή την κατεύθυνση θα εξαρτηθεί κυρίως από το εκλογικό αποτέλεσμα και την δύναμη που θα της δώσει το εκλογικό Σώμα.

        Το εκλογικό Σώμα οφείλει να σκεφτεί ως προτεραιότητα, ακόμη, το  να προασπίσει τον Ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, η Ελλάδα γέννησε και ανήκει στην Ευρώπη. Κάθε  επιλογή απομόνωσης από την υπόλοιπη Ευρώπη θεωρούμε πως θα ήταν λανθασμένη. Εμείς, όμως, οραματιζόμαστε μια Ευρώπη που θα έχει ουσιαστικούς δεσμούς μεταξύ των κρατών μελών, όχι μια Ευρώπη τιμωρό των πιο αδύναμων οικονομικά χωρών. Για αυτό και κάθε αλλαγή οφείλουμε να δείχνουμε πως είναι αλλαγή ουσίας, μακροπρόθεσμα αλλαγή τρόπου σκέψης και γενικότερης παιδείας. Τότε μόνο θα μπορούμε να διεκδικήσουμε με αξιώσεις, όταν επανακτήσουμε την αξιοπρέπεια και την αξιοπιστία μας. Τα δύο «μεγάλα» κόμματα καταδίκασαν την Ελλάδα στο να γίνει ο φτωχός συγγενής της Ευρώπης, ξερίζωσαν την εθνική υπερηφάνεια και βεβήλωσαν την  βαριά ιστορική ευθύνη που οφείλουμε να κουβαλάμε. Το κλίμα αυτό πρέπει να ανατραπεί.

        Σε μικρότερη τώρα κλίμακα, βλέποντας την ίδια κρίση με όλες της τις προεκτάσεις σε μικρογραφία,  ζητούμενο είναι και η ανατροπή της κατάστασης στον Νομό μας, σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, σε επίπεδο αναβάθμισης του βιοτικού επιπέδου των Αιτωλοακαρνάνων, σε επίπεδο εξασφάλισης της αξιοπρέπειας κάθε οικογένειας. Οι στατιστικές μας παρουσιάζουν ως τον φτωχότερο Νομό, μετά από αυτούς της Ηπείρου. Η ύφεση μας χτύπησε την πόρτα, επιχειρήσεις έκλεισαν σε κάθε γωνιά του, αγρότες έμειναν χωρίς παραγωγή, οι κτηνοτρόφοι το ίδιο, η ανεργία ανέβηκε πολύ παραπάνω από το πανελλαδικό 20% όντας ο μεγαλύτερος βραχνάς της περιοχής. Πολύ λίγα κονδύλια φτάνουν στους κατοίκους του Νομού, τα επιμέρους πλεονεκτήματα της κάθε περιοχής δεν αναδεικνύονται, οι αγρότες δεν υποστηρίζονται και δεν πληροφορούνται κατάλληλα, οι δρόμοι του Νομού είναι από τους χειρότερους στην Ελλάδα, δεν υπάρχει περιβαλλοντική προστασία κι εκμετάλλευση του υδάτινου δυναμικού (η Αιτωλοακαρνανία ευτυχεί να έχει οχτώ λίμνες, δύο λιμνοθάλασσες, τρία ποτάμια και την μεγαλύτερη έκταση του Νομού  να βρέχεται από κόλπους και θάλασσες που προστατεύονται βάσει διεθνών συνθηκών).

         Κάποια στιγμή ο Νομός πρέπει να βγει από την αφάνεια και την εγκατάλειψη. Η υποψηφιότητα του κ. Κουβέλη στον Νομό μας δείχνει να αναγνωρίζει το μέγεθος του προβλήματος και να στοχεύει προς αυτή την κατεύθυνση.  Το διστακτικό,  αλλά ελπιδοφόρο ρεύμα της επιστροφή πολλών νέων, λόγω του δυσβάσταχτου πλέον κόστους ζωής στην Αθήνα, οφείλει να γίνει ευκαιρία για τον Τόπο. Αυτό θα συμβεί μόνο με την δημιουργία θέσεων εργασίας, συνθήκη που θα πρέπει να συνδυάζεται με ένα μακροχρόνιο πλαίσιο επιλογών που θα έχουν στόχο την Ανάπτυξη. Η περιοχή μας οφείλει να ξαναβρεί τον αγροτικό της χαρακτήρα στρεφόμενη  προς νέες μορφές καλλιέργειας με την βοήθεια/χρήση τεχνολογιών για την αύξηση της απόδοσης της γης. Προϊόντα σε ζήτηση (βιολογικά προϊόντα, βότανα, αμπέλια, ελαιόδεντρα και κάποιες επιδοτούμενες από την Ευρωπαϊκή Ένωση καλλιέργειες) πρέπει να αντικαταστήσουν τις πατροπαράδοτες μη αποδοτικές καλλιέργειες. Η στροφή προς τις  Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας και τις νέες τεχνολογίες φαντάζει πλέον μονόδρομος και δεν πρέπει να φοβίζει. Οι ανεμογεννήτριες, τα φωτοβολταϊκά πανέλα και τα υδροηλεκτρικά έργα οφείλουν, αφού γίνουν εμπεριστατωμένες Περιβαλλοντικές/ Οικολογικές  μελέτες σε συνδυασμό με κατάλληλα διαστασιολογημένες μηχανολογικές μελέτες, να προωθηθούν και να αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της ενεργειακής ανάπτυξης στον Νομό μας.  Ακόμη, ο κόσμος οφείλει να στραφεί προς τον αγροτοτουρισμό και να αναβαθμίσει τις παρεχόμενες υπηρεσίες. Οι ορεινές και λιμναίες περιοχές, οι περισσότερες με πιστοποιήσεις ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους, είναι αναγκαίο να αναδειχθούν. Στην Ελλάδα ένας στους τέσσερις πολίτες ασχολείται με τον τουρισμό, ενώ στην Αιτωλοακαρνανία το ποσοστό δεν είναι καν το μισό. Χρειάζεται να γίνει εκμετάλλευση των δυτικών παράλιων και να ενεργοποιηθεί η οικοδομική δραστηριότητα και πάλι στον Νομό. Τέλος, να προχωρήσει το μεγάλο οδικό έργο της Ιονίας Οδού, έργο που θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας για τους ντόπιους, θα ανακουφίσει τις μεταβάσεις εντός των ορίων του και θα καταστήσει τον Νομό εύκολα προσβάσιμο από Βορρά και Νότο. Το έργο αυτό, σε συνδυασμό με την ανάδειξη του λιμανιού του Αστακού θα δώσει ώθηση σε ολόκληρο τον Νομό ώστε να γίνουν επενδύσεις που θα στοχεύουν στο εμπόριο και τις εξαγωγές.

      Κλείνοντας, να κάνω μια αναφορά στα δύο μεγάλα κόμματα και στο τι θεωρώ πως πρέπει να γίνει για να μπορέσουμε να φύγουμε από το αδιέξοδο.  Ο κόσμος μιλάει για συνεργασίες, το ενδεχόμενο μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης ήταν όνειρο απατηλό του κ. Σαμαρά (μόνο ο ίδιος μπορούσε να φανταστεί ένα τέτοιο σενάριο τη δεδομένη χρονική στιγμή). Πιστεύω πως δεν χρειάζεται να μιλήσω για την ανεύθυνη πολιτική των κομμάτων του δικομματισμού, των λεγόμενων «κομμάτων εξουσίας»  και την παντελή έλλειψη ικανότητας να ανταπεξέλθουν στο ύψος των περιστάσεων. Ο Έλληνας όλα αυτά πια τα νοιώθει στο πετσί του, δεν χρειάζεται να του πει κανείς τίποτα. Ούτε χρειάζεται να αναφέρω  πως πρέπει να γίνει το αυτονόητο, αυτό που όλοι πια παραδέχονται: παράλληλα με τα όποια απαιτούμενα μέτρα να δοθεί έμφαση στην Ανάπτυξη.  Αυτό που θα ήθελα απλά να κάνω είναι μια προσπάθεια να ξεκαθαρίσει το τοπίο, αυτό που ηθελημένα αφήνουν θολό τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης: η Δημοκρατική Αριστερά δεν πρόκειται να λάβει μέρος σε κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ- ΝΔ, δεν θα δώσει «αριστερό» άλλοθι στα Μνημονιακά Κόμματα. Ούτε με το ΠΑΣΟΚ μεμονωμένα, όσο δεν αλλάζει πολιτική και δεν απομακρύνεται από το Μνημόνιο, τις πολιτικές επιλογές του, όσο δεν ζητάει συγγνώμη από τον ελληνικό λαό για την σημερινή κατάσταση (ας τολμήσω να πω κατάντια). Η Δημοκρατική Αριστερά θα στραφεί μόνο προς τις Προοδευτικές Δυνάμεις του Αριστερού – ΑριστεροΚεντρώου  Άξονα και με «κόκκινες γραμμές» συνεργασίας τις δύο προϋποθέσεις  που έχει θέσει: την σταδιακή απαγκίστρωση από το Μνημόνιο και τον Ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, την παραμονή, δηλαδή, στην Ευρωζώνη. Μόνο τότε θεωρούμε πως θα μπορέσει να υπάρχει ουσιαστική συνεννόηση και βαθιά ριζοσπαστική πολιτική, χωρίς εσωτερικούς τριγμούς.

       Αυτό που μας λείπει, όπως αναφέραμε και πριν,  για να φύγουμε από το αδιέξοδο είναι η πίστη, η εμπιστοσύνη στο Κράτος και στον εαυτό μας, τα ηθικά πρόσωπα, η ελπίδα που έρχεται με την ανατροπή της υπάρχουσας κακής ψυχολογίας, τα όνειρα. Ως Τόπος και ως λαός έχουμε απίστευτες δυνατότητες. Μέρος της διαχείρισης και των αποφάσεων, στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης,  ξεφεύγει από τα χέρια μας, από τον μικρόκοσμο της Ελλάδας, αφού  δυστυχώς  οι αγορές θα είναι πάντα ένα βήμα μπροστά για να βγάζουν αμύθητα χρήματα εις βάρος των λαών, «παίζοντας» κατά καιρούς μαζί τους. Η Ελλάδα πρέπει να πάψει να είναι το εύκολο θύμα αυτής της επίθεσης. Θύμα λόγω ακυβερνησίας, λόγω έλλειψης κατάλληλων προσώπων, πολιτικής πυγμής και ιδεολογίας. Μην ακούτε προεκλογικά επικοινωνιακά πυροτεχνήματα, όλα είναι θέμα κοινής λογικής: δεν μπορούν να μας σώσουν από την καταστροφή αυτοί οι ίδιοι που την προκάλεσαν. Πρέπει να τους γυρίσουμε την πλάτη. Η κοινωνία πρέπει να ακουστεί. Ο κόσμος να πιστέψει, να δει αποτελέσματα. Ζητούμενο είναι το να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, το να ποντάρουμε στην Πράσινη Ανάπτυξη, να εκμεταλλευτούμε την γη μας, την στρατηγική γεωπολιτική μας θέση και φυσικά τον Τουρισμό μας. Όλα αυτά έχουν ως προϋπόθεση, ως κοινή συνισταμένη μια αλλαγή νοοτροπίας, μια άλλη αντίληψη για το τι είναι και πόσο σημαντικό είναι το «κοινό καλό», η συλλογικότητα, η κοινωνική προοπτική, το πόσο μπορούμε να «κάνουμε κουμάντο» μόνοι μας στην ίδια μας την χώρα. Κανένα μνημόνιο δεν μίλησε παράλληλα για αξιοκρατία, για πάταξη της παραβατικότητας, για διαφορετική αντιμετώπιση στα διάφορα κοινωνικά στρώματα, για τιμωρία όσων καταχράστηκαν Δημόσιο χρήμα, παρά μόνο για αριθμούς. Οι αριθμοί από μόνοι τους δεν είναι πολιτική. Επιτέλους οφείλουμε να δούμε και πέρα από αυτούς. Και όταν αλλάξει προοδευτικά η πορεία του Τόπου, οι αριθμοί θα ακολουθήσουν την ανοδική πορεία της κοινωνίας. Τώρα που φτάσαμε στα χαμηλά, μέσα από τα συντρίμμια, έρχεται η ευκαιρία να γεννηθεί κάτι νέο. Επιβάλλεται αυτή την ευκαιρία να την αρπάξουμε. Και θα το κάνουμε.