Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009
Eκδήλωση μνήμης και τιμής από τους Αγρινιώτες της Αθήνας.
Αναμνήσεις και θύμισες από τα παλιά ξύπνησε η εκδήλωση που διοργάνωσε ο «Σύλλογος των εν Αθήναις Αγρινιωτών» την Τρίτη 22 Δεκεμβρίου στη Στοά του Βιβλίου, με αφορμή τη συμπλήρωση μισού αιώνα από την ίδρυσή του και 20 χρόνων από τότε που εκδόθηκε για πρώτη φορά το περιοδικό Ρίζα Αγρινιωτών. Σε μια κατάμεστη αίθουσα, το ακροατήριο είχε τη δυνατότητα να ταξιδέψει στο παρελθόν, ανασύροντας μνήμες από τη γενέτειρα, αλλά και από τη 50χρονη πορεία του συλλόγου.
Η εκδήλωση άνοιξε με ένα οπτικοακουστικό αφιέρωμα για την ιστορία του Αγρινίου και του συλλόγου το οποίο επιμελήθηκε η Θεοδώρα Υφαντή (μέλος του Δ.Σ.). Χαιρετισμό απηύθυνε η Πρόεδρος Μόλλη Βότση-Αναστασοπούλου, ενώ ο αντίστοιχος του δημάρχου Αγρινίου δεν πραγματοποιήθηκε, αφού ο κ. Παύλος Μοσχολιός δεν μπόρεσε να παραστεί λόγω ενός κρυολογήματος που τον ταλαιπωρεί τις τελευταίες ημέρες.
«Η ατομική και συλλογική διάσταση στο πρόσωπο. Η συμμετοχή στο Σύλλογο» ήταν το θέμα που ανέπτυξε στη συνέχεια η Καθηγήτρια Δημοσίου Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, μέλος των εν Αθήναις Αγρινιωτών, Ανδρομάχη Μαρκαντωνάτου-Σκαλτσά, με τον πρώην Πρόεδρο του συλλόγου Δημήτρη Τζίμα να μιλάει αμέσως μετά για την ιστορία του σωματείου και τα πρώτα χρόνια του περιοδικού. Η εισήγηση του Καθηγητή Βυζαντινής Αρχαιολογίας Αθανάσιου Παλιούρα που ακολούθησε εστίαζε στην προσφορά της Ρίζας στην τέχνη και στον πολιτισμό της Αιτωλοακαρνανίας, ενώ ο κύκλος των ομιλιών έκλεισε με τη Διδάκτορα Νεοελληνικής Φιλολογίας Χρυσούλα Σπυρέλη, η οποία αναφέρθηκε στην ανανέωση του περιοδικού τα τρία τελευταία χρόνια.
Από τις πιο συγκινητικές στιγμές της βραδιάς ήταν η βράβευση όλων των προσώπων που διετέλεσαν Πρόεδροι κατά τη διάρκεια της 50χρονης πορείας του, για την ουσιαστική τους συμβολή στην επίτευξη των καταστατικών του σκοπών. Συνολικά πρόκειται για τα εξής 7 άτομα (τα τρία πρώτα δεν βρίσκονται εν ζωή γι αυτό και τα αναμνηστικά παρέλαβαν συγγενικά τους πρόσωπα) : Σωτήριος Μαρκόπουλος, Αντώνιος Παπαντολέων, Κωνσταντίνος Παπαφώτης, Γρηγόριος Νίκας, Δημήτρης Παπαστόλου, Ελευθέριος Παλαμάς και Δημήτρης Τζίμας.
Συντονιστής της εκδήλωσης ήταν ο Γενικός Γραμματέας του συλλόγου Ανδρέας Μπρέσιακας.
Αξίζει να αναφέρουμε ότι τίμησαν με την παρουσία τους την εκδήλωση τα εξής πρόσωπα: Οι βουλευτές Ανδρέας Μακρυπίδης, Σοφία Γιαννακά, Δημήτρης Σταμάτης και Κώστας Καραγκούνης, ο πρώην υπουργός Χρίστος Βερελής, η αντιδήμαρχος και ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Αγρινίου Κωνσταντίνα Κατσαρή και Γεώργιος Γρίνος αντίστοιχα, ο πολιτευτής και Πρόεδρος του ΤΕΕ Γεώργιος Παπαναστασίου, οι Καθηγητές Πανεπιστημίου Παναγιώτης Κοντός, Θωμάς Κονιαβίτης, Eλευθερία Παπαγιάννη και Δώρα Γαβαλά, ο γλύπτης Θόδωρος, καθώς και ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Πολιστικών Συλλόγων Ξηρομέρου Δημήτρης Στεργίου.
Η εκδήλωση άνοιξε με ένα οπτικοακουστικό αφιέρωμα για την ιστορία του Αγρινίου και του συλλόγου το οποίο επιμελήθηκε η Θεοδώρα Υφαντή (μέλος του Δ.Σ.). Χαιρετισμό απηύθυνε η Πρόεδρος Μόλλη Βότση-Αναστασοπούλου, ενώ ο αντίστοιχος του δημάρχου Αγρινίου δεν πραγματοποιήθηκε, αφού ο κ. Παύλος Μοσχολιός δεν μπόρεσε να παραστεί λόγω ενός κρυολογήματος που τον ταλαιπωρεί τις τελευταίες ημέρες.
«Η ατομική και συλλογική διάσταση στο πρόσωπο. Η συμμετοχή στο Σύλλογο» ήταν το θέμα που ανέπτυξε στη συνέχεια η Καθηγήτρια Δημοσίου Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, μέλος των εν Αθήναις Αγρινιωτών, Ανδρομάχη Μαρκαντωνάτου-Σκαλτσά, με τον πρώην Πρόεδρο του συλλόγου Δημήτρη Τζίμα να μιλάει αμέσως μετά για την ιστορία του σωματείου και τα πρώτα χρόνια του περιοδικού. Η εισήγηση του Καθηγητή Βυζαντινής Αρχαιολογίας Αθανάσιου Παλιούρα που ακολούθησε εστίαζε στην προσφορά της Ρίζας στην τέχνη και στον πολιτισμό της Αιτωλοακαρνανίας, ενώ ο κύκλος των ομιλιών έκλεισε με τη Διδάκτορα Νεοελληνικής Φιλολογίας Χρυσούλα Σπυρέλη, η οποία αναφέρθηκε στην ανανέωση του περιοδικού τα τρία τελευταία χρόνια.
Από τις πιο συγκινητικές στιγμές της βραδιάς ήταν η βράβευση όλων των προσώπων που διετέλεσαν Πρόεδροι κατά τη διάρκεια της 50χρονης πορείας του, για την ουσιαστική τους συμβολή στην επίτευξη των καταστατικών του σκοπών. Συνολικά πρόκειται για τα εξής 7 άτομα (τα τρία πρώτα δεν βρίσκονται εν ζωή γι αυτό και τα αναμνηστικά παρέλαβαν συγγενικά τους πρόσωπα) : Σωτήριος Μαρκόπουλος, Αντώνιος Παπαντολέων, Κωνσταντίνος Παπαφώτης, Γρηγόριος Νίκας, Δημήτρης Παπαστόλου, Ελευθέριος Παλαμάς και Δημήτρης Τζίμας.
Συντονιστής της εκδήλωσης ήταν ο Γενικός Γραμματέας του συλλόγου Ανδρέας Μπρέσιακας.
Αξίζει να αναφέρουμε ότι τίμησαν με την παρουσία τους την εκδήλωση τα εξής πρόσωπα: Οι βουλευτές Ανδρέας Μακρυπίδης, Σοφία Γιαννακά, Δημήτρης Σταμάτης και Κώστας Καραγκούνης, ο πρώην υπουργός Χρίστος Βερελής, η αντιδήμαρχος και ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Αγρινίου Κωνσταντίνα Κατσαρή και Γεώργιος Γρίνος αντίστοιχα, ο πολιτευτής και Πρόεδρος του ΤΕΕ Γεώργιος Παπαναστασίου, οι Καθηγητές Πανεπιστημίου Παναγιώτης Κοντός, Θωμάς Κονιαβίτης, Eλευθερία Παπαγιάννη και Δώρα Γαβαλά, ο γλύπτης Θόδωρος, καθώς και ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Πολιστικών Συλλόγων Ξηρομέρου Δημήτρης Στεργίου.
Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009
Νέος πρόεδρος στο φορέα διαχείρισης Υγροτόπων Αμβρακικού, αναλαμβάνει ο Τριαντάφυλλος Αλμπάνης, καθηγητής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.
Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα ολοκληρώθηκε η αξιολόγηση των βιογραφικών που υπέβαλαν 450 περίπου επιστήμονες, οι οποίοι έχουν σχέση με ζητήματα που αφορούν τις προστατευόμενες περιοχές και τη διαχείρισή τους. Από το υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, ανακοινώθηκαν τα ονόματα των προέδρων και των ειδικών επιστημόνων με τους αναπληρωτές τους, στους Φορείς Διαχείρισης των Προστατευόμενων Περιοχών.Νέο πρόεδρο έχει πλέον και ο φορέας διαχείρισης Υγροτόπων Αμβρακικού. Το «τιμόνι» αναλαμβάνει ο Τριαντάφυλλος Αλμπάνης, καθηγητής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, ο οποίος επί χρόνια ασχολείται στην περιοχή με τα θέματα που αφορούν την προστασία του περιβάλλοντος. Πριν λίγο καιρό ήταν μέλος της επιστημονικής ομάδας που ερεύνησε την ποιότητα των νερών στους ποταμούς Λούρο και Άραχθο που εκβάλλουν στον Αμβρακικό Κόλπο. Ως αναπληρωτής ειδικός επιστήμονας στο φορέα διαχείρισης ορίστηκε ο Αριστείδης Μερτζάνης, γεωλόγος.
Επίσης στο φορέα της Λιμνοθάλασσας Μεσολογγίου, πρόεδρος αναλαμβάνει ο Νίκος Αναγνόπουλος (Ιχθυολόγος – ΣύμβουλοςΕπιχειρήσεων), Ειδικός Επιστήμονας η Ευαγγελία Κρασακοπούλου (Χημικός ωκεανογράφος) και αναπληρωτές Ειδικοί Επιστήμονες οι Κωνσταντίνος Κουτσικόπουλος (Καθηγητής Πανεπιστημίου Τμήμ. Βιολογίας) και Ευάγγελος Δημητρίου (Βιολόγος – Ιχθυολόγος).
Πηγή: Εφημερίδα Πολιτεία Αιτωλών & Ακαρνάνων
http://efpoliteia.blogspot.com/
ΚΑΠΝΑ ΜΕ... ΚΟΚΑΪΝΗ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ! ΣΤΟ ΑΓΡΙΝΙΟ
Στις καπναποθήκες Παπαστράτου στη Νεάπολη. Μπροστά σε καρτέλ διακίνησης ναρκωτικών από την Λατινική Αμερική στην Ευρώπη οι Αρχές, κλιμάκιο από την Αθήνα στην περιοχή.Τεράστια η αξία της κοκαΐνης, υπερβαίνει κατά πολύ το ένα εκατομμύριο ευρώ!
Μπροστά σε μια πολύ μεγάλη ποσότητα ναρκωτικών που όμοιά της δεν έχει ανακαλυφθεί ποτέ στην περιοχή, βρέθηκαν έκπληκτοι αστυνομικοί της δίωξης ναρκωτικών του Αγρινίου, προχθές το πρωί. Πρόκειται για ποσότητα κοκαΐνης που η αξία της υπερβαίνει κατά πολύ το ένα εκατομμύριο ευρώ και πιθανότατα... κατά λάθος να βρέθηκε στο δήμο Νεάπολης και συγκεκριμένα στις καπναποθήκες Παπαστράτου, στη Μεγάλη Χώρα.
Συγκεκριμένα, τη Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου στις 8:15 στο Δημοτικό Διαμέρισμα Μεγάλης Χώρας του Δήμου Νεάπολης Αιτωλ/νίας κατά την παραλαβή -αποσφράγιση εμπορευματοκιβωτίου (ΚΟΝΤΕΪΝΕΡ) από τους υπαλλήλους της συγκεκριμένης αποθήκης καπνού διαπιστώθηκε ότι εντός αυτού και πάνω σε χαρτοκιβώτια υπήρχαν δύο μικρά σακίδια ξένα προς το περιεχόμενο του φορτίου. Ενημερώθηκε άμεσα το Τμήμα Δίωξης Ναρκωτικών του Αγρινίου και από έρευνα διαπιστώθηκε ότι τα σακίδια περιείχαν είκοσι δέματα επιμελώς συσκευασμένης ναρκωτικής ουσίας (κοκαΐνης) συνολικού βάρους 22.117 γραμμαρίων, αξίας πάνω από 1.000.000 ευρώ. Η ακριβής αξία των ναρκωτικών, σχετίζεται άμεσα και με τη καθαρότητά του. Το ΚΟΝΤΕΪΝΕΡ πλήρες χαρτοκιβωτίων καπνού, είχε εισαχθεί από Αργεντινή και μετά το σχετικό έλεγχο στο λιμένα Πειραιά είχε παραληφθεί σφραγισμένο στις 18 Δεκεμβρίου 2009 από τον ιδιοκτήτη και οδηγό δημόσιας χρήσεως φορτηγού αυτοκινήτου, Έλληνα υπήκοο, 54 ετών ο οποίος και το μετέφερε τις πρώτες πρωινές ώρες της Δευτέρας, στον προαναφερόμενο χώρο παράδοσης.
Ο οδηγός συνελήφθη και με τη σχηματιζόμενη δικογραφία, απεστάλη στον αρμόδιο Εισαγγελέα Πρωτοδικών Αγρινίου. Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, φαίνεται πως ο Έλληνας οδηγός, δεν ήξερε ότι μετέφερε τα ναρκωτικά, μαζί με τα καπνά.
Οι ναρκωτικές ουσίες και το όχημα κατασχέθηκαν. Οι χώροι και τα πειστήρια εξερευνούνται από Δ.Ε.Ε. και η έρευνα συνεχίζεται σε συνεργασία με την κεντρική Υπηρεσία Δίωξης Ναρκωτικών της Αττικής για την αποκάλυψη αποστολέων, αποδεκτών κλπ., δραστών οργανωμένης εισαγωγής-διακίνησης μεγάλης ποσότητας ναρκωτικών.
Εκφράζεται σοβαρά πάντως το ενδεχόμενο τα ναρκωτικά να τοποθετήθηκαν στο συγκεκριμένο κοντεϊνερ από λάθος, μιας και σίγουρα οι αποστολείς της κοκαΐνης δεν ήθελαν αυτή η ποσότητα να πάει στο Αγρίνιο, αλλά μάλλον σε άλλη χώρα του εξωτερικού και πιθανολογείται πως σχετίζεται με τη δράση διεθνούς καρτέλ από την Λατινική Αμερική που διακινεί ναρκωτικά στην Ευρώπη. Η ποσότητα άλλωστε είναι τεράστια, όπως και η αξία της και είναι γνωστό πως η κοκαΐνη αποτελεί το ακριβότερο ναρκωτικό, γι'αυτό άλλωστε αποκαλείται και «ναρκωτικό των πλουσίων» μιας και χρησιμοποιείται από ανθρώπους εύρωστων οικονομικά τάξεων, μέλη της λεγόμενης show biz κλπ.
Να θυμίσουμε πως οι αποθήκες της Παπαστράτος ΑΒΕΣ στη Νεάπολη, που ανήκει πλέον στην πολυεθνική Philip Morris , είναι χώρος αποθήκευσης καπνού από διάφορες χώρες του εξωτερικού εδώ και χρόνια. Τα συγκεκριμένα καπνά, διαφορετικών ποικιλιών, χρησιμοποιούνται για τη δημιουργία των διάφορων λεγόμενων «χαρμανιών» που στη συνέχεια γίνονται τσιγάρα. Για την συγκεκριμένη εξέλιξη έχει ζητηθεί και η συνδρομή διεθνών αστυνομικών οργάνων, μιας και οι έρευνες πρέπει να επεκταθούν και στην Αργεντινή, απ'όπου έφυγε το κοντέϊνερ με τα ναρκωτικά.
Πηγή: Εφημερίδα «ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΗ»
http://www.panaitoliki.gr/
Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009
ΠΟΙΗΣΗ ΑΡΗ ΜΠΙΤΣΩΡΗ: Αναγκαιότητα για έναν ισχυρό, ενιαίο και αδιάσπαστο Δήμο Βόνιτσας και Ξηρομέρου.
O Γυμνασιάρχης ποιητής Άρης Μπιτσώρης καταθέτει εμμέτρως τις απόψεις του για την επιχειρούμενη διοικητική μεταρρύθμιση (Καποδίστριας ΙΙ) και σέρνει πρώτος το χορό καταθέτοντας πρόταση για τη δημιουργία ενός ενιαίου δήμου στα όρια της τ. επαρχίας Βονίτσης και Ξηρομέρου. Δεκάδες είναι οι Ξηρομερίτες που είναι έτοιμοι να συνυπογράψουν την πρόταση του Άρη, επικαλούμενοι την αναγκαιότητα να υπάρχει ένας μεγάλος και ισχυρός Δήμος Βόνιτσας και Ξηρομέρου αλλά και για ιστορικούς, πολιτισμικούς και οικονομικούς λόγους αλλά και συναισθηματικούς δεσμούς. Ένας γόνιμος διάλογος από όλους τους εμπλεκόμενους είναι βασική προϋπόθεση για τη λήψη της καλύτερης δυνατής απόφασης.ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ΙΙ
του Άρη Μπιτσώρη
Ο Νέος Καποδίστριας βγήκε απ’ το συρτάρι,
πορεία ευρωπαϊκή η χώρα μας να πάρει.
Θα είναι οι Δήμοι ευρύχωροι και με περίσσιους πόρους,
με αυξημένο πληθυσμό αλλά και ψηφοφόρους.
Θα δρουν οι επικεφαλής πλέον ως κυβερνήτες,
ενός μικρού κρατίδιου θα είμεθα πολίτες.
Σκεφτείτε το Ξηρόμερο ως ενιαίο Δήμο,
ως Μάλτα, Ανδόρα, Μονακό και Άγιο Μαρίνο.
Ποτάμι, λίμνες, θάλασσες και διεθνές λιμάνι,
σύγχρονο αεροδρόμιο· κανένας δε μας φτάνει.
Για πράσινη ενέργεια ο τόπος έχει φόντα,
για τουρισμό εναλλακτικό και γνήσια προϊόντα.
Μα όσοι βάλανε σκοπό να γίνουνε γκεσέμια,
προσόντα πρέπει να ’χουνε για να κρατούν τα γκέμια.
Τέρμα οι light δήμαρχοι, τέρμα οι δευτεράντζες,
θέλει μυαλά με λογισμό κι όχι να καίνε φλάντζες.
Συμβούλους με τα laptop τους, να ξέρουν ξένες γλώσσες,
ξεχάστε όσους έψαχναν το φόλι απ’ τις κλώσες.
Τέρμα τα σόγια, οι κουμπαριές και οι υποχρεώσεις,
θα πρέπει να ψηφίζονται όσοι διαθέτουν γνώσεις.
Προγράμματα ευρωπαϊκά ν’ αντλήσεις, θέλει κότσια,
να μην πηγαίνεις για ευρώ και να γυρνάς με … γρόσια.
Αυτές είναι απαραίτητες, λοιπόν, προϋποθέσεις,
αν θέλεις της ανάπτυξης τις βάσεις για να θέσεις.
Ισόρροπης ανάπτυξης να γεύονται τα δώρα
η ζώνη η παραλιακή αλλά κι η ενδοχώρα.
Πιο πέρα αναπόφευκτα με παν οι λογισμοί μου
για το πού πρέπει να οριστεί η έδρα αυτού του Δήμου.
Το χάρτη του Ξηρόμερου σωστά αν τον διαβάσεις,
χωριών και κωμοπόλεων μετρήσεις αποστάσεις,
θα βάλεις την πρωτεύουσα εκεί που είναι στην καρδιά του
δίπλα στα χειμαζόμενα, τα κεντρικά χωριά του.
Με ένα σμπάρο όπως λεν δύο λαγούς χτυπάμε
το κεντρικό Ξηρόμερο να κρατηθεί βοηθάμε.
Ξέροντας και πως λειτουργεί αυτή η κοινωνία,
κάνοντας την ανάγκη της συχνά φιλοτιμία,
είναι το πλέον πιθανό υποδομές να γίνουν
και δρόμοι, που στον τόπο μας άσχημη εικόνα δίνουν.
Λοιπόν στη νέα πρόκληση ας βάλουμε όλοι πλάτες
αλλιώς των φαύλων θα ’μαστε μία ζωή πελάτες.
Ο Νέος Καποδίστριας θέλει ενεργούς πολίτες
κι εγώ ένα λίθο έθεσα φίλοι Ξηρομερίτες.
Κάτω από του xiromέroυnews και του blogspot την τέντα,
γι’ αυτή τη νέα εποχή ας κάνουμε κουβέντα.
Εμμέτρως και σαφέστατα έδωσα εξηγήσεις
και περιμένω από σας κρίσεις και επικρίσεις.
20-12-2009
Άρης Μπιτσώρης
Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009
Διακοπή μαθημάτων λόγω της νέας γρίπης και στο Γυμνάσιο Παλαίρου με Λυκειακές τάξεις (Β΄ Λυκείου και Γ΄ Λυκείου).
Διακοπή μαθημάτων λόγω της νέας γρίπης και στο Γυμνάσιο Παλαίρου με Λυκειακές τάξεις (Β΄ Λυκείου και Γ΄ Λυκείου).Αναστολή μαθημάτων για μια εβδομάδα, λόγω συρροής περιστατικών γριπώδους συνδρομής σε φοιτούντες μαθητές αποφάσισε η Νομαρχία Αιτωλ/νίας, ανερχόμενης από αύριο 22-12-2009.
1. Δημοτικό Σχολείο Θέρμου τμήμα Β1 και ΣΤ1
2. 12ο Δημοτικό Σχολείο Αγρινίου( όλο το σχολείο)
3. Δημοτικό Σχολείο Ξηροπήγαδου τμήμα Β1
4. Δημοτικό Σχολείο Άνω Κερασόβου( όλο το σχολείο)
5. 2ο Νηπιαγωγείο Αγίου Κωνσταντίνου (ολοήμερο τμήμα)
6. 2ο Νηπιαγωγείο Αντιρρίου (ολοήμερο τμήμα)
7. Γυμνάσιο Παλαίρου με Λυκειακές τάξεις (Β΄ Λυκείου και Γ΄ Λυκείου)
Κυκλοφόρησε το τεύχος 35 της εφημερίδας «Εν Μπαμπίνη»
Κυκλοφόρησε το τεύχος 35 της εφημερίδας «Εν Μπαμπίνη». Ανάμεσα στα άλλα μπορείτε να διαβάσετε για το Αντάμωμα των Μπαμπινιωτών στο Αγρίνιο, τη γιορτή του Πολιούχου Μπαμπίνης Αγίου Νικολάου, την ετήσια χοροεσπερίδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Μπαμπίνης που θα πραγματοποιηθεί στο «Αρχοντικό της Φωτεινής» την Παρασκευή 29 ιανουαρίου 2010, Λ. Βουλιαγμένης 318, Άγιος Δημήτριος, τις τελευταίες δραστηριότητες του Συλλόγου, τις «διαδρομές» του Αποστόλη Κομπλίτση με θέμα το τζάκι, χριστουγενιάτικες συνταγές από την Έφη Μπενέκου, εντυπώσεις από τη παρουσίαση του βιβλίου του Γ. Μπαρμπαρούση «ΜΠΑΜΠΙΝΗ» του Αλέξανδρου Κυριαζή, μια νεα στηλη ιχνηλάτης με τοπικές φράσεις που επιμελείται ο Αποστόλης Κομπλίτσης, τα νέα της νομαρχίας, κ.α.Γραφτείτε συνδρομητές για να γνωρίζετε τα πάντα γύρω από την Μπαμπίνη, επικοινωνώντας με τον Πρόεδρο Σπύρο Μπενέκο, τηλ: 2103471506. Μη ξεχνάτε ότι μπορείτε να διαβάζετε και ηλεκτρονικά όλα τα τεύχη της εφημερίδας σε αρχεία pdf στο site: http://www.xiromero.gr/
Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009
Χόρεψαν οι Ξηρομερίτες της Αθήνας
Μια όμορφη χοροεσπερίδα πραγματοποίησε η Ομοσπονδία Πολιτιστικών Συλλόγων Ξηρομέρου Αιτωλοακαρνανίας (Ο.Π.ΣΥ.Ξ.), στο κοσμικό κέντρο «Αγρίμια», Λιοσίων 7 στην Αθήνα, τη Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009. Σε μια βραδιά όπου κυριάρχησε η ζεστή οικογενειακή ατμόσφαιρα, το κέφι και η διασκέδαση. Στη χοροεσπερίδα συμμετείχαν πολλοί Ξηρομερίτες που διαμένουν στην Αθήνα και διασκέδασαν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες με τους ήχους του κλαρίνου και των παραδοσιακών τραγουδιών.
Τους πατριώτες καλωσόρισε εκ μέρους της Ομοσπονδίας, ο πρόεδρος Δημήτρης Στεργίου, ο οποίος στο σύντομο λόγο του ευχαρίστησε τους παρευρισκόμενους συμπατριώτες, τους ευχήθηκε καλή διασκέδαση και καλές γιορτές. Έμφαση έδωσε στην ομιλία του στην κοινή προσπάθεια που απαιτείται για το οικονομικό αδιέξοδο της ομοσπονδίας και ζήτησε από όλους στήριξη για να βγει από την αρνητική οικονομική θέση.
Το μουσικό σχήμα του κέντρου, έδωσαν τα ρέστα του με ένα μουσικό παραδοσιακό ρεπερτόριο και αμέσως άρχισε ο χορός σε μια αιτωλοακαρνανική ατμόσφαιρα με Ξηρομερίτικο άρωμα. Όλοι και όλες χόρευαν και διασκέδαζαν χωρίς διακοπή. Αποτέλεσμα ήταν το γλέντι να κρατήσει μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, χωρίς να μειωθεί καθόλου η αρχική διάθεση και το κέφι.
Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους: o Βουλευτής Ανδρέας Μακρυπίδης, το Μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Πολιτευτής του Νομού μας Μαρία Σιούνα – Δημητρακοπούλου, ο π. Πρόεδρος της Ο.Π.ΣΥ.Ξ. Χρήστος Κλαδευτήρας, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Μεσολογγιτών Γιάννης Μπούρος, ο επίτιμος πρόεδρος της ΠΑΝ.ΣΥ. Αλέκος Σάββας, ο π. Γραμματέας της ΠΑΝ.ΣΥ. Νώντας Κάππας, από την Ο.ΣΥ.ΒΑ. ο Νίκος Καραδήμας, ο συγγραφέας και Δημοτικός Σύμβουλος Αλυζίας Νίκος Μήτσης, οι συγγραφείς Γιώργος Μπαρμπαρούσης και Μπάμπης Τσελεπής, από το Σύλλογο Βελανιδιάς: ο Πρόεδρος Σπύρος Φυσελιάς και ο Αντιπρόεδρος Γιάννης Χρόνης, ο επίτιμος Πρόεδρος της Βελανιδιάς Γαζέτας Χρήστος, ο Πρόεδρος του Συλλόγου Αριάδας Βάλτου Θανάσης Τάτσης και ο Αντιπρόεδρος Θωμάς Τσακνής, ο Πρόεδρος της Ένωσης Αλυζίων Θεόδωρος Λιότσος, ο Γιάννης Ζαφειρούλης από τα Παλιάμπελα, ο Πρόεδρος του Συλλόγου Μπαμπίνης Σπύρος Μπενέκος, ο εκδότης της «Αιτωλοακαρνανικής» Χρυσόστομος Πατούλας, ο Υποψήφιος Δήμαρχος Περιστερίου Δημήτρης Κυλάφας, ο Γιώργος Κουβέλης από το maheras’s Weblog, ο Πρόεδρος του Μίλωνα Δημήτρης Ράπτης, σύσσωμο το νέο διοικητικό συμβούλιο της Γουριώτισσας κ.ά.
Αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στην Ομοσπονδία Ξηρομεριτών.
Τους πατριώτες καλωσόρισε εκ μέρους της Ομοσπονδίας, ο πρόεδρος Δημήτρης Στεργίου, ο οποίος στο σύντομο λόγο του ευχαρίστησε τους παρευρισκόμενους συμπατριώτες, τους ευχήθηκε καλή διασκέδαση και καλές γιορτές. Έμφαση έδωσε στην ομιλία του στην κοινή προσπάθεια που απαιτείται για το οικονομικό αδιέξοδο της ομοσπονδίας και ζήτησε από όλους στήριξη για να βγει από την αρνητική οικονομική θέση.
Το μουσικό σχήμα του κέντρου, έδωσαν τα ρέστα του με ένα μουσικό παραδοσιακό ρεπερτόριο και αμέσως άρχισε ο χορός σε μια αιτωλοακαρνανική ατμόσφαιρα με Ξηρομερίτικο άρωμα. Όλοι και όλες χόρευαν και διασκέδαζαν χωρίς διακοπή. Αποτέλεσμα ήταν το γλέντι να κρατήσει μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, χωρίς να μειωθεί καθόλου η αρχική διάθεση και το κέφι.
Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους: o Βουλευτής Ανδρέας Μακρυπίδης, το Μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Πολιτευτής του Νομού μας Μαρία Σιούνα – Δημητρακοπούλου, ο π. Πρόεδρος της Ο.Π.ΣΥ.Ξ. Χρήστος Κλαδευτήρας, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Μεσολογγιτών Γιάννης Μπούρος, ο επίτιμος πρόεδρος της ΠΑΝ.ΣΥ. Αλέκος Σάββας, ο π. Γραμματέας της ΠΑΝ.ΣΥ. Νώντας Κάππας, από την Ο.ΣΥ.ΒΑ. ο Νίκος Καραδήμας, ο συγγραφέας και Δημοτικός Σύμβουλος Αλυζίας Νίκος Μήτσης, οι συγγραφείς Γιώργος Μπαρμπαρούσης και Μπάμπης Τσελεπής, από το Σύλλογο Βελανιδιάς: ο Πρόεδρος Σπύρος Φυσελιάς και ο Αντιπρόεδρος Γιάννης Χρόνης, ο επίτιμος Πρόεδρος της Βελανιδιάς Γαζέτας Χρήστος, ο Πρόεδρος του Συλλόγου Αριάδας Βάλτου Θανάσης Τάτσης και ο Αντιπρόεδρος Θωμάς Τσακνής, ο Πρόεδρος της Ένωσης Αλυζίων Θεόδωρος Λιότσος, ο Γιάννης Ζαφειρούλης από τα Παλιάμπελα, ο Πρόεδρος του Συλλόγου Μπαμπίνης Σπύρος Μπενέκος, ο εκδότης της «Αιτωλοακαρνανικής» Χρυσόστομος Πατούλας, ο Υποψήφιος Δήμαρχος Περιστερίου Δημήτρης Κυλάφας, ο Γιώργος Κουβέλης από το maheras’s Weblog, ο Πρόεδρος του Μίλωνα Δημήτρης Ράπτης, σύσσωμο το νέο διοικητικό συμβούλιο της Γουριώτισσας κ.ά.
Αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στην Ομοσπονδία Ξηρομεριτών.
ΦΩΤΟ: Foto art angelos
Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009
Ξεκινούν πάλι οι εργασίες κατασκευής του νέου Νοσοκομείου Αγρινίου, όπως ανακοίνωσε η Υπουργός Υγείας σε ερώτηση του Βουλευτή Μάριου Σαλμά.
Ξεκινούν πάλι οι εργασίες κατασκευής τόσο του νέου Νοσοκομείου Αγρινίου όσο και των υπολοίπων δεκατριών που είχαν σταματήσει στις 13 Οκτωβρίου 2009 λόγω μη εξόφλησης εγκεκριμένων λογαριασμών όπως ανακοίνωσε η Υπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης κα Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου σε επίκαιρη ερώτηση του Βουλευτή Αιτωλοακαρνανίας κ. Μάριου Σαλμά .Στην ερώτησή του ο κ. Μάριος Σαλμάς κάλεσε την ηγεσία του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης να ακυρώσει την απόφαση με την οποία παγώνουν οι κρίσεις Ιατρών κλάδου ΕΣΥ από τα Συμβούλια επιλογής λόγω των προβλημάτων που προκαλούνται στην εύρυθμη λειτουργία των κλινικών και ιδιαίτερα των Μονάδων Εντατικής Θεραπείας.
Η Υπουργός Υγείας αναγνώρισε το πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί για τις ΜΕΘ και για το λόγο αυτό μόλις πριν δύο ημέρες εστάλη εγκύκλιος από τον Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης με την οποία εξαιρεί τις κρίσεις των ιατρών που θα στελεχώσουν τις ΜΕΘ από τη γενικότερη αναστολή. Ο κ. Σαλμάς τόνισε ότι άμεσα έπρεπε να ακυρωθεί αυτή η απόφαση για όλες τις κρίσεις διότι γίνεται χωρίς λόγο. Απαντώντας στην ίδια ερώτηση η κα Υπουργός δεσμεύτηκε για την ολοκλήρωση της διαδικασίας πρόσληψης των 2.000 νέων θέσεων Ιατρών κλάδου ΕΣΥ που γίνονται 2.093 θέσεις σε εφαρμογή του Ν.3754/2009.
Kλειστά λόγω γρίπης θα παραμείνουν από σήμερα στο Ξηρόμερο, το 1ο Δημοτικό Σχολείο Κατοχής και το Γενικό Λύκειο Μύτικα.
Με απόφαση της Νομαρχίας Αιτωλοακαρνανίας κλειστά λόγω γρίπης θα παραμείνουν από σήμερα στο Ξηρόμερο, το 1ο Δημοτικό Σχολείο Κατοχής και το Γενικό Λύκειο Μύτικα.Η απόφαση της Νομαρχίας έχει ως εξής: Εγκρίνουμε την αναστολή λειτουργίας των παρακάτω Σχολικών Μονάδων Πρωτοβάθμιας Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης για επτά ημέρες ανερχόμενης από 19-12-2009.
1. 1ο Δημοτικό Σχολείο Κατοχής( όλο το σχολείο)
2. 5ο Γυμνάσιο Αγρινίου( όλο το σχολείο)
3. Γενικό Λύκειο Μύτικα ( όλο το σχολείο)
4. Ιδιωτικός Παιδικός Σταθμός «Παναγία Προυσσιώτισας».
Προς κ. Χρυσοχοΐδη: Μια προσαγωγή της διπλανής πόρτας
Αξιότιμε κύριε υπουργέ, ως κάτοικος Εξαρχείων και μητέρα εφήβου θεώρησα χρέος μου να πάρω μέρος στην πορεία της Κυριακής στη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Φόρεσα, σε ένδειξη τιμής, τα καλά μου μαύρα ρούχα, έβαλα στην τσάντα μου ένα μπουκάλι νερό και ένα Μαλόξ, φοβούμενη τα δακρυγόνα του περσινού Δεκέμβρη, πήρα στο χέρι κι ένα θερμός με καφέ, καθότι καφεϊνομανής, και κατέβηκα στα Προπύλαια μόνη, μη ανήκοντας σε κάποιο κόμμα ή οργάνωση.
Αφού εντόπισα το γιο μου να στέκεται με την παρέα του εκεί, έφυγα και συνάντησα μια φίλη μου στην προσυγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ στη γωνία Σίνα και Ακαδημίας. Προχώρησα μαζί της μόνο μέχρι την Πανεπιστημίου, οπότε και ακούστηκαν οι πρώτες χειροβομβίδες κρότου-λάμψης.
Ξαναγύρισα στα Προπύλαια. Τα δακρυγόνα ήταν αισθητά. Ο γιος μου και οι φίλοι του παρέμεναν στο ίδιο σημείο. Αναζήτησα τον πατέρα του «κολλητού» του και συμφωνήσαμε -τι άλλο;- να έχουμε το νου μας.
Σε όλη τη διάρκεια της πορείας τούς καμαρώναμε να διαδηλώνουν άψογα. Στο τέλος, όμως, παρέμειναν με την παρέα τους -συνολικά τέσσερα αγόρια και δύο κορίτσια- στο χώρο των Προπυλαίων. Μείναμε κι εμείς και τους βλέπαμε πότε να ακουμπάνε στην Ακαδημία, πότε να κάθονται στα σκαλιά του Πανεπιστημίου, πότε να περιφέρονται ήσυχα, χωρίς να συμμετέχουν στις καταστροφές ή στον πετροπόλεμο που είχε αρχίσει, αλλά να κοιτάζουν ή να συζητάνε μεταξύ τους. Οταν τους είδαμε να μπαίνουν στο Πανεπιστήμιο, τους ακολουθήσαμε -μέχρι τώρα δεν τους είχαμε πλησιάσει- και τους συμβουλέψαμε να βγουν αμέσως, όπως και έγινε, και να φύγουμε όλοι μαζί. Καθώς εκείνοι ήθελαν να φύγουν μόνοι με τους φίλους τους, ο πατέρας έμεινε να τους πείσει κι εγώ ξαναμπήκα στο Πανεπιστήμιο. Φέρνοντας στο νου μου τόσες προσωπικότητες που πέρασαν από αυτό και τις λαμπρές τελετές που έτυχε να παρακολουθήσω στην αίθουσα εκδηλώσεών του, ρώτησα με θλίψη τους νεαρούς που έσπαγαν τα μάρμαρα:
«Γιατί, ρε παιδιά, τόση βία, τόση βαρβαρότητα;» «Δεν καταλαβαίνετε πως έχουμε πόλεμο;» μου απάντησαν σχιζοφρενικά στον πληθυντικό.
Βγήκα στην Ασκληπιού να δω τον «πόλεμο» κι είδα να καίνε τη σημαία. Ενιωσα την παρόρμηση να την τραβήξω απ' τη φωτιά, ωστόσο ο τρόμος δεν με άφησε. «Τη σημαία δεν την καίνε», είπα στον νεαρό δράστη με το καλυμμένο πρόσωπο.
«Αυτό εδώ είναι το σύμβολο της μαζοποίησης», μου απάντησε με αδιαλλαξία πρωτόγονου. «Κι εσύ σαν μάζα δεν συμπεριφέρεσαι, σαν βάρβαρη μάζα;» του φώναξα και ξαναμπήκα στο Πανεπιστήμιο από την πλαϊνή είσοδο.
Προχωρώντας για να βγω από την κεντρική, πρόσεξα την απελπισία στα πρόσωπα κάποιων μεσηλίκων, προφανώς καθηγητών, κι απέναντί τους κάποιους νεαρούς που άλλαζαν ρούχα, πιθανόν για να μην τους αναγνωρίσουν. Πήρα από την ντάνα πλάι στην είσοδο την εφημερίδα του Πανεπιστημίου και βγήκα.
Ο πατέρας είχε πείσει τα έξι παιδιά και γύρω στις τέσσερις, μ' έναν άγνωστό μας νεαρό που έμοιαζε λίγο τρομαγμένος, λίγο άρρωστος κι είχα προθυμοποιηθεί να τον πήγαινα μετά στο σπίτι του με το αυτοκίνητο επειδή έμενε μακριά, ξεκινήσαμε να φύγουμε. Ημασταν, όμως, εγκλωβισμένοι από τρία μέτωπα μάχης. Ετσι περάσαμε μέσα από τον κήπο της Βιβλιοθήκης και βγήκαμε Ιπποκράτους και Ακαδημίας, όπου το πεδίο φαινόταν πιο καθαρό.
«Περάστε απέναντι στον τοίχο για σωματικό έλεγχο», μας πρόσταξε κάποιος με πολιτικά και μας κόλλησε στα ρολά του κτιρίου όπου βρίσκεται το θέατρο «Ακάδημος».
«Ταυτότητες έχετε;»
«Εχουμε, αλλά εσείς τι είστε;» τον ρώτησα.
«Από την Ασφάλεια», ακούστηκε από κάπου.
«Δείξτε μας το σήμα σας», επέμεινα.
Εννοείται πως σήμα δεν μας έδειξε κανείς.
«Αδειάστε την τσάντα σας», παρενέβη μια νεαρή με πολιτικά και, μπρος στην αδυναμία των χεριών μου να ανταποκριθούν άμεσα, «γρήγορα!» συμπλήρωσε εκείνη.
«Αν θέλετε πιο γρήγορα, ανοίξτε την εσείς, τα δάχτυλά μου δεν σφίγγουν για να τραβήξω το φερμουάρ» της είπα, κοιτάζοντάς την καταπρόσωπο και εμπνεόμενη, κατά το ύφος του Χρονά, το στίχο «Ξανθιές μαθητευόμενες των λαϊκών κομμωτηρίων» αλλά και την παραλλαγή του «Ξανθιές μαθητευόμενες των ινστιτούτων καλλονής και των γυμναστηρίων».
Μικρή η τσάντα, μικρό και το τσεπάκι της. Με τα πολλά, όμως, κατάφερα να βγάλω την ταυτότητα, που πολύ λογικά έχει εκδοθεί, όπως και του γιου μου, από το Τμήμα Ασφαλείας Εξαρχείων. Αδειάζοντας την τσάντα έδωσα στην κυρία την εφημερίδα «Το Καποδιστριακό» και μια προκήρυξη που έγραφε στον τίτλο της με κεφαλαία κάτι εναντίον του κεφαλαίου -λόγω πρεσβυωπίας και δακρυγόνων δεν μπορούσα να διαβάσω παρακάτω- και που τη μοίραζε ένα κορίτσι με το που πρωτοπήγα στα Προπύλαια. Ο λόγος που είχα μόνο αυτή την προκήρυξη είναι απλός: δεν έτυχε να μου δώσουν άλλες διαφορετικών ομάδων και ιδεών.
Η κυρία, φυσικά, μου επέστρεψε την εφημερίδα και κράτησε την προκήρυξη για το φάκελό μου, υποθέτω, για να με καταγράψουν ως αντικαπιταλίστρια κι ας ήμουνα ντυμένη με ακριβά βελούδα κι ας είμαι υπέρ του κεφαλαίου -μια ζωή το αναζητώ, ιδίως τώρα που έβαλα μπροστά μεγάλα σχέδια!
«Ξέρετε ποια είμαι εγώ;» της είπα, με όλη την παράπλευρη θεατρικότητα, που με βοήθησε να αντιληφθώ ότι επρόκειτο για θέατρο του παραλόγου και να αντιδράσω αναλόγως. «Δώστε μου την ταυτότητά μου, παρακαλώ!»
«Την έχει άλλος για να γράψει τα στοιχεία», με πληροφόρησε η κυρία.
«Προσαγωγή! Πάρτε τους!», έδωσε ο ασφαλίτης εντολή σε πρασινοντυμένους ένστολους.
«Τι θα πει αυτό; Μας συλλαμβάνετε;» ρώτησα.
«Ελάτε, κυρία μου, μη μας καθυστερείτε», μου είπε ο ένας ένστολος και μου άνοιξε την πόρτα του περιπολικού.
«Επιτέλους, μπαίνω και σε μπατσάδικο!» αναφώνησα.
«Πώς το είπατε;» με ρώτησε αυστηρά εκείνος.
«Μπατσάδικο, πώς να το πω; Περιπολικό...»
«Ετσι μπράβο...».
«Κύριε, είμαι συγγραφέας και ξέρω πολλές λέξεις για το ίδιο αντικείμενο...».
Πέρασε πρώτος ο γιος μου, στριμώχτηκα δεξιά του, έφεραν από την άλλη πόρτα τον υπό την «προστασία» μου νεαρό με χειροπέδες χωρίς λόγο, αφού ακολουθούσε υπάκουα, έλυσαν τη μια και την πέρασαν στραβά με κίνδυνο εξάρθρωσης στο αριστερό χέρι του γιου μου -σημειωτέον ανήλικος- κι όταν διαμαρτυρήθηκα «γιατί, αφού είναι μέσα στο περιπολικό, δεν τους βγάζετε τις χειροπέδες», ο ένστολος συνοδηγός απάντησε ετοιμόλογα:
«Γιατί; Για να μας πνίξουν;».
«Καλά, τόσο πολύ φοβόσαστε;» τον ξαναρώτησα και ώσπου να φτάσουμε στη ΓΑΔΑ έσπασα τα τηλέφωνα: στο σπίτι μου, στη δικηγόρο μου, στους φίλους μου, ανακοινώνοντάς τους την ακατανόητη αυτή ομηρία.
Μας οδηγήσαν στον ενδέκατο όροφο «για εξακρίβωση στοιχείων», δηλαδή για φακέλωμα, αφού συμπλήρωναν κι ένα έντυπο στις διαστάσεις των κλήσεων της Τροχαίας που έγραφε «Χρεωστικό φακέλου».
Δεν μπορώ να πω ότι μας φέρθηκαν άσχημα τις τρεις ώρες που μείναμε εκεί. Βέβαια, δεν μας κράτησαν περισσότερο γιατί υπήρχε μεγάλη προσέλευση και χρειαζόταν να αδειάσει γρήγορα ο θάλαμος. Μας ρώτησαν αν κάποιος ήθελε να πάει στην τουαλέτα, φρουρούμενος εννοείται, δεν μας απαγόρευσαν το κάπνισμα, εμένα προσωπικά, όταν τους ρώτησα πού είναι το κυλικείο να πάρω κάτι για τον θεονήστικο γιο μου, μου πρόσφεραν ένα σάντουιτς κι ένα μπουκαλάκι νερό που τα μοίρασα σε δύο άλλα παιδιά, δεν διαμαρτυρήθηκαν που μετατρέψαμε το θάλαμο σε λεωφορείο σχολικής εκδρομής, ενώ εκείνοι φώναζαν ονόματα προσαχθέντων και τα σημείωναν, ή ανακοίνωναν τα ονόματα όσων έπαιρναν εξιτήριο μέσα στη δική τους επιβεβλημένη ανωνυμία, επιβεβλημένη ακρισία, επιβεβλημένη απάθεια, σε σημείο που να θεωρούν σύμπτωση το να έχουν δύο άνθρωποι το ίδιο επώνυμο, την ίδια διεύθυνση κατοικίας, το ίδιο σημείο σύλληψης, και να μη φτάνουν να σκεφτούν την πιθανή συγγένεια πατέρα και γιου.
Ή μήπως έπαιζαν θέατρο, κύριε υπουργέ, με τις δικές σας υποδείξεις;
Τέτοιες μέρες, πέρυσι, σας άκουγα από τον CITY να μιλάτε με κατανόηση για τους εφήβους, για την εξεγερμένη νεολαία και τα προβλήματά της, και εκτιμούσα τις απόψεις σας ώς το σημείο που δηλώνατε πως αν ήταν το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία τα προβλήματα αυτά δεν θα υπήρχαν. Σαν να μην ευθυνόταν και το ΠΑΣΟΚ για τη δημιουργία τους ή τη μη αποτροπή τους. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Μετά από πολέμους, εμφυλίους, χούντες, απειλές και τρόμους από τους εξ Ανατολών και από Βορράν εχθρούς, ήταν ο ιδρυτής του κόμματός σας που πέτυχε ως πρωθυπουργός το «πλάτεμα» και το «βάθεμα» της δημοκρατίας και την εδραίωση της ειρήνης στη χώρα μας. Αποτέλεσμα, η αναθάρρηση του κόσμου, το αίσθημα ελευθερίας και ευημερίας -θα θυμόσαστε, φαντάζομαι, τους τότε 25άρηδες-30άρηδες με χρυσή αλυσίδα στο λαιμό και στον καρπό να κατακλύζουν από την πρώτη κιόλας άνοιξη τις καφετέριες για ένα φραπέ. Αυτών τα παιδιά αποτελούν σήμερα την ανασφάλιστη γενιά των 700 και 600 ευρώ, των σερβιτόρων και πωλητριών με διδακτορικά, που δεν μπορούν να στήσουν τη ζωή τους γιατί ο χρόνος χάθηκε στην αναζήτηση ενός μέλλοντος που αποδείχτηκε πλαστό. Οι κυβερνήσεις, άραγε, δεν όφειλαν να αποτρέψουν την εμπορευματοποίηση της παιδείας και τον πληθωρισμό πτυχίων χωρίς αντίκρισμα; Να αποτρέψουν, ή έστω να περιορίσουν, τη ματαίωση της ελπίδας εν καιρώ ειρήνης; Μην απορείτε, λοιπόν, που το μούδιασμα της γενιάς αυτής γεννάει μια τόσο βίαιη ορμή στην επόμενη, των σημερινών μαθητών Λυκείου και φοιτητών με τις κατακερματισμένες γνώσεις. Αυτά τα παιδιά διδάχτηκαν την εξαίρεση πρώτα και τους ζητήθηκε ο κανόνας αμέσως. Διδάχτηκαν το περιττό και τους ζητήθηκε το νόημα. Διδάχτηκαν τις μαθηματικές πράξεις με τον τρόπο των υπολογιστών. Μετράνε το χρόνο «ψηφιακά»: λένε π.χ. οκτώ και σαράντα κι όχι εννιά παρά είκοσι, δέκα και τριάντα κι όχι δέκα και μισή. Εχουν καθηγητές υποχρεωμένους να παραδώσουν ύλη και αναγκάζονται να αποστηθίζουν κακογραμμένα άχρηστα κείμενα που δεν πληρούν κανέναν κανόνα απομνημόνευσης. Γνωρίζετε πολύ καλά, τουλάχιστον από τους λόγους των πολιτικών, ότι οι ρήτορες έχουν τα ρητορικά σχήματα για να μην πελαγοδρομούν. Κατά τον ίδιο τρόπο οι μουσικοί έχουν τις λεγόμενες νότες-κλειδιά και οι ηθοποιοί τις ατάκες και τους κώδικες συναισθημάτων. Πώς μπορούν, λοιπόν, τα παιδιά χωρίς το μηχανισμό της γνώσης να μάθουν; Και χωρίς τη γνώση, πώς να μη νιώθουν ισοπεδωμένα και εκμηδενισμένα, σαν να τα αναγκάζουν να επιστρέψουν στον πρωτογονισμό ενώ παράλληλα τα βομβαρδίζουν με υπερσύγχρονα καταναλωτικά αγαθά; Ειλικρινά, μην απορείτε που μιλάνε για «πόλεμο». Παλεύουν να μη γίνουν η γενιά της μετάλλαξης: η γενιά του ανθρώπου που έχασε την ικανότητα να μαθαίνει, να σκέφτεται και να επινοεί. Παλεύουν με λάθος τρόπο, βεβαίως, αλλά δεν ξέρουν άλλον. Πηγαίνουν στο σχολείο σαν να πηγαίνουν σε καταναγκαστικά έργα. Πώς να μη βλέπουν τα ανώτατα ιδρύματα σαν τόπους βασανιστηρίων; Αφαιρέστε τα μαθήματα που προσφέρουν περιττές εγκυκλοπαιδικές γνώσεις: αν κάτι χρειαστούν, θα το βρουν στις εγκυκλοπαίδειες ή στο Διαδίκτυο. Προσθέστε μαθήματα φιλοσοφίας και πολιτικής: θα μάθουν να σκέφτονται, θα αντιληφθούν πως η δημοκρατία είναι η μεγαλύτερη επινόηση του ανθρώπου και πως οφείλουν να την υπερασπίζονται από τους υπονομευτές της.
Βοηθήστε να δικαιωθεί -όσο μπορεί να δικαιωθεί ένας θάνατος- ο άδικος θάνατος του Γρηγορόπουλου. Βοηθήστε τα παιδιά να απευθύνουν συνειδητά το σύνθημα «Αλέξη ζεις, εσύ μας οδηγείς» στο αθώο θύμα, ήρωα της ανένοχης γενιάς τους.
Μη δημιουργείτε εμφυλιακό κλίμα, παρατάσσοντας χιλιάδες αστυνομικούς, νεαρά παιδιά από την επαρχία, τα οποία, επειδή θα δυσκολεύονταν να βρουν άλλο τρόπο για να ζήσουν στο «κλεινόν άστυ» που το μαστίζει η ανεργία, συμπεριφέρονται σαν αντίπαλη συμμορία.
Μη διασκορπίζετε παντού αστυνομικούς με πολιτικά και μας κάνετε να υποπτευόμαστε τον διπλανό μας και μην τους στήνετε οπλισμένους στις γωνίες, να βγαίνουμε για τις δουλειές μας και να βλέπουμε μια κάννη στραμμένη καταπάνω μας. Αγριεύουμε οι μεγάλοι, πόσο μάλλον τα παιδιά.
Κι αν εν τω μεταξύ χρειαστεί προστασία το Πανεπιστήμιο, το Πολυτεχνείο ή κάποιο άλλο εκπαιδευτικό ίδρυμα, μην κατεβάσετε τόσες διμοιρίες ειδικών δυνάμεων. Καλέστε διανοούμενους, καλλιτέχνες ή απλώς απόφοιτους από το αντίστοιχο ίδρυμα για να σχηματίσουν ανθρώπινη ασπίδα και αναχαιτίστε τους επιτιθέμενους με πυροσβεστικές αντλίες.
Θα καθαρίσουν κι οι δρόμοι από τη σκόνη των καιρών.
Μετά τιμής,
Αγαθή Δημητρούκα
Πηγή: http://www.enet.gr/
Βιογραφικό
Η Αγαθή Δημητρούκα γεννήθηκε το 1958 στο Πεντάλοφο Αιτωλοακαρνανίας. Στιχουργός, συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας, μεταφράστρια. Το 1974 συνέδεσε τη ζωή της με τον ποιητή Νίκο Γκάτσο και το 1976 άρχισε να γράφει στίχους για τον Μάνο Χατζιδάκι. Ως στιχουργός συνεργάστηκε στη συνέχεια και με νεότερους συνθέτες, ενώ παράλληλα άρχισε να μεταφράζει - από τα ισπανικά- κείμενα για λογοτεχνικά περιοδικά και στίχους τραγουδιών για δίσκους, αλλά για το βιβλίο.
Φόρεσα, σε ένδειξη τιμής, τα καλά μου μαύρα ρούχα, έβαλα στην τσάντα μου ένα μπουκάλι νερό και ένα Μαλόξ, φοβούμενη τα δακρυγόνα του περσινού Δεκέμβρη, πήρα στο χέρι κι ένα θερμός με καφέ, καθότι καφεϊνομανής, και κατέβηκα στα Προπύλαια μόνη, μη ανήκοντας σε κάποιο κόμμα ή οργάνωση.
Αφού εντόπισα το γιο μου να στέκεται με την παρέα του εκεί, έφυγα και συνάντησα μια φίλη μου στην προσυγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ στη γωνία Σίνα και Ακαδημίας. Προχώρησα μαζί της μόνο μέχρι την Πανεπιστημίου, οπότε και ακούστηκαν οι πρώτες χειροβομβίδες κρότου-λάμψης.
Ξαναγύρισα στα Προπύλαια. Τα δακρυγόνα ήταν αισθητά. Ο γιος μου και οι φίλοι του παρέμεναν στο ίδιο σημείο. Αναζήτησα τον πατέρα του «κολλητού» του και συμφωνήσαμε -τι άλλο;- να έχουμε το νου μας.
Σε όλη τη διάρκεια της πορείας τούς καμαρώναμε να διαδηλώνουν άψογα. Στο τέλος, όμως, παρέμειναν με την παρέα τους -συνολικά τέσσερα αγόρια και δύο κορίτσια- στο χώρο των Προπυλαίων. Μείναμε κι εμείς και τους βλέπαμε πότε να ακουμπάνε στην Ακαδημία, πότε να κάθονται στα σκαλιά του Πανεπιστημίου, πότε να περιφέρονται ήσυχα, χωρίς να συμμετέχουν στις καταστροφές ή στον πετροπόλεμο που είχε αρχίσει, αλλά να κοιτάζουν ή να συζητάνε μεταξύ τους. Οταν τους είδαμε να μπαίνουν στο Πανεπιστήμιο, τους ακολουθήσαμε -μέχρι τώρα δεν τους είχαμε πλησιάσει- και τους συμβουλέψαμε να βγουν αμέσως, όπως και έγινε, και να φύγουμε όλοι μαζί. Καθώς εκείνοι ήθελαν να φύγουν μόνοι με τους φίλους τους, ο πατέρας έμεινε να τους πείσει κι εγώ ξαναμπήκα στο Πανεπιστήμιο. Φέρνοντας στο νου μου τόσες προσωπικότητες που πέρασαν από αυτό και τις λαμπρές τελετές που έτυχε να παρακολουθήσω στην αίθουσα εκδηλώσεών του, ρώτησα με θλίψη τους νεαρούς που έσπαγαν τα μάρμαρα:
«Γιατί, ρε παιδιά, τόση βία, τόση βαρβαρότητα;» «Δεν καταλαβαίνετε πως έχουμε πόλεμο;» μου απάντησαν σχιζοφρενικά στον πληθυντικό.
Βγήκα στην Ασκληπιού να δω τον «πόλεμο» κι είδα να καίνε τη σημαία. Ενιωσα την παρόρμηση να την τραβήξω απ' τη φωτιά, ωστόσο ο τρόμος δεν με άφησε. «Τη σημαία δεν την καίνε», είπα στον νεαρό δράστη με το καλυμμένο πρόσωπο.
«Αυτό εδώ είναι το σύμβολο της μαζοποίησης», μου απάντησε με αδιαλλαξία πρωτόγονου. «Κι εσύ σαν μάζα δεν συμπεριφέρεσαι, σαν βάρβαρη μάζα;» του φώναξα και ξαναμπήκα στο Πανεπιστήμιο από την πλαϊνή είσοδο.
Προχωρώντας για να βγω από την κεντρική, πρόσεξα την απελπισία στα πρόσωπα κάποιων μεσηλίκων, προφανώς καθηγητών, κι απέναντί τους κάποιους νεαρούς που άλλαζαν ρούχα, πιθανόν για να μην τους αναγνωρίσουν. Πήρα από την ντάνα πλάι στην είσοδο την εφημερίδα του Πανεπιστημίου και βγήκα.
Ο πατέρας είχε πείσει τα έξι παιδιά και γύρω στις τέσσερις, μ' έναν άγνωστό μας νεαρό που έμοιαζε λίγο τρομαγμένος, λίγο άρρωστος κι είχα προθυμοποιηθεί να τον πήγαινα μετά στο σπίτι του με το αυτοκίνητο επειδή έμενε μακριά, ξεκινήσαμε να φύγουμε. Ημασταν, όμως, εγκλωβισμένοι από τρία μέτωπα μάχης. Ετσι περάσαμε μέσα από τον κήπο της Βιβλιοθήκης και βγήκαμε Ιπποκράτους και Ακαδημίας, όπου το πεδίο φαινόταν πιο καθαρό.
«Περάστε απέναντι στον τοίχο για σωματικό έλεγχο», μας πρόσταξε κάποιος με πολιτικά και μας κόλλησε στα ρολά του κτιρίου όπου βρίσκεται το θέατρο «Ακάδημος».
«Ταυτότητες έχετε;»
«Εχουμε, αλλά εσείς τι είστε;» τον ρώτησα.
«Από την Ασφάλεια», ακούστηκε από κάπου.
«Δείξτε μας το σήμα σας», επέμεινα.
Εννοείται πως σήμα δεν μας έδειξε κανείς.
«Αδειάστε την τσάντα σας», παρενέβη μια νεαρή με πολιτικά και, μπρος στην αδυναμία των χεριών μου να ανταποκριθούν άμεσα, «γρήγορα!» συμπλήρωσε εκείνη.
«Αν θέλετε πιο γρήγορα, ανοίξτε την εσείς, τα δάχτυλά μου δεν σφίγγουν για να τραβήξω το φερμουάρ» της είπα, κοιτάζοντάς την καταπρόσωπο και εμπνεόμενη, κατά το ύφος του Χρονά, το στίχο «Ξανθιές μαθητευόμενες των λαϊκών κομμωτηρίων» αλλά και την παραλλαγή του «Ξανθιές μαθητευόμενες των ινστιτούτων καλλονής και των γυμναστηρίων».
Μικρή η τσάντα, μικρό και το τσεπάκι της. Με τα πολλά, όμως, κατάφερα να βγάλω την ταυτότητα, που πολύ λογικά έχει εκδοθεί, όπως και του γιου μου, από το Τμήμα Ασφαλείας Εξαρχείων. Αδειάζοντας την τσάντα έδωσα στην κυρία την εφημερίδα «Το Καποδιστριακό» και μια προκήρυξη που έγραφε στον τίτλο της με κεφαλαία κάτι εναντίον του κεφαλαίου -λόγω πρεσβυωπίας και δακρυγόνων δεν μπορούσα να διαβάσω παρακάτω- και που τη μοίραζε ένα κορίτσι με το που πρωτοπήγα στα Προπύλαια. Ο λόγος που είχα μόνο αυτή την προκήρυξη είναι απλός: δεν έτυχε να μου δώσουν άλλες διαφορετικών ομάδων και ιδεών.
Η κυρία, φυσικά, μου επέστρεψε την εφημερίδα και κράτησε την προκήρυξη για το φάκελό μου, υποθέτω, για να με καταγράψουν ως αντικαπιταλίστρια κι ας ήμουνα ντυμένη με ακριβά βελούδα κι ας είμαι υπέρ του κεφαλαίου -μια ζωή το αναζητώ, ιδίως τώρα που έβαλα μπροστά μεγάλα σχέδια!
«Ξέρετε ποια είμαι εγώ;» της είπα, με όλη την παράπλευρη θεατρικότητα, που με βοήθησε να αντιληφθώ ότι επρόκειτο για θέατρο του παραλόγου και να αντιδράσω αναλόγως. «Δώστε μου την ταυτότητά μου, παρακαλώ!»
«Την έχει άλλος για να γράψει τα στοιχεία», με πληροφόρησε η κυρία.
«Προσαγωγή! Πάρτε τους!», έδωσε ο ασφαλίτης εντολή σε πρασινοντυμένους ένστολους.
«Τι θα πει αυτό; Μας συλλαμβάνετε;» ρώτησα.
«Ελάτε, κυρία μου, μη μας καθυστερείτε», μου είπε ο ένας ένστολος και μου άνοιξε την πόρτα του περιπολικού.
«Επιτέλους, μπαίνω και σε μπατσάδικο!» αναφώνησα.
«Πώς το είπατε;» με ρώτησε αυστηρά εκείνος.
«Μπατσάδικο, πώς να το πω; Περιπολικό...»
«Ετσι μπράβο...».
«Κύριε, είμαι συγγραφέας και ξέρω πολλές λέξεις για το ίδιο αντικείμενο...».
Πέρασε πρώτος ο γιος μου, στριμώχτηκα δεξιά του, έφεραν από την άλλη πόρτα τον υπό την «προστασία» μου νεαρό με χειροπέδες χωρίς λόγο, αφού ακολουθούσε υπάκουα, έλυσαν τη μια και την πέρασαν στραβά με κίνδυνο εξάρθρωσης στο αριστερό χέρι του γιου μου -σημειωτέον ανήλικος- κι όταν διαμαρτυρήθηκα «γιατί, αφού είναι μέσα στο περιπολικό, δεν τους βγάζετε τις χειροπέδες», ο ένστολος συνοδηγός απάντησε ετοιμόλογα:
«Γιατί; Για να μας πνίξουν;».
«Καλά, τόσο πολύ φοβόσαστε;» τον ξαναρώτησα και ώσπου να φτάσουμε στη ΓΑΔΑ έσπασα τα τηλέφωνα: στο σπίτι μου, στη δικηγόρο μου, στους φίλους μου, ανακοινώνοντάς τους την ακατανόητη αυτή ομηρία.
Μας οδηγήσαν στον ενδέκατο όροφο «για εξακρίβωση στοιχείων», δηλαδή για φακέλωμα, αφού συμπλήρωναν κι ένα έντυπο στις διαστάσεις των κλήσεων της Τροχαίας που έγραφε «Χρεωστικό φακέλου».
Δεν μπορώ να πω ότι μας φέρθηκαν άσχημα τις τρεις ώρες που μείναμε εκεί. Βέβαια, δεν μας κράτησαν περισσότερο γιατί υπήρχε μεγάλη προσέλευση και χρειαζόταν να αδειάσει γρήγορα ο θάλαμος. Μας ρώτησαν αν κάποιος ήθελε να πάει στην τουαλέτα, φρουρούμενος εννοείται, δεν μας απαγόρευσαν το κάπνισμα, εμένα προσωπικά, όταν τους ρώτησα πού είναι το κυλικείο να πάρω κάτι για τον θεονήστικο γιο μου, μου πρόσφεραν ένα σάντουιτς κι ένα μπουκαλάκι νερό που τα μοίρασα σε δύο άλλα παιδιά, δεν διαμαρτυρήθηκαν που μετατρέψαμε το θάλαμο σε λεωφορείο σχολικής εκδρομής, ενώ εκείνοι φώναζαν ονόματα προσαχθέντων και τα σημείωναν, ή ανακοίνωναν τα ονόματα όσων έπαιρναν εξιτήριο μέσα στη δική τους επιβεβλημένη ανωνυμία, επιβεβλημένη ακρισία, επιβεβλημένη απάθεια, σε σημείο που να θεωρούν σύμπτωση το να έχουν δύο άνθρωποι το ίδιο επώνυμο, την ίδια διεύθυνση κατοικίας, το ίδιο σημείο σύλληψης, και να μη φτάνουν να σκεφτούν την πιθανή συγγένεια πατέρα και γιου.
Ή μήπως έπαιζαν θέατρο, κύριε υπουργέ, με τις δικές σας υποδείξεις;
Τέτοιες μέρες, πέρυσι, σας άκουγα από τον CITY να μιλάτε με κατανόηση για τους εφήβους, για την εξεγερμένη νεολαία και τα προβλήματά της, και εκτιμούσα τις απόψεις σας ώς το σημείο που δηλώνατε πως αν ήταν το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία τα προβλήματα αυτά δεν θα υπήρχαν. Σαν να μην ευθυνόταν και το ΠΑΣΟΚ για τη δημιουργία τους ή τη μη αποτροπή τους. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Μετά από πολέμους, εμφυλίους, χούντες, απειλές και τρόμους από τους εξ Ανατολών και από Βορράν εχθρούς, ήταν ο ιδρυτής του κόμματός σας που πέτυχε ως πρωθυπουργός το «πλάτεμα» και το «βάθεμα» της δημοκρατίας και την εδραίωση της ειρήνης στη χώρα μας. Αποτέλεσμα, η αναθάρρηση του κόσμου, το αίσθημα ελευθερίας και ευημερίας -θα θυμόσαστε, φαντάζομαι, τους τότε 25άρηδες-30άρηδες με χρυσή αλυσίδα στο λαιμό και στον καρπό να κατακλύζουν από την πρώτη κιόλας άνοιξη τις καφετέριες για ένα φραπέ. Αυτών τα παιδιά αποτελούν σήμερα την ανασφάλιστη γενιά των 700 και 600 ευρώ, των σερβιτόρων και πωλητριών με διδακτορικά, που δεν μπορούν να στήσουν τη ζωή τους γιατί ο χρόνος χάθηκε στην αναζήτηση ενός μέλλοντος που αποδείχτηκε πλαστό. Οι κυβερνήσεις, άραγε, δεν όφειλαν να αποτρέψουν την εμπορευματοποίηση της παιδείας και τον πληθωρισμό πτυχίων χωρίς αντίκρισμα; Να αποτρέψουν, ή έστω να περιορίσουν, τη ματαίωση της ελπίδας εν καιρώ ειρήνης; Μην απορείτε, λοιπόν, που το μούδιασμα της γενιάς αυτής γεννάει μια τόσο βίαιη ορμή στην επόμενη, των σημερινών μαθητών Λυκείου και φοιτητών με τις κατακερματισμένες γνώσεις. Αυτά τα παιδιά διδάχτηκαν την εξαίρεση πρώτα και τους ζητήθηκε ο κανόνας αμέσως. Διδάχτηκαν το περιττό και τους ζητήθηκε το νόημα. Διδάχτηκαν τις μαθηματικές πράξεις με τον τρόπο των υπολογιστών. Μετράνε το χρόνο «ψηφιακά»: λένε π.χ. οκτώ και σαράντα κι όχι εννιά παρά είκοσι, δέκα και τριάντα κι όχι δέκα και μισή. Εχουν καθηγητές υποχρεωμένους να παραδώσουν ύλη και αναγκάζονται να αποστηθίζουν κακογραμμένα άχρηστα κείμενα που δεν πληρούν κανέναν κανόνα απομνημόνευσης. Γνωρίζετε πολύ καλά, τουλάχιστον από τους λόγους των πολιτικών, ότι οι ρήτορες έχουν τα ρητορικά σχήματα για να μην πελαγοδρομούν. Κατά τον ίδιο τρόπο οι μουσικοί έχουν τις λεγόμενες νότες-κλειδιά και οι ηθοποιοί τις ατάκες και τους κώδικες συναισθημάτων. Πώς μπορούν, λοιπόν, τα παιδιά χωρίς το μηχανισμό της γνώσης να μάθουν; Και χωρίς τη γνώση, πώς να μη νιώθουν ισοπεδωμένα και εκμηδενισμένα, σαν να τα αναγκάζουν να επιστρέψουν στον πρωτογονισμό ενώ παράλληλα τα βομβαρδίζουν με υπερσύγχρονα καταναλωτικά αγαθά; Ειλικρινά, μην απορείτε που μιλάνε για «πόλεμο». Παλεύουν να μη γίνουν η γενιά της μετάλλαξης: η γενιά του ανθρώπου που έχασε την ικανότητα να μαθαίνει, να σκέφτεται και να επινοεί. Παλεύουν με λάθος τρόπο, βεβαίως, αλλά δεν ξέρουν άλλον. Πηγαίνουν στο σχολείο σαν να πηγαίνουν σε καταναγκαστικά έργα. Πώς να μη βλέπουν τα ανώτατα ιδρύματα σαν τόπους βασανιστηρίων; Αφαιρέστε τα μαθήματα που προσφέρουν περιττές εγκυκλοπαιδικές γνώσεις: αν κάτι χρειαστούν, θα το βρουν στις εγκυκλοπαίδειες ή στο Διαδίκτυο. Προσθέστε μαθήματα φιλοσοφίας και πολιτικής: θα μάθουν να σκέφτονται, θα αντιληφθούν πως η δημοκρατία είναι η μεγαλύτερη επινόηση του ανθρώπου και πως οφείλουν να την υπερασπίζονται από τους υπονομευτές της.
Βοηθήστε να δικαιωθεί -όσο μπορεί να δικαιωθεί ένας θάνατος- ο άδικος θάνατος του Γρηγορόπουλου. Βοηθήστε τα παιδιά να απευθύνουν συνειδητά το σύνθημα «Αλέξη ζεις, εσύ μας οδηγείς» στο αθώο θύμα, ήρωα της ανένοχης γενιάς τους.
Μη δημιουργείτε εμφυλιακό κλίμα, παρατάσσοντας χιλιάδες αστυνομικούς, νεαρά παιδιά από την επαρχία, τα οποία, επειδή θα δυσκολεύονταν να βρουν άλλο τρόπο για να ζήσουν στο «κλεινόν άστυ» που το μαστίζει η ανεργία, συμπεριφέρονται σαν αντίπαλη συμμορία.
Μη διασκορπίζετε παντού αστυνομικούς με πολιτικά και μας κάνετε να υποπτευόμαστε τον διπλανό μας και μην τους στήνετε οπλισμένους στις γωνίες, να βγαίνουμε για τις δουλειές μας και να βλέπουμε μια κάννη στραμμένη καταπάνω μας. Αγριεύουμε οι μεγάλοι, πόσο μάλλον τα παιδιά.
Κι αν εν τω μεταξύ χρειαστεί προστασία το Πανεπιστήμιο, το Πολυτεχνείο ή κάποιο άλλο εκπαιδευτικό ίδρυμα, μην κατεβάσετε τόσες διμοιρίες ειδικών δυνάμεων. Καλέστε διανοούμενους, καλλιτέχνες ή απλώς απόφοιτους από το αντίστοιχο ίδρυμα για να σχηματίσουν ανθρώπινη ασπίδα και αναχαιτίστε τους επιτιθέμενους με πυροσβεστικές αντλίες.
Θα καθαρίσουν κι οι δρόμοι από τη σκόνη των καιρών.
Μετά τιμής,
Αγαθή Δημητρούκα
Πηγή: http://www.enet.gr/
Βιογραφικό
Η Αγαθή Δημητρούκα γεννήθηκε το 1958 στο Πεντάλοφο Αιτωλοακαρνανίας. Στιχουργός, συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας, μεταφράστρια. Το 1974 συνέδεσε τη ζωή της με τον ποιητή Νίκο Γκάτσο και το 1976 άρχισε να γράφει στίχους για τον Μάνο Χατζιδάκι. Ως στιχουργός συνεργάστηκε στη συνέχεια και με νεότερους συνθέτες, ενώ παράλληλα άρχισε να μεταφράζει - από τα ισπανικά- κείμενα για λογοτεχνικά περιοδικά και στίχους τραγουδιών για δίσκους, αλλά για το βιβλίο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)