Αντιφώνηση της Βιβής Κοψιδά-Βρεττού στην Τελετή Βράβευσής της

 

Η παιδαγωγική του ζην και η υψηλή ηθική του ευ ζην

Αντιφώνηση της Βιβής Κοψιδά-Βρεττού στην Τελετή Βράβευσής της

Λευκάδα, 11 Οκτωβρίου 2025-09-25...

Αξιότιμη Πρόεδρε του Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας-Κύπρου, κ. Σιγιουλτζή, αξιότιμε κ. Σιδέρη, μεταφραστή της ποιητικής μου συλλογής «Φωνές με διαβατήριο» στη βουλγαρική γλώσσα, Πρωτοπρεσβύτερε π. Γεράσιμε, Επίτιμη Πρόξενε της Τσεχικής Δημοκρατίας στη Λευκάδα κ. Ρομίνα Θερμού, κύριε Διευθυντή του Μουσικού Σχολείου Λευκάδας και κύριοι πρώην Διευθυντές, κύριοι εκπρόσωποι του Δ.Σ. του Συλλόγου Λευκαδίων Αττικής «Η Αγία Μαύρα» και της Εταιρείας Λευκαδικών Μελετών, κυρία Γενική Γραμματέα του Σωματείου Φίλων της Ιεράς Μονής Φανερωμένης, κύριοι εκπρόσωποι των θεσμών και των σωματείων της πόλης μας, κύριε Πρόεδρε και κ. Γενικέ Γραμματέα της Ένωσης Λογοτεχνών Πρέβεζας, αγαπητοί συνάδελφοι, φίλοι, συντοπίτες μου, φίλοι και συνάδελφοι από τη γείτονα Πρέβεζα, αγαπημένοι παλιοί μαθητές μου και σήμερα πετυχημένοι -ο καθένας στον τομέα του-, συμπολίτες μου, κυρίες και κύριοι

Δεν είναι εύκολο να «μεταφραστούν» τα συναισθήματα που προκαλεί η αποψινή βραδιά με την τιμητική για μένα αλλά και ενθαρρυντική ταυτόχρονα παρουσία όλων σας. Μιλάω για ενθάρρυνση. Ναι. Γιατί όσο είναι το άχθος και η αγωνία της μοναχικής πορείας προς τη δημιουργία ενός πνευματικού έργου, άλλο τόσο προσθέτει και η έκθεση του ίδιου του έργου και του δημιουργού του ενώπιον της κρίσης των αποδεκτών του. Το ίδιο και περισσότερο ίσως άχθος δημιουργεί- όσο κι αν φαίνεται ακατανόητο-η προσφερόμενη στον δημιουργό του τιμή, καθώς εντείνει τη συναισθηματική του εμπλοκή στη γενναιόδωρη χειρονομία της αναγνώρισης, αλλά και γιατί λειτουργεί πάνω του ως πιεστική κατάσταση αμφιβολίας και αυτοκριτικής ή και επίτασης της ευθύνης του απέναντι στον γενναιόδωρο λόγο και πράξη.

Με ειλικρινή ταπεινοσύνη, σας εξομολογούμαι ότι αισθάνομαι αδέξια να αποδεχθώ την τιμή που γίνεται στο έργο και στο πρόσωπό μου αυτή την τόσο ξεχωριστή για μένα βραδιά, από την ανώτερης πνοής πρωτοβουλία του δραστήριου Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας-Κύπρου και την άξια Πρόεδρό του Σίσσυ-Οσία Σιγιουλτζή-Ρουκά. Δεν την επεδίωξα-ούτε καν έχει περάσει ακόμα από τη σκέψη μου ότι μπορεί και να οδεύω προς την ολοκλήρωση της λογοτεχνικής και εκ-παιδευτικής-με την ευρύτερη σημασία- αποστολής μου. Ίσως να πρόκειται για ένα ευφορικό αλλά και ανώριμο (;) αίσθημα αισιοδοξίας που πηγάζει πάντα από το ότι είχα μια σπουδαία, μια προνομιακή τύχη, που με συνόδευε-και εξακολουθεί να με συνοδεύει σε όλη μου τη ζωή: Αγάπησα ανυστερόβουλα, με γνήσια και αυθόρμητη ανιδιοτέλεια ό,τι αποφάσισα, πολύ συνειδητά, από μικρή ηλικία, να ασκήσω στη ζωή μου: τη διδασκαλία και τη γραφή. Τη γραφή χωρίς σύνορα και ειδολογικές επιλογές: έρευνα, δοκίμιο, μελέτη, και ποίηση και πεζογραφία και θέατρο. Πάνω σε όλα τα παραπάνω δούλεψα και δουλεύω με πάθος, με συγκίνηση, με αγωνία, με αφόρητη κούραση, με χαρά, με αξιοπρέπεια. Και με μια υποβόσκουσα αίσθηση ευθύνης απέναντι στη δύναμη που έχει ο λόγος να μορφώνει συνειδήσεις, επομένως και στο βασανιστικό ερώτημα-τόσο στη διδασκαλία όσο και στη γραφή- ποια απήχηση μπορεί να έχει στους αποδέκτες του. Εκείνη η σκέψη που με καθησύχαζε πάντα μέχρι σήμερα είναι ότι αισθανόμουν να με ενώνει με τον Άνθρωπο ένα διαρκές αίσθημα αποδοχής του, αγάπης, συμφιλίωσης, άδολης αλλά αυστηρής κριτικής, και ταυτόχρονα επιείκειας και συγχώρεσης. Ήταν αυτό ένα συγκινησιακό βίωμα που είχε να κάμει με μια ιδιαίτερη θεώρηση του ανθρώπινου: τον θαυμασμό γι’αυτό που είναι ο άνθρωπος, και τη συμπόνια γι’αυτό το ανώτερο που δεν μπορεί να είναι. Νομίζω πως αυτή η ματιά συνδέει τον ρεαλισμό με την ποίηση, την πραγματικότητα με την αιώνια (μάταιη;)προσδοκία καλυτεροσύνης της.

Προσωπικά, την ποίηση την άσκησα αδιατάρακτα και με συνέπεια τόσο στη διδασκαλία όσο και στη γραφή. Κι ακόμα στην απλή, καθημερινή πράξη. Όλα τα παραπάνω, η διδασκαλία, τα ποιήματα και το επιστημονικό μου έργο, και η καθημερινή κίνηση της ζωής ανάμεσα στους συνανθρώπους μου, φέρουν στον εσώτατο πυρήνα τους την πνοή μιας «ποιητικής»-έτσι το αισθάνομαι-, που συνυφαίνεται τόσο με τη θρησκευτική της σύλληψη όσο και με την αριστοτελική έννοια της ποιητικής και βέβαια με την ποίηση ως έκφραση του έντεχνου λόγου.

Όταν ήρθε η μελαγχολική στιγμή της αφυπηρέτησής μου από την εκπαίδευση, και παρά το γεγονός ότι με περίμεναν στη γωνία πολλά συσσωρευμένα «χρέη»- περισσότερο πιεστικά και αγχώδη από τα χρέη των τραπεζών και της εφορίας- εντούτοις αισθάνθηκα ότι ένα κομμάτι του εαυτού μου, της πλήρωσης και της δημιουργικότητάς μου, της τίμιας επικοινωνίας μου με τους μαθητές μου και τις οικογένειές τους με εγκατέλειπαν, χωρίς να με ρωτήσουν αν κουράστηκα, αν ήμουν πια απρόθυμη να συνεχίσω. Και τότε, κάτι σαν «υποθήκη» το είδα προς τις μελλούμενες γενιές δασκάλων και γονέων, που ήδη είχαν αρχίσει να αναπληρώνουν τα κενά που άφηνε η γενιά μου: ήταν το βιβλίο που σύνθεσα με τίτλο: Το παιδί και η φύση του-Προς μια ποιητική παιδαγωγική (εκδ. Γρηγόρη, 2019). Πρόκειται για μια πρωτοπόρα παιδαγωγική μελέτη, που υποστηρίζει, αναλύει και ερμηνεύει την ποιητική φύση του παιδιού (πάντα το πίστευα) και στη συνέχεια το πώς οφείλει ο δάσκαλος να συνομιλήσει με το παιδί ώστε χωρίς να διαταράξει βίαια την ποιητικότητα της φύσης του, να το προετοιμάσει γνωστικά, κοινωνικά, πνευματικά και ψυχικά για τον κόσμο των ενηλίκων. Ό,τι περιέχει αυτό το βιβλίο αποτελεί την παιδαγωγική και αξιακή συνισταμένη της θεωρητικής και πραξιακής διαδρομής μου στην εκπαίδευση.

Αν η Ποιητική Παιδαγωγική διαβαστεί σαν μια εκπαιδευτική αυτοβιογραφία της ομιλούσας, τότε ενδεχομένως μπορεί να γίνει κατανοητή και η ποίησή της ως έντεχνος λόγος. Ένα στοιχείο που παραμένει ο σταθερός πυρήνας και των οκτώ ποιητικών μου συλλογών, ανεξάρτητα από τη μορφολογία και την υφολογία τους, είναι ο κοινωνικός τους προσανατολισμός, η σύνδεση δηλαδή της ποίησής μου με τον μεμονωμένο άνθρωπο και με την κοινωνία στο σύνολό της. Γιατί όχι μια ένδον ανασκαφή, μια ενδοσκοπική, λυτρωτική ίσως, κίνηση της σκέψης και του αισθήματος;

Προσπαθώ ακόμα μέχρι σήμερα να κατανοήσω αυτή τη σταθερή αφοσίωση προς την κοινωνία και τα προβλήματα που την πολιορκούν σε κάθε ιστορική εποχή. Ίσως επειδή πιστεύω πως χρωστάμε περισσότερα στους ανθρώπους απ’όσα χρωστάμε στον εαυτό μας. Ίσως και επειδή πιστεύω πως ένα αντίβαρο στην κακοποίηση ή και την εγκατάλειψη του ανθρώπου από την όποια εξουσία, η ποίηση είναι εκείνη που πρέπει να τον υπερασπιστεί, να τον οδηγήσει, να γεννήσει μέσα του αυτό το φως της αλήθειας και της δύναμης να αντιπαλέψει την υποκρισία και την προκλητική εξαπάτηση. Και τέλος ίσως επειδή η ποίηση είναι να ανασταίνει σε κάθε εποχή το όνειρο του καλύτερου κόσμου και να υποδεικνύει μαγικά τις ηθικές του ορίζουσες. Αν όχι στον δάσκαλο και τον ποιητή, πού αλλού μπορεί να στρέψει το βλέμμα του για να ζητήσει έναν κόκκο αλήθειας ο άνθρωπος; Μια μικρή δόση κατανόησης, ενθάρρυνσης, συμπόνιας, δικαιοσύνης, ώστε να μπορέσει ν’ανηφορίσει έχοντας τη βεβαιότητα πως αρκεί ν’ακούσει τον λόγο τους για να βρει τον ειλικρινή σύμμαχο στον αγώνα του, και περισσότερο τον άνθρωπο που δεν είναι διαφορετικός απ’αυτόν, αλλά όμοιός του και του οποίου η αγωνία είναι ίσως κατά τι μεγαλύτερη καθώς σμιλεύει τη στοχαστική κιβωτό της αλήθειας του-προσφορά στον καθένα που θα πάρει το θάρρος ν’ανοίξει το σκέπασμα. «Ο δημιουργός» θα πει ο Αλμπέρ Καμύ, «σφυρηλατείται μέσα στο συνεχές πηγαινέλα από τον εαυτό του στους άλλους, ανάμεσα στην ομορφιά που δεν μπορεί να την αρνηθεί, και την κοινότητα, απ’όπου δεν μπορεί να ξεριζωθεί».

Μιλάει για ομορφιά ο Καμύ-άλλωστε ποιος αληθινός δημιουργός-ποιητής, λογοτέχνης, ζωγράφος, γλύπτης, καλλιτέχνης της εικόνας, κινηματογραφιστής κ.λ.π. -μπορεί να αποκοπεί από την ομορφιά. Ούτε ο πεπαιδευμένος δημιουργός ούτε ο λαϊκός σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας της τέχνης έφυγε έξω από το τόξο της ομορφιάς, η οποία εκτός από αισθητικό φαινόμενο ήταν και ένα όραμα ζωής δικαιότερης και ανθρωπινότερης. Ακόμα και στις μέρες μας που από όλες τις πηγές και τις εκφράσεις της πραγματικής ζωής και των καλλιτεχνικών της αναπαραστάσεων, φαίνεται να προπαγανδίζεται η λατρεία του άσχημου, κάτι σαν ειδωλολατρία του κακού και του απεχθούς, η πραγματική τέχνη μπορεί να το εικονίζει-εννοώ το κακό και το άσχημο- αλλά το υπερβαίνει, το διαλύει σμιλεύοντας το δικό της όραμα ομορφιάς. Και είναι αυτή η θεραπευτική και παραμυθητική λειτουργία της τέχνης, της οποιασδήποτε τέχνης, του λόγου, της μουσικής, των εικαστικών.

Απέχουμε μακριά από το να σφυρηλατήσουμε, και έτη φωτός από το να κάνουμε πράξη ένα όραμα ηθικής ομορφιάς: που να περιέχει την κοινωνική δικαιοσύνη και το μεγαλείο της ευσπλαχνίας για τον κάθε άνθρωπο. Μερικές δεκαετίες πριν ο Ιονέσκο στην «Ελεγεία ενός παράλογου κόσμου» έγραφε με απελπισία ότι ζούμε την εποχή της οργής. Και ότι οι άνθρωποι δοκιμάζουν και δοκιμάζονται από τα καταστροφικά τους ένστικτα και την απέχθεια που τρέφουν για τον εαυτό τους και τους άλλους.

Είναι γεγονός ότι κάθε εποχή παλεύει με τους δαίμονές της. Είναι όμως επίσης γεγονός ότι η έννοια της καταστροφικότητας αντιρροπείται ή συνυπάρχει σωτήρια με την ζωτική ιδέα της αναδημιουργίας. Μια διαλεκτική που συνοδεύεται, όχι σπάνια, και από συνθέσεις ελπιδοφόρες. Σε έναν δίκαιο ωστόσο απολογισμό των ημερών μας και ατενίζοντας με ψυχραιμία και νηφαλιότητα τον κόσμο μας, σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να είμαστε ικανοποιημένοι με την εικόνα μας. Οι δυνατότητες και οι θαυμαστές πράγματι δυνάμεις που η τεχνοεπιστήμη απελευθερώνει αυτή τη στιγμή και που οι εξελίξεις γίνονται σχεδόν ακαριαία από τη μια στιγμή στην άλλη έχουν ανάγκη από έναν οραματικό χάρτη πλεύσης, που θα συμφιλιώνει σε μια βάση ηθικής συμβίωσης τον φυσικό άνθρωπο με τον «κατασκευασμένο υπερ-άνθρωπο» ώστε να αλληλοτροφοδοτούνται με την ανώτερη ποίηση διατήρησης και υπεράσπισης της ζωής με κάθε τρόπο. Η ποίηση και η τέχνη γενικότερα, όπως και η ανθρωπιστική παιδεία, έχουν να επιτελέσουν αυτή την αποστολή. Δεν θα μπορούσα τίποτα περισσότερο να ευχηθώ και σε τίποτα περισσότερο να ελπίζω από το να καταστούν άξιες γι’αυτή την οριακή αποστολή!

Σας ευχαριστώ που με τιμήσατε με την προσοχή σας. Και που ίσως ως ένα βαθμό συμφωνείτε με τις σκέψεις μου. Έτσι παράγονται οι γόνιμες κι ελπιδοφόρες συναινέσεις…

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

Ομολογώ ότι είχε πολύ άγχος αυτή η διοργάνωση. Και καταβλήθηκε μεγάλη-συγκινητική θα έλεγα- προσπάθεια από πολλούς. Γι’αυτό θα σας κρατήσω λίγο ακόμα με τις οφειλόμενες ευχαριστίες: Πρώτα θα αναφερθώ στον κύριο πρωταγωνιστή αυτής της εκδήλωσης:

Στον Σύνδεσμο Πολιτισμού Ελλάδας-Κύπρου και στην εξαίρετη και χαρισματική στον δυναμισμό, στην οργανωτική της ευφυΐα, στις ποιοτικές της απαιτήσεις και στην αποτελεσματικότητά της, Πρόεδρό του κ. Σίσσυ-Οσία Σιγιουλτζή-Ρουκά, που είχε την ιδέα της εκδήλωσης τιμής και σχεδίασε την πραγμάτωσή της με αίσθημα ευθύνης και αφοσίωσης στην κάθε λεπτομέρεια.

Στον κ. Σπύρο Σιδέρη, εξαιρετικό και έμπειρο μεταφραστή της ποιητικής μου συλλογής «Φωνές με διαβατήριο» στη βουλγαρική γλώσσα, που προσέγγισε και «άκουσε» με τόση ενσυναισθητική πιστότητα τους στίχους μου, προσφέροντάς τους το διαβατήριο ώστε να περάσουν τα σύνορα, μεταφέροντας τη φωνή, την κοινή φωνή του ανθρώπινου.

Ευχαριστίες στο Επίτιμο Προξενείο της Τσεχικής Δημοκρατίας στη Λευκάδα και στην Επίτιμη Πρόξενό του κ. Ρομίνα Θερμού, που συνεργάστηκε μαζί μας και που η ίδια η παρουσία της είναι εγγύηση ενός διαβαλκανικού πολιτισμού.

Στο Μουσικό Σχολείο Λευκάδας-ιδιαίτερα στον νέο Διευθυντή του κ. Κώστα Σοφιανό-που συνεχίζει με ενθουσιασμό μια μακρά παράδοση συνεργασίας μας και με τους προηγούμενους άξιους Διευθυντές: τον κ. Άγγελο Βλάχο και τον μόλις αφυπηρετήσαντα κ. Νίκο Κονιδάρη. Ευχαριστίες στον σύλλογο καθηγητών του σχολείου, ιδιαίτερα στη δυναμική και άξια κ. Κυριακή Πιτσιόρλα και τον κ. Γιάννη Αθανασίου, μουσικούς, που είχαν τον γενικό συντονισμό της εκδήλωσης. Θερμά ευχαριστώ τον καθηγητή βιολιού κ. Βαγγέλη Ιγγλέζο για την αισθαντική του δοξαριά και τον υπεύθυνο διδασκαλίας και μαέστρο κ. Καλλίδωρο Χατζόπουλο, του Συνόλου Βαλκανικής Μουσικής του σχολείου The Balkan. «Δικούς μου» ταλαντούχους μαθητές θεώρησα και τους ευχαριστώ για το συγκινησιακό αποτέλεσμα που πρόσφερε ο μουσικός συντονισμός τους στην ψυχή μας, καθώς πέτυχαν να συνδέσουν το νησί μας με την ασύνορη βαλκανική ψυχή. Συγκεκριμένα: την Ευρυδίκη Γράψα (φωνή), την Καρολίνα Τζανίνη (πιάνο), τον Θοδωρή Θερμό (κρουστά), τις: Βάλια Βλάχου, Σοφία Κρητικού (τρομπέτα), τη Σμαράγδα Χριστοφίδη (κλαρίνο), τη Βιολέττα Κηρολιβάνου και την Αγγελική Τζώρα (φλάουτο), την Αριστούλα Κυρίτση (σαξόφωνο τενόρο), τη Φαίδρα Γιαννοπούλου (τρομπόνι), την Αγγελική Μωραΐτη και Γεωργία Χριστοφίδη (βιολί), την Εριάννα Χοντάι (ηλεκτρική κιθάρα), την Κωνσταντίνα Ρομποτή (ηλεκτρικό μπάσο), τον Δημήτρη Αλβανίτη (κιθάρα), τη Φοίβη Παπαλαυρεντίου (ακορντεόν), τη Γεωργία Μάλφα και την Όλγα Αχυράκη (σαξόφωνο άλτο).

Με συγκίνηση θα απευθύνω τις πιο θερμές ευχαριστίες μου στους εκλεκτούς συναδέλφους, δασκάλους και παιδαγωγούς, ανθρώπους της καρδιάς μου έπειτα από πολλών χρόνων κοινές προσπάθειες, ευγενείς προθέσεις και έργα στα σχολειά μας και ευρύτερα στην κοινωνία του τόπου μας: στην κ. Αγγελική Κόγκα, φιλόλογο και μουσικό και Ειδική Γραμματέα του Συνδέσμου Φιλολόγων Λευκάδας. Στην κ. Βιβή Παππά, φιλόλογο και Γενική Γραμματέα του Συνδέσμου Φιλολόγων Λευκάδας. Στον κ. Κοσμά Κοψάρη, διδάκτορα φιλολογίας, κριτικό λογοτεχνίας και Διευθυντή του 2ου Γυμνασίου Πρέβεζας, που συνδράμει με τη γνώση και τον ενθουσιασμό του κάθε μας εκδήλωση και μαζί με την αγαπημένη φίλη, φιλόλογο επίσης, Ρίτσα Αγγέλη έχουμε άτυπα δημιουργήσει μια «εγκάρδια συμμαχία» με τη γείτονα Πρέβεζα. Η τιμητική παρουσία του Προέδρου της Ένωσης Λογοτεχνών Πρέβεζας κ. Θωμά Νάτσου και του Γενικού Γραμματέα κ. Σπύρου Μπρίκου, αποτελεί μια επιπλέον εγγύηση για τη διεύρυνση αυτών των συνεργασιών.

Με συγκίνησε επίσης, όλως ιδιαιτέρως η παρουσία των εξαιρετικών εκπροσώπων δύο πολύ ισχυρών πολιτιστικών και επιστημονικών θεσμών της Λευκάδας, με ανυπολόγιστη προσφορά, των κυρίων Θωμά Λάζαρη και Χριστογιάννη Φουρλάνου, έπειτα από ομόφωνη απόφαση των παραπάνω φορέων. Τους ευχαριστώ θερμά.

Ευχαριστώ επίσης την άξια φιλόλογο κ. Έφη Ντούσκα για την άψογη παρουσίαση του προγράμματος και τη διαρκή της έγνοια για τον Σύνδεσμο Φιλολόγων, του οποίου αποτελεί μέλος. Όλες και όλοι οι παραπάνω με συγκίνησαν απόψε με τον μεστό, ουσιώδη λόγο της γνώσης και της αγάπης τους, με την ευρηματική τους αγάπη, «φωνή με διαβατήριο» δύναμης και αισιοδοξίας πως υπάρχει φως στον ορίζοντα… Δεν μπορώ να μην αναφέρω ξεχωριστά για τη χειρονομία τους και τις άξιες καθηγήτριες που τιμούν με το διδακτικό έργο και το παιδαγωγικό τους ήθος τα σχολειά μας: την Αγγελική Κόγκα, τη Βιβή Παππά, τη Σίσσυ Μπίζου, την Ελένη Κατσούλη, την Έφη Ντούσκα, την Όλγα Τυπάλδου, την Αυγή Χαλκή, την Τασία Κορκού, την Πόπη Θειακού -κάποιες υπήρξαν μαθήτριές μου αγαπημένες στο 2ο Λύκειο Λευκάδας, και άλλες συνάδελφοί μου ή επιμορφούμενες στα σεμινάρια νεοδιόριστων: τις ευχαριστώ για όσα η αμοιβαιότητα της αγάπης και η καλοΐσκιωτη μνήμη, όταν γίνεται συναίσθημα, κατέθεσαν στις συνεντεύξεις τους, με την τόσο γενναιόδωρη και απρόσμενη πρωτοβουλία της Αγγελικής Κόγκα και της Βιβής Παππά. Ευχαριστίες και στην Αλίκη Λαγκαδιανού, τελειόφοιτη του Τμήματος Ήχου και Εικόνας του Ιόνιου Πανεπιστημίου για την τεχνική υποστήριξη της συνέντευξης και τη διαρκή και γόνιμη εμπλοκή της σε έργα του τοπικού μας πολιτισμού.

Ευχαριστίες στην κ. Λουκία Κατωπόδη, ταλαντούχο σκηνοθέτιδα, με σπουδαία θητεία στο Θεατρικό Εργαστήρι του Δήμου Λευκάδας, μεγάλη προσφορά στη θεατρική παιδεία του τόπου μας και άοκνη συνεργάτιδα σε κάθε μας πολιτιστική ή πνευματική πρωτοβουλία.

Ευχαριστώ από καρδιάς τον ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΦΙΛΟΛΟΓΩΝ ΛΕΥΚΑΔΑΣ για όλη τη μέχρι σήμερα συμπόρευσή μας και την αδιατάρακτη σχέση που σφυρηλατήσαμε από το 2014 μέχρι και σήμερα. Και πώς να μην αναφέρω τους δικούς μου ανθρώπους, τον Σπύρο, την Άννα, τη Ρόζα, την Κασσιανή, τον Αντώνη και τις γενιές που ακολουθούν, τον Απόστολο και τον Χρήσπη-έτσι τον λέω χαϊδευτικά- (Χρήστο-Σπύρο) γι’αυτό που είναι διαρκώς στη ζωή μου!

Τέλος, θερμές ευχαριστίες στους ευγενείς χορηγούς μας, που στήριξαν την ποιοτική φιλοξενία των καλεσμένων μας.

Τον κ. Μανώλη Θερμό, Πρόεδρο της Ένωσης Ξενοδόχων Λευκάδας, για τη διάθεση του υπέροχου, παραδοσιακού και με πλούσια ιστορία ξενοδοχείου του, “Boschetto Hotel”. Την κ. Μαργαρίτα Κονιδάρη-Νησιώτη γιατί έθεσε στη διάθεση των εκλεκτών επισκεπτών μας την επώνυμη ταβέρνα της «Μαργαρίτα», ένα διαχρονικό επίσης τοπόσημο της παραδοσιακής Λευκάδας.

Ευχαριστούμε το ΚΤΕΛ Λευκάδας και ειδικότερα τον Πρόεδρό του κ. Μάριο Κατωπόδη για την ευγενική χορηγία των εισιτηρίων των επισκεπτών μας.

Ευχαριστίες θερμές στο σουπερμάρκετ Σκλαβενίτης και ιδιαίτερα στον διευθυντή του στη Λευκάδα κ. Μάρκου, για την ολοπρόθυμη ανταπόκριση και τη συμπαράστασή του σε κάθε μας εκδήλωση.

Ευχαριστώ τους συναδέλφους, τους αξέχαστους μαθητές μου-το πιο ευφρόσυνο κομμάτι της διαδρομής μου στα σχολειά-, τις αγαπημένες συμμαθήτριες δεκαετιών με τη μακριά ποδιά και το αυστηρό ωράριο κυκλοφορίας. Ένα ευχαριστώ στους συμπολίτες μου όλους, που συμπάσχουμε και συν-χαιρόμαστε σ’ αυτό τον ευλογημένο-και με την άδειά μας βέβαια-τόπο, τη Λευκάδα μας, επιλογή μας συνειδητή να συνυπάρξουμε.

Ευχαριστώ, τέλος, όλως ιδιαιτέρως εκείνους που ενδεχομένως έχω ακούσια παραλείψει και των οποίων η παρουσία πλούτισε τη συνάντησή μας.

Είθε οι γενιές που έρχονται και που θα δημιουργήσουν και θα υπηρετήσουν έναν νέο ισχυρό και ευφάνταστο πολιτισμό να μην αποκοπούν από την ποίηση που αυτός ο τόπος αφειφώλευτα τους προσφέρει! Σας ευχαριστώ από καρδιάς… και…συνεχίζουμε...

Κι ένα δώρο-κάτι σαν αξιακή διαθήκη- από τη φωνή ενός πολύ ταλαίπωρου Ούγγρου ποιητή (1905-1937), απόσταγμα της περιδιάβασής του από τον κόσμο. Είναι ο ποιητής που προπάντων αγαπούσε ο δικός μας μεγάλος άνθρωπος της ποίησης και του θεάτρου, ο Ηλίας Λογοθέτης.

Αττίλα Γιόζεφ, Ποιητική τέχνη (τελευταία στροφή του ποιήματος)

Το λέω για να τ’ ακούσουν: Δυνατός

ο άνθρωπος δεν έχει ακόμα γίνει.

Κι άλλο δεν τόνε σκέπει παρεκτός

το πνεύμα, η καλοσύνη…