Μετά τη φωτιά, η γη σιωπά.
Στα Παλιάμπελα και προς τη Βόνιτσα, οι φλόγες άφησαν πίσω τους έναν τόπο αγνώριστο.
Καμένη στάνη, ελαιόδεντρα μαυρισμένα, μοσχάρια που περιπλανιούνται ανάμεσα σε αποκαΐδια....
Οι αμπελώνες έγιναν στάχτη. Οι ζωοτροφές που με κόπο μαζεύτηκαν, χάθηκαν σε λίγα λεπτά.
Είναι σκληρό να βλέπεις τη φύση να σωριάζεται, να χάνεται σε μια στιγμή ο μόχθος χρόνων.
Κι όμως, μέσα σ’ αυτή τη σιωπή, κάτι επιμένει. Η φύση έχει δύναμη. Έχει μνήμη, έχει πείσμα.
Θα χρειαστεί χρόνο, θα χρειαστεί προσπάθεια, αλλά θα ξαναγεννηθεί.
Οι ελιές θα βλαστήσουν. Οι αμπελώνες θα ξαναπιαστούν στο χώμα.
Τα ζώα θα βρουν και πάλι στέγη.
Γιατί η ζωή, όσο κι αν καεί, πάντα βρίσκει τρόπο να ξαναρχίσει.
Αυτός ο τόπος πονάει, αλλά δεν γονατίζει.
Αυτός ο τόπος θυμάται, και θα ανθίσει ξανά.
Κουτουρίνης Μιχαήλ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο