Μια παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία. Η κεντρική πλατεία της Βόνιτσας, όπως ήταν κάποτε — σιωπηλή, καθαρή, με τις καρέκλες αραιά τοποθετημένες και τα δέντρα να ρίχνουν σκιά στα πρόσωπα. Μια πλατεία που έμοιαζε με καρδιά, έσφυζε από φωνές, μυρωδιές, αναμνήσεις.....
Σήμερα περνάς και δυσκολεύεσαι να την αναγνωρίσεις. Κι όμως, αν σταθείς λίγο ακίνητος, θα την ακούσεις — μια ανάσα από το παρελθόν, μια φωνή να ψιθυρίζει ιστορίες που δεν ακούγονται πια.
Η πλατεία υπάρχει ακόμα. Μα δεν δείχνει πια για πλατεία. Δείχνει σαν κάτι που χάθηκε και δεν ξέρουμε πώς να το φέρουμε πίσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο