Ξημέρωμα 26 Ιουλίου στην αγροτική ύπαιθρο και λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος πάνω από τα χωριά , τα χωράφια ήταν έρημα και μια απέραντη σιωπή επικρατούσε στην ατμόσφαιρα. .....
Κανείς δεν πήγαινε για καπνό, ούτε για θέρισμα, ούτε σε άλλες αγροτικές καλλιέργειες. Τα ζώα ξεκουράζονταν στον ίσκιο,τα αγροτικά αυτοκίνητα και τρακτέρ αραγμένα στην αυλή και οι άνθρωποι —πράγμα σπάνιο για καλοκαιριάτικο πρωινό— καθόντουσαν ήσυχοι στα σπίτια τους ή στο καφενείο. Εμείς τα παιδιά από την άλλη χαιρόμασταν που δεν θα πηγαίναμε στα χωράφια και θα ξεκουραζόμασταν.
«Σήμερα δεν δουλεύουμε… είναι της Αγίας Παρασκευής», έλεγαν οι παλιοί. Και κανείς δεν τολμούσε να παρακούσει.
Στα χωριά, η Αγία Παρασκευή δεν ήταν μια μορφή από εικόνισμα. Ήταν ζωντανή, αυστηρή, και δίκαιη. Την έλεγαν “μάτια των τυφλών” και “γιατρειά των πονεμένων”, μα αν δεν τη σεβόσουν, πίστευαν πως μπορούσε να σου τα πάρει αυτά τα μάτια· να σε «τυφλώσει», να σε σταματήσει, να σου στερήσει τη σοδειά.
Γι’ αυτό και στα χωριά, τέτοια μέρα, οι άνθρωποι δεν έπιαναν ούτε δρεπάνι ούτε τσάπα,ούτε πήγαιναν να μαζέψουν καπνό, ούτε να τον μπελονιασουν. Δεν πήγαιναν ούτε στις καλλιέργειες του καλαμποκιού, βαμβακιού, τριφυλλιού και σε καμμία άλλη χειρονακτική εργασία. Τα παιδιά δεν έπαιζαν δυνατά, και οι γυναίκες μιλούσαν ψιθυριστά, ανάβοντας τα καντήλια, ετοίμαζαν πρόσφορα, και οι οικογένειες πήγαιναν στη λειτουργία.
Η μέρα ήταν αφιερωμένη στην προσευχή και στη συγχώρεση. Όλα έμοιαζαν λες και κρατούσαν την ανάσα τους. Μόνο η καμπάνα ακουγόταν, να καλεί τους πιστούς στη λειτουργία.
Η παράδοση στα χωριά του Ξηρομέρου έλεγε πως όποιος δουλέψει εκείνη την ημέρα κάτι κακό θα πάθει. Κάποτε, λέει η παράδοση, κάποιος δεν υπάκουσε· πήγε να θερίσει, και τα χέρια του πιάστηκαν, κι έμεινε εκεί, ακίνητος, ως που ζήτησε συγχώρεση. Τον έφεραν στο ξωκλήσι της Αγίας και παρακάλεσαν όλοι μαζί. Από τότε, κανείς δεν τόλμησε να ξαναπαρακούσει.
Και στα δικά μας χωριά όποιο ατύχημα ή δυστύχημα γίνονταν εκείνη την ημέρα ή αργότερα, σε ανθρώπους που αποφάσιζαν να πάνε στα χωράφια, το απέδιδαν σε αυτή την παράδοση.
Ήταν μέρα ιερή — όχι για το τυπικό, αλλά για το βίωμα. Η πίστη δεν ήταν υπόθεση μόνο της εκκλησίας, ήταν τρόπος ζωής. Κι η Αγία Παρασκευή ήταν μέρος αυτής της ζωής, προστάτιδα και τιμωρός μαζί, όπως όλες οι αληθινές μορφές του λαού.
Σήμερα όμως οι συνθήκες έχουν αλάξει και τέτοια μέρα, τα χωριά δεν σωπαίνουν, τα χωράφια ναι μεν αναπαύονται, όχι όμως λόγο της ημέρας, αλλά λόγο έλλειψης καλλιεργειών και οι καρδιές δεν θυμούνται: πως υπάρχει κάτι πιο πάνω από τον άνθρωπο και πως ο σεβασμός, όταν γεννιέται από την πίστη, γίνεται ιερότητα.
Παναγιώτης Ηλ. Χολής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο