Ο Αγιάλα (Βασίλειος Αραβανής) Το γελαστό «παιδί». Γράφει ο Ντίνος Στυλιανός

Μεγάλωσε ορφανός με την μητέρα του να ξενοδουλεύει για να τον αναθρέψει αυτόν,  και την αδελφή του. Έμεναν σε ένα καλύβι βόρεια της πλατείας του Αγίου Παντελεήμονα. Από μικρός στο μεροκάματο και σε κάθε αγγαρεία, αρκεί να βοηθήσει οικονομικά τη μητέρα του.....

Μαυριδερός στην όψη και κάπως κοντός. Όπως όλοι της εποχής του έπαιζε και αυτός  μπάλα στις γειτονιές. Συνήθεια τότε όλοι να αποκτούν ένα ψευδώνυμο προερχόμενο από τους τόσους ξένους ποδοασφαιριστές που είχαν αρχίσει να γίνονται γνωστοί  στην Ελλάδα. Πελέ ο Γράψας, Βόμπα ο Φερεντίνος, Αγιάλα ο Αραβανής. 

Πήγε στα καράβια. Με τις οικονομίες του έβαλε την μάνα του σε ένα νέο σπίτι. Το καλύβι που έμπαζε αέρα και νερό από παντού, ήταν ένα παρελθόν. Την μάνα του την είχε εικόνισμα, τα πάντα για αυτή. Δεν την άφησε άλλο να ξενοδουλέψει.

Αυτός πάντα με ένα χαμόγελο και μια σιωπή , που από τον στόμα του δεν είχε βγεί κουβέντα για κανέναν.  Δούλευε παντού ευσυνείδητα και κανένας δεν μπορούσε  να  είχε παράπονο από αυτόν. 

Τον ζήσαμε και χαρήκαμε την παρουσία του, την σιωπή του, το χαμόγελό του.

Πάνε αρκετά χρόνια που μια  μέρα βρεθήκαμε στον Αγιο Σπυρίδωνα να τον αποχαιρετήσουμε.Μια γεμάτη εκκλησία,  και στη συνέχεια ένα γεμάτο νεκροταφείο.  Πρώτη φορά τόσος κόσμος στο νεκροταφείο. 

Ακόμα και χωρίς ζωή, το πρόσωπό του ήταν γεμάτο από χαμόγελο.