του Γιώργου Βαρεμένου* |
Ένα ατίθασο και αυθάδες ταλέντο ο Ντιέγκο, ξεπήδησε μέσα απ’ τους λασπωμένους δρόμους και τη χαμοκέλα του Φιορίτο (που υπάρχει ακόμη) για να πάρει τη θέση του δίπλα στον Τσε Γκεβάρα, τον Κάρλος Γκαρδέλ και την Εβίτα Περόν.
Έμοιαζε ανίκητος και συνάμα νικημένος από τον εαυτό του και τις αδυναμίες του. Ανεξέλεγκτος στον τρόπο που έπαιζε, που μιλούσε, που ζούσε, έδινε λαβή στους εχθρούς του να τον λυντσάρουν.
Όπως όμως έγραψε ο Εδουάρδο Γκαλεάνο, που τα παρατήρησε όλα αυτά, «στο ψυχρό ποδόσφαιρο του τέλους του αιώνα μας, που απαιτεί να κερδίζεις και όχι να απολαμβάνεις το παιγνίδι, ο άνθρωπος είναι από τους λίγους που αποδεικνύουν ότι η φαντασία μπορεί και αυτή να είναι αποτελεσματική.»
Μια κινούμενη βόμβα στο γρασίδι κι ένας αστερισμός που ανεφλέγη και καταύγασε τον κόλπο της Νάπολι, ως άλλος Βεζούβιος.
Σκόρπισε ντελίριο χαράς σ’ ένα έθνος και την ψευδαίσθηση ότι ξέπλυνε τη ντροπή των δικτατόρων στα Φώκλαντ. Δεν άντεξε το βάρος της δόξας και γονάτισε, αλλά δεν προσκύνησε ούτε τους βαρόνους του ποδοσφαίρου, ούτε μπροστά στις ανεξέλεγκτες εξουσίες της γης.
Ένας καταραμένος ποιητής της μπάλας. «Κατά τον δαίμονα εαυτού», έγραψαν στον τάφο του Τζιμ Μόρρισον (εννοώντας την, κατά τους αρχαίους Έλληνες, θεότητα ή μοίρα που κατοικεί μέσα στον άνθρωπο).
Ο Μαραντόνα, αυτός ο κοντούλης ετοιμόλογος, ήθελε εν τούτοις κάτι πολύ απλό να γραφτεί στον τάφο του: «Σ’ ευχαριστώ μπάλα.» Κι εμείς σ’ ευχαριστούμε Ντιέγκο γιατί έδωσες στην μπάλα άλλη διάσταση.
* Ο Γ. Βαρεμένος είναι βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας και αναπληρωτής τομεάρχης Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο