Τόσα χρόνια θανάτου στις εθνικές οδούς καταντάνε ότι χειρότερο υπάρχει. Κομμάτι της πραγματικότητας με την οποία μάθαμε να ζούμε σε μια τραγική χώρα. Ποιος από μας δεν έχει έναν φίλο να έχει χαθεί σε δυστύχημα τα τελευταία χρόνια; Δεν πιστεύω ότι υπάρχει άνθρωπος πάνω από τα 30 που να μην έχει περισσότερους από έναν χαμένους φίλους ή συγγενείς στην άσφαλτο.
Ο θρήνος και η θλίψη είναι κάτι που νιώθουμε φευγαλέα και μετά το παρακολουθούμε από μακριά μόλις ξεπεράσουμε την πρώτη έκπληξη του αδιανόητου που ακούσαμε πάλι. Με τις δυο νέες μας που χάθηκαν έξω από τα Μάλγαρα, αλλά και με κείνους που τραυματίστηκαν ή τον οδηγό που ακρωτηριάστηκε. Μετά την πρώτη έκπληξη και ταραχή μήπως πρόκειται για κάποιον που ξέρουμε άμεσα (λες και έχει καμιά διαφορά…) έρχεται η διαπίστωση ότι κάπου τα έχουμε ξαναζήσει αυτά...........
Ένα από τα πιο καλά παιδιά που ήξερα σκοτώθηκε με τη μηχανή του έξω από το Αίγιο, γιατί ένας παππούς που δεν έπρεπε να οδηγεί τον έκοψε στη μέση με ένα Λάντα όλο σιδεριά πάνω του, βγαίνοντας στο αντίθετο ρεύμα. Πάντα έπαιρνε τις προφυλάξεις του, πάντα φόραγε κράνος, ειδικά εξαρτήματα, τη μηχανή δεν την είχε για επίδειξη…Και λοιπόν; Ήταν το τυχερό του που λένε…
Μόνο που αυτό «το τυχερό» (με τις άγνωστες, φυσικά, βουλές του Ύψιστου) αυξάνεται θεαματικά αν ζεις σε χώρες σαν τη δική μας και οδηγείς σε δρόμους σαν τους δικούς μας. Ξέρω, αυτό το δυστύχημα δεν φαίνεται να είχε αίτια κακοτεχνίας και μάλλον ήταν μια ολέθρια εκτίμηση ή ένας συνδυασμός μοιραίων λαθών. Αλλά τόσα χρόνια θανάτου με έκαναν σημειολόγο.
Μόλις χτες διάβαζα ότι φέτος τα δυστυχήματα είναι πιο πολλά σε σχέση με πέρυσι (7 θάνατοι) και μάλλον αυτό οφείλεται στο ότι πιο πολλά αυτοκίνητα κινήθηκαν το φετινό Δεκέμβρη. Όσο πιο ακίνητος μένεις δηλαδή σε τούτη τη χώρα τόσο περισσότερο ζεις.
Όταν η νεολαία σου πάει και έρχεται εποχικά, στα διαλείμματα από τις σπουδές της σε αυτούς τους δρόμους που έχουμε, ζωές μπορούν να χαθούν και εκεί που δεν φαίνεται να υπήρχε λόγος. Όταν τη γλιτώνεις κάθε μέρα- μέσα από συμπληγάδες -κάπου σε βρίσκει το κακό. Πολλά από αυτά που μας συμβαίνουν είναι αποτελέσματα μιας κακής διαίρεσης υπηρεσιών και της ανικανότητας να γίνουν τα πράγματα σωστά. Κάνεις μια δουλειά τη γλιτώνεις εδώ, εκεί, παραπέρα, αλλά μια μέρα έρχεται το κακό.
«Παντού συμβαίνουν αυτά», είναι η επωδός. Όχι, δεν έχουν παντού τόσους νεκρούς που έχουμε εμείς σε ανύπαρκτους δρόμους.
Σε στροφές σαν αυτές έξω από το Άκτιο όπου όλοι πετάγονται εκτός οδοστρώματος, αλλά επειδή είναι στο νομό μας ειδοποιείται το ΕΚΑΒ Αγρινίου, ενώ η Πρέβεζα είναι 10 λεπτά από κει!
Στο τέλος χάνονται οι νέοι μας στο δρόμο όπως χάνονται και αλλού. Άδοξα. Τσάμπα και βερεσέ.
Γ.Σ.
http://www.agrinionews.gr/
να ειμαστε καλα και να μην τις ξεχναμε ποτε.
ΑπάντησηΔιαγραφή