ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΒΓΑΛΕΙ ΕΤΟΥΤΗ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ;

Γράφει ο: Μπούτιβας Κώστας (Καστρινός)

       Τα τελευταία χρόνια της κρίσης προσπαθώ να κλέβω λίγη ηρεμία από πράγματα απλά όπως μια μέρα ωραία, ένα ωραίο μέρος, ένα καλό τοπίο. Ζούμε όμως με τέτοιο αλλοπρόσαλλο τρόπο που κι αυτό για να το πετύχεις, είναι και πάλι δύσκολο πολύ. Κι έτσι μερικές φορές νοιώθω τρομερά άβολα σαν να είμαι μόνιμα στον «πάγκο» εκτός παιχνιδιού, μιας κι αυτή την εποχή όλοι κυνηγάνε με κάθε μέσο πως θα παραγκωνίσουν τον άλλο, για να διασωθούν αυτοί.

Τι μας έφερε εδώ:........

          Ο Αντιαμερικανισμός της γενιάς μου που μετατράπηκε σε Αμερικανοποίηση τρόπου ζωής. Οι τότε νέοι με την αριστερή κονκάρδα στο στήθος και τ’ αριστερά ιδεώδη που στη πορεία κατάντησαν θιασώτες του καπιταλισμού.  Έλα όμως που η κρίση μας έμαθε καινούργια πράγματα και η καθημερινότητά μας έχει αλλάξει τραγικά! 

    Τώρα όλοι έχουν λιγότερες αυταπάτες και μεγαλύτερη απογοήτευση και αδράνεια. Όλοι ψάχνοντας το χαμένο χαμόγελο, αποσύρονται στην παθητικότητα και την καταθλιπτική ατμόσφαιρα του σπιτιού τους. 

       Μια συνεχής άρνηση δηλητηριάζει τα πάντα γύρω μας. Δεν βρίσκεις τίποτα πια θετικό. Όλα στραβά κι ανάποδα. Κι όλα αυτά με σπρώχνουν ακόμη περισσότερο ν’ αναρωτηθώ, που θα πάει όλο αυτό το πράμα; Μπορεί πια να ζούμε σε μια μόνιμη τέτοια κατάσταση;

       Μήπως –μήπως λέω- κάποια στιγμή πρέπει ν’ αποδεχθούμε την πραγματικότητα; Στο κάτω- κάτω λίγο πολύ όλοι φταίμε που αφελέστατα πιστέψαμε τους παραδείσους που μας τάζανε. 

      Μήπως πρέπει ν’ αφήσουμε πια τον «πάγκο» και με το ζόρι να μπούμε στο παιχνίδι;  Μη- μη. Μη με ρωτάς τι και πώς; Εσύ με το τρακτέρ, εγώ με το μελάνι, ο άλλος με το μυστρί και παραάλλος με το τιμόνι. Όλοι πρέπει να μπούμε τώρα στο παιχνίδι. 

         Μην παίζουν πια οι άλλοι «τα παλτά» μπάλα για μας. Μας εγγυάται πια κανένας ότι τα πράγματα πρέπει να είναι έτσι κι όχι αλλιώς; 

       Δική μου άποψη εκφράζω, και σ’ όλα ετούτα εδώ απόψε κλείνοντας , ταιριάζει ένα: «σ’ όλους καλή τύχη.»