Ας κρατήσουν οι χοροί!

Γράφει ο Δημήτρης Αρβανίτης*

Συνταγματάρχης ε.α.-Πολιτευτής Ν.Δ.

        Η συνεδρίαση του Γιούρογκρουπ, τη Τρίτη 27 Νοεμβρίου, μετά από δώδεκα ώρες συζητήσεων, εκτιμήσεων και διαπραγματεύσεων, κατέληξε σε απόφαση, για το ελληνικό ζήτημα. 

     Κάποιοι κράτησαν χαμηλά τη μπάλα,  άλλοι πήγαν να θριαμβολογήσουν κι άλλοι στεναχωρημένοι για την εξέλιξη, κατηγόρησαν τη κυβέρνηση, ότι ήταν θεατής των συζητήσεων. 

     Προσωπικά πριν καταλήξω σ ένα πολιτικό θέμα, το  ψάχνω. Ερευνώ πηγές όσο γίνεται ανεξάρτητες, διαβάζω και τις απόψεις των κομματικών φερέφωνων αλλά κυρίως καταγράφω γεγονότα, πράξεις και προσπαθώ να καταλήξω στο δικό μου συμπέρασμα.....

         Το οποίο δεν σημαίνει ότι είναι  απριόρι  σωστό. Πάντως, είναι 100% δικό μου. Αν μπορώ να  αποδώσω με μία φράση  το αποτέλεσμα στο Γιουρογκρούπ, αυτή είναι: "Παράταση ζωής υπό προϋποθέσεις και όρους". 

    Πιο εμφαντικά να το πω, οι χώρες του Γιουρογκρουπ έβγαλαν το κεφάλι του πνιγμένου  Έλληνα απ το πέλαγος και του είπαν κολύμπα τώρα για να φτάσεις στην ακτή. Σε δώδεκα χρόνια μάλλον θα φτάσεις, αν  μπορέσεις να αντέξεις μέχρι τότε.

Παράταση ζωής λοιπόν αν:

•Η επαναγορά του χρέους που είναι στα χέρια των ιδιωτών με τη μορφή των ομολόγων, έχει θετική εξέλιξη.

•Το Διοικητικό Συμβούλιο του ΔΝΤ εγκρίνει τη συμφωνία. Το πιθανότερο είναι και οι δύο αυτές προϋποθέσεις να καλυφθούν. Αλλά σαν τέτοιες έχουν τεθεί.

Επαχθείς όροι οι:

•Καμία παρέκκλιση στην εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων του Μνημονίου, οι οποίες θα αποτελούν και απαραίτητο στοιχείο για την καταβολή των δόσεων.

•Επιβολή μηχανισμών ελέγχου που θα καθιστούν δέσμια τη χώρα. Πιο λιανά, μηχανισμοί που θα μας κρατάν δεμένους χειροπόδαρα.

•Δημιουργία ειδικού λογαριασμού, όπου εκεί θα πηγαίνουν τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις και τα πρωτογενή πλεονάσματα, προκειμένου να εξυπηρετείται το χρέος.

   Αυτό με δύο λόγια λέγεται εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας. Όμως σε αυτή  τη χρονική συγκυρία υπήρχε άλλος δρόμος; Βεβαίως, αυτός του ΣΥΡΙΖΑ. 

Πριν αναφερθώ σε αυτόν όμως, ας δούμε επιγραμματικά τι κερδίσαμε παρά τους επαχθείς όρους:

•Εκταμίευση μιας δόσης 43,7 δις ευρώ, τα 34,4 άμεσα που θα πάνε στην ανακεφαλαίωση των τραπεζών και τη κάλυψη αναγκών του προϋπολογισμού

•Επιμήκυνση κατά δεκαπέντε χρόνια των διμερών δανείων

•Επιμήκυνση κατά δεκαπέντε χρόνια των δανείων του δευτέρου μνημονίου καθώς και αναστολή πληρωμών των τόκων για δέκα χρόνια

•Μείωση των επιτοκίων των διμερών δανείων του πρώτου μνημονίου κατά 1%

•Μεταβίβαση στον ειδικό λογαριασμό αποπληρωμής ελληνικού χρέους, των κερδών των κρατών μελών, από τα ομόλογα των κεντρικών τους τραπεζών και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας

        Όλα αυτά τα τελευταία αναμένεται να οδηγήσουν το δημόσιο χρέος της Ελλάδος, εφόσον όλα πάνε καλά, στο 124% του ΑΕΠ, το 2020.

      Κοντολογίς, αντί να μας αποβάλλουν απ το πρωτάθλημα (της Ευρωπαϊκής Ένωσης) ή να μας εξαναγκάσουν να αποχωρήσουμε,  μας βοηθάν να μείνουμε, αλλά μας λένε,  αγωνιστείτε κι εμείς θα είμαστε εδώ και θα σας ελέγχουμε, να μην παρεκτραπείτε. Διότι ως Έλληνες, την έχουμε λίγο στο αίμα μας την παρεκτροπή.

         Η άποψη μου λοιπόν είναι ότι εφόσον  επιθυμούμε να μείνουμε στην ΕΚ, οι κινήσεις της κυβέρνησης ήταν μονόδρομος και πέτυχαν μια συμφωνία που την είχαμε δυστυχώς, πολύ ανάγκη. Με επαχθείς όρους αλλά και απώλεια μέρους της εθνικής μας κυριαρχίας.

      Σε ότι αφορά τον δρόμο του ΣΥΡΙΖΑ, αυτός οδηγεί στον οργασμό της δραχμής. Καλά από τεστοστερόνη οι Τσιπραίοι  γαμούν και δέρνουν, μόνο ο Τατσόπουλος τη μισή Αθήνα και περιμένουν να το κάνουν πράξη και σ όλη την Ελλάδα. Δηλαδή τι; Να γίνουμε η Κούβα της Ευρώπης;  Αλήθεια τους έχει πάρει στα σοβαρά ο κόσμος;  Πιθανόν, τι να πω. "Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη".

      Για να επανέλθω στη κυβέρνηση και στην συμφωνία. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι δύσκολα θα προχωρήσει η κυβέρνηση συνεργασίας. Κι αν πέσει θα παρασύρει στη πτώση και στη διάλυση τα κόμματα που την απαρτίζουν. Κι οι παραπέρα εξελίξεις δεν είναι δυνατό να προβλεφθούν.

       Όμως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Μπορεί η κυβέρνηση να καταφέρει να αλλάξει το κλίμα, με σοβαρότητα και ταπεινότητα, που μέχρι τώρα τουλάχιστον τη διακρίνει. Να κάνει βήματα στη κατεύθυνση της ανεργίας και της πολυπόθητης ανάπτυξης... Να αποτελέσει τον από μηχανής θεό για τη λύση της τραγωδίας της χώρας μας.

      Φρούδες ελπίδες μιας βροχερής νύχτας του Νοέμβρη;       Μπορεί... Κι όπως πολλές φορές έκλεινε ο έγκριτος Γιάννης Τριάντης στην Ελευθεροτυπία, "τουλάχιστον να κερδίσει ο Παναιτωλικός αύριο..."

Πάντως εσείς και παρ όλα αυτά, υγιαίνετε!

-*Από τη μόνιμη συνεργασία του με την εφημερίδα «Γεγονός»/Στήλη «Αθιβολές» 1/12/2012

e-mail: arvanitisdimi@yahoo.com