Αγγελίες

Από τον Δημήτρη Αρβανίτη

Συνταγματάρχη ε.α. - Πολιτευτή Ν.Δ

       Τελευταία, σε αντίθεση  με το σύνολο του δημοσιογραφικού κόσμου, δεν θέλω να σχολιάσω τις “διαπραγματεύσεις” της κυβέρνησης με τη τρόικα, ούτε τα μέτρα που (μας) παίρνουν και που θα είναι τα τελευταία  (μας). Αλλά ούτε ακόμα για τη δόση που σαν ναρκομανείς περιμένουμε να πάρουμε.  Κι αυτό όχι από το συμπολιτευτικό μου δεδομένο, μιας που ήμουν υποψήφιος με τη Νέα Δημοκρατία.

        Απλώς αφήνω περισσότερο χρόνο να κυλήσει προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Οι οποίες έτσι κι αλλιώς απ΄ τους κακόπιστους θα υπάρχουν. Δεν κάνεις κριτική;  Ε περιμένει κυβερνητική θέση, τι να γράψει τώρα;  Κάνεις κριτική; Φωνάζει για  να   εκβιάσει και να πάρει θέση. Είτε το ένα, είτε το άλλο, είσαι χαμένος από χέρι.   Η αλήθεια είναι ότι είμαι σε αναμονή. Απαιτείται  χρόνος για να κρίνουμε τη κυβέρνηση.....

         Κι αν οι κυβερνώντες έχουν το άλλοθι του χρόνου, αφού στο 90% αυτού, ασχολούνται με τους κατακτητές, Τόμσεν, Χάνσεν, Φούχτελ και άλλους τέτοιους, οι νέοι μας βιώνουν στο πετσί τους τα αδιέξοδα της σημερινής κατάστασης.  

     Οι τρεις από τις πέντε κόρες μου είναι  από 19 έως 25 χρόνων. Ως εκ τούτου έρχομαι σε επαφή με πολλούς νέους αυτής της ηλικίας. Δεν είναι ο προβληματισμός, δεν είναι η απορία, για τον κόσμο που τους παραδίδουμε. Είναι η ψυχολογία της απελπισίας που τους διακατέχει. Το αίσθημα ότι έχουν χάσει το ματς προτού  βγουν στο γήπεδο. Άνευ αγώνος. Γιατί πιστεύουν ότι δεν αξίζει ούτε το να αγωνίζεσαι σ΄ αυτή  τη χώρα, έτσι όπως κατάντησε. 

           Έτσι όπως τη καταντήσαμε. Και σπάνια βλέπω παιδιά να μη θέλουν να φύγουν. Οπου γης. Αρκεί να μπορέσουν να ξανανιώσουν την ελπίδα. Ότι οι σπουδές τους έχουν λόγο που γίνονται. Ότι μπορούν να έχουν εργασία. Ότι μπορούν να ζήσουν φυσιολογικά. Να παν στο γυμναστήριο  και να πιουν ένα καφέ, χωρίς να μετράν τα κέρματα που τους έδωσε η γιαγιά ή ο άνεργος πατέρας. 

         Να ερωτευθούν και να ελπίσουν σε μια οικογένεια. Αυτά τα απλά πράγματα, που δεν μπορούν να κάνουν στη Ελλάδα του σήμερα. Γι΄ αυτό σερφάρουν με τις ώρες στο διαδίκτυο, προσπαθώντας να βρουν ευκαιρίες, έξω από δω.  Ναι έχουν εναποθέσει τα όνειρα τους στο  έξω από δω.  

       Η χώρα ευρίσκεται σε περίοδο αντίστοιχη της πρώτης μετανάστευσης μετά την απελευθέρωση. Τότε στα χρόνια του 1910, 1920 που στοιβάζονταν στα καράβια για την Αμερική και την Αυστραλία. Τώρα στοιβάζονται στο διαδίκτυο για τον εντοπισμό της ελπίδας που έχουν χάσει στο τόπο τους. 

       Πάντα λέω ότι το να περιγράψεις μια κατάσταση είναι το πλέον εύκολο. Όπως άλλωστε κι ο καταγγελτικός λαϊκίστικος λόγος, τον οποίο καθημερινά χρησιμοποιεί  ο Τσίπρας. 

     Το θέμα όμως δεν είναι ούτε η αποτύπωση, ούτε  η καταγγελία. Στη πρόταση κολλάμε. Γιατί η πρόταση θέλει εξέταση, έρευνα, σκέψη. Θα περίμενα από τον, αν μη τι άλλο, σοβαρό υπουργό εργασίας Βρούτση, να σταματήσει κάποια στιγμή να ασχολείται με τους κατακτητές, 24 ώρες το εικοσιτετράωρο και να επεξεργαστεί σχέδια για την ανεργία των νέων, που υποτίθεται ότι ως θέμα το είχαμε μελετήσει πριν τις εκλογές κι είχαμε λύσεις. Που είναι αυτές;  

        Από τότε που σχηματίστηκε η κυβέρνηση με το μόνο που ασχολούμαστε είναι η δόση μας και τα μέτρα.  Διότι όπως λέει κι ο Στουρνάρας κινδυνεύουμε να πεθάνουμε από ασφυξία. 

     Δυστυχώς ούτε αυτός αλλά ούτε κι οι άλλοι αποφασίζοντες έχουν αντιληφθεί  ότι λαός είναι έτοιμος να πεθάνει μια φορά για να έχει την ελπίδα να ξαναγεννηθεί. Αλλά και για να αποφύγει τον  αργό θάνατο. Το μαρτύριο της σταγόνας που δέχεται  καθημερινά. 

          Επιτέλους ασχοληθείτε με τους νέους. Την απελπισμένη γενιά. Ξυπνήστε από τον λήθαργο της δόσης. Γιατί  αν αποτύχετε κι εσείς, στη γωνία περιμένουν οι Συριζοτσιπραίοι για να σκυλεύσουν το πτώμα.  Άλλωστε στο εμπόριο της ελπίδας έχουν πάρει άριστα. Γιατί οι μελλοθάνατοι θέλουν να ελπίζουν κι αυτοί τους πουλάν την ελπίδα για ν΄ αγοράσουν τη στήριξη τους. 

      Είτε λέγονται δημόσιοι υπάλληλοι, είτε συνδικαλιστές, είτε στρατιωτικοί και σώματα ασφαλείας. Ναι αγάπησαν μέχρι κι αυτούς που μέχρι προχτές τους έβριζαν και τους έδερναν. Φυσικά γιατί η εξουσία είναι γλυκιά κι αυτοί δεν είναι τίποτε άλλο από ένα κομμάτι του διεφθαρμένου χτες που φόρεσε τη λεοντή του έντιμου μέλλοντος. Και πολλοί είναι αυτή που μάσησαν. 

         Βλέπω το μέλλον, είμαι σίγουρος γι αυτό που θα γίνει και θα το καταγράψω στη συνέχεια. Για να προειδοποιήσω. Να έχω τουλάχιστον το δικό μου άλλοθι στα παιδιά  μου και τους νέους.

     

        Ψάχνοντας στο ηλεκτρονικό μου αρχείο,  να βρω στοιχεία για  την ανεργία των νέων, έπεσα πάνω στις Αγγελίες της Κικής Δημουλά. Δεν κατάλαβα πότε είχε γραφτεί το ποίημα αυτό, όμως αποδίδει  μοναδικά την κατάσταση των νέων μας σήμερα. Κύρια, αλλά όχι μόνον αυτών.....

 Διατίθεται ἀπόγνωσις

εἰς ἀρίστην κατάστασιν,

καὶ εὐρύχωρον ἀδιέξοδον.

Σὲ τιμὲς εὐκαιρίας.

Ἀνεκμετάλλευτον καὶ εὔκαρπον

ἔδαφος πωλεῖται

ἐλλείψει τύχης καὶ διαθέσεως.

Καὶ χρόνος

ἀμεταχείριστος ἐντελῶς.

Πληροφορίαι: Ἀδιέξοδον

Ὥρα: Πᾶσα.

*Από τη μόνιμη συνεργασία του με την εφημερίδα “Γεγονός”