Κοντά στους νέους ο Αρβανίτης

        Στο πλαίσιο των επαφών μου με τους πολίτες της Αιτωλοακαρνανίας, χθες Παρασκευή 27/04, περιόδευσα στις περιοχές της Αμφιλοχίας, της Βόνιτσας και της Μακρυνείας.

       Τα συμπεράσματα από την επαφή μου με τους πολίτες είναι πολλά και ασφαλώς χρήσιμα. Ο προβληματισμός σε κάθε περίπτωση, είναι διάχυτος και έντονος, όχι τόσο για τις εκλογές, όσο για την επόμενη μέρα αυτών....

       Ο φόβος κι η μελαγχολία στα μάτια των συντοπιτών μου είναι ευδιάκριτα. Εκείνο όμως που με χαροποιεί ιδιαίτερα, είναι ότι η ελπίδα, δεν έχει χαθεί. Έντονη είναι η διάθεση και η στροφή του κόσμου, για αλλαγές σε όλα τα επίπεδα από την επομένη  της εκλογικής αναμέτρησης της άλλης Κυριακής κιόλας.

       Ο κόσμος διψάει για νέα κι άφθαρτα πρόσωπα, για ανθρώπους που έχουν μάθει να δίνουν μια ζωή μάχες, καθώς επίσης κι ανθρώπους που δεν θα επισκέπτονται μόνο τέτοιες περιόδους όπως η προεκλογική τα χωριά τους, για να κάνουν ένα σύντομο πέρασμα, για μια φευγάτη χειραψία. Θέλει δίπλα του ανθρώπους, που θα είναι κοντά του στα δύσκολα που είναι εδώ… Βαρέθηκε τους επισκέπτες και τους εκδρομιστές του κάθε δεύτερου η τρίτου Σαββατοκύριακου…

     Επιστρέφοντας αργά το βράδυ στο χωριό μου την Παλαιομάνινα, μια μεγάλη παρέα από νέα παιδιά, καθόταν σ’ ένα ταβερνάκι και συζητούσαν. Με κάλεσαν κοντά τους και με χαρά δέχτηκα την πρόσκληση. Η κούραση μου ήταν πολύ μεγάλη. Όμως, πάντα μ’ άρεσε η παρέα με νέους ανθρώπους.

      Είμαι και πατέρας πέντε παιδιών μην το ξεχνάμε και, η επαφή μου με τους νέους, με ανανεώνει και μου δίνει δύναμη. Η συζήτηση, περιστράφηκε γύρω από το μεγαλύτερο ζήτημα της εποχής μας, την ανεργία, τι άλλο, καθώς και την προεκλογική αυτή περίοδο και τις εξελίξεις στο πολιτικό προσκήνιο. 

      Προσπάθησα να εξηγήσω στα παιδιά, τον τρόπο και το σκεπτικό μου γύρω απ’ το φλέγον αυτό ζήτημα. Η συζήτησή μας ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες που είχα όλη αυτή την περίοδο ομολογώ. 

       Προβληματίστηκα πολύ και ήρθα στην δική τους θέση, μια θέση δύσκολη χωρίς δεύτερη κουβέντα. Το χειρότερο για μένα βέβαια είναι, ότι αυτό που έχει φέρει σ’ αυτή την θέση τα παιδιά, λυπάμαι και δεν ντρέπομαι που το λέω, είναι τα λάθη, οι αστοχίες και οι παραλείψεις της δικής μου γενιάς, που αντί να κληροδοτήσει στην ελπίδα του τόπου, τους νέους μας, ένα καλύτερο αύριο, δυστυχώς, το μόνο που θα τους αφήσει, είναι θλίψη και μελαγχολία.

 Αποχωριστήκαμε τις πρώτες πρωϊνές ώρες. Η μόνη υπόσχεση που μπόρεσα να τους δώσω, χωρίς να ντρέπομαι να τους κοιτάξω στα μάτια, είναι ότι θα είμαι παρών, δίπλα τους, για να παλέψουμε μαζί για το μέλλον τους…

       Κλείνοντας, θέλω να υπενθυμίσω σ’ όσους διαβάσουν αυτές τις γραμμές, ότι αύριο Κυριακή και ώρα 12:00, στο ξενοδοχείο STANLEY στην πλ. Καραϊσκάκη στο κέντρο της Αθήνας, θα περιμένω τους φίλους ετεροδημότες, να γνωριστούμε και να τους καταθέσω τις απόψεις μου και τις προτάσεις μου, το σκεπτικό μου αν θέλετε, για ποιόν λόγο ένας συνταγματάρχης ε.α. όπως εγώ, με πολυετή καριέρα σε Ελλάδα και εξωτερικό, πήρε την απόφαση να ασχοληθεί με τα κοινά και την κεντρική πολιτική σκηνή.

 Σας περιμένω!

Δ. Αρβανίτης