Ρέποντες στο Λαϊκισμό

Γράφει ο: Φωτάκης Βασίλης*

       Από τις εθνικές εκλογές του 2009 έως σήμερα στον Ελλαδικό χώρο συνέβησαν τόσο πολιτικές όσο και οικονομικές ανακατατάξεις που δυστυχώς ακόμη δεν έχουν βρει το δρόμο πάνω στον οποίο θα οικοδομηθεί το νέο αλλά και τι θα είναι και θα πραγματεύεται αυτό...

     Είναι τόσο βαθιά ριζωμένος στον οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό ιστό ο λαϊκισμός που δεν επιτρέπει σε καμία δύναμη ή πρόσωπο να καταφέρει να θέσει νέα στάνταρντ.

     Το συμφέρον του ενός προσκρούει στο συμφέρον του άλλου, όλοι διαπιστώνουν το δίκαιο των αιτημάτων και των δύο ή περισσοτέρων πλευρών, λύσις όμως καμία, διότι αντιτίθεται  στις κλειστές και συντεχνιακές ομάδες και λογικές του βολέματος. Ο Λαϊκισμός με όποια απόχρωση και αν εμφανίζεται, έχει κοινά χαρακτηριστικά και πέραν του να διαπιστώνει προβλήματα, ούτε λύσεις δίνει, ούτε δημιουργεί προϋποθέσεις αλλαγής νοοτροπίας.

    Το άσπρο - μαύρο, ο καλός και ο κακός παίρνουν τη θέση του δημιουργικού και ολισθαίνουμε όλο και περισσότερο κατακρημνίζοντας έτσι κάθε όνειρο και ελπίδα αλλαγής.

      Η καταγγέλλουσα ρητορεία δίνει και παίρνει και ο λαός μετατρέπεται σε μάζα και οχλοκρατία και όσο τα ΜΜΕ ελέγχονται από το οικονομικοπολιτικό σύστημα που εξουσιάζει… η ολίγη Δημοκρατία, η ολίγη ανάπτυξη, η ολίγη οικονομική άνεση και το ολίγο δικαίωμα στην αξιοπρέπεια που επιτρέπουν, δίνει μεν ανάσες, αλλά ταυτόχρονα εγκλωβίζει φοβικά το λαό και τον οδηγεί σε μαρασμό και βόλεμα. Το «φαιοκόκκινο» μέτωπο που αναπτύσσεται και η συγκρουσιακή λογική παίρνει τη θέση του δημιουργικού.

      Η διαχείριση της πραγματικότητας, πολιτικής και κοινωνικής φαντάζει ωρολογιακή βόμβα στα χέρια των ανίκανων μα πάνω από όλα ανεύθυνων. Σε αυτό το διάχυτο μίγμα φοβιών, αγκυλώσεων και αδιεξόδων αντί για τη λύση συνεχίζουμε να ψάχνουμε και να συζητάμε το πρόβλημα. Όσο υποκύπτουμε σε λαϊκίστικες απαιτήσεις τόσο θα εδραιώνεται η κρατική διαφθορά και η πεποίθηση ότι το κράτος- πατερούλης θα είναι εδώ για όλα και όλους.

      Τρανό παράδειγμα, το «κίνημα των αγανακτισμένων» όπου πολίτες διαφορετικών πεποιθήσεων και διεκδικήσεων ενώθηκαν ενάντια στο κοινό κακό. Το συμφέρον τους ενός όμως αντέκρουε στο συμφέρον του άλλου και ευτυχώς δεν εκδηλώθηκε αυτή η φάση της αγανάκτησης, γιατί τότε θα είχαμε δυσάρεστα αποτελέσματα και απρόβλεπτες συνέπειες. Μπορεί αυτή η διάσταση να μας ξέφυγε τη δεδομένη στιγμή, όμως φανερώνει το πόσο εύκολα ο λαϊκισμός αλλά και γρήγορα δημιουργεί προϋποθέσεις άλλοτε ενίσχυσης του περί δικαίου αισθήματος και άλλοτε συνταγματικής εκτροπής, εκ διαμέτρου αντίθετα όμως μεταξύ τους.

        Επειδή οι διαπιστώσεις δεν τελειώνουν, κλείνοντας να αναφέρω ότι πρώτα πρέπει να αποφασίσουμε τι κράτος και με ποιες κατευθύνσεις θέλουμε και ύστερα να οικοδομήσουμε το μοντέλο εκείνο πάνω στο οποίο θα διεκδικήσουμε τη νέα εποχή. Διαφορετικά θα μασάμε και θα αναμασάμε τα ίδια, χωρίς σκοπό, χωρίς στόχο, δίνοντας χώρο στον κάθε ένα που επιβουλεύεται τη χώρα και το λαό να μιλά για «μειωμένη εθνική κυριαρχία», αλλά και να την κατακτά τελικά, ενώ εμείς, μοιρολατρικά, θα δεχόμαστε τις συνέπειες και θα συνεχίζουμε να διαφωνούμε στα αυτονόητα.

(*Φωτάκης Βασίλειος

Μέλος Κ.Ε. Δημοκρατικής Συμμαχίας

Πολιτικό στέλεχος ΔΗ.ΣΥ)