*Του Χρήστου Γ. Κλαδευτήρα
Στη χώρα μας πάει πολύς καιρός που οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους. Υπάρχει τόσο μεγάλη διαφορά μεταξύ της πραγματικής έννοιας μιας λέξης και αυτού που βιώνουμε, πίσω από αυτές τις έννοιες, που μόνο με τον υπερρεαλισμό, την σάτιρα και την τέχνη, μπορείς να αντιμετωπίσεις αυτή την τραγική κατάσταση. Πολιτική εξουσία είναι η δύναμη που μεταφέρουν οι πολίτες δια μέσου μιας εκλογικής διαδικασίας σε θεσμικά όργανα (κυβέρνηση) και σε φυσικά πρόσωπα (Πρωθυπουργός- Υπουργοί) για την διευθέτηση των κοινών προβλημάτων που περικλείονται μέσα σ’αυτό που αποκαλούμε σύγχρονο Eλληνικό Kράτος.
Δημοσιογραφία είναι, όπως και η λέξη το λέει, ο δημόσιος λόγος. Ο λόγος που είτε γράφεται είτε εκφωνείται και έχει σχέση με τα πράγματα του Δήμου και τον έλεγχο της πολιτικής εξουσίας.
Οι δύο αυτές έννοιες πολιτική εξουσία και Δημοσιογραφία, τα τελευταία 35 χρόνια, από την πτώση της δικτατορίας μέχρι σήμερα, συνεχώς αυξάνουν την απόστασή τους από την πραγματική τους σημασία.
Η πολιτική εξουσία δεν είναι πλέον μέσον για την επίλυση των κοινωνικών και εθνικών προβλημάτων αλλά σκοπός.
Η πολιτική εξουσία στο κυβερνητικό στρατόπεδο είναι έτσι προγραμματισμένη που βασική της επιδίωξη είναι η διατήρηση της στην εξουσία, παραμερίζοντας, και πολλές φορές αγνοώντας καυτά προβλήματα της κοινωνίας. Πολλές φορές αναγκάζεται να παίρνει αποφάσεις, μόνο όταν ο κόμπος φτάσει στο χτένι. Οι αποφάσεις δε αυτές, δεν έχουν στοχεύσει την μετά από προσεκτική ενασχόληση, λύση του προβλήματος, αλλά το πώς θα παραμερίσει από μπροστά της το πρόβλημα για να συνεχίσει να γεύεται αυτάρεσκα τα καλά της εξουσίας (το ποτό μιας αμαρτωλής εξουσίας……….)
<<Η κυβέρνησις καταναλίσκουσα το πλείστον της δραστηριότητας αυτής, ουχί εις προαγωγή των δημοσίων συμφερόντων, αλλά εις ικανοποίηση ως επί τα πολλά αθέμιτων αξιώσεων, δι΄ ων διενεργείται η συναλλαγή μεταξύ εκλογέων και βουλευτού αφ’ ενός, μεταξύ βουλευτού και κυβερνήσεως αφ΄ετερου, ήτις κυβέρνησης δια τούτο, πλην του Προέδρου αυτής, αποτελείτο ως επί τα πολλά ουχί εκ των ικανοτάτων προς εξυπηρέτησιν του δημοσίου συμφέροντος, αλλά εκ των επιτηδειοτάτων, όπως εξυπηρετήσωσι τας ανάγκας της συναλλαγής. Αντιπολίτευσης εις ουδέν συνήθως άλλο αποβλέπουσα η εις την κατάληψιν της αρχής, χάριν της οποίας εθυσιάζετο πολλάκις πάσα άλλη αρχή και κάθε άλλο συμφέρον του κράτους>>.
Είναι τόσο ζωντανές αυτές οι σκέψεις του Ελ.Βενιζέλου στον λόγο που εκφώνησε την 5η Σεπτεμβρίου 1910. Ο λόγος είναι γιατί πάλι η χώρα προσπαθούσε να συνέλθει μετά την επανάσταση στο Γουδί από την παρακμή των προηγούμενων δύο δεκαετιών , μιας ανελέητης κομματοκρατίας.
Και τότε – χρονική περίοδος μεγάλης πολιτικής παρακμής- όπως και σήμερα.
Τα δύο μεγάλα κόμματα αφυδατωμένα στο επίπεδο των ιδεών δεν προσφέρουν όραμα- ελπίδα- προοπτική. Αναξιόπιστα στο επίπεδο των στελεχών, λόγω του ότι για αρκετά χρόνια δουλεύουν με κλειστές πόρτες και με όσα στελέχη έφερε η μεταπολίτευση στο προσκήνιο. Βασικό τους μέλημα η κατάληψη της εξουσίας και δι΄αυτής η λύση εξαιρετικά πολλών ιδιοτελών συμφερόντων τόσο στο επίπεδο της κυβέρνησης, όσο και στο επίπεδο των στελεχών – ψηφοφόρων. Λίγα από τα μεγάλα προβλήματα που ταλανίζουν την Ελληνική κοινωνία, ακουμπούν και ελάχιστα οδηγούν σε λύση, κυρίως αυτά που ευρωπαϊκά κέντρα μας πιέζουν σε λύση. Τα μεγάλα ΥΓΕΙΑ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗ – ΑΣΦΑΛΕΙΑ – ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ – ΑΓΡΟΤΙΚΟ – ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟ – ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟ μένουν μακριά από την ατζέντα τους. Είναι σαν τα πτώματα στο ράφι που κλείνουμε τα ντουλάπια για να μην μυρίζουν.
Έτσι λοιπόν η έννοια της πολιτικής εξουσίας, όπως η ελληνική πολιτιστική και πολιτική κληρονομιά περιγράφει και εμείς εννοούμε, έχει χάσει το νόημα της. Παρέκκλινε του αρχικού νοήματος και έγινε συνώνυμη όχι της δημόσιας διακονίας & προσφοράς, αλλά της συγκεκαλυμμένης ιδιωτικής και ιδιοτελούς συμπεριφοράς.
Στον αντίποδα της πολιτικής εξουσίας, η δημοσιογραφία έχει χρέος και καθήκον με τον δημόσιο λόγο που γράφει ή εκφωνείται να αναδεικνύει τα μεγάλα προβλήματα, να ασκεί έλεγχο στην πολιτική εξουσία γιαυτά που κάνει και γιαυτά που είτε κάνει πλημμελώς είτε δεν ακουμπά καθόλου.
Να ξεσκεπάζει την ιδιωτική και ιδιοτελή συμπεριφορά της εξουσίας και να παραδίδει στην χλεύη του δημόσιου λόγου τέτοιες συμπεριφορές.
Αντί αυτού, μια απίστευτη φλυαρία διατρέχει σχεδόν το σύνολο του δημοσιογραφικού κόσμου, κυρίως του ηλεκτρονικού αλλά και του έντυπου.
Η τεράστια διαπλοκή που έχει πραγματοποιηθεί τα τελευταία χρόνια μεταξύ πολιτικής εξουσίας και δημοσιογραφίας έχει δημιουργήσει τέτοιες σχέσεις, που ότι περικλείεται στην αρχική έννοια των όρων έχει εξαφανιστεί και αλλοιωθεί .
Ο συνήθης δημοσιογραφικός λόγος αναδεικνύει το ασήμαντο για σημαντικό, το δευτερεύον για πρωτεύον. Ο κάθε πολίτης ακόμα και αυτός που ζει μακριά από τα δημόσια πράγματα, αντιλαμβάνεται την τεράστια διαφορά της πραγματικής ζωής, από την ζωή που παρουσιάζουν δημοσιογράφοι ηλεκτρονικών και έντυπων μέσων. Απουσία δημοσίου διαλόγου για τα μεγάλα προβλήματα του τόπου. Κανένας λόγος για την δημόσια ΥΓΕΙΑ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟ, ΑΓΡΟΤΙΚΟ, ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ, ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟ, ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗ , Δ.ΑΣΦΑΛΕΙΑ. Οι Υπουργοί που διαχειρίζονται τους αντίστοιχους χώρους, ζουν στο απυρόβλητο. Δεν τους ασκείται καμία κριτική. Δεν υποβάλλονται ποτέ ή σχεδόν ποτέ στην δημόσια διαδικασία διαλόγου και κριτικής. Αντίθετα μπορεί να είναι ο πλέον άσχετος με τον χώρο που εκλήθη να υπηρετήσει και αντί αυτό να αναδειχθεί και να καυτηριαστεί, καλείται συχνά να εκφέρει γνώμη για άλλα άσχετα θέματα και συχνά εμφανίζεται σε λίστες αποδοχής από τον κόσμο με δυσθεώρητα ποσοστά αποδοχής, δυσανάλογα του έργου που αυτός έχει παράξει.
Όπως και στον χώρο της πολιτικής δεν είναι όλοι ίδιοι έτσι και στον χώρο της δημοσιογραφίας. Και στους δύο χώρους υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις. Άνθρωποι που αθόρυβα και με μεθοδικότητα προσπαθούν να παράξουν έργο στο χώρο που τους επέλεξε να υπηρετήσουν είτε ο Πρωθυπουργός ή κάποια κομματική διαδικασία για τους πολιτικούς.
Στο χώρο επίσης της δημοσιογραφίας υπάρχουν άνθρωποι που τους διακρίνει η παιδεία, ο επαγγελματισμός, και η συνέπεια.
Και στους δύο χώρους, δυστυχώς, αυτοί είναι οι εξαιρέσεις. Δεν είναι αυτοί που δίνουν το χρώμα και το στίγμα της καθημερινότητας, στο πολιτικό και δημοσιογραφικό γίγνεσθαι. Ζουν και κινούνται στο περιθώριο μιας φαύλης πραγματικότητας, καταβάλλοντας οι ίδιοι τεράστιες προσπάθειες για να μην παρασυρθούν σε ίδιες πρακτικές.
Πρέπει δε να αναγνωρίσουμε ότι χρειάζεται να θυσιάσεις πολλά σήμερα από την προσωπική και οικογενειακή ζωή σου για να μην παρασυρθείς από το κύμα της παρακμής που σαρώνει σήμερα παρα πολλούς χώρους της Ελληνικής ζωής. Δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει για να μπει φρένο σε αυτό τον πολιτικό και δημοσιογραφικό κατήφορο.
Ένα είναι βέβαιο, ότι ελάχιστες αντοχές υπάρχουν σ΄αυτό που περικλείεται στις λέξεις «Ελληνικό κράτος». Η πολιτική και Δημοσιογραφική παραγωγή σε τίποτε πια δεν έχει σχέση με ότι η ελληνική πολιτιστική κληρονομιά σηματοδότησε με αυτές τις δύο έννοιες. Ο κοινωνικός του ιστός δεν συνδέεται πια με στέρεες δυνάμεις. Οι επιμέρους κοινωνικές ομάδες της Εθνικής-Κρατικής μας οντότητας, απλά υπάρχουν. Ανεξάρτητες όμως και απρόθυμες να στρατευτούν σε μία κοινή προσπάθεια ανακοπής της παρακμής. Δύσπιστες η μία απέναντι της άλλης και όλες μαζί απέναντι στην πολιτική εξουσία.
Αυτή δε και η δημοσιογραφία, για την σημερινή ζοφερή πραγματικότητα, έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης .
ΧΡ. Γ. ΚΛΑΔΕΥΤΗΡΑΣ
ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ, European Board of Vascular Surgery
ΤΑΞΙΛΟΥ 47 ΖΩΓΡΑΦΟΣ 157-71 ΑΤΤΙΚΗ
e-mail: gio1908.hotmail.com
τηλ: 6977398040, 2107794111
Δημοσιογραφία είναι, όπως και η λέξη το λέει, ο δημόσιος λόγος. Ο λόγος που είτε γράφεται είτε εκφωνείται και έχει σχέση με τα πράγματα του Δήμου και τον έλεγχο της πολιτικής εξουσίας.
Οι δύο αυτές έννοιες πολιτική εξουσία και Δημοσιογραφία, τα τελευταία 35 χρόνια, από την πτώση της δικτατορίας μέχρι σήμερα, συνεχώς αυξάνουν την απόστασή τους από την πραγματική τους σημασία.
Η πολιτική εξουσία δεν είναι πλέον μέσον για την επίλυση των κοινωνικών και εθνικών προβλημάτων αλλά σκοπός.
Η πολιτική εξουσία στο κυβερνητικό στρατόπεδο είναι έτσι προγραμματισμένη που βασική της επιδίωξη είναι η διατήρηση της στην εξουσία, παραμερίζοντας, και πολλές φορές αγνοώντας καυτά προβλήματα της κοινωνίας. Πολλές φορές αναγκάζεται να παίρνει αποφάσεις, μόνο όταν ο κόμπος φτάσει στο χτένι. Οι αποφάσεις δε αυτές, δεν έχουν στοχεύσει την μετά από προσεκτική ενασχόληση, λύση του προβλήματος, αλλά το πώς θα παραμερίσει από μπροστά της το πρόβλημα για να συνεχίσει να γεύεται αυτάρεσκα τα καλά της εξουσίας (το ποτό μιας αμαρτωλής εξουσίας……….)
<<Η κυβέρνησις καταναλίσκουσα το πλείστον της δραστηριότητας αυτής, ουχί εις προαγωγή των δημοσίων συμφερόντων, αλλά εις ικανοποίηση ως επί τα πολλά αθέμιτων αξιώσεων, δι΄ ων διενεργείται η συναλλαγή μεταξύ εκλογέων και βουλευτού αφ’ ενός, μεταξύ βουλευτού και κυβερνήσεως αφ΄ετερου, ήτις κυβέρνησης δια τούτο, πλην του Προέδρου αυτής, αποτελείτο ως επί τα πολλά ουχί εκ των ικανοτάτων προς εξυπηρέτησιν του δημοσίου συμφέροντος, αλλά εκ των επιτηδειοτάτων, όπως εξυπηρετήσωσι τας ανάγκας της συναλλαγής. Αντιπολίτευσης εις ουδέν συνήθως άλλο αποβλέπουσα η εις την κατάληψιν της αρχής, χάριν της οποίας εθυσιάζετο πολλάκις πάσα άλλη αρχή και κάθε άλλο συμφέρον του κράτους>>.
Είναι τόσο ζωντανές αυτές οι σκέψεις του Ελ.Βενιζέλου στον λόγο που εκφώνησε την 5η Σεπτεμβρίου 1910. Ο λόγος είναι γιατί πάλι η χώρα προσπαθούσε να συνέλθει μετά την επανάσταση στο Γουδί από την παρακμή των προηγούμενων δύο δεκαετιών , μιας ανελέητης κομματοκρατίας.
Και τότε – χρονική περίοδος μεγάλης πολιτικής παρακμής- όπως και σήμερα.
Τα δύο μεγάλα κόμματα αφυδατωμένα στο επίπεδο των ιδεών δεν προσφέρουν όραμα- ελπίδα- προοπτική. Αναξιόπιστα στο επίπεδο των στελεχών, λόγω του ότι για αρκετά χρόνια δουλεύουν με κλειστές πόρτες και με όσα στελέχη έφερε η μεταπολίτευση στο προσκήνιο. Βασικό τους μέλημα η κατάληψη της εξουσίας και δι΄αυτής η λύση εξαιρετικά πολλών ιδιοτελών συμφερόντων τόσο στο επίπεδο της κυβέρνησης, όσο και στο επίπεδο των στελεχών – ψηφοφόρων. Λίγα από τα μεγάλα προβλήματα που ταλανίζουν την Ελληνική κοινωνία, ακουμπούν και ελάχιστα οδηγούν σε λύση, κυρίως αυτά που ευρωπαϊκά κέντρα μας πιέζουν σε λύση. Τα μεγάλα ΥΓΕΙΑ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗ – ΑΣΦΑΛΕΙΑ – ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ – ΑΓΡΟΤΙΚΟ – ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟ – ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟ μένουν μακριά από την ατζέντα τους. Είναι σαν τα πτώματα στο ράφι που κλείνουμε τα ντουλάπια για να μην μυρίζουν.
Έτσι λοιπόν η έννοια της πολιτικής εξουσίας, όπως η ελληνική πολιτιστική και πολιτική κληρονομιά περιγράφει και εμείς εννοούμε, έχει χάσει το νόημα της. Παρέκκλινε του αρχικού νοήματος και έγινε συνώνυμη όχι της δημόσιας διακονίας & προσφοράς, αλλά της συγκεκαλυμμένης ιδιωτικής και ιδιοτελούς συμπεριφοράς.
Στον αντίποδα της πολιτικής εξουσίας, η δημοσιογραφία έχει χρέος και καθήκον με τον δημόσιο λόγο που γράφει ή εκφωνείται να αναδεικνύει τα μεγάλα προβλήματα, να ασκεί έλεγχο στην πολιτική εξουσία γιαυτά που κάνει και γιαυτά που είτε κάνει πλημμελώς είτε δεν ακουμπά καθόλου.
Να ξεσκεπάζει την ιδιωτική και ιδιοτελή συμπεριφορά της εξουσίας και να παραδίδει στην χλεύη του δημόσιου λόγου τέτοιες συμπεριφορές.
Αντί αυτού, μια απίστευτη φλυαρία διατρέχει σχεδόν το σύνολο του δημοσιογραφικού κόσμου, κυρίως του ηλεκτρονικού αλλά και του έντυπου.
Η τεράστια διαπλοκή που έχει πραγματοποιηθεί τα τελευταία χρόνια μεταξύ πολιτικής εξουσίας και δημοσιογραφίας έχει δημιουργήσει τέτοιες σχέσεις, που ότι περικλείεται στην αρχική έννοια των όρων έχει εξαφανιστεί και αλλοιωθεί .
Ο συνήθης δημοσιογραφικός λόγος αναδεικνύει το ασήμαντο για σημαντικό, το δευτερεύον για πρωτεύον. Ο κάθε πολίτης ακόμα και αυτός που ζει μακριά από τα δημόσια πράγματα, αντιλαμβάνεται την τεράστια διαφορά της πραγματικής ζωής, από την ζωή που παρουσιάζουν δημοσιογράφοι ηλεκτρονικών και έντυπων μέσων. Απουσία δημοσίου διαλόγου για τα μεγάλα προβλήματα του τόπου. Κανένας λόγος για την δημόσια ΥΓΕΙΑ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟ, ΑΓΡΟΤΙΚΟ, ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ, ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟ, ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗ , Δ.ΑΣΦΑΛΕΙΑ. Οι Υπουργοί που διαχειρίζονται τους αντίστοιχους χώρους, ζουν στο απυρόβλητο. Δεν τους ασκείται καμία κριτική. Δεν υποβάλλονται ποτέ ή σχεδόν ποτέ στην δημόσια διαδικασία διαλόγου και κριτικής. Αντίθετα μπορεί να είναι ο πλέον άσχετος με τον χώρο που εκλήθη να υπηρετήσει και αντί αυτό να αναδειχθεί και να καυτηριαστεί, καλείται συχνά να εκφέρει γνώμη για άλλα άσχετα θέματα και συχνά εμφανίζεται σε λίστες αποδοχής από τον κόσμο με δυσθεώρητα ποσοστά αποδοχής, δυσανάλογα του έργου που αυτός έχει παράξει.
Όπως και στον χώρο της πολιτικής δεν είναι όλοι ίδιοι έτσι και στον χώρο της δημοσιογραφίας. Και στους δύο χώρους υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις. Άνθρωποι που αθόρυβα και με μεθοδικότητα προσπαθούν να παράξουν έργο στο χώρο που τους επέλεξε να υπηρετήσουν είτε ο Πρωθυπουργός ή κάποια κομματική διαδικασία για τους πολιτικούς.
Στο χώρο επίσης της δημοσιογραφίας υπάρχουν άνθρωποι που τους διακρίνει η παιδεία, ο επαγγελματισμός, και η συνέπεια.
Και στους δύο χώρους, δυστυχώς, αυτοί είναι οι εξαιρέσεις. Δεν είναι αυτοί που δίνουν το χρώμα και το στίγμα της καθημερινότητας, στο πολιτικό και δημοσιογραφικό γίγνεσθαι. Ζουν και κινούνται στο περιθώριο μιας φαύλης πραγματικότητας, καταβάλλοντας οι ίδιοι τεράστιες προσπάθειες για να μην παρασυρθούν σε ίδιες πρακτικές.
Πρέπει δε να αναγνωρίσουμε ότι χρειάζεται να θυσιάσεις πολλά σήμερα από την προσωπική και οικογενειακή ζωή σου για να μην παρασυρθείς από το κύμα της παρακμής που σαρώνει σήμερα παρα πολλούς χώρους της Ελληνικής ζωής. Δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει για να μπει φρένο σε αυτό τον πολιτικό και δημοσιογραφικό κατήφορο.
Ένα είναι βέβαιο, ότι ελάχιστες αντοχές υπάρχουν σ΄αυτό που περικλείεται στις λέξεις «Ελληνικό κράτος». Η πολιτική και Δημοσιογραφική παραγωγή σε τίποτε πια δεν έχει σχέση με ότι η ελληνική πολιτιστική κληρονομιά σηματοδότησε με αυτές τις δύο έννοιες. Ο κοινωνικός του ιστός δεν συνδέεται πια με στέρεες δυνάμεις. Οι επιμέρους κοινωνικές ομάδες της Εθνικής-Κρατικής μας οντότητας, απλά υπάρχουν. Ανεξάρτητες όμως και απρόθυμες να στρατευτούν σε μία κοινή προσπάθεια ανακοπής της παρακμής. Δύσπιστες η μία απέναντι της άλλης και όλες μαζί απέναντι στην πολιτική εξουσία.
Αυτή δε και η δημοσιογραφία, για την σημερινή ζοφερή πραγματικότητα, έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης .
ΧΡ. Γ. ΚΛΑΔΕΥΤΗΡΑΣ
ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ, European Board of Vascular Surgery
ΤΑΞΙΛΟΥ 47 ΖΩΓΡΑΦΟΣ 157-71 ΑΤΤΙΚΗ
e-mail: gio1908.hotmail.com
τηλ: 6977398040, 2107794111
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο