Γράφει ο Σαράντος Καργάκος*
Ένα
παλαιό αιχμηρό άρθρο του Σαράντου Καργάκου, που αξίζει να μας βάλει σε
σκέψεις και αυτοκριτική -ιδίως όσους υπηρετούν την εκπαίδευση.
Κατά
την άποψή μας, ο λόγος είναι υπερβολικά αυστηρός, ενίοτε και
ισοπεδωτικός, σήμερα που η ανεργία ειδικά των νέων με ουσιαστικά και όχι
τυπικά προσόντα βρίσκεται στα ύψη και πολλοί για να ζήσουν αναγκάζονται
να αναζητήσουν εργασία στο εξωτερικό.
Εν
τούτοις, το αίτημα για (καλύτερη) αξιοποίηση των ανθρωπιστικών σπουδών
και της πνευματικής κληρονομιάς μας για καλλιέργεια κριτικής σκέψης,
αγωνιστικού φρονήματος, ήθους, εργατικότητας, τόλμης, πρωτοβουλίας και
δημιουργικότητας είναι επίκαιρο και διαχρονικό.
«Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία.
Διαφωνώ.
Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η... εργασία. Ο νέος δε φοβάται την
αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά
είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νέο-σουσουδιστικό σχολείο με
ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία
πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και
διαμόρφωσε δύο γενιές "κουλοχέρηδων"... παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν
να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμιά εργασία
από ............