ΑΙΤΩΛΙΚΟ: ΜΟΥΣΕΙΟ ΒΑΣΩΣ ΚΑΤΡΑΚΗ
Φωνή διαμαρτυρίας για την απαράδεκτη εγκατάλειψη
«Γεννήθηκα στο Αιτωλικό του Μεσολογγίου, ένα μικρό νησάκι, που το συνδέουν με τη στεριά δύο μακριά πέτρινα γεφύρια με πολλές μικρές τοξοτές καμάρες. Το σπίτι μας ήταν σχεδόν όλο μέσα στη θάλασσα. Στη γειτονιά καθόταν όλο ψαράδες, ένα ξυπόλυτο μελισσολόι τριγύριζε ολοήμερα, με τις γυναίκες τους συνέχεια γκαστρωμένες και τα παιδιά τους μπακανιασμένα από την ελονοσία... ο πατέρας μου λεγόταν Γιώργης Λεονάρδος... Η Μανούλα μου ύφαινε ολοκέντητα λεπτά μεταξωτά και βαμβακερά και πολύχρωμα μάλλινα κιλίμια. Γύρω γύρω στη μικρή μας θάλασσα ήταν η εξοχή, γεμάτη ελιές, χωράφια καρπερά, μποστάνια, καπνοτόπια, σιτηρά. Μια ζωή στη στεριά και στη θάλασσα γεμάτη ιδρώτα και μόχθο... Μου άρεσε πολύ το διάβασμα και πιο πολύ η ποίηση. Κοντά στα αδέρφια μου ζωγράφιζα κι εγώ. Κρυφά ονειρευόμουν να γίνω ζωγράφος.... και κάποια μέρα, αφού πέθανε ο πατέρας μου, ξεκίνησα για την Αθήνα, μην ξέροντας ακριβώς τι θα κάνω»
(από αυτοβιογραφικό σημείωμα της Βάσως Κατράκη).
Εγινε μεγάλη ζωγράφος κι ακόμα καλύτερη χαράκτρια. Κι εκεί, στο Αιτωλικό, επέλεξε να κληροδοτήσει και όλο της το έργο. Χαρά μεγάλη, όχι μόνο για τους εικαστικούς που μπορούν να δουν συγκεντρωμένο σ' έναν χώρο, και μάλιστα στο φυσικό του χώρο, το έργο της μεγάλης χαράκτριας, αλλά και για τους ανθρώπους της περιοχής που θα είχαν ένα τέτοιο λαμπρό μουσείο, ένα νέο σημαντικό τοπόσημο στο λόφο, που στήθηκε γι' αυτόν ακριβώς το λόγο στο νότιο άκρο της πόλης πάνω απ' το κυμοθάλασσο. Αμ, δε. Αλλα τα σχέδια της κρατικής εξουσίας. Μόλις τέλειωσαν οι παράτες για τα εγκαίνια του Μουσείου, άρχισε και η εγκατάλειψη. Που πλέον έχει γίνει θλίψη............