Ένας τόπος όμορφος και ιερός, ένα μνημείο βαθιά συνδεδεμένο με την πίστη και την αγάπη των ανθρώπων για τον Θεό για εκατοντάδες χρόνια......
Ήταν και είναι μέχρι και σήμερα ένα ασκηταριό. Εδώ έχουν βρει καταφύγιο για προσευχή και επικοινωνία με τον Θεό "ασκητικές μορφές" και απλοί καθημερινοί άνθρωποι.
Δεν είναι ένα συνηθισμένο ξωκκλήσι σαν τα πολλά που έχουμε αλλού.
Δεν είναι ένα ξωκκλήσι που γίνονται γιορτές και πανηγύρια.
Είναι ένας τόπος ησυχασμού και προσευχής για όποιον πιστό θέλει να πάει να ανάψει το κερί του, να ακουμπήσει τις παρακλήσεις του και να νιώσει την επαφή με τον Θεό. Οι περισσότεροι εδώ συντοπίτες γνωρίζουμε τις ιστορίες και τον μύθο για τον χαμένο Σταυρό, όταν κάποιοι άνθρωποι πριν χρόνια μπήκαν μέσα σε μία σχισμή και κατεβαίνοντας 40 σκαλοπάτια βρήκαν πάνω σε μια πέτρινη τράπεζα έναν Σταυρό στολισμένο με πολύτιμα πετράδια.
Τον πήραν τον Σταυρό... όμως πολλά άσχημα πράγματα τους βρήκαν και η γυναίκα κάποιου από αυτούς είδε όνειρο που της ζητήθηκε να επιστρέψουν τον Σταυρό στον τόπο του και έτσι και έγινε... και πήγε και ασκήτεψε για 40 μέρες.
Από τότε πολλοί έψαχναν να βρουν τον Σταυρό... Αλήθεια;;; Μύθος;;;
Όπως και να 'χει όμως, ο πολύτιμος θησαυρός που όλοι έψαχναν και ψάχνουν και ελπίζουν να βρουν ήταν μπροστά τους, μπροστά στα μάτια τους.
Είναι το ίδιο το πολύτιμο αυτό μνημείο. Αυτό το τόσο παλιό κτίσμα με τις τόσο περίτεχνες αγιογραφίες και το βαρύ "πνευματικό φορτίο".
Αυτό που θα έπρεπε να μας νοιάζει είναι να φροντίσουμε αυτό το μνημείο να συντηρηθεί για να μην καταρρεύσει. Σίγουρα υπάρχουν αρμόδιοι φορείς, το υπουργείο Πολιτισμού και τοπικοί φορείς που θα μπορούσαν να κινητοποιηθούν για να σωθεί αυτό το μνημείο. Εξίσου όμως σημαντικό και αδιαπραγμάτευτο είναι η διατήρηση του "χαρακτήρα" αυτού του τόπου, του χώρου.
Ήταν και είναι τόπος περισυλλογής και προσευχής.
Τα παγκάκια, τα κάγκελα και η τοποθέτηση πραγμάτων που παραπέμπουν σε πάρκο αναψυχής, ρεμβασμού, συνάντησης ζευγαριών, φίλων για να πιουν τις μπύρες τους και ό,τι άλλο προκύψει... δεν είναι αυτό που ταιριάζει σε αυτόν τον χώρο.
Ο τόπος αυτός είναι ιερός, είναι ένα ασκηταριό και έτσι πρέπει να παραμείνει.
Τα παλιά κάγκελα και παγκάκια και ό,τι άλλο απομεινάρι έχει βρεθεί δεν είναι αυτά που χρειάζεται η Αγία Ελεούσα. Δεν χρειάζεται πανηγύρια και κοινότυπα "φαίνεσθε".
Δεν θα θυσιαστεί και αυτό το μνημείο στο βωμό του εντυπωσιασμού και της ασυνειδησίας.
Χωρίς να παραλείψουμε βέβαια ότι πολλοί κίνδυνοι ελλοχεύουν με την τοποθέτηση κάγκελων, που είναι πιθανότατο αντί να προστατεύσουν να υποχωρήσουν εάν στηριχτούν πολλοί άνθρωποι ταυτόχρονα πάνω τους και από το βάρος να προκληθεί ατύχημα. Και τότε την ευθύνη ποιος θα την αναλάβει;
Ο Δήμος ή αυτοί που αποφάσισαν να μαζέψουν όλα αυτά τα πεταμένα απομεινάρια για να τα πάνε στην Αγία Ελεούσα και να κάνουν, όπως λέει και ο λαός, "μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα";
Η Αγία Ελεούσα, το πολύτιμο αυτό μνημείο, χρειάζεται τη βοήθειά μας για τη συντήρησή του και τον σεβασμό μας για να κρατήσει τον χαρακτήρα του.
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΤΣΟΥΛΑΣ
Ν'αγαπάς την ευθύνη να λες εγώ,
εγώ μοναχός μου θα σώσω τον κόσμο.
Αν χαθεί, εγώ θα φταίω.
Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΆΚΗ
Για να σας βγάλω και εγώ από τη δύσκολη θέση κανένας από τους τοπικούς συμβούλους του Μύτικα δεν πήρε απόφαση να πάνε τα παγκάκια και τα κάγκελα επάνω στην Αγία Ελεούσα Μπορείτε όμως να ρωτήσετε τον πρόεδρο αν γνωρίζει κάτι ή αν δε γνωρίζει και αυτός πάει να πει ότι τα παγκάκια και τα κάγκελα κλάπηκαν Γιατί αυτά είναι περιουσία του Δήμου εγώ σαν τοπικό σύμβουλος δεν είμαι ενήμερος….
ΑπάντησηΔιαγραφή