Σε κλίμα συγκίνησης τελέσθηκε η εξόδιος ακολουθία της αείμνηστης Μαρίας Κρήτα, στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Γουριάς, την Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2024.
Της Εξοδίου Ακολουθίας προέστη ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνός.
Η αείμνηστη διετέλεσε επί σειρά ετών Υποδιευθύντρια του Δροσινείου Οικοτροφείου Θηλέων της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Υπήρξε στενή συνεργάτης του αειμνήστου Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κυρού Θεοκλήτου και δραστηριοποιήθηκε ιδιαίτερα στον γυναικείο τομέα της τοπικής μας Εκκλησίας οργανώνοντας Κατηχητικά, Κύκλους Μελέτης Αγίας Γραφής και Κατασκηνώσεις Θηλέων.
Παρατίθεται ο επικήδειος λόγος, που εκφώνησε η Φιλόλογος, κα Ελένη Μούρτη, η οποία στα γυμνασιακά της χρόνια έζησε δίπλα στην Μαρία Κρήτα, στο Δροσίνειο Οικοτροφείο Θηλέων.
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΜΑΡΙΑ ΚΡΗΤΑ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΙΟ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΗΣ
ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΟΥΡΙΑΣ ΑΙΤΩΛΙΚΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΑ 21 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2024
Ημέρα Κυριακή ήρθε το μήνυμα του οριστικού επίγειου αποχωρισμού μας αγαπημένη μας, Μαρία Κρήτα, δεσποινίς Μαρία, όπως από την παιδική ηλικία μέχρι σήμερα συνηθίσαμε να σε προσφωνούμε με μεγάλη αγάπη. Έφθασε λοιπόν κι αυτή η ώρα!
Ένα βράδυ, μετά το φαγητό, εκείνη την ώρα λέγονταν οι ιστορίες, τα αστεία, τα τραγούδια, οι ψαλμοί ή τα αγιογραφικά, μας είπες: Όταν εγώ θα έχω γεράσει, θα είστε κι εσείς αρκετά μεγάλες.
Μεγαλώσαμε πολύ, δεσποινίς Μαρία, αλλά σήμερα το μυαλό μας πεισματικά έχει σταματήσει στα εφηβικά μας χρόνια, που τα συντρόφευε η παρουσία σου. Τα αυτιά μας κατακλύζουν ήχοι πολλοί. Τραγούδια, πολλά τραγούδια! Ψαλμοί, πολλοί ψαλμοί!. Τα παιδιά γυρνούν από το σχολείο και τραγουδούν. Το απόγευμα ο κήπος γεμίζει από φωνές παιδικές. Το βράδυ μετά το δείπνο οι ήχοι των ψαλμών, παλιών και νέων. «Απόψε θα ‘ρθω, Κύριε, απόψε αργά το βράδυ…», «Σε υμνούμεν, σε ευλογούμεν…». Γεμίζει το προσευχητάριο αγγελικές φωνές.
Κι ο νους σε ψάχνει και χωρίς κόπο σε ανακαλεί. Φοράς την ποδιά μετά την πρωινή προσευχή και τη βγάζεις το βράδυ λίγο πριν τη βραδινή προσευχή. Όλη μέρα κινείσαι αλλάζοντας ασχολίες. Το πρωί στην κουζίνα με την φροντίδα του φαγητού, πότε να φτιάχνεις πίτες, ατελείωτες πίτες, πότε γλυκά, πότε να ζυμώνεις πρόσφορα – βλέπεις προερχόσουν από πολυμελή οικογένεια κι ήσουν δοκιμασμένη σε πολλές και γρήγορες εργασίες – ύστερα οι προμήθειες, στο τρέξιμο να προφτάσεις να απαντήσεις στις κλήσεις του τηλεφώνου, η υποδοχή των επισκεπτών, η υποδοχή των παιδιών, το μεσημεριανό.
Και το μεσημέρι που θα πας να ξαπλώσεις κάποιο κοριτσάκι που δυσκολεύεται θα βοηθήσεις. Αλλά και το βράδυ, που τα παιδιά διαβάζουν στο αναγνωστήριο, εσύ παρά τον κόπο σου φοράς τα γυαλιά σου και διαβάζεις στο κρεβάτι σου ακουμπώντας την πλάτη σου στη ράχη του κρεβατιού. Έτσι εξηγείται η σοφία σου, οι ιστορίες και τα παραδείγματα με τα οποία ντύνεις τα σοφά σου λόγια.
Αγαπούσες και θαύμαζες τις Μυροφόρες και κατ’ εξοχήν την Μαρία την Μαγδαληνή για την ιδιαίτερη αγάπη και αφοσίωση που είχε στον Χριστό. Αγαπούσες τον Ιωάννη τον Ευαγγελιστή και ηγαπημένο μαθητή του Χριστού για την παρθενικότητά του και την αφιέρωσή του στον Χριστό. Το έλεγες και έλαμπε το πρόσωπό σου από την ίδια με εκείνους αγάπη προς τον Ιησού Χριστό. Αυτοί ήταν τα πρότυπά σου.
Ταυτόχρονα ανταποκρινόσουν θαυμάσια και στο ρόλο μητέρας. Έτσι κι αλλιώς μητέρα δεν είναι κατ’ ανάγκη αυτή που γεννάει παιδιά, αλλά κι αυτή που φροντίζει, καθοδηγεί, ενθαρρύνει και στηρίζει παιδιά, ώστε να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της ζωής. Κι εσύ ήσουν παρούσα σε παιδιά που αρρώσταιναν, που είχαν ανάγκη ειδικής φροντίδας για να αναπτυχθούν ή χρειάζονταν συνθήκες για να συνεχίσουν την εκπαίδευσή τους. Έγινες μητέρα για παιδιά που στερήθηκαν τη φυσική τους μητέρα, μέχρι το γάμο τους. Αλλά και στα παιδιά που είχαν τη φυσική τους μητέρα, με θαυμαστή διάκριση συμπλήρωνες ή διόρθωνες την αγωγή που εκείνη είχε παράσχει χωρίς να την παραμερίσεις· κι εκείνη, η φυσική μητέρα, έτρεφε σεβασμό στις αρχές και τα εκκλησιαστικά ιδεώδη που προσπαθούσες να τους μεταδώσεις.
Κάποτε κουραζόσουν, γονάτιζες και μετά πάλι από την αρχή. Έτοιμη να μοιράσεις τον εαυτό σου αφειδώλευτα όχι μόνο στις κόρες σου, αλλά και όπου ένιωθες ότι θα έδινες χαρά σε παιδιά ή ενήλικες. Δηλαδή, όλη σου η ζωή ήταν θυσιαστική. Και η θυσία σου δεν ήταν δεσμευτική γι’ αυτόν που την δεχόταν. Γινόταν «εν ελευθερία» μόνο για να αποδυναμώσει τη σκληράδα της ζωής και να πάρει νόημα η πάλη του εδώ και του τώρα. Έτσι κέρδιζες τις ψυχές. Αυτό ήταν το μυστικό της αγάπης που απλόχερα σκόρπιζες και μπόρεσες να βοηθήσεις κάποιες ψυχές στην εδραίωση της πίστης τους.
Μας άφησες, λοιπόν, το υπόδειγμα και την παρακαταθήκη της αγάπης και της θυσίας. Και αυτή την αγάπη μάς την έδινες πλούσια ακόμη και τα τελευταία χρόνια με την ασθένειά σου, πάνω στο κρεβάτι του πόνου, μέσα από το χαμόγελό σου, τα γλυκόλογά σου και τις θωπείες με το εξασθενημένο σου χέρι.
Και για δες! Ο Κύριος σου το ανταπέδωσε. Οικονόμησε ώστε στο τελευταίο διάστημα της ζωής σου να βρίσκεσαι σε περιβάλλον αγάπης και να σε διακονούν άνθρωποι θυσίας, άνθρωποι αφοσιωμένοι στο Θεό που υπηρετούν με σεβασμό τον ανθρώπινο πόνο, ώστε να διασφαλίζεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Έτσι έφυγες εν ειρήνη!
Και πάλι, έφυγες εν ειρήνη, ήσυχη, γιατί ήξερες όπως πληροφορούσουν, ότι οι κόρες σου, ως μητέρες, ως επιστήμονες και εργαζόμενες αποτελούν υγιή κύτταρα μέσα στην κοινωνία μας με αδιαπραγμάτευτες τις χριστιανικές αρχές και αξίες και με τη διάθεση να παραμείνουν έως το τέλος.
Θα σε ευγνωμονούμε σε όλη μας τη ζωή για τη θυσιαστική σου αγάπη, τη σπορά του θείου λόγου στις παιδικές καρδιές μας, τις αλησμόνητες όμορφες στιγμές που μας χάρισες. Θα σε ευγνωμονούμε με γλυκές αναμνήσεις, όπως θα ευγνωμονούμε και την πνευματική σου αδελφή, συνοδοιπόρο στη ζωή σου και συγχωριανή σου, αείμνηστη Ελένη Καππέ. Πρωτίστως δε, τον πνευματικό μας πατέρα Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας κυρό Θεόκλητο, ιδρυτή, στυλοβάτη και ψυχή του Δροσινείου Σπιτιού της Αγάπης, όπως ο ίδιος το ονόμασε.
ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ! ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!
Εκ του Γραφείου Τύπου και Επικοινωνίας
της Ιεράς Μητροπόλεως
Της Εξοδίου Ακολουθίας προέστη ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνός.
Η αείμνηστη διετέλεσε επί σειρά ετών Υποδιευθύντρια του Δροσινείου Οικοτροφείου Θηλέων της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Υπήρξε στενή συνεργάτης του αειμνήστου Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κυρού Θεοκλήτου και δραστηριοποιήθηκε ιδιαίτερα στον γυναικείο τομέα της τοπικής μας Εκκλησίας οργανώνοντας Κατηχητικά, Κύκλους Μελέτης Αγίας Γραφής και Κατασκηνώσεις Θηλέων.
Παρατίθεται ο επικήδειος λόγος, που εκφώνησε η Φιλόλογος, κα Ελένη Μούρτη, η οποία στα γυμνασιακά της χρόνια έζησε δίπλα στην Μαρία Κρήτα, στο Δροσίνειο Οικοτροφείο Θηλέων.
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΜΑΡΙΑ ΚΡΗΤΑ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΙΟ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΗΣ
ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΟΥΡΙΑΣ ΑΙΤΩΛΙΚΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΑ 21 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2024
Ημέρα Κυριακή ήρθε το μήνυμα του οριστικού επίγειου αποχωρισμού μας αγαπημένη μας, Μαρία Κρήτα, δεσποινίς Μαρία, όπως από την παιδική ηλικία μέχρι σήμερα συνηθίσαμε να σε προσφωνούμε με μεγάλη αγάπη. Έφθασε λοιπόν κι αυτή η ώρα!
Ένα βράδυ, μετά το φαγητό, εκείνη την ώρα λέγονταν οι ιστορίες, τα αστεία, τα τραγούδια, οι ψαλμοί ή τα αγιογραφικά, μας είπες: Όταν εγώ θα έχω γεράσει, θα είστε κι εσείς αρκετά μεγάλες.
Μεγαλώσαμε πολύ, δεσποινίς Μαρία, αλλά σήμερα το μυαλό μας πεισματικά έχει σταματήσει στα εφηβικά μας χρόνια, που τα συντρόφευε η παρουσία σου. Τα αυτιά μας κατακλύζουν ήχοι πολλοί. Τραγούδια, πολλά τραγούδια! Ψαλμοί, πολλοί ψαλμοί!. Τα παιδιά γυρνούν από το σχολείο και τραγουδούν. Το απόγευμα ο κήπος γεμίζει από φωνές παιδικές. Το βράδυ μετά το δείπνο οι ήχοι των ψαλμών, παλιών και νέων. «Απόψε θα ‘ρθω, Κύριε, απόψε αργά το βράδυ…», «Σε υμνούμεν, σε ευλογούμεν…». Γεμίζει το προσευχητάριο αγγελικές φωνές.
Κι ο νους σε ψάχνει και χωρίς κόπο σε ανακαλεί. Φοράς την ποδιά μετά την πρωινή προσευχή και τη βγάζεις το βράδυ λίγο πριν τη βραδινή προσευχή. Όλη μέρα κινείσαι αλλάζοντας ασχολίες. Το πρωί στην κουζίνα με την φροντίδα του φαγητού, πότε να φτιάχνεις πίτες, ατελείωτες πίτες, πότε γλυκά, πότε να ζυμώνεις πρόσφορα – βλέπεις προερχόσουν από πολυμελή οικογένεια κι ήσουν δοκιμασμένη σε πολλές και γρήγορες εργασίες – ύστερα οι προμήθειες, στο τρέξιμο να προφτάσεις να απαντήσεις στις κλήσεις του τηλεφώνου, η υποδοχή των επισκεπτών, η υποδοχή των παιδιών, το μεσημεριανό.
Και το μεσημέρι που θα πας να ξαπλώσεις κάποιο κοριτσάκι που δυσκολεύεται θα βοηθήσεις. Αλλά και το βράδυ, που τα παιδιά διαβάζουν στο αναγνωστήριο, εσύ παρά τον κόπο σου φοράς τα γυαλιά σου και διαβάζεις στο κρεβάτι σου ακουμπώντας την πλάτη σου στη ράχη του κρεβατιού. Έτσι εξηγείται η σοφία σου, οι ιστορίες και τα παραδείγματα με τα οποία ντύνεις τα σοφά σου λόγια.
Αγαπούσες και θαύμαζες τις Μυροφόρες και κατ’ εξοχήν την Μαρία την Μαγδαληνή για την ιδιαίτερη αγάπη και αφοσίωση που είχε στον Χριστό. Αγαπούσες τον Ιωάννη τον Ευαγγελιστή και ηγαπημένο μαθητή του Χριστού για την παρθενικότητά του και την αφιέρωσή του στον Χριστό. Το έλεγες και έλαμπε το πρόσωπό σου από την ίδια με εκείνους αγάπη προς τον Ιησού Χριστό. Αυτοί ήταν τα πρότυπά σου.
Ταυτόχρονα ανταποκρινόσουν θαυμάσια και στο ρόλο μητέρας. Έτσι κι αλλιώς μητέρα δεν είναι κατ’ ανάγκη αυτή που γεννάει παιδιά, αλλά κι αυτή που φροντίζει, καθοδηγεί, ενθαρρύνει και στηρίζει παιδιά, ώστε να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της ζωής. Κι εσύ ήσουν παρούσα σε παιδιά που αρρώσταιναν, που είχαν ανάγκη ειδικής φροντίδας για να αναπτυχθούν ή χρειάζονταν συνθήκες για να συνεχίσουν την εκπαίδευσή τους. Έγινες μητέρα για παιδιά που στερήθηκαν τη φυσική τους μητέρα, μέχρι το γάμο τους. Αλλά και στα παιδιά που είχαν τη φυσική τους μητέρα, με θαυμαστή διάκριση συμπλήρωνες ή διόρθωνες την αγωγή που εκείνη είχε παράσχει χωρίς να την παραμερίσεις· κι εκείνη, η φυσική μητέρα, έτρεφε σεβασμό στις αρχές και τα εκκλησιαστικά ιδεώδη που προσπαθούσες να τους μεταδώσεις.
Κάποτε κουραζόσουν, γονάτιζες και μετά πάλι από την αρχή. Έτοιμη να μοιράσεις τον εαυτό σου αφειδώλευτα όχι μόνο στις κόρες σου, αλλά και όπου ένιωθες ότι θα έδινες χαρά σε παιδιά ή ενήλικες. Δηλαδή, όλη σου η ζωή ήταν θυσιαστική. Και η θυσία σου δεν ήταν δεσμευτική γι’ αυτόν που την δεχόταν. Γινόταν «εν ελευθερία» μόνο για να αποδυναμώσει τη σκληράδα της ζωής και να πάρει νόημα η πάλη του εδώ και του τώρα. Έτσι κέρδιζες τις ψυχές. Αυτό ήταν το μυστικό της αγάπης που απλόχερα σκόρπιζες και μπόρεσες να βοηθήσεις κάποιες ψυχές στην εδραίωση της πίστης τους.
Μας άφησες, λοιπόν, το υπόδειγμα και την παρακαταθήκη της αγάπης και της θυσίας. Και αυτή την αγάπη μάς την έδινες πλούσια ακόμη και τα τελευταία χρόνια με την ασθένειά σου, πάνω στο κρεβάτι του πόνου, μέσα από το χαμόγελό σου, τα γλυκόλογά σου και τις θωπείες με το εξασθενημένο σου χέρι.
Και για δες! Ο Κύριος σου το ανταπέδωσε. Οικονόμησε ώστε στο τελευταίο διάστημα της ζωής σου να βρίσκεσαι σε περιβάλλον αγάπης και να σε διακονούν άνθρωποι θυσίας, άνθρωποι αφοσιωμένοι στο Θεό που υπηρετούν με σεβασμό τον ανθρώπινο πόνο, ώστε να διασφαλίζεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Έτσι έφυγες εν ειρήνη!
Και πάλι, έφυγες εν ειρήνη, ήσυχη, γιατί ήξερες όπως πληροφορούσουν, ότι οι κόρες σου, ως μητέρες, ως επιστήμονες και εργαζόμενες αποτελούν υγιή κύτταρα μέσα στην κοινωνία μας με αδιαπραγμάτευτες τις χριστιανικές αρχές και αξίες και με τη διάθεση να παραμείνουν έως το τέλος.
Θα σε ευγνωμονούμε σε όλη μας τη ζωή για τη θυσιαστική σου αγάπη, τη σπορά του θείου λόγου στις παιδικές καρδιές μας, τις αλησμόνητες όμορφες στιγμές που μας χάρισες. Θα σε ευγνωμονούμε με γλυκές αναμνήσεις, όπως θα ευγνωμονούμε και την πνευματική σου αδελφή, συνοδοιπόρο στη ζωή σου και συγχωριανή σου, αείμνηστη Ελένη Καππέ. Πρωτίστως δε, τον πνευματικό μας πατέρα Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας κυρό Θεόκλητο, ιδρυτή, στυλοβάτη και ψυχή του Δροσινείου Σπιτιού της Αγάπης, όπως ο ίδιος το ονόμασε.
ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ! ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!
Εκ του Γραφείου Τύπου και Επικοινωνίας
της Ιεράς Μητροπόλεως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο