«Πάμε κι εμείς στην αυλή του φθινοπώρου, πίσω απ’ τα πετρωμένα στάχυα του καλοκαιριού,
πάμε κι εμείς στα παιδιά που κοιμήθηκαν, κάτω απ’ τα ματωμένα νύχια του περιστεριού,
πάμε να δεις στην αυλή που μεγάλωσαν, δυο παιδιά ερωτευμένα, δυο παιδιά του χαμού…»
Ιάκωβος Καμπανέλης
Γράφει ο Γιώργος Παληγεώργος*
Το να αναπαράγει κανείς το χρονικό της εξέγερσης των φοιτητών και των άλλων νέων συντρόφων τους, το Νοέμβρη του ’73, στο Πολυτεχνείο, έχει τη δική του αξία και συμβολή στην ιστορική μνήμη. Κάποιος θα τονίσει κάτι ιδιαίτερο, κάποιος θα φωτίσει περισσότερο κάποια πτυχή, που οι πολλοί θεωρούν λεπτομέρεια κ.λ.π. Όμως, γενικά, ως καταγραφή, το θέμα έχει εξαντληθεί. Σήμερα, στην εποχή πολλαπλής τεχνολογικά ενημέρωσης και των ηλεκτρονικών βιβλιοθηκών, εύκολα βρίσκεις το σχετικό χρονικό, αλλά και αποθησαυρίζεις σχετικές λεπτομέρειες και μνήμες αγωνιστών της εξέγερσης, στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα, στα Γιάννενα.
Η Κραυγή του ποιητή, «Ορέστη απ’ το Βόλο, Μαρία απ’ τη Σπάρτη γυρεύω το γιο μου, Μαρία απ’ τη Σπάρτη, Ορέστη απ’ το Βόλο την κόρη μου θέλω», που ζωντάνεψαν ο Νίκος Δημητράτος και η Τζένη Καρέζη, μοιάζει να έρχεται απ’ τους αιώνες του κόσμου που έχει διαβεί και να πηγαίνει στους αιώνες του κόσμου που μέλλει!
Βέβαια ο ποιητής, ο Ιάκωβος Καμπανέλης πήρε την αφορμή, απ’ τους νεκρούς νέους της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το ’73, μα τα Πολυτεχνεία είναι διαχρονικά, όπως οι αγωνίες, οι λαχτάρες, τα όνειρα, οι αγώνες και οι θυσίες των νέων και των λαών! Έτσι λοιπόν η αναφορά στο Πολυτεχνείο δε μπορεί να είναι μια πολιτικάντικη παράτα, ούτε ένα διεκπεραιωτικό-δημοσιογραφικό θέμα της συγκεκριμένης ημερομηνίας, ως απλή ιστορική αναφορά, ούτε καν ένα πολιτικό μνημόσυνο!............
LiFO
