-Καλώς το παιδί. Ξανάρθες πάλι; Τι θέλεις να σ΄πώ;
Μο΄φερες κουλουράκια;
-Θειά Δημήτρω, βλέπω νέα τηλεόραση, πως και έτσι;
Την προηγούμενη φορά δεν είχες να πληρώσεις τον φόρο του τάφου, τι έγινε;
-Καλά τα βλέπεις αυτά κυρ΄δημοσιουγράφε. Τα άλλα τα
χάλια της Βόνιτσας δεν τα βλέπεις; Αλλά άκουρμάσ’ τώρα πως πέτυχα τη τελεόραση:
Όπως ξέρεις κάθε Κυριακή πρωί, το στήνω στο
πλακόστρωτο για να να δώ το μπαλέτο «ο
δρόμος των κύκνων».
-Για κάποια στιγμή ξεκαμπάνε από το στενό του
σχωρεμένου του Γαρούφη μια ομάδα Βονιτσιάνοι και από άλλα χωριά. Πιάνουν θέση
και κάνουν τσ’ αδιάφορς. Όμως βλέπω ένα να μαζώνει κάτι λεφτά από όλους και
μετά από λίγο να τα δίνει μόνο σε ένα. Τοκανε, το ξανάκανε , το ξαναξανάκανε.
Εκανα την ζαλισμένη και κόντεξα την απόσταση.
Λάμπαξα κυρ΄δημοσιογράφε. Παράνουμο στοίχημα στην
Βόνιτσα, Ουί!!!!
-Ακ να δείς όμως τι στοιχματίζανε. Τήραγαν κάθε
χορεύτρια που κατέβαινε στη πίστα-δρόμο του Δήμου. Βλέπανε τα προσόντα (υψος
τακουνιού- φούστα ή πανταλόν – ηλικία κλπ) και στοιχηματίζανε:
-1: θα πέσει δεν θα πέσει (απόδοση 10:1)
-2: θα περπατήσει στις μύτες ή θα πάει στην άκρη
που έχει γραμμή από μάρμαρο (απόδοση 1:1)
-3: Αν θα πάει για περπάτημα πάνω στο μάρμαρο και
περάσει από τα βακούφικα, θα στροχιαστεί πάνω στο ασβέστωμα (απόδοση 1: 3)...........