Ένα ποίημα

Λουομενοι περυσι το Καλοκαιρι-χ.ν.κουβελης

η πατουσα του καλοκαιριου που εφυγε στην ξεραμενη αμμουδια
το φθινοπωρο ετοιμο αιωριζει τη βαρυτητα των φυλλων
φαγαμε το πολυ φως και λιγοστευει
φωνες αεναα εγκλωβισμενες στο διχτυ του αερα
μας ποναει
η περασμενη ευτυχια μας
η οραση αιχμαλωτισμενη στην ηρεμια στη τοση ησυχια που χαθηκε
διαλυθηκες και πως να συντεθεις παλι απ'οσα αποτελεισαι
τι χαθηκε και δεν ξαναβρησκετε
αλλαζει ο κοσμος και ποτε δεν ξαναγινεται ιδιος
η νοσταλγια του περασμενου χρονου
η θαλασσα στοιβαξε στην ακρογυαλια τον χρονο μας κυμα κυμα
γιατι απομακρυνθηκαν τα νερα γιατι δεν ακουμε τους γλαρους ψηλα
και χαμηλα γιατι αναχωρησαν γι'αλλου οι παραθεριστες ............
κι ερημωσαμε
αυτο που γραψαμε στην αμμο σβηστηκε εφημερη γραφη εφημερη ζωη
λεξεις πετρωματα στην επομενη αρχαιολογια
η λυπη σαν τη σκουρια το σιδερο τρωει τα σωθικα
πως θα βγουμε απ'την ερημια πως θα γλυτωσουμε απ'την απεραντοσυνη
της σιωπης
εμεις που τοσο θορυβο καναμε με τη χαρα μας
το φθινοπωρο ετοιμο αιωριζει τη βαρυτητα των φυλλων
η πατουσα του καλοκαιριου που εφυγε στην ξεραμενη αμμουδια
νικη η' ηττα;ποιος ξερει;
αυτη η απεραντη πικρη μοναξια μας
.
*Το ποίημα δημοσιεύτηκε στη προσωπική σελίδα του δημιουργού στο facebook