ΠΟΙΗΣΗ: «Μόχθος και Νοσταλγία» του Χρήστου Ζώγα

«ΜΟΧΘΟΣ ΚΑΙ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ»

του Χρήστου Ζώγα  

Στα μέσα του Καλοκαιριού

σκυφτοί δουλεύαμε στο κάμα,

στο σκάλισμα,στο μάζωμα του βαμβακιού,

στου Λεσινιού τον αποξηραμένο βάλτο,

με τον ιδρό βροχή, στο μέτωπο συνάμα,

στο Βαλτί,  στον Τρίκαρδο και στον Πνευματικάτο...

Στις κάτασπρες τις βαμβακιές,

στο καστανόμαυρο και πυρωμένο χώμα,

σακί στη μέση τους δεμένο, έσερναν   νιοι και νιες,

συλλέγοντας τ’ ανάλαφρο βαμβάκι,

όταν στις ακρογιαλιές για του κορμιού το χρώμα,

μοναδική τους έγνοια, είχαν κάποιοι άλλοι.

Χρειάζονταν συμπίεση πολλή,

τούτο καλά για να γεμίσει

και με ποσότητ’ αρκετή,

στην πλάστιγγα να’ χει βάρος,

βλέποντας τ’ απόβραδο στο ζύγι,

ο μόχθος μας τί κοστίζει, ο μεγάλος.

Πηγεμού κι επιστροφής,

ένα φορτηγό το μέσο,

όρθιοι και καταγής

για τον προορισμό μας,

πρωί-πρωί με τον αέρα μας το φρέσκο,

με πίστη πάντοτε στο βοηθό μας.

Χρόνια δίσεκτα σκληρά,

αλλά και ευτυχίας,

παρά τα όποι’ αρνητικά,

που είχατε στοιχεία,

πλημμύριζ’ από γέλιο η κάθε γειτονιά,

χρόνια μας ανέμελα! Χρόνια νοσταλγίας.

Χρήστος Ζώγας