Κάθε γυναίκα που εγκολπώνεται τον Χριστό μπορεί να μεγαλουργήσει και να διακριθεί σε αρετή και σε αγιότητα

 

Του Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνού

«Αικατερίνα, και σοφή και παρθένος.

Εκ δε ξίφους, και Μάρτυς. Ω καλά τρία!»

Η Αγία μεγαλομάρτυς Αικατερίνα, καταγόταν από την Αλεξάνδρεια και ήταν κόρη ενός αριστοκράτη από βασιλικό γένος, ονόματι Κώνστα.....

Η Αγία ήταν πάρα πολύ ωραία στην όψη, ασύγκριτη ως προς το κάλλος και την ομορφιά. Διακρινόταν επίσης,  για την ξεχωριστή ευφυΐα της και την μεγάλη φιλομάθειά της. Έτσι, σε ηλικία μόλις δεκαοχτώ ετών, είχε άρτια μόρφωση και ήταν κάτοχος όλης της ελληνικής και λατινικής φιλολογίας και φιλοσοφίας. Είχε μελετήσει τα έργα των ποιητών Ομήρου και Βιργιλίου, των ιατρών Ασκληπιού, Ιπποκράτους και Γαληνού, των μεγάλων φιλοσόφων Πλάτωνος και Αριστοτέλους. Ακόμη, είχε μελετήσει όλα τα έργα Ελλήνων και Ρωμαίων ρητόρων, όπως του Δημοσθένους, του Ισοκράτους, του Κικέρωνα και γνώριζε αρκετές ξένες γλώσσες.

Η Αγία Αικατερίνα όμως, υπήρξε σοφή και με την έννοια, ότι πέραν της ανθρώπινης σοφίας, φωτίστηκε πρωτίστως από τον Θεό και έλαβε Εκείνου την σοφία. Ο φωτισμός αυτός μάλιστα, κατά τον υμνογράφο της Αγίας, τον Άγιο Θεοφάνη, δόθηκε με την μεσολάβηση του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Δια στόματος εκείνου έλαβε την όντως σοφία, την εξ ουρανού. «Την σοφίαν την όντως εξ Ουρανού, δια στόματος, μάρτυς, του Μιχαήλ, λαβούσα, πανεύφημε» (Κάθισμα του Όρθρου).

Η «πάνσοφος», λοιπόν, Αικατερίνα  είχε προκαλέσει την έκπληξη και τον θαυμασμό όχι μόνο σ’ εκείνους που την έβλεπαν και την γνώριζαν, αλλά και σ’ εκείνους που άκουγαν για την φήμη της, την σοφία και την παιδεία της.

Διακρινόταν, επίσης, για την πίστη της στον Χριστό, στον Οποίο είχε αφιερώσει εξ ολοκλήρου τον εαυτό της. Επειδή διακήρυττε με παρρησία, ότι ο Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Θεός, συνελήφθη από τον αυτοκράτορα Μαξιμίνο, υποβλήθηκε σε πολλά και φρικτά μαρτύρια και δι’ αποκεφαλισμοῦ, παρέδωσε την Αγία της ψυχή στα χέρια του αγαπημένου της Νυμφίου Χριστου, ως γνήσια «πανεύφημος νύμφη».

Ο Απόστολος Παύλος μας λέει σήμερα, ότι «ουκ ένι άρσεν και θήλυ· πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού» (Γαλ. 3, 28), δηλαδή, δεν υπάρχει πλέον άνιση διάκριση μεταξύ ανδρών και γυναικών. Ο προχριστιανικός κόσμος θεωρούσε την γυναίκα κατώτερη από τον άνδρα. Δεν της επέτρεπαν να συμμετέχει στη δημόσια ζωή, και την αντιμετώπιζαν ως δούλη και  ιδιοκτησία του άνδρα, ο  οποίος της φερόταν ως απόλυτος κυρίαρχος. Αυτήν την περιφρόνηση της γυναικός που παρατηρούμε στα χρόνια προ Χριστού, την βλέπουμε δυστυχώς μέχρι σήμερα μεταξύ των ανθρώπων και των λαών που ζουν χωρίς Χριστό.

Αλλά και σε εμάς, τις χριστιανικές χώρες, όταν οι άνθρωποι ζουν μακριά από τον Θεό και χωρίς ηθικούς φραγμούς, η γυναίκα γίνεται αντικείμενο εκμεταλλεύσεως και ουσιαστικά χάνει την αξιοπρέπειά της. Απόδειξη είναι τα συχνά φαινόμενα βίας, που ταλανίζουν την εποχή μας.

Πόσο όμως, τιμητική είναι η θέση της γυναικός μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, φανερώνεται από το γεγονός, ότι στην κορυφή της αγιότητος βρίσκεται μία γυναίκα: Η Πάναγνη Παρθένος Μαρία, η Υπεραγία Θεοτόκος! Αλλά κάθε γυναίκα και κάθε άνθρωπος, που εγκολπώνεται τον Χριστό, μπορεί να μεγαλουργήσει και να διακριθεί σε αρετή, σε ανδρεία, σε αγάπη, σε αυτοθυσία, στην αγιότητα!

Αυτό φάνηκε καθαρά και στην ζωή της πανευφήμου Νύμφης του Χριστού, της Αγίας Αικατερίνης. Η Αγία Αικατερίνα ήταν μια νεαρή κόρη, που διέθετε ομορφιά, σοφία, πλούτη και δόξα. Κάπου αλλού όμως κρυβόταν το μεγαλείο της: στην ολόθερμη αγάπη της προς τον Χριστό, στον Οποίο αφιέρωσε όλα τα χαρίσματά της. Από την στιγμή που γνώρισε τον Κύριο και δέχθηκε στην ψυχή της το κάλεσμά Του, Τον ακολούθησε με πιστότητα και αφοσίωση.

Ήταν μεγαλείο αρετής και αγιότητος. Μακάρι και εμείς να ανακαλύψουμε αυτό το μεγαλείο, να το ποθήσουμε και να το κατακτήσουμε.