Η βροχή πέρασε, μα άφησε πίσω της τον ουρανό σκεπασμένο με γκρίζα σύννεφα.
Περπατώ στα στενά δρομάκια της Βόνιτσας, εκεί όπου οι μυρωδιές από τα λουλούδια των αυλών μπλέκονται με τη δροσιά του φθινοπώρου....
Τα φώτα ανάβουν δειλά, αλλάζουν το χρώμα της πόλης και την ντύνουν με μια ήρεμη μελαγχολία.
Οι δρόμοι σιωπηλοί, οι άνθρωποι κλεισμένοι στα σπίτια τους — μα η γαλήνη αυτή έχει μια δική της ομορφιά.
Πάνω από όλα, το κάστρο στέκει αγέρωχο, μάρτυρας εποχών και αναμνήσεων, ψιθυρίζοντας ιστορίες από μάχες και φωνές περασμένες.
Κι εκεί, ένα κορίτσι κατεβαίνει τα σκαλιά προς την πλατεία…
Τα βήματά του αντηχούν απαλά — σημάδι πως η ζωή συνεχίζει, λίγο πριν τη νύχτα.
https://youtu.be/wpftgoC0Tl0?si=Pshub2uQsxTNmeq8
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο