Τα παιδικά χρόνια του Δημήτρη στο Νεοχώρι ήταν σημαδεμένα από τη φτώχεια. Τα ρούχα λιγοστά και μπαλωμένα, τα παπούτσια από δέρμα γουρουνιού και αργότερα από λάστιχο. Από μικρός βοηθούσε τον πατέρα του με τα γίδια και με κόπο τελείωσε το σχολείο. Η φτώχεια και η αβεβαιότητα για το μέλλον τον οδήγησαν, σε ηλικία μόλις 14 ετών, να ξενιτευτεί μαζί με τον πατέρα του στην Αμερική.
Ο Δημήτρης θυμάται τις πρώτες μέρες, ολόκληρη η οικογένεια στριμωγμένη σε ένα μικρό διαμέρισμα, χωρίς καν πιάτα για να φάνε. Με τη βοήθεια φίλων, βρήκε δουλειά σε ελληνικά εστιατόρια, όπου εργάστηκε σκληρά για 20 χρόνια. Σιγά σιγά, κατάφερε να αποκτήσει το δικό του μαγαζί και να χτίσει μια νέα ζωή.
Σε μια επίσκεψή του στην Ελλάδα, γνώρισε τη γυναίκα του και δημιούργησε οικογένεια. Η αγάπη του για την πατρίδα, όμως, παρέμενε δυνατή. Τέσσερις φορές επέστρεψε στην Ελλάδα, προσπαθώντας να ριζώσει και να δραστηριοποιηθεί οικονομικά, αλλά η προσαρμογή στην ελληνική πραγματικότητα αποδείχθηκε δύσκολη.
"Μόνο ένας ξενιτεμένος ξέρει τον πόνο για την πατρίδα", μας λέει με παράπονο.
Παρόλο που η ζωή του πλέον είναι στην Αμερική, με τα παιδιά και τα εγγόνια του, ο Δημήτρης επισκέπτεται όσο πιο συχνά μπορεί το αγαπημένο του Νεοχώρι. Η Ελλάδα, η πατρίδα, το χωριό του, παραμένουν χαραγμένα στην καρδιά του.
Μέσα στις αποσκευές της ζωής του, κουβαλάει και την αγάπη του για τα ελληνικά τραγούδια, που τον συντρόφευσαν στην ξενιτιά και τον βοήθησαν να κρατήσει ζωντανή την επαφή με τις ρίζες του.
Η ιστορία του Δημήτρη είναι μια ιστορία ξενιτιάς, νοσταλγίας, αγάπης για την πατρίδα, αλλά και μια ιστορία περιπέτειας δύναμης και επιμονής. Ο Δημήτρης, ο ξενιτεμένος από το Νεοχώρι, εύχεται να τον θυμούνται σαν έναν καλό άνθρωπο που αγάπησε την πατρίδα του. Και εμείς, κρατάμε την ιστορία του σαν μια υπενθύμιση της δύναμης του ανθρώπινου πνεύματος και της αξίας των ριζών μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο