«Πολυαγαπημένε μας Ηλία,
Από σήμερα η Τέχνη και ο Πολιτισμός μας, η Ελλάδα, είναι φτωχότερη.
Τα λόγια που θα πω, αν και λέγονται στη στιγμή του τελευταίου αποχαιρετισμού, δοξάζουν τη ζωή. Μια ζωή γεμάτη, μια ζωή ουσίας, μια ζωή δοσμένη στην τέχνη και στους ανθρώπους. Και ταυτόχρονα, τα λόγια που θα πω, αν και μιλούν για τη ζωή του Ηλία Λογοθέτη, μοιραία αφηγούνται και ένα προσωπικό βίωμα.
Το όνομά του το άκουσα πρώτη φορά από τη μάνα μου και θυμάμαι με συγκίνηση στα παιδικά μου χρόνια να ακούμε στο σπίτι μου στο ραδιόφωνο, στο «Θέατρο της Δευτέρας», θεατρικά έργα, στα οποία έπαιζε ο Ηλίας Λογοθέτης. Και τη μάνα μου να αναφέρεται με υπερηφάνεια στον Ηλία. Τον θεωρούσε δικό μας, έναν από εμάς. Άλλωστε κατάγονταν από το ίδιο χωριό.
Ο Ηλίας διέγραψε μια λαμπρή πορεία στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση.Έχοντας σπουδάσει πλάι στον Κάρολο Κουν, ανέπτυξε μία τεράστια γκάμα – όσοι γνωρίζουν λένε ότι μπορούσε να παίξει τα πάντα. Ερμήνευσε μοναδικά ρόλους στην κωμωδία, στο αρχαίο δράμα, στο μιούζικαλ, στην επιθεώρηση αλλά και σε πρωτοποριακά θεατρικά έργα. Η ερμηνεία του στη «Νεκρή Ζώνη» κέρδισε τον έπαινο του ίδιου του δημιουργού, του μεγάλου θεατρικού συγγραφέα Χάρολντ Πίντερ.
Θα μπορούσε να είχε γίνει ένας σπουδαίος ερμηνευτής της όπερας, έχοντας υπέροχη φωνή. Άλλωστε, πριν φύγει για τη μεγάλη του καριέρα στην Αθήνα, συμμετείχε στον Ορφέα, τον ιστορικό μουσικοφιλολογικό όμιλο της Λευκάδας.
Το ταλέντο του ξεχείλιζε ό,τι και αν έκανε – κι όταν λέω «ό,τι κι αν έκανε» εννοώ ακόμα κι όταν καθόταν στο τραπέζι κι άρχιζε να λέει ιστορίες. Γιατί κάπως έτσι είχα την τύχη να γνωρίσω κι εγώ από κοντά τον Ηλία.
Έναν άνθρωπο άφθαρτο από την επιτυχία, σεμνό μέσα στο μεγαλείο του, με βαθιά μόρφωση, με βάθος και ουσία. Έναν άνθρωπο εξωστρεφή, με γνήσιο ενδιαφέρον για τους γύρω του. Έναν άνθρωπο που είχε επιλέξει να κερδίζει τις καρδιές του κοινού του και να ζει σε αυτές. Ψυχαγωγούσε, με την αυθεντική έννοια της αγωγής της ψυχής. Ήθελε να ξεσηκώνει το πνεύμα. Ήθελε και να δίνει χαρά – όχι απαραίτητα την χαρά του γέλιου, αλλά και τη χαρά που αντλεί κανείς από τα δύσκολα αλλά ουσιαστικά πράγματα της ζωής. Ίσως σε αυτό να οφείλεται ότι, κοντά στα άλλα του επιτεύγματα, οι μαθητές του τον θυμούνται ως έναν υπέροχο δάσκαλο.
Στην κοινή μας πατρίδα, την πολυαγαπημένη του Λευκάδα, που την κουβαλούσε πάντα μέσα του, συναντιόμασταν συχνά τα τελευταία χρόνια είτε σε κάποια εκδήλωση είτε μετά, σε κάποια παρέα – και εκεί άρχιζε η αληθινή μαγεία. Ο Φρούφαλος, όπως ήταν το παρατσούκλι του, ως γνήσιος Μπουρανέλος, με βαθειά αγάπη για τη Λευκάδα, είχε τους δικούς του κώδικες να επικοινωνεί μαζί μας και εμείς μαζί του.
Θα θυμάμαι για πάντα τις ιστορίες που μας έλεγε, συχνά στην λευκαδίτικη ντοπιολαλιά, για την παλιά Λευκάδα και για τους ανθρώπους της, που μας συγκινούσαν γιατί μας άγγιζαν – αλλά μας έκαναν και να κλαίμε από τα γέλια. Θα θυμάμαι για πάντα το χρώμα της φωνής του όταν απήγγηλε ποιήματα.
Θα θυμάμαι για πάντα το πρόσωπό του, την εκφραστικότητά του, που την έβγαζε με όλο του το σώμα και με όλη του την ψυχή.Θα θυμάμαι για πάντα το πηγαίο ταλέντο του, που σου έδινε την εντύπωση ότι χρειαζόταν να το συγκρατήσει, όχι να το ξετυλίξει – τόσο αυθόρμητος έδειχνε κι όμως σε ό,τι έκανε υπήρχε βάσανος, και τέχνη και σκέψη και αναστοχασμός.
Αυτόν τον άνθρωπο χάσαμε, αυτόν τον άνθρωπο έχασε η Λευκάδα, έναν μοναδικό, υπέροχο και αυθεντικό Μπουρανέλο.
Σήμερα, Αγαπημένε Ηλία, η Λευκάδα, ο τόπος που γεννήθηκες και αγάπησες, σε αποχαιρετά με απέραντη θλίψη. Το χρώμα σου και το φως σου θα μας λείψουν. Να είσαι σίγουρος ότι οι αναμνήσεις που μας άφησες δεν θα στερέψουν ποτέ. Και για εμάς, όσοι είχαμε τη χαρά και την τιμή να σε γνωρίσουμε από κοντά και να σε λέμε φίλο, θα ζεις πάντα στις καρδιές μας.
Είμαστε όλοι σήμερα εδώ να σε αποχαιρετίσουμε – οι φίλοι σου, οι συμπατριώτες σου, καλλιτέχνες, πολιτικοί, εκατοντάδες επώνυμοι και ανώνυμοι φίλοι σου. Είναι εδώ και η μπάντα της Φιλαρμονικής Εταιρείας Λευκάδας, του αρχαιότερου σωματείου του νησιού μας, για να σε συνοδεύσει στην τελευταία σου κατοικία.
Η Λευκάδα σε αποχαιρετά με τους στίχους που μας έλεγες συχνά:
Λευκάδα των καλοκαιριών
Λευκάδα τ’ Άη Γιάννη
Ν’ανέβω στο μουράγιο σου
Να βλέπω το ιβάρι.
Θερμά συλλυπητήρια στην λατρεμένη σου Μαρία και στον γιο σου Αλέξανδρο, στους οικείους σου και σε όλους όσοι σε αγάπησαν και θα σε αγαπούν για πάντα.
Καλό ταξίδι, φίλε Ηλία.»
Από σήμερα η Τέχνη και ο Πολιτισμός μας, η Ελλάδα, είναι φτωχότερη.
Τα λόγια που θα πω, αν και λέγονται στη στιγμή του τελευταίου αποχαιρετισμού, δοξάζουν τη ζωή. Μια ζωή γεμάτη, μια ζωή ουσίας, μια ζωή δοσμένη στην τέχνη και στους ανθρώπους. Και ταυτόχρονα, τα λόγια που θα πω, αν και μιλούν για τη ζωή του Ηλία Λογοθέτη, μοιραία αφηγούνται και ένα προσωπικό βίωμα.
Το όνομά του το άκουσα πρώτη φορά από τη μάνα μου και θυμάμαι με συγκίνηση στα παιδικά μου χρόνια να ακούμε στο σπίτι μου στο ραδιόφωνο, στο «Θέατρο της Δευτέρας», θεατρικά έργα, στα οποία έπαιζε ο Ηλίας Λογοθέτης. Και τη μάνα μου να αναφέρεται με υπερηφάνεια στον Ηλία. Τον θεωρούσε δικό μας, έναν από εμάς. Άλλωστε κατάγονταν από το ίδιο χωριό.
Ο Ηλίας διέγραψε μια λαμπρή πορεία στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση.Έχοντας σπουδάσει πλάι στον Κάρολο Κουν, ανέπτυξε μία τεράστια γκάμα – όσοι γνωρίζουν λένε ότι μπορούσε να παίξει τα πάντα. Ερμήνευσε μοναδικά ρόλους στην κωμωδία, στο αρχαίο δράμα, στο μιούζικαλ, στην επιθεώρηση αλλά και σε πρωτοποριακά θεατρικά έργα. Η ερμηνεία του στη «Νεκρή Ζώνη» κέρδισε τον έπαινο του ίδιου του δημιουργού, του μεγάλου θεατρικού συγγραφέα Χάρολντ Πίντερ.
Θα μπορούσε να είχε γίνει ένας σπουδαίος ερμηνευτής της όπερας, έχοντας υπέροχη φωνή. Άλλωστε, πριν φύγει για τη μεγάλη του καριέρα στην Αθήνα, συμμετείχε στον Ορφέα, τον ιστορικό μουσικοφιλολογικό όμιλο της Λευκάδας.
Το ταλέντο του ξεχείλιζε ό,τι και αν έκανε – κι όταν λέω «ό,τι κι αν έκανε» εννοώ ακόμα κι όταν καθόταν στο τραπέζι κι άρχιζε να λέει ιστορίες. Γιατί κάπως έτσι είχα την τύχη να γνωρίσω κι εγώ από κοντά τον Ηλία.
Έναν άνθρωπο άφθαρτο από την επιτυχία, σεμνό μέσα στο μεγαλείο του, με βαθιά μόρφωση, με βάθος και ουσία. Έναν άνθρωπο εξωστρεφή, με γνήσιο ενδιαφέρον για τους γύρω του. Έναν άνθρωπο που είχε επιλέξει να κερδίζει τις καρδιές του κοινού του και να ζει σε αυτές. Ψυχαγωγούσε, με την αυθεντική έννοια της αγωγής της ψυχής. Ήθελε να ξεσηκώνει το πνεύμα. Ήθελε και να δίνει χαρά – όχι απαραίτητα την χαρά του γέλιου, αλλά και τη χαρά που αντλεί κανείς από τα δύσκολα αλλά ουσιαστικά πράγματα της ζωής. Ίσως σε αυτό να οφείλεται ότι, κοντά στα άλλα του επιτεύγματα, οι μαθητές του τον θυμούνται ως έναν υπέροχο δάσκαλο.
Στην κοινή μας πατρίδα, την πολυαγαπημένη του Λευκάδα, που την κουβαλούσε πάντα μέσα του, συναντιόμασταν συχνά τα τελευταία χρόνια είτε σε κάποια εκδήλωση είτε μετά, σε κάποια παρέα – και εκεί άρχιζε η αληθινή μαγεία. Ο Φρούφαλος, όπως ήταν το παρατσούκλι του, ως γνήσιος Μπουρανέλος, με βαθειά αγάπη για τη Λευκάδα, είχε τους δικούς του κώδικες να επικοινωνεί μαζί μας και εμείς μαζί του.
Θα θυμάμαι για πάντα τις ιστορίες που μας έλεγε, συχνά στην λευκαδίτικη ντοπιολαλιά, για την παλιά Λευκάδα και για τους ανθρώπους της, που μας συγκινούσαν γιατί μας άγγιζαν – αλλά μας έκαναν και να κλαίμε από τα γέλια. Θα θυμάμαι για πάντα το χρώμα της φωνής του όταν απήγγηλε ποιήματα.
Θα θυμάμαι για πάντα το πρόσωπό του, την εκφραστικότητά του, που την έβγαζε με όλο του το σώμα και με όλη του την ψυχή.Θα θυμάμαι για πάντα το πηγαίο ταλέντο του, που σου έδινε την εντύπωση ότι χρειαζόταν να το συγκρατήσει, όχι να το ξετυλίξει – τόσο αυθόρμητος έδειχνε κι όμως σε ό,τι έκανε υπήρχε βάσανος, και τέχνη και σκέψη και αναστοχασμός.
Αυτόν τον άνθρωπο χάσαμε, αυτόν τον άνθρωπο έχασε η Λευκάδα, έναν μοναδικό, υπέροχο και αυθεντικό Μπουρανέλο.
Σήμερα, Αγαπημένε Ηλία, η Λευκάδα, ο τόπος που γεννήθηκες και αγάπησες, σε αποχαιρετά με απέραντη θλίψη. Το χρώμα σου και το φως σου θα μας λείψουν. Να είσαι σίγουρος ότι οι αναμνήσεις που μας άφησες δεν θα στερέψουν ποτέ. Και για εμάς, όσοι είχαμε τη χαρά και την τιμή να σε γνωρίσουμε από κοντά και να σε λέμε φίλο, θα ζεις πάντα στις καρδιές μας.
Είμαστε όλοι σήμερα εδώ να σε αποχαιρετίσουμε – οι φίλοι σου, οι συμπατριώτες σου, καλλιτέχνες, πολιτικοί, εκατοντάδες επώνυμοι και ανώνυμοι φίλοι σου. Είναι εδώ και η μπάντα της Φιλαρμονικής Εταιρείας Λευκάδας, του αρχαιότερου σωματείου του νησιού μας, για να σε συνοδεύσει στην τελευταία σου κατοικία.
Η Λευκάδα σε αποχαιρετά με τους στίχους που μας έλεγες συχνά:
Λευκάδα των καλοκαιριών
Λευκάδα τ’ Άη Γιάννη
Ν’ανέβω στο μουράγιο σου
Να βλέπω το ιβάρι.
Θερμά συλλυπητήρια στην λατρεμένη σου Μαρία και στον γιο σου Αλέξανδρο, στους οικείους σου και σε όλους όσοι σε αγάπησαν και θα σε αγαπούν για πάντα.
Καλό ταξίδι, φίλε Ηλία.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο