Τα μάτια της έσταζαν στενοχώρια, και με το καλημέρα μού θύμισε πως το χωριό της ήταν στη Θεσσαλία. Πρώην χωριό, γιατί το κατάπιε κι αυτό η εφιαλτική πλημμύρα που μεταμόρφωσε σε τεράστια λασπερή λίμνη τον πλούσιο κάμπο. «Όχι χρήματα, εμφιαλωμένο νερό χρειάζονται, στείλτε τους νερό, μια εξάδα τουλάχιστον ο καθένας. Τα κόμματα, οι παρατάξεις, οι σύλλογοι, τα σωματεία, οι δομές, τα σχολεία…», με πρόλαβε πριν τη ρωτήσω για το δράμα τους.
«Φαντάζεσαι την αγωνία μου, να μου λένε κάθε λίγο οι δικοί μου στο τηλέφωνο ‘Ανεβαίνει η στάθμη’ ‘Θα πλημμυρίσουμε’ ‘Πλημμυρίσαμε’ ‘Το νερό έφτασε τα εβδομήντα εκατοστά’ ‘Το νοικοκυριό μας αχρηστεύτηκε’ ‘Τα μελίσσια μας χάθηκαν’ ‘Ευτυχώς γλυτώσαμε το σπίτι’». .....
Πήγα να πω κάτι παρηγορητικό, μα τέτοιες στιγμές οι λέξεις σαρώνονται απ’ τους παλμούς της καρδιάς. «Θα τα ξαναφτιάξουμε. Θα βοηθήσουμε όλοι και θα τα ξαναφτιάξουμε» μονολόγησε, και μια σπίθα φώτισε φευγαλέα τη συννεφιά στο βλέμμα της. «Αν και τίποτα δεν θα είναι όπως πρώτα. Οι αναμνήσεις μας παρασύρθηκαν σαν παλιές φωτογραφίες».
Μέσα σε λίγες ώρες, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον χιλιάδων ψυχών πνίγηκε στα λασπόνερα. Η φύση θυμάται, εκδικείται και τιμωρεί με τα ξαφνικά της ξεσπάσματα, αλλά την πληρώνουν σχεδόν πάντα οι αθώοι ή οι λιγότερο ένοχοι. Αφού τους απογοήτευσαν οι αρμόδιοι, παρακαλάνε τον θεό να μην ξανανοίξουν σύντομα οι ουρανοί. Δεν τους ακούει, είναι φαίνεται πολύ απασχολημένος. Φονικός σεισμός στο Μαρόκο, βιβλική πλημμύρα στη Λιβύη, μαινόμενες πυρκαγιές στην Αυστραλία, σαρωτικοί τυφώνες στην Αμερική… Ο ανείπωτος πόνος δεν τους αφήνει να δουν την πικρή αλήθεια ότι οι θεοί του κόσμου δίνουν και ξαναδίνουν στον άνθρωπο όσα μπορεί κι όσα δεν μπορεί ν’ αντέξει, ενώ το έλεός τους το δίνουν με το σταγονόμετρο. Κι ότι, αν ως συνήθως ρίξουν την ευθύνη στην ελεύθερη βούλησή του, τον αφήνουν αβοήθητο.
Μοναδική αδιάψευστη ελπίδα των θυμάτων της ολέθριας καταστροφής η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη μας, που δυναμώνουν το σθένος τους να σταθούν όρθιοι, να επουλώσουν τις πληγές τους, να μαζέψουν τα συντρίμμια τους, να χτίσουν και πάλι τη ζωή τους.
Μέσα σε λίγες ώρες, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον χιλιάδων ψυχών πνίγηκε στα λασπόνερα. Η φύση θυμάται, εκδικείται και τιμωρεί με τα ξαφνικά της ξεσπάσματα, αλλά την πληρώνουν σχεδόν πάντα οι αθώοι ή οι λιγότερο ένοχοι. Αφού τους απογοήτευσαν οι αρμόδιοι, παρακαλάνε τον θεό να μην ξανανοίξουν σύντομα οι ουρανοί. Δεν τους ακούει, είναι φαίνεται πολύ απασχολημένος. Φονικός σεισμός στο Μαρόκο, βιβλική πλημμύρα στη Λιβύη, μαινόμενες πυρκαγιές στην Αυστραλία, σαρωτικοί τυφώνες στην Αμερική… Ο ανείπωτος πόνος δεν τους αφήνει να δουν την πικρή αλήθεια ότι οι θεοί του κόσμου δίνουν και ξαναδίνουν στον άνθρωπο όσα μπορεί κι όσα δεν μπορεί ν’ αντέξει, ενώ το έλεός τους το δίνουν με το σταγονόμετρο. Κι ότι, αν ως συνήθως ρίξουν την ευθύνη στην ελεύθερη βούλησή του, τον αφήνουν αβοήθητο.
Μοναδική αδιάψευστη ελπίδα των θυμάτων της ολέθριας καταστροφής η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη μας, που δυναμώνουν το σθένος τους να σταθούν όρθιοι, να επουλώσουν τις πληγές τους, να μαζέψουν τα συντρίμμια τους, να χτίσουν και πάλι τη ζωή τους.
ΕΛΕΝΗ ΣΤΡΑΤΟΥΛΗ
Συν/χος δικηγόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο